ในสถานที่ที่มืดมิด…
ยานอวกาศสีดำเคลื่อนตัวมาอย่างช้าๆ จากบริเวณขอบดวงดาว วิทยุไร้เสียงก้องกังวานในท้องฟ้ากว้างใหญ่ ซึ่งติดต่อกับศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินที่ห่างไกลออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตรนั้นล่าช้าเป็นเวลาหลายร้อยวินาที
“นี่คือ ‘แมสเซนเจอร์’ เราอยู่ใกล้กับ ‘นิวแลนด์’
“เข้าใกล้อีก”
“รับทราบ”
สตาร์ไลท์เป็นโมเดลต้นแบบ
‘แมสเซนเจอร์’ เป็นชื่อทางการของยานอวกาศ
อุตสาหกรรมการบินและอวกาศได้พัฒนาไปอย่างมาก โมเดลแรกของสกายโกลว์ได้ค่อยๆ ถูกเลิกใช้งาน มันมีสกายโกลว์ลำใหม่มากกว่าห้าลำบนท้องฟ้า สะพานนกกางเขนก็เช่นกัน
การเรียกชื่อยานอวกาศโดยชื่อโมเดลจึงทำให้สับสนได้ง่าย ดังนั้นยานลำนี้จึงได้รับการตั้งชื่อ
สวี่เจิ้งฮงนั่งอยู่ตรงที่นั่งนักบินหลัก เขายื่นมือไปจับคันบังคับที่ด้านขวามือ จากนั้นเขากดปุ่มเพื่อล็อกวงโคจร
ด้วยความช่วยเหลือจากอุปกรณ์นำทางอัตโนมัติ นักบินผู้ช่วยหลิวเปี่ยวสังเกตความเร็วและพารามิเตอร์ระยะทางอย่างระมัดระวัง เขาร่วมมือกับสวี่เจิ้งฮงเพื่อขับสตาร์ไลท์ไปวงโคจรขนย้ายของดาวอังคาร ซึ่งใกล้กับทางแยกของวงโคจร MOI3
“เปิดเสาคุมทิศทางและเครื่องปรับตำแหน่งเลเซอร์”
“รับทราบ”
นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด
มีเพียงโอกาสเดียว สามพารามิเตอร์หลัก ได้แก่ ความเร็ว องศา และระยะทาง ต้องตรงอย่างแม่นยำ เพื่อให้ยานอวกาศเข้าวงโคจรได้
ถ้าพวกเขาพลาดโอกาสนี้ พวกเขาต้องบินรอบดาวอังคารอีกหนึ่งสัปดาห์เพื่อปรับตามวงโคจร
เวลาหนึ่งนาทีให้ความรู้สึกนานเป็นศตวรรษ
ในท้ายที่สุดเมื่อคำว่า ‘อยู่ในวงโคจร’ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ สวี่เจิ้งฮงและหลิวเปี่ยวที่ยังตื่นเต้นอยู่ก็ถอนหายใจพร้อมกันด้วยความโล่งอก
“นี่คือแมสเซนเจอร์ เราได้เข้าวงโคจร MOI3 แล้ว”
“นี่คือศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน เราได้รับข่าวแล้ว การนำทางภาคพื้นดินเสร็จสิ้น ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับพวกคุณ”
“รับทราบ อวยพรให้เราโชคดีด้วย”
การสื่อสารสิ้นสุดลง
เนื่องจากความล่าช้าหลายร้อยวินาที มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินเพื่อนำทางสตาร์ไลท์ไปตลอดการย้ายวงโคจรที่ซับซ้อน
ขั้นตอนต่อไปเป็นหน้าที่ของพวกเขา
ถึงแม้ว่าจะไม่มีการช่วยเหลือนำทางจากศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน สวี่เจิ้งฮงและหลิวเปี่ยวก็โล่งใจ
มันแทบไม่มีการดำเนินการที่ต้องควบคุมเอง นอกเหนือจากการพุ่งชนของดาวหางหรือเกิดอุบัติเหตุอื่น
ถ้าทุกอย่างราบรื่นดี พวกเขาเพียงต้องกดปุ่มเพื่อเปิดประตูหลังจากไปถึงวงโคจรเป้าหมาย จากนั้นเขาจะนำนาฬิกาอนุภาคซีออกมาจากช่องเก็บของแล้วสำเร็จภารกิจ
“เราควรดื่มฉลองกันไหม?”
“ไม่ ขอบคุณ”
“งั้นผมจะดื่มเองคนเดียว” หลิวเปี่ยวฉีกยิ้มและปลดล็อกอุปกรณ์กันภัย จากนั้นเขาเคลื่อนตัวออกจากที่นั่งผู้ช่วยนักบิน เขาลอยไปที่ถังแช่แข็งในพื้นที่พักผ่อนและหยิบกาแฟเย็นกระป๋องออกมา
ในความเป็นจริงเขาอยากดื่มเบียร์ แต่เนื่องจากว่ายังทำภารกิจอยู่ เขาจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มแอลกอฮอล์
หลิวเปี่ยวลอยกลับไปที่ห้องนักบินพร้อมกับกาแฟ เขานั่งลงตรงที่นั่งตัวเอง เปิดกระป๋องกาแฟสกัดเย็น แล้วหยิบหลอดออกมา
ในสภาพแวดล้อมไร้แรงโน้มถ่วง ความรู้สึกที่ของเหลวสัมผัสปากเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ของเหลวทุกชนิดมีคุณสมบัติคงตัวคล้ายเยลลี่ และความรู้สึกที่ของเหลวเย็นไหลลงลำคอเป็นความรู้สึกแปลก
โชคดีที่กาแฟยังมีรสชาติเหมือนเดิม
หลิวเปี่ยวมองดูดาวเคราะห์สีแดงนอกหน้าต่าง เขาหรี่ตามองในระหว่างที่ดูดกาแฟจากหลอด เขาเจ้ามองภาพทิวทัศน์งดงามเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดขึ้นอย่างเปี่ยมอารมณ์
“มันน่าทึ่งมากเลย”
สวี่เจิ้งฮงซึ่งนั่งอยู่เงียบๆ ในที่นั่งคนขับพยักหน้าเห็นด้วย
“อืม”
หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อยทั้งสองก็นิ่งเงียบลง พวกเขารู้สึกตราตรึงจากทิวทัศน์สวยงามที่ทั้งสองไม่มีเวลาได้ชื่นชมมาก่อน
ไม่ว่าเขาจะมองดูทิวทัศน์สักกี่ครั้ง วิวไม่เคยน่าเบื่อเลย
มันยากที่จะบรรยายความรู้สึกนี้
ราวกับว่า…
โลกใบใหม่อยู่ตรงหน้าพวกเขา
ผ่านไปสองชั่วโมงหลิวเปี่ยวเหลือบมองข้อมูลวงโคจรบนแผงอุปกรณ์ในห้องนักบิน เขากะประมาณว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เขาเอื้อมมือไปเปิดเซนเซอร์ออปติคัลนำทางในอวกาศ และปรับมันไปชี้ที่ศูนย์กลางดาวอังคาร
หลังจากการเปลี่ยนวงโคจรครั้งต่อไป พวกเขาจะเข้าวงโคจรที่อยู่ต่ำสุด
ถ้าพวกเขาโชคดี พวกเขาอาจจะเห็นแคปซูลขากลับของยานอวกาศ BFS ที่นั่น
“ไม่ช้าก็เร็วเราจะขยายพรมแดนที่นี่”
“ผมไม่รู้ว่าผมจะประจักษ์วันนั้นในชั่วชีวิตนี้ได้หรือไม่”
“การที่ไม่เห็นกับตาไม่สำคัญหรอก จะมีคนในอนาคตประจักษ์แทนเรา… ทำงานต่อกันเถอะ”
“รับทราบ”
ยานอวกาศเข้าสู่วงโคจรต่ำสุดสำเร็จหลังจากการลดความเร็วครั้งล่าสุด
หลิวเปี่ยวฟังเสียงนับถอยหลังในหูอย่างเงียบๆ เขามองดูสัญญาณจำลองบนหน้าจอเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เขาวางนิ้วโป้งบนปุ่มเซฟตี้สีเขียวที่แกนบังคับ
การนับถอยหลังเสร็จสิ้น
เขากดปุ่มด้วยนิ้วโป้ง
ทั้งสองได้ยินเสียงหึ่งจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ลูกบอลโลหะถูกปล่อยออกจากคาร์โกเก็บของ มันเข้าสู่วงโคจรดาวอังคารสำเร็จ
หลังจากสวี่เจิ้งฮงตรวจดูพารามิเตอร์การโคจรของนาฬิกาอนุภาคซี เขาเปลี่ยนช่องทางการสื่อสารไปเชื่อมกับศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินและพูดด้วยเสียงสงบนิ่ง
“แพ็คเกจถูกวางไว้ที่วงโคจรสำเร็จ ภารกิจเฟสแรกเสร็จสิ้น!”
ศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินใช้เวลาประมาณสี่นาทีในการตอบกลับ ระหว่างนั้นงานของพวกเขาคือการรักษาเส้นการบินในตอนนี้และรอฟังคำสั่งเงียบๆ
สวี่เจิ้งฮงมีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยในที่สุด เขาปลดล็อกระบบเซฟตี้และขยับไหล่ที่เมื่อยล้า
จู่ๆ หลิวเปี่ยวยิ้มขึ้นระหว่างที่เขามองดูจุดสีดำบนกล้องหลังเลือนหายไป
“…เหมือนได้สวมแหวนให้เจ้าสาวเลย”
สวี่เจิ้งฮงพูดพร้อมรอยยิ้ม “เปรียบเทียบได้โรแมนติกมาก”
“ผมรู้สึกมาตลอดว่าการท่องอวกาศเองเป็นเรื่องโรแมนติก…จะว่าไปแล้วภารกิจที่เหลือล่ะ?”
“เราจะรอข่าวจากศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน หลังจากนั้นเราจะกลับไปที่วงโคจร MOI3 และรอเงียบๆ ที่นั่น” สวี่เจิ้งฮงมองดูลูกบอลโลหะที่ลับหายไป เขาหรี่ตามองและพูดว่า “เราจะรอจนการทดลองจบลงแล้วเช็คสภาพของนาฬิกาอนุภาคซี
จากนั้นเราก็กลับบ้านได้”
พวกเขาได้รับการยืนยันจากศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน
ชายสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนักบินตื่นเต้นทันที
ในอีกฟากหนึ่งที่ศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน ซึ่งห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตร…
ลู่โจวยืนอยู่ในห้องบัญชาการ เขาค่อยๆ ยกมือซ้ายขึ้นแล้วเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือสีเงิน
มันถึงเวลาแล้ว
ลู่โจวรู้ว่าการเตรียมพร้อมเกือบเสร็จสิ้นแล้ว เขาเงยหน้ามองผู้คนที่หนาแน่นข้างในศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน
จากนั้นเขามองหน้าจอใหญ่ตรงหน้าก่อนที่จะพูดเสียงดังออกมา “ถึงตาของเราแล้ว”