ตอนที่ 1644 ยังไม่ทันได้เตรียมพร้อมดีเลย + ตอนที่ 1645 ยังขาดแค่เด็กอ้วนๆ Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1644 ยังไม่ทันได้เตรียมพร้อมดีเลย
วันที่สามของวันตรุษจีนเหยียนหมิงซุ่นกลับมาที่หมู่บ้านตระกูลโม่พร้อมเหมยเหมยเพื่อมาสวัสดีปีใหม่คุณยายและคุณอาคุณน้า หลายปีที่ผ่านมานี้ภายใต้การนำของเหยียนหมิงซุ่น ตระกูลโม่เปลี่ยนแปลงไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่ใช่แค่เพียงครอบครัวที่รวยเป็นอันดับหนึ่งในเมืองจิน ตอนนี้ยังติดอันดับในประเทศ เร็วกว่าชาติก่อนสิบปี
ถนนบนภูเขาของหมู่บ้านตระกูลโม่ได้รับการปรับปรุงเป็นอย่างมาก ที่นี่เคยเป็นถนนลูกรังมีแต่หลุมแต่บ่อ ทว่าตอนนี้กลับเป็นถนนคอนกรีตเรียบ รถขับได้โดยไม่มีการสั่นกระเทือนเลยแม้แต่นิดเดียว
ใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน เหมยเหมยพบแท่นหินที่มีชื่อมากมายถูกสลักไว้บนนั้น ที่อยู่หน้าสุดก็คือ ‘คู่สามีภรรยาโม่ป๋ายซานและหยูอิ๋นฮวา’ ด้านหลังมีชื่อสลักไว้เป็นพรวน โม่เหวินต้งและโม่ซิวหย่วนก็อยู่ในรายชื่อ มีบางชื่อที่เหมยเหมยไม่รู้จัก แต่ก็เป็นนามสกุลโม่ทั้งหมด
โม่เหวินต้งเป็นน้าชายคนเล็กของเหยียนหมิงซุ่น มีความสัมพันธ์อันดีกับเขาที่สุดแล้ว โม่ซิวหย่วนเป็นลูกพี่ลูกน้อง ตอนนี้เขาเป็นผู้นำตระกูลโม่ ทรัพย์สินของตระกูลโม่อยู่ภายใต้การบริหารของเขา และมันเพิ่มทวีคูณขึ้นหลายเท่า
“นี่คือถนนที่สร้างขึ้นเมื่อปีที่แล้วใช่ไหม? ไม่เลวเลยจริง ๆ!” เหมยเหมยพูดจากใจจริง
เมื่อปีที่แล้วโม่ซิวหย่วนเสนอให้สร้างถนนซีเมนต์ในหมู่บ้านโดยใช้ชื่อของคุณปู่โม่และคุณย่าโม่ สร้างเป็นกุศลให้ทั้งสองคน แน่นอนว่าตระกูลโม่ไม่มีใครคัดค้าน ทรัพย์สินเงินทองสะสมได้ในระดับหนึ่งแล้ว เจตนาก็ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงหรืออย่างไรเล่า!
ตระกูลโม่เป็นคนออกหน้าเป็นหัวเรือใหญ่ จากนั้นก็ระดมทุนจากคนทั้งหมู่บ้าน มีเงินก็ออกเงินมีแรงก็ออกแรง คนทั้งหมู่บ้านร่วมมือร่วมใจกันซ่อมแซมถนนสายนี้ แม้แต่สถานีโทรทัศน์เมืองจินยังเอาไปรายงานข่าวออกทีวี อย่าให้พูดถึงเลยว่าหมู่บ้านใกล้เคียงนั้นอิจฉากันมากแค่ไหน และนึกเกลียดว่าทำไมหมู่บ้านของพวกเขาไม่มีคนร่ำคนรวยเลย!
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เหยียนหมิงซุ่นได้เห็นถนนสายนี้ คุณภาพดีไม่เลวเลยจริง ๆ ปูนซีเมนต์เทหนาปึก ต่อให้รถบรรทุกคันใหญ่ขับขึ้นมาก็ไม่เป็นอะไร เขายกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ตัวเขาเองมองคนไม่ผิดเลย
ความสามารถและวิสัยทัศน์ของโม่ซิวหย่วนนั้นเป็นที่หนึ่ง สามารถนำพาตระกูลโม่ไปไกลกว่านี้ได้แน่นอน!
รถขับเข้าไปในทางเข้าหมู่บ้าน การเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านตระกูลโม่นั้นมีมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทุกครัวเรือนต่างก็ซ่อมแซมสร้างบ้านหลังใหม่ ขนาดตรงทางเข้าหมู่บ้านยังมีโรงเรียนประถมอยู่อีกด้วย เมื่อก่อนยังไม่มีเลย!
“ตอนนี้น้ารองของฉันเป็นผู้ใหญ่บ้าน สิ่งแรกที่เขาทำตอนที่เข้ารับตำแหน่งคือเปิดโรงเรียนประถม คนในหมู่บ้านจ่ายเงินกันเอง ส่วนเรื่องคุณครูเขาก็ไปรบเร้าขอจากกระทรวงศึกษาเอง ตอนนี้หมู่บ้านละแวกใกล้เคียงก็มาเรียนที่นี่” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม
อันที่จริงความคิดที่จะเปิดโรงเรียนเป็นของโม่ซิวหย่วน แต่คุณงามความดีตกไปอยู่ที่น้ารองหมด นับเป็นผลงานของการปฎิบัติหน้าที่ในทางราชการ!
มีเด็กหลายคนเข้ามามุงกันแล้วชี้ไปที่รถ มีบางคนที่กล้า ๆหน่อยก็ยื่นมือออกมาลูบ หัวเราะคิกคัก ไม่กลัวกันเลยสักนิด
เหยียนหมิงซุ่นลงจากรถ จากนั้นหยิบลูกอมกระต่ายขาวถุงใหญ่ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เด็กชายคนหนึ่งที่น่าจะอายุหกหรือเจ็ดขวบ ดวงตาสุกใสที่มองมาดูมีชีวิตชีวามาก
“พี่ชาย นี่คือลูกอมมงคลของพี่ใช่ไหม? นี่คงเป็นพี่สะใภ้สินะ?” เด็กน้อยหันไปยิ้มและโค้งคำนับให้เหมยเหมย “พี่สะใภ้สวัสดีปีใหม่ครับ พี่สะใภ้สวยมากจริง ๆเหมือนกับนางฟ้าเลย”
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มและลูบที่หัวของเด็กน้อยเบา ๆ “ไปเถอะ หากยังพูดมากอีกจะยึดลูกอมแล้วนะ”
เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้เป็นลูกชายคนโตของโม่เหวินต้ง อายุหกขวบแล้ว ห้าธาตุเกิดขาดก็แต่ธาตุดิน มีชื่อว่าโม่เหล่ย ชื่อเล่นชื่อสือโถว แต่นิสัยกลับเหมือนพ่อของเขามาก ฉลาดมีไหวพริบ กล้าหาญอย่างสุดขีด ตอนเด็กใจกล้าไปซ่อนตัวอยู่ในหลุมศพที่ว่างเปล่าตรงหลังเขาและนอนหลับจนถึงตอนกลางคืน คนทั้งหมู่บ้านไปตามหาถึงจะพากลับมา
สือโถวแอบเหลือบมองเหมยเหมยที่อายจนหน้าแดงก็แอบขบคิดอยู่ในใจ พี่สะใภ้หน้าตาดูดีกว่าแม่เยอะเลย ลูกที่คลอดออกมาจะต้องดูดีกว่าน้องสาวหน้าโง่ของเขามากแน่ ๆ เขาจึงอดตะโกนออกไปไม่ได้ว่า “พี่สะใภ้ รีบมีน้องสาวคนสวยเถอะนะ? ผมจะพาไปเล่นทุกวันเลย!
เหมยเหมยสติหลุดไปแล้ว ปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีรูสามารถมุดลงดินไปได้
คลอดลูกเหรอ…
เธอยังพร้อมเลย!
…………………………………………..
ตอนที่ 1645 ยังขาดแค่เด็กอ้วนๆ
เหยียนหมิงซุ่นตีก้นของสือโถว อมยิ้มพลางด่าว่า “หากยังพูดไร้สาระอีกจะตีให้ก้นลายเลย”
สือโถวหันไปทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เหมยเหมย เอามือปิดก้นแล้ววิ่งหนีไป วิ่งไปไกลแล้วยังร้องตะโกนว่า “พี่สะใภ้คลอดน้องสาวน่ารัก ๆ…”
“อย่าไปสนใจเจ้าเด็กนี่เลย พูดมากกว่าน้าเล็กอีก” เหยียนหมิงซุ่นมองไปที่เหมยเหมยที่ม้วนตัวเคอะเขินเหมือนต้นนางอายอย่างขบขัน มือหนึ่งถือของขวัญ ส่วนอีกมือก็จูงมือภรรยาของเขาเดินเข้าหมู่บ้าน
สือโถวน้อยวิ่งเข้ามา เหมือนว่าเขาจะชอบเหมยเหมยมาก ๆ และการแสดงออกว่าชอบของเด็กคนนี้ก็น่าตลกขบขันมาก
“ไก่อยู่ทางซ้ายมือ เป็ดอยู่ทางขวามือ มีเด็กอ้วน ๆแบกอยู่บนหลัง พี่สะใภ้ พี่ยังขาดน้องสาวตัวอ้วน ๆ…”
เด็กคนอื่น ๆที่อมลูกอมอยู่ในปากก็โห่ร้องส่งเสียงดังว่า “น้องสาวอ้วน ๆ…คลอดน้องสาวตัวอ้วน ๆ…”
เหมยเหมยมองเด็กเหล่านี้อย่างจนปัญญา ช่างซนจริง ๆแต่ก็ไม่ได้รำคาญเพียงแต่มันก็น่าอายเกินไป!
โม่เหวินต้งเข้ามาทักทาย ได้ยินเสียงของลูกชายตัวเองมาแต่ไกลก็ปวดหัวขึ้นมาในทันใด หากรู้แต่แรกว่าจะคลอดลิงออกมา เขาไม่แต่งงานยังจะดีเสียกว่า!
“เด็กตัวแสบรีบกลับเข้าบ้านเร็ว ๆเลย หากยังพูดจาซี้ซั้วพ่อจะตีให้ขาหักเลย!” โม่เหวินต้งก่นด่าออกมาด้วยความโมโห สือโถวหัวเราะแหะ ๆแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ แต่ก็กลับเข้าบ้านไปอย่างเชื่อฟัง
“น้าเล็ก สือโถวเนี่ยซนกว่าน้าตอนเด็ก ๆเยอะเลย!” เหยียนหมิงซุ่นพูดยิ้ม ๆ
โม่เหวินต้งถลึงตามอง “พูดจาไร้สาระ ตอนฉันเด็กจะเอาเวลาที่ไหนเล่น ทำแต่งานทั้งวัน เด็กสมัยนี้โชคดีสบาย!”
เหมยเหมยก็ส่งเสียงพูดตาม “น้าเล็กสุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ!”
โม่เหวินต้งยิ้มตาหยี “สุขสันต์วันปีใหม่ รีบเข้าบ้านเร็ว คุณย่าเพิ่งทำถวนหยวนกั่วเสร็จ รอพวกนายกลับมากินอยู่เลย!”
อันที่จริงถวนหยวนกั่ว[1]คือขนมชิงกั่ว ก่อนวันเชงเม้งจะเก็บใบฉื่อคักสด ๆมาต้มน้ำแล้วใส่ตู้เย็นหรือแช่น้ำปูนใส ตอนตรุษจีนก็สามารถทำขนมได้ ก็แค่เปลี่ยนชื่อมาเรียกว่าถวนหยวนกั่ว
เหมยเหมยพอได้ยินว่ามีถวนหยวนกั่วให้กินดวงตาก็เป็นประกายในทันที จูงมือเหยียนหมิงซุ่นเดินเข้าไป โม่เหวินต้งยิ้มอย่างร่าเริง “ครั้งนี้ทำไว้ตั้งหลายร้อยชิ้น ตอนพวกเธอกลับกันก็เอากลับไปด้วยเยอะ ๆหน่อย ใส่ตู้เย็นเก็บไว้กินได้หลายเดือนเลยนะ!”
“ดี ๆถวนหยวนกั่วที่คุณย่าทำต้องอร่อยแน่ ๆ เมืองหลวงหาซื้อยังไม่ได้เลย” เหมยเหมยพงกหัวยิ้มตาหยี ถวนหยวนกั่วนับว่าเป็นขนมของเด็ดของดีประจำภาคใต้ หาได้น้อยทางภาคเหนือ
คนตระกูลโม่รวมตัวกัน พวกเขาทั้งหมดอยู่ในบ้านของน้าใหญ่ ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลโม่อาศัยอยู่กับลูกชายคนโต บ้านของน้ารองและน้าสามก็อยู่ใกล้ ๆติดกันเรียงกันเป็นแถว การตกแต่งก็เรียบง่าย ไม่เหมือนกับพวกเศรษฐีหน้าใหม่ที่แทบจะอดใจใช้ไม่ไหวใช้เงินสร้างให้โอ่อ่าหรูหรา
สุขภาพร่างกายของคุณย่าโม่แข็งแรงมาก พอเจอเหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยก็พูดไม่หยุด เรียกให้พวกเขามากินถวนหยวนกั่ว
“อันกลมไส้ถั่วแดง อันจับจีนไส้เค็ม น้าเล็กของเธอขึ้นไปขุดหน่อไม้ฤดูหนาวบนภูเขาเลย มันสดมาก กินให้เยอะ ๆนะ” คุณยายโม่มองดูพวกเขาอย่างอ่อนโยนเอ็นดู จูงมือเหมยเหมยไม่ยอมปล่อย
“อร่อยมากค่ะ!”
เหมยเหมยหยิบไส้เค็มขึ้นมา กัดแป้งด้านนอกไปครึ่งหนึ่งก็ปรากฏให้เห็นไส้ที่หอมสดใหม่ข้างใน ผักที่ดองเอง หน่อไม้ฤดูหนาว เต้าหู้ หมูสามชั้นหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า และยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆของใบฉื่อคัก พอรวมกันก็ส่งกินหอมยั่วยวนทำให้คนน้ำลายสอ
เธอกินชิ้นหนึ่งหมดภายในสองสามคำพลันยกนิ้วให้ แล้วก็หยิบอีกชิ้นขึ้นมากินต่อ กินไปกินมาก็หมดไปสี่ชิ้น จนเหยียนหมิงซุ่นไม่ให้เธอกินอีก
“อีกเดี๋ยวค่อยกิน ระวังจะปวดท้องเอานะ”
เหมยเหมยมองด้วยความอยากกินอยู่หลายครั้ง แต่ก็หดมือกลับมาอย่างเชื่อฟัง อาสะใภ้ก็เอาขนมมาอีกถาดหนึ่ง พูดอย่างกระตือรือร้นว่า “กินถั่ววอลนัทสิ กินอันนี้ไม่อ้วนหรอก แล้วยังมีถั่วเซียงเฟ่ยด้วยนะ กินเข้าไปยังช่วยฆ่าพยาธิได้อีกด้วย!”
…………………………………………..
[1] เป็นขนมที่มีลักษณะเหมือนขนมเทียน จะใส่ “ใบฉื่อคัก” ผสมนวดกับแป้งจะทำให้เหนียวนุ่มขึ้น