ก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนเป็นเหมือนพ่อของพวกเขาเซียวฉางเฉียน พวกเขาทั้งสองเกลียดเธอ แม่ที่เห็นแก่ตัวที่หนีไปพร้อมเงิน ชีวิตที่ยากลำบากในช่วงเวลานี้ พวกเขามักจะด่าเธอ
แต่ว่าจนกระทั่งวันนี้ถึงรู้ว่า แม่มีชีวิตที่ลำบากกว่าพวกเขา และมันยากลำบากกว่านั้นมาก
อย่างมากที่สุด ทั้งสี่คนแค่ได้รับความทุกข์ทรมานในศูนย์กักกัน ในขณะที่เฉียนหงเย่นถูกทรมานอย่างกว้างขวางในเหมืองถ่านหินดำ
นายหญิงใหญ่เซียวที่ด้านข้าง สีหน้าดูแย่มาก
เธอไม่เห็นอกเห็นใจกับประสบการณ์ของเฉียนหงเย่น แต่เห็นใจกับเงินที่เย่เฉินเอาไป!
เมื่อมาถึงจุดนี้ นายหญิงเดินไปทางเซียวฉางเฉียนด้วยความโกรธ และตบหน้าเขาด้วยการตบหน้าในขณะที่เขาไม่ได้เตรียมตัวไว้
เสียงปังเพี้ยะ ตบจนเซียวฉางเฉียนตกตะลึง
เขามองไปที่แม่ของเขา อุทานและถามว่า:”แม่ แม่ตบผมทำไม?”
นายหญิงใหญ่เซียวด่าอย่างโกรธเคือง:”ฉันตบนายเพราะนายมันไอ้สารเลวไม่รักดี! ฉันบอกนายไปนานแล้ว เอาเงินมาให้แม่ เอาเงินมาให้แม่! นายกลับขี้งกกับฉัน เงินแค่นั้น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ สุดท้ายล่ะ?ตระกูลเซียวจบลงแล้ว เงินนายก็หายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อเซียวชางเฉียนได้ยินเช่นนี้ เขาก็ก้มหน้าด้วยความอับอายทันที
ถ้ารู้ว่าเย่เฉินจะเอาเงินฉันไปจนหมด ก็อาจจะให้เงินกับแม่แล้ว อย่างน้อยที่สุด ก็สามารถแก้ปัญหาของบริษัทเซียวซื่อได้
แต่ในตอนนั้น ตนไม่อยากจมอยู่กับบริษัทเซียวซื่อ ดังนั้นจึงเริ่มคิดอย่างรอบคอบ
แต่ไม่คิดว่าจะทำตัวเอง ทำให้ภรรยาจนแย่…
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกผิดต่อภรรยาและแม่ และแม้แต่ลูกสองคน
เมื่อคิดถึงภรรยาของเขาที่ทุกข์ทรมานมาก ก็รู้สึกอึดอัดมากขึ้น กอดเฉียนหงเย่นและร้องไห้อย่างขมขื่น
อู๋ตงไห่เดินไปหาคนสองสามคนในเวลานี้ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:”ดูเหมือนว่าพวกคุณจะมีความแค้นกับเย่เฉินเหมือนกัน ถ้าผมให้โอกาสคุณแก้แค้น พวกคุณจะยอมรับมันไหม?”
เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็โพล่งออกมาทันที:”ยอม! ฉันเต็มใจ! ฉันอยากฉีกไอ้สารเลวเย่เฉินทั้งเป็น!”
นายหญิงใหญ่เซียวฉลาด เธอเดาออกแล้วว่าที่อู๋ตงไห่ เรียกครอบครัวของเธอมาที่นี่ เพื่อให้ครอบครัวของเธอจัดการกับเย่เฉิน จะเห็นได้ว่า เขาและเย่เฉินจะต้องมีความแค้นเช่นกัน
ดังนั้น นายหญิงจึงพยักหน้ารัวๆ:”คุณอู๋ ตราบใดที่คุณให้โอกาสเรา เราจะออกไปจัดการกับเย่เฉินอย่างเต็มที่!”
เซียวไห่หลงพูดอย่างโกรธเคือง:”ถ้าใครให้ปืนฉัน ฉันจะไปฆ่าไอ้สารเลวในคืนนี้!”
อู๋ตงไห่พอใจกับท่าทางของครอบครัวนี้มาก สิ่งที่เขาต้องการคือหัวใจที่จะฆ่าเย่เฉินโดยไม่สนใจอะไร
ดังนั้นเขาจึงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:”ผมจะบอกพวกคุณว่า ผมและเย่เฉินมีความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง ผมรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาเอง ศัตรูของศัตรูคือเพื่อน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเรียกครอบครัวของคุณที่นี่ ถ้าพวกคุณต้องการแก้แค้นด้วย ถ้าอย่างนั้นมาร่วมมือกันได้”
นายหญิงใหญ่เซียวโพล่งออกมาว่า:”คุณอู๋ คุณสั่งมาได้เลย! จะให้เราทำอะไร?”
อู๋ตงไห่พูดอย่างเฉยเมย:”ชีวิตของเย่เฉิน ผมจะเอาเอง สำหรับพวกคุณ ผมจะส่งคุณกลับไปเมืองจิน หลิงเพื่อช่วยคุณแก้ปัญหาอื่นๆที่พวกคุณกำลังเผชิญอยู่ จากนี้ไปเป้าหมายของพวกคุณจะเป็นหนึ่งเดียว คือหาทุกวิธี รังเกียจเย่เฉิน ให้บ้านเขาตื่นตูม หันเหความสนใจของเขา! ก่อนที่จะฆ่าเขา ผมจะทำให้สนามหลังบ้านของเขาลุกเป็นไฟ!”