ตอนที่ 1682 สารภาพทั้งหมด + ตอนที่ 1683 ไว้วันหลังไปทะเลอ้ายฉิน Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1682 สารภาพทั้งหมด
คุณย่าหยางทนมองไม่ได้เพราะคิดว่าเหมยเหมยทำรุนแรงเกินไปเลยคิดจะออกตัวห้าม แต่พอได้ยินเหมยเหมยเอ่ยถึงชีวิตวัยเด็กของเหยียนหมิงซุ่น สภาพของเหยียนหมิงซุ่นที่มีแต่รอยเข็มเต็มตัวและไข้ขึ้นสูงเพราะถูกจับขังในห้องมืดเป็นเวลานานก็วาบขึ้นมาในหัวเลยใจแข็งได้อีกครั้ง เบี่ยงหน้าหันหนีไม่มองถานซูฟางที่ตกอยู่ในสภาพอนาถนี้อีก
นางแพศยาทำให้ลูกสะใภ้คนดีของเธอต้องตายแล้วยังทรมานหลานชายสุดที่รักของเธออีก!
ต่อให้ตายไปก็ไม่หายแค้น!
เหมยเหมยพึงพอใจต่อท่าทีของคุณย่าหยางอย่างมากซึ่งบ่งบอกว่าในใจเธอนั้นเหยียนหมิงซุ่นสำคัญที่สุด อีกอย่างคุณย่าก็ไม่ใช่คนที่จะเห็นใจใครง่าย ๆเหมือนคุณปู่เหยียน
หากไม่ใช่เพราะเขาให้อวี๋เหม่ยเจินอยู่ต่อแล้วถานซูฟางจะสบโอกาสก่อเรื่องได้อย่างไร?
คุณปู่เองก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยงเกือบตายแบบนี้หรอก!
ทางเหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางฆ่าอวี๋เหม่ยเจินจริง ๆอยู่แล้ว ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะขาดอากาศหายใจตายเหยียนหมิงซุ่นก็ผละมือออก อวี๋เหม่ยเจินอ้าปากกอบโกยเอาอากาศหายใจราวกับปลาที่ใกล้ตาย บนลำคอมีรอยแดงฟกช้ำปรากฏขึ้นมาและบวมเป่งราวกับเป็นโรคคอพอก
“ฉันจะบอกหมดเลย…ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย…”
ความคิดไม่ซื่ออันน้อยนิดที่อวี๋เหม่ยเจินมีต่อเหยียนหมิงซุ่น ในเวลานี้ได้มลายหายไปเหลือไว้เพียงความหวาดกลัว
ผู้ชายแบบนี้ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหนก็อยู่ใกล้ไม่ได้ ไม่ทันระวังตัวก็อาจสูญเสียชีวิตได้เลย!
เหยียนหมิงซุ่นมองเธออย่างเย็นชาและไม่ปริเสียงใด ๆ แต่อวี๋เหม่ยเจินกลับปริปากสารภาพทุกอย่างออกมาด้วยเสียงขาด ๆหาย ๆอย่างไม่รอช้า
“คุณอาเอายาให้ฉันใส่ในน้ำซุป บอกว่าถ้านายกินยาเข้าไปก็จะมาหาฉัน เรื่องอื่นฉันไม่รู้จริง ๆ ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ ฉันแค่อยากหาเงินค่าเทอมให้ลูกสาว ฉันไม่ได้คิดจะทำร้ายใคร…”
อวี๋เหม่ยเจินจงใจเอ่ยถึงลูกสาวเพื่อหวังจะเรียกร้องความเห็นใจจากเหยียนหมิงซุ่น ตอนนั้นเธอก็ได้ใช้วิธีนี้ให้คุณปู่เหยียนเลือกเก็บเธอไว้
เหมยเหมยรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง โกรธจนต้องฟาดแส้ใส่อวี๋เหม่ยเจินไปหนึ่งที
คนแพศยาต่อให้ทำไม่สำเร็จแต่แค่มีความคิดแบบนั้นก็น่ารังเกียจมากแล้ว!
อวี๋เหม่ยเจินไม่กล้าส่งเสียงโอดครวญแต่ยังพูดขอความเห็นใจให้ตัวเองต่อไป “ฉันยังทำตามแผนไม่สำเร็จ ขอร้องพวกเธอล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่เอาเงินเดือนแล้วก็ได้”
“เธอยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ?”
เหมยเหมยฟาดแส้ใส่อีกหนทำเอาอวี๋เหม่ยเจินเจ็บจนต้องปิดปากแน่นไม่กล้าพูดอีก ห่อตัวร้องไห้ในกองผ้าห่ม
“เหยียนโฮ่วเต๋อกับตาแก่เป็นอะไรไปกันแน่? ไอ้คนหน้าไม่อาย เธอไม่มีความละอายใจสักนิดเลย!”
คุณย่าหยางยังไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงแล้ว การที่สองพ่อลูกหลับนอนกับคนรับใช้ที่บ้านพร้อมกัน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปตระกูลเหลียนยังจะหลงเหลือชื่อเสียงอะไรอีก?
อวี๋เหม่ยเจินรีบอธิบาย “ฉันไม่รู้จริง ๆ ฉัน ฉันนอนอยู่ดี ๆ อาเขยก็เป็นคนมาหาเอง ฉันคิดว่าเป็น…” ประโยคครึ่งหลังเธอไม่กล้าพูดเพราะกลัวโดนแส้ของเหมยเหมยแต่ทุกคนกลับเข้าใจดี
ท่ามกลางความมืดอวี๋เหม่ยเจินหลงคิดว่าต้องเป็นเหยียนหมิงซุ่นเลยพายเรือไปตามน้ำจนเกิดเรื่อง
“คุณปู่เหยียน…ฉันก็คิดว่าเป็น…แต่ยังทำไม่สำเร็จ…ไม่สำเร็จจริง ๆ พวกเธอก็ออกมากันก่อน…”
ต่อให้อวี๋เหม่ยเจินจะหน้าไม่อายแค่ไหนในเวลานี้ก็อับอายที่จะพูดออกมาได้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงเลยว่าคุณปู่เหยียนจะโดนไปด้วย หากเกิดได้เสียกันขึ้นมาจริง ๆ ภายในหนึ่งคืนนอนกับสองพ่อลูกไป คนหนึ่งคืออาเขย ส่วนอีกคนคือคนที่เป็นคุณปู่เธอได้…
อวี๋เหม่ยเจินไม่กล้าคิดต่อเพราะรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าเกินทน แต่ก็แอบเบาใจที่ไม่ได้ทำกับคุณปู่เหยียนจนถึงขั้นตอนสุดท้าย
คุณย่าหยางกับเหยียนหมิงซุ่นต่างพรูลมหายใจโล่งอกพร้อมกัน ไม่เสร็จก็พอ ไม่อย่างนั้นตาแก่จะมีหน้าอยู่ต่อไปได้อย่างไร?
เรื่องราวกระจ่างแล้วว่าเหยียนโฮ่วเต๋อกับคุณปู่เหยียนได้ทานน้ำซุปถ้วยที่ถูกวางยาเข้าไป เลยพลาดท่าให้อวี๋เหม่ยเจินเพราะฤทธิ์ยา
คุณย่าหยางถอนหายใจโล่งอกยาวแล้วมองเหยียนหมิงซุ่นอย่างรู้สึกผิด “ผิดที่ย่าไม่ระวังเอง โชคดีที่หมิงซุ่นหลานไม่ได้กินมันลงไป”
……………………….
ตอนที่ 1683 ไว้วันหลังไปทะเลอ้ายฉิน
เหมยเหมยรีบพูดปลอบ “นี่ไม่เกี่ยวกับคุณย่าเลย จะโทษก็ต้องโทษสองคนนี้ที่จิตใจสกปรกคิดจะทำลายชีวิตพี่หมิงซุ่น”
เหยียนหมิงซุ่นเองก็ลูบหลังคุณย่าหยางไปพลาง คุณย่าเห็นหลานชายและเหมยเหมยไม่โทษเธอเลยรู้สึกสบายใจขึ้นบ้างแต่ก็ยิ่งเกลียดชังถานซูฟางมากกว่าเก่า
“ผู้หญิงประเภทนี้จะเก็บไว้บ้านตระกูลเหยียนไม่ได้อีกต่อไป เดี๋ยวรอโฮ่วเต๋อฟื้นก็ให้เขาหย่ากับถานซูฟางเสีย” คุณย่าหยางเอ่ยเสียงขุ่นเคือง
เหยียนหมิงซุ่นเองก็แค่นหัวเราะไปทีหนึ่ง ลำพังแค่หย่าก็เสียเปรียบถานซูฟางเกินไปน่ะสิ
เขามีวิธีที่จะทรมานถานซูฟางให้ตายทั้งเป็นชนิดที่แทบขาดใจให้ได้อย่างนับไม่ถ้วน!
ณ เวลานี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว แต่เดิมเหยียนหมิงซุ่นเตรียมบินไปดูทะเลทางใต้กับเหมยเหมยหลังมื้อเช้า แต่คุณปู่เหยียนยังสลบไม่ได้สติที่โรงพยาบาลพวกเขาก็ย่อมปลีกตัวไปไหนไม่ได้ จำต้องยกเลิกแผนเที่ยวทะเลไปเสีย
“เที่ยวทะเลเมื่อไรก็ได้ สุขภาพของคุณปู่สำคัญกว่า!” เหมยเหมยถูหลังมือเหยียนหมิงซุ่นไปมาเป็นเชิงว่าเธอไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด
ที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ต่อให้ได้ออกไปเที่ยวก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นหรอก
เหยียนหมิงซุ่นบีบแก้มเธอเบา ๆแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เด็กดีจริง ๆ วันหลังฉันพาเธอไปที่ทะเลอ้ายฉินนะ”
“ดีเลย!” เหมยเหมยดีใจอย่างมาก
ทะเลอ้ายฉินแหนะ แค่คิดก็โรแมนติกมากแล้ว!
คุณย่าหยางเป็นห่วงคุณปู่เหยียนจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอาหาร เหมยเหมยเลยไปซื้อเสี่ยวหลงเปากับน้ำเต้าหู้จากข้างนอกกลับมา ก่อนจะเกลี้ยกล่อมให้คุณย่าหยางทานสักหน่อย
“หมิงซุ่น คุณปู่หลานไม่เป็นไรจริงเหรอ? หรือว่าย่าไปเฝ้าที่โรงพยาบาลเถอะ!” คุณย่าหยางไม่รู้สึกเจริญอาหารเลยสักนิดเดียว
“คุณปู่อยู่ในห้องผู้ป่วยขั้นวิกฤตคุณย่าเข้าไปไม่ได้หรอก รอย้ายไปห้องพักผู้ป่วยทั่วไปคุณย่าค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน ตอนนี้ย่าต้องทานข้าวเยอะ ๆ ไม่งั้นถ้าย่าสุขภาพแย่ไปอีกคนใครจะดูแลคุณปู่?”
เหยียนหมิงซุ่นกล่าวโน้มน้าวเสียงอ่อน อาการของคุณปู่เหยียนวิกฤตกว่าที่เขาพูดเพราะเส้นเลือดในสมองแตก จนผ่าเอาลิ่มเลือดออกมามากมายจนแม้แต่คุณหมอยังตกใจว่าคุณปู่ยังมีชีวิตทนต่อได้อีกหรือ!
ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะฤทธิ์ยาวิเศษแต่ยาวิเศษไม่ใช่ยาเซียน มันจะช่วยยื้อชีวิตของคุณปู่ไว้ได้เท่านั้น แต่จะฟื้นอีกทีเมื่อไรเห็นทีต้องแล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตแล้ว!
คุณย่าหยางถอนหายใจยาวฝืนทานซาลาเปาลงไปหลายชิ้นตามด้วยน้ำเต้าหู้ครึ่งถ้วย
หมิงซุ่นพูดถูก เธอต้องเข้มแข็ง จะให้เรื่องที่บ้านมาเป็นตัวถ่วงหมิงซุ่นไม่ได้!
เหยียนโฮ่วเต๋อฟื้นในเวลาเที่ยง สภาพมึน ๆจำไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตอนกลางดึก แต่รู้สึกว่าตนได้ฝันหวานชนิดที่หาที่เปรียบไม่ได้แต่กลับหนาวเย็นยะเยือกจนตัวสั่น
“โอ้โห…นี่เที่ยงแล้วเหรอ ผมยังต้องไปรายงานตัวที่แผนกอีก ทำไมแม่ไม่ปลุกผมล่ะ?”
เหยียนโฮ่วเต๋อรีบลุกสวมเสื้อผ้าพลางพร่ำบ่นคุณย่าหยางว่าไม่ปลุกเขา วันนี้เพิ่งเริ่มงานวันแรกเขาก็ไปสายครึ่งค่อนวัน ต้องตกเป็นขี้ปากของเพื่อนร่วมงานอีกแน่
พอคุณย่าหยางเห็นเขาอารมณ์โกรธก็พุ่งพรวดขึ้นมาทันทีเลยหยิบไม้นวดแป้งจากห้องครัวมาหวดใส่เหยียนโฮ่วเต๋อ
“ไอ้ลูกไม่รักดี แต่งได้เมียใจอำมหิตอย่างถานซูฟางจนมาทำร้ายชีวิตหลานชายฉัน ตอนนี้ก็ทำร้ายพ่อแกจนไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง ทำไมฉันถึงได้มีลูกชายเนรคุณอย่างแกออกมาได้นะ? รู้งี้แต่แรกฉันก็น่าจะหักคอแกให้ตายแล้วทิ้งไว้ในท่อน้ำเสีย ไปเก็บเด็กกำพร้าตามท้องถนนสักคนยังดีกว่าแกร้อยเท่า…”
ภายใต้อารมณ์โกรธรคุณย่าหยางถึงได้ด่าทออย่างรุนแรงจนเรียกให้เหมยเหมยร้องสะใจอยู่ภายในใจ เหยียนโฮ่วเต๋อกลับทำหน้าถมึงทึงตอบกลับอย่างไม่พอใจ “แม่…แม่กินยาผิดอะไรมาหรือเปล่า? จะยังไงผมก็เป็นหัวหน้าคนนะ แม่พูดจาระวังหน่อยสิ!”
สิ่งที่เขาไม่พอใจมากที่สุดคือการที่คุณย่าไม่คิดจะไว้หน้าเขาสักนิดยามอยู่ต่อหน้าเหยียนหมิงซุ่นกับเหมยเหมย จะว่าอย่างไรเขาก็เป็นผู้อาวุโสกว่า!
หางตาของเหยียนโฮ่วเต๋อเหลือบเห็นถานซูฟางกับอวี๋เหม่ยเจินที่ไม่เหลือสภาพความเป็นคนเลยสะดุ้งเฮือก ชี้ไปที่สองคนอย่างหวาดกลัวและปากสั่นระริกไม่หยุด “นี่…นี่…นี่…นี่มัน…”
………………………..