บทที่ 964 ดำน้ำในมหาสมุทร Ink Stone_Fantasy
บางคนก็บอกว่าบริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสเตรียมตัวมาไม่ดี อันที่จริงแล้วฉินสือโอวเข้าใจถึงความลำบากของบริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสดี การดำน้ำลึกเป็นเรื่องสิ่งที่อันตราย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงูทะเลและแมงกะพรุนที่อาจจะโผล่ขึ้นจากก้นทะเลได้ตลอดเวลา แม้ว่านักดำน้ำมือใหม่จะดำน้ำได้อย่างราบรื่น แต่ก็อาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นได้
ลึกลงไปยี่สิบสามสิบเมตร คนส่วนใหญ่หากเจออุบัติเหตุก็อาจจะเสียชีวิตที่นี่ได้ บริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงใช้วิธีที่ชาญฉลาดในการจัดการ วิธีการในเรื่องของเวลาและโอกาสในการดำน้ำของทุกคน
เมื่อฉินสือโอวเห็นว่าเจ้าหญิงน้อยต้องการที่จะลงไปสำรวจความงามของโลกใต้ทะเลจริงๆ เขาจึงแนะนำออกมาว่า “เอาแบบนี้ไหม ผมจะพาคุณไปดำน้ำตื้นชมปะการัง การดำน้ำตื้นไม่ต้องให้ครูสอนดำน้ำไปด้วย และง่ายกว่าการดำน้ำลึกเยอะ แบบนี้ก็สามารถดูโลกใต้ทะเลได้ด้วยเหมือนกัน”
โดยส่วนใหญ่ในสถานการณ์แบบนี้ ดวงตาของมนุษย์สามารถมองเห็นกิจกรรมในท้องทะเลได้ถึงระยะสี่เมตรเท่านั้น แต่ว่าที่บริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นที่ที่น้ำทะเลค่อนข้างใส เมื่อประกอบกับอากาศที่สดใสเหมือนวันนี้แล้ว แม้บริเวณที่น้ำลึกยี่สิบสามสิบเมตร ก็ยังสามารถเห็นโลกใต้ท้องทะเลได้
ทำให้การดำน้ำลึกก็ไม่จำเป็นต้องดำไปถึงยี่สิบสามสิบเมตร สิ่งที่ต่างกันก็คือหากดำน้ำตื้นก็จะไม่สามารถเอื้อมมือไปสัมผัสปะการังและพวกหอยหรือปลาทะเลได้แล้ว
หลังจากที่เจ้าหญิงน้อยได้ฟังคำแนะนำของฉินสือโอว เธอก็รีบตอบรับข้อเสนอนั้นทันที เพราะว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เธอจะได้สัมผัสกับการทำกิจกรรมนี้
ฉินสือโอวช่วยเธอเตรียมหน้ากากขนาดเล็กพอเหมาะ ท่อสำหรับหายใจ และตีนกบหนึ่งคู่ แน่นอนว่าเขายังเตรียมชุดว่ายน้ำที่ปกปิดร่างกายอย่างดีให้อีกด้วย เจ้าหญิงน้อยไม่สามารถสวมชุดดำน้ำบิกินีเหมือนสาวๆ ทั่วไปได้
เขาก็สวมชุดว่ายน้ำด้วยเช่นกัน เขาอธิบายว่า “เมื่อสวมชุดว่ายน้ำนี้คุณจะมีแรงต้านทานน้ำที่น้อยลง จะทำให้ปลอดภัยมากขึ้น ใช่แล้ว คุณว่ายน้ำได้ใช่ไหม?”
ท่านฉินไม่อยากที่จะสอนเด็กน้อยว่ายน้ำที่นี่ แบบนั้นมันเปลืองแรงมาก
ยังดีที่เจ้าหญิงน้อยพยักหน้า เธอตอบกลับว่า “เป็นสิคะ หลักสูตรในพระราชวังมีการสอนว่ายน้ำด้วย ฉันเคยเข้าร่วมการแข่งขันว่ายน้ำยูสิบสี่ของเด็กสาวที่ดูไบด้วยนะ”
เมื่อสวมชุดว่ายน้ำ สวมหน้ากาก ปากคาบท่อช่วยหายใจ และสวมตีนกบเรียบร้อยแล้ว ฉินสือโอวก็พาเจ้าหญิงน้อยลงน้ำไป
บริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสสมกับที่เป็นบริษัทให้บริการชั้นน้ำของโลก เทคโนโลยีล้ำสมัยมากมายสามารถทำให้ฉินสือโอวตื่นตะลึง นอกจากนี้พวกเขายังมีเครื่องรับส่งวิทยุแบบสั่น เพียงแค่ติดเซนเซอร์ที่ทำจากแผ่นยางไว้ที่คอทั้งสองข้าง ด้วยหูฟังที่ใส่อยู่ ผู้คนรอบข้างก็จะสามารถได้ยินเสียงการพูดคุยของพวกเขาได้
เครื่องรับส่งวิทยุแบบนี้ในศตวรรษที่ยี่สิบจะปรากฏให้เห็นในภาพยนตร์เท่านั้น เป็นอุปกรณ์มาตรฐานของสายลับ ตอนนี้พวกมันได้เข้าไปสู่สนามรบของทหารแล้ว แต่ว่ายังไม่มีประชาชนคนไหนเข้าถึงมันได้
จุดประสงค์ในการนำอุปกรณ์นี้เข้ามาให้ของบริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสก็เผื่อที่จะให้แขกขอความช่วยเหลือจากเครื่องนี้ เมื่อมีคนประสบปัญหาในน้ำพวกเขาก็จะสามารถรับสัญญาณได้ทันที และสำหรับที่ที่ฉินสือโอวและเจ้าหญิงน้อยอยู่ตอนนี้ พวกมันสามารถใช้เป็นเครื่องมือสื่อสารใต้ท้องทะเลได้เลย
เจ้าหญิงตื่นเต้นกับสิ่งต่างๆ ใต้ท้องทะเล เธอถามไปตลอดทางด้วยความเพลิดเพลิน ฉินสือโอวก็อธิบายออกมาสุ่มสี่สุ่มห้า จะทำยังไงได้ เขาไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านสัตว์ทะเล เขาไม่คุ้นเคยกับสัตว์ทะเลเขตร้อนจริงๆ
นอกจากนี้ สัตว์ทะเลเขตร้อนก็มีมากมายเหลือเกิน
หลังจากที่ดำน้ำกันจนพอใจแล้ว ท่านฉินคิดว่าความอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหญิงน่าจะถูกเติมเต็มแล้ว พวกเขาก็สามารถกลับไปยังเรือเพื่อทานอาหารกลางวันได้แล้ว
เจ้าหญิงพูดขึ้นมาอย่างงุนงงว่า “เดินเที่ยวใต้ท้องทะเลงั้นเหรอ? แล้วจะมีฝูงปลาสวยๆ เข้ามาอยู่ที่ด้านหน้ารึเปล่า แล้วจะสามารถดูปะการังหลากสีได้ สามารถเห็นสาหร่ายทะเลอันอ่อนนุ่มที่ลอยไปมาในน้ำเหมือนกับนางฟ้าที่กำลังถือริบบิ้นอยู่ด้วยใช่ไหมคะ?”
ฉินสือโอวหัวเราะออกมา “แน่นอนว่าได้ โลกใต้ทะเลสวยงามมาก เหมือนกับภาพจินตนาการอันสวยงามเลยล่ะ”
ในตอนที่เขาพูดแบบนั้น เขาไม่รู้หรอกว่ามันให้ความรู้สึกเป็นอย่างไร จนเมื่อเขาพูดจบ เขาก็เห็นว่าเจ้าหญิงน้อยยื่นมือออกมาเขย่าแขนเสื้อของเขาอย่างแรงด้วยท่าทีน่าสงสาร ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่างานเข้าทันที
“คุณ คงไม่ได้อยากจะไปเล่นหรอกใช่ไหม?”
“คุณลุง ขอร้องล่ะค่ะ พาฉันไปดูหน่อยนะ” ซาลามาห์พูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย “ฉันไม่เคยเดินเที่ยวเล่นใต้ท้องทะเลเลยนะ ฉันคิดว่าถ้ารอจนแต่งงานไป ตอนนั้นก็คงทำได้แต่อยู่ที่บ้าน โอกาสแบบนี้ยิ่งหายากเข้าไปอีก”
ฉินสือโอวกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดว่า “แต่ว่า พวกเราต้องทานอาหารกลางวันก่อนนะ!”
“ฉันไม่หิวค่ะ แล้วคุณล่ะ?”
“เอาล่ะ ฉันก็ไม่หิว งั้นรอฉันก่อน ฉันจะกรอกใบสมัครเอาอุปกรณ์ดำน้ำลึก”
ครั้งนี้เป็นการดำน้ำลึกจริงๆ จะต้องดำลงไปหลายสิบเมตรจนถึงร้อยเมตรเลยทีเดียว
สำหรับการเดินใต้น้ำแล้ว ฉินสือโอวไม่สนใจเลยสักนิด จิตสำนึกแห่งโพไซดอนวิ่งเล่นไปมาอยู่ที่ใต้ทะเลทุกวันอยู่แล้ว เขายังเคยไปถึงร่องลึกของมหาสมุทรแล้ว ความลึกระดับนี้ไม่ได้สร้างความท้าทายเท่าไหร่
ในหนึ่งกลุ่มจะมีผู้ดูแลอยู่ด้วย ผู้ดูแลทั้งสองเปลี่ยนมาสวมชุดดำน้ำลึก หลังจากนั้นก็จะถูกปล่อยลงทะเล พวกเขาทั้งสองพากันจับมือดำดิ่งลงไปยังก้นทะเล
ครูสอนดำน้ำสองท่านดำน้ำตามลงมาด้วย ครูทั้งสองนอกจากจะต้องช่วยดูแลความปลอดภัยของฉินสือโอวและซาลามาห์แล้ว ยังต้องรับผิดชอบการถ่ายภาพใต้น้ำด้วย ความสนุกของการเดินใต้ท้องทะเลคือการได้ทำความรู้จักกับสัตว์ใต้ทะเล หากไม่ถ่ายภาพเอาไว้ก็คงจะเสียดายแย่
การสื่อสารจะสื่อสารผ่านเครื่องรับส่งวิทยุแบบสั่น เจ้าหญิงน้อยพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับฉินสือโอวตลอดเวลา ไม่ว่าจะเห็นอะไรมันก็น่าสนใจไปหมด บางอย่างที่เห็นเมื่อตอนที่ดำน้ำตื้นเมื่อครู่ในที่สุดเธอก็สามารถเอื้อมมือออกมาสัมผัสมันได้ ทำให้เจ้าหญิงน้อยดีใจสุดขีด
และมันก็ทำให้ครูสอนว่ายน้ำทั้งสองคนตกใจมากเช่นกัน ในระดับความลึกแบบนี้อาจจะมีงูพิษโผล่ออกมาได้ และงูที่อยู่บริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟก็มีพิษร้ายแรงเสียด้วย!
ในขณะที่กำลังมองดูโลกใต้น้ำที่สวยสดงดงามนี้ ทันใดนั้นหัวใจของฉินสือโอวก็เต้นขึ้นมาผิดจังหวะ ก่อนหน้านี้เขาคิดมาเสมอว่าเขาจะขอวินนี่แต่งงานอย่างไรดี เขาวางแผนไว้ว่าเมื่อวินนี่คลอดลูกเขาจะต้องขอวินนี่แต่งงานและเตรียมจัดงานแต่งงาน ตอนนี้ที่พาเด็กหญิงคนนี้มาเดินที่ใต้ท้องทะเล มันทำให้ฉินสือโอวเกิดมีความคิดดีๆ ขึ้นมา
พอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินสือโอวก็ยิ่งดีใจขึ้นมาอีก การดำน้ำครั้งนี้ถือว่าได้กำไรมากทีเดียว
หนอนตัวแบนสีสันสดใสกำลังลอยไปมาอยู่ในน้ำ รูปลักษณ์ของพวกมันนั่นสดใสสวยงาม มีบางตัวที่สีเหมือนสายรุ้งไม่มีผิด
ซาลามาห์ตื่นเต้นมากที่ได้เห็นพวกมัน เธอจึงอยากเข้าไปใกล้ แต่ฉินสือโอวโบกมือห้าม แสดงท่าทางบอกว่าให้เธออยู่ข้างๆ ถ่ายรูปกับพวกมันก็พอ ไม่ต้องเข้าไปใกล้หรอก
หนอนตัวแบนและทากไม่มีเปลือกด้านนอก ทำให้การอยู่ใต้ทะเลลึกแบบนี้เป็นเรื่องที่อันตราย พวกมันมีอาวุธเคมีที่ได้รับการวิวัฒนาการมาแล้วอยู่ในตัว ซึ่งมันก็คือพิษชนิดหนึ่ง พวกมันกินดอกไม้ทะเลและไฮโดรซัวที่มีพิษ ทำให้สารพิษนั้นแสดงออกให้เห็นบนผิวกาย ดังนั้นพวกมันจึงได้มีสีสันสดใสเช่นนี้
ปลาดาวขนาดใหญ่ติดอู่ตามแนวปะการัง สัตว์พวกนี้ก็มีสีสันที่สวยงามเช่นกัน พวกมันอาศัยอยู่โดยการกินปะการัง ไม่มีนิสัยก้าวร้าว ฉินสือโอวหยิบมันขึ้นมาหนึ่งตัวแล้ววางไว้ที่หมวกกันน็อกของซาลามาห์ แล้วให้ครูสอนถ่ายรูปไว้
ปูตัวสีเทาขนาดเท่าฝ่ามือกำลังเดินเข้ามาหา ร่างกายของพวกมันถูกปกคลุมด้วยฟองอากาศ ราวกับว่ากำลังสวมหมวกอยู่ก็ไม่ปาน
………………………………….