ในขณะนี้ หม่าหลันรับประทานอาหารกลางวัน และกำลังสั่งเย่เฉิน ถือถังเหล็กและพลั่วเพื่อขุดดินในแถบสีเขียวของพื้นที่วิลล่า
2 วันที่ผ่านมา หม่าหลันไม่มีอะไรทำ ออกไปเล่นไม่ได้ ขาหัก อยู่บ้านเบื่อๆ เล่นวีแชท เจอเพื่อนผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย มากก่อนและซื้อคฤหาสน์ในเขตชานเมือง
เธอปลูกผักและผลไม้มากมายในลานของคฤหาสน์ และแบ่งปันภาพถ่ายผักและผลไม้เหล่านั้นให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม หลายคนยกนิ้วโป้งให้เธอ โดยบอกว่าเธอฉลาดและรู้จักชีวิตดี
หม่าหลันอิจฉามาก กระตุ้นความอยากปลูกผักและผลไม้ในลานคฤหาสน์
แต่เธอขาหักข้างหนึ่ง เธอจะพลั่วดินไหวได้อย่างไร งานแบบนี้ได้แต่ใช้เย่เฉินทำเท่านั้น
เย่เฉินไม่อยากสนใจเธอในตอนแรก เพราะครั้งก่อนเขาเคยประลองกับเธอแล้ว และเขาจะต้องสุภาพกับตัวเองในอนาคต ให้เธออาศัยอยู่ในบ้านดีๆ ดังนั้นเธอจึงไปขอร้องให้เย่เฉินช่วย
แต่เมื่อเศียวชูหรันภรรยาของเขาได้ยินว่าแม่ของเธอต้องการปลูกผักและผลไม้ เธอก็รู้สึกว่าสิ่งนี้สามารถปลูกฝังความรู้สึกของเธอและปล่อยให้เธออยู่บ้านอย่างตรงไปตรงมา
ดังนั้นก็เลยช่วยเธอหลังจากกินข้าว พรวนดินจำนวนมากเข้าไปในคฤหาสน์ และวนรอบสถานที่เพื่อทำสวนผักให้เธอแล้ว
หม่าหลันกำลังค้ำไม้ค้ำและพูดกับเย่เฉินว่า:”ขุดดินเหลือง อย่าลืมดินสีดำ ดินสีดำมีกลิ่นเหม็น”
เย่เฉินพยักหน้าและก้มศีรษะลงเพื่อขุดดินโดยไม่พูดอะไรสักคำ
หม่าหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามเขาอย่างระมัดระวังด้วยน้ำเสียงเจรจา:”เย่เฉิน ขอคุยอะไรกับนายหน่อยได้ไหม?”
เมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทางที่ดี เย่เฉินจึงพูดเบา ๆ ว่า:”แม่มีอะไร พูดมาสิ ผมจะฟังก่อน”
หม่าหลันยิ้มด้วยรอยยิ้มและพูดว่า:”ถ้านายมีเวลา ให้ขับรถไปที่ชนบทหาชาวนาเพื่อซื้อผักและผลไม้ และต้นไม้ทั้งต้นพร้อมรากด้วย”
เย่เฉินพูดว่า:”นี่ไม่ใช่การทำเรื่องเกินความจำเป็นเหรอ?แม่อยากซื้อผักผลไม้ก็ไปซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตสิ ใช้แอพซื้อเขาจะส่งไปที่บ้านเลย”
หม่าหลันไม่พอใจกับท่าทีของเย่เฉินมาก และรู้สึกอึดอัดมาก แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร เธอทำได้เพียงยิ้มและอ้อนวอน:”แม่อยากให้นายซื้อต้นไม้ทั้งต้น ไม่ใช่สำหรับกิน แต่ให้ซื้อ และปลูกโดยตรงในคฤหาสน์ของเรา เราจะมีสวนผักที่สวยงาม ไม่งั้นเราจะเพาะเมล็ดแล้วปลูกใหม่ เมื่อมันงอกออกมา เราจะต้องรอถึงเมื่อไหร่เล่า”
เย่เฉินยอมแล้ว
ดูเหมือนแม่ยายคิดเรื่องนี้ อยากรีบถ่ายลงโพสต์
แค่คิดที่จะปฏิเสธคำขอที่ไม่สมเหตุผลของเธอ หม่าหลันก็รีบพูดว่า:”ลูกเขยของฉัน ให้ฉันพูดตรงๆนะ ฉันชอบปลูกผักและผลไม้ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก เมื่อชูหรันยังเด็ก เธอมักจะดึงฉัน และพ่อของเธอ ไปเก็บผักที่ สวนผักในชนบท แต่ไม่อยากออกมา”
เย่เฉินมองดูนางอย่างสงสัย:”มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้”
หม่าหลันรีบพูดขึ้นว่า:’จู่ๆ ก็โตขึ้นมาไม่ใช่เหรอ? ไปเรียนมาทำงานอีกแล้ว จะมีเวลาวิ่งเข้าไปในสวนผักได้ยังไง? ฉันสาบานต่อพระเจ้า ชูหรันชอบสิ่งเหล่านี้มากตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถม ก็อยากปลูกบ้างในลานบ้านของอดีตคฤหาสน์ของตระกูลเซียว แต่นายหญิงใหญ่นั้นไม่เต็มใจเลย”
เย่เฉินคิดอยู่ในตอนนี้ ถ้าภรรยาของเขาชอบมันจริงๆ เขาก็อาจจะจัดการมันได้เช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขา โทรหาเซียวชูหรัน และถามเธอว่า:”ที่รัก พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เธออยากออกไปเก็บเกี่ยวไหม?”
“ดีสิ!”ทันทีที่เซียวชูหรันได้ยินสิ่งนี้ ก็โพล่งแทบจะในทันทีโดยไม่คิดว่า:”ดีมากเลย! ไปเก็บที่ไหน! นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบเก็บเกี่ยว!”