เฝิงเสียวหว่านไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความเคร่งขรึม และหลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดว่า “พี่หยาง ไม่ต้องกังวล ฉันจะหาวิธีรักษาคุณให้หายอย่างแน่นอน”
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น “เสียวหว่าน ผมไม่เป็นไร แม้ว่าสถานการณ์นี้จะทำให้เกิดความเสียหายต่อรากฐานบูโดของผม อย่างน้อยผมก็สามารถรักษาแดนบูโดของผมได้ ขอเพียงแดนบูโดของผมไม่อ่อนลงก็ไม่เป็นไรแล้ว”
หยางเฉินพูดง่าย แต่หวังจ้านรู้ดีว่า สำหรับผู้แข็งแกร่งบูโดทุกคน หากรากฐานของบูโดได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง มันจะเป็นผลกระทบครั้งใหญ่อย่างแน่นอน
แม้ว่าเฝิงเสียวหว่านจะไม่ใช่นักบู๊ แต่เธอก็เข้าใจความจริงข้อนี้ บนใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธอเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ใช่แล้ว เฝิงเสียวหว่าน คุณรักษาให้หลงเทียนหยู่หรือยัง?”
หยางเฉินถามขึ้นทันที
ก่อนหน้านี้ หลงเทียนหยู่ได้คุกเข่าลงและขอโทษตัวเขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หวังจ้านก็เคยขอร้องหยางเฉินให้เฝิงเสียวหว่านช่วยหลงเทียนหยู่
เมื่อได้ยินหยางเฉินถามถึงเรื่องหลงเทียนหยู่ สายตาของหวังจ้านก็ดูตื่นเต้นเล็กน้อย และเขามองไปที่เฝิงเสียวหว่านโดยไม่รู้ตัว
“ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่พวกเขาจากไป พวกเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย และฉันยังไม่ได้ช่วย”
เฝิงเสียวหว่านกล่าว
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้อาวุโส战รบกวนท่านติดต่อหลงเทียนหยู่ให้เขามาที่นี่แล้วกัน!”
หยางเฉินมองไปที่หวังจ้านและกล่าว
“ขอบคุณมากคุณหยาง ขอบคุณเสียวหว่าน ผมจะติดต่อหลงเทียนหยู่เดี๋ยวนี้!”
หวังจ้านกล่าวขอบคุณอย่างรวดเร็ว และเริ่มติดต่อหลงเทียนหยู่
ในไม่ช้า หวังจ้านก็วางสายและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลงเทียนหยู่ตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าคุณหยางตอบตกลงให้ เสียวหว่านรักษาเขา ตอนนี้เขากำลังรีบมาที่นี่”
ในเวลาไม่ถึง 20 นาที รถยนต์คันหนึ่งหยุดที่ทางเข้าคลินิกอ้ายหมินและหลงเทียนหยู่ถูกผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นสองคนพามา
ตอนนี้ เขาสามารถนั่งในรถเข็นเท่านั้น และไม่สามารถยืนขึ้นได้เลย
“คุณหยาง ขอบคุณท่านมาก! หมอเทวดาเฝิง ขอบคุณมาก! หวางจ้านขอบคุณมาก!”
ทันทีที่เขาเข้าไปในคลินิกอ้ายหมิน หลงเทียนหยู่ก็กล่าวอย่างตื่นเต้นมาก
ในเวลานี้ หน้าของเขาซีดหมอง ไม่มีออร่าของความเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลงเลย
“แล้วหลงเฉียนและหลงคุนล่ะ?”
หวังจ้านเห็นว่าเป็นเพียงชายที่แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นสองคนที่ตามหลงเทียนหยู่มา คิ้วของหวังจ้านก็ยกขึ้นทันที และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หลงเทียนหยู่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น และพูดเยาะเย้ยตนเอง “ผมในวันนี้ เป็นแค่ขยะในด้านบูโด กับราชวงศ์หลง ไม่มีค่าใดๆ ราชวงศ์หลงจะให้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคนมาปกป้องผมได้ไงล่ะ?”
หวังจ้านกำหมัดแน่น ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่าเขากำลังโมโหแทนหลงเทียนหยู่ แต่เขารู้ดีว่า ตัวเขาในตอนนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หลงอีก
แม้ว่าบูโดของหลงเทียนหยู่จะถูกทำลาย แต่เขายังคงเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง
“เข้ามากับฉันก่อน ฉันจะรักษาให้คุณ”
เฝิงเสียวหว่านกล่าว
“หมออัจฉริยะตัวน้อย ผมอยากจะถามว่า คุณว่าในสถานการณ์ปัจจุบันของผม มีโอกาสฟื้นคืนรากฐานของบูโดไหม?”
หลงเทียนหยู่ก็ถามอย่างมีความหวัง
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าและพูดอย่างไร้ความรู้สึก “ภายในสามวัน ฉันสัญญาว่าจะฟื้นฟูรากฐานบูโดของคุณ และภายในหนึ่งเดือน ฉันสัญญาว่าจะฟื้นฟูคุณคืนสู่แดนราชาสูงสุด”
“จริงเหรอ?”
เดิมที หลงเทียนหยู่แค่ต้องการที่จะฟื้นฟูรากฐานของบูโด แต่เขาไม่เคยคิดว่า แดนบูโดของเขาจะสามารถฟื้นคืนสู่แดนราชาสูงสุดได้
เดิมที เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุด และถึงแม้เขาจะฝืนบุกทะลวงเข้าสู่แดนเทพในภายหลัง แต่ก็ไม่ใช่บูโดที่แท้จริงของเขา
“ไม่ต้องห่วง ฉันกล้าพูดแบบนี้ ก็รับรองว่าจะทำให้คุณหายดีตามที่พูด”
เฝิงเสียวหว่านพูดอย่างช่วยไม่ได้
อาจเป็นเพราะเธอมีความรู้สึกไม่ดีต่อหลงเทียนหยู่ เธอไม่ได้มีความอดทนมากนักเมื่อคุยกับหลงเทียนหยู่
“ขอบคุณหมออัจฉริยะตัวน้อย! ขอบคุณหมออัจฉริยะตัวน้อย!”
หลงเทียนหยู่รู้สึกตื่นเต้นมาก และรีบให้ผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นสองคนพาเขาไปที่เตียงในโรงพยาบาล
ในสายตาของหวังจ้านดูสงสารเขาเล็กน้อย หลงเทียนหยู่ในอดีต เป็นผู้หยิ่งผยองที่ไม่มีใครเทียบได้แค่ไหน?
ในฐานะหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง เขามีอนาคตที่สดใส และอาจกลายเป็นกษัตริย์หลงคนต่อไปในอนาคต
อย่างไรก็ตาม บูโดของเขาถูกทำลาย และแม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสอง ซึ่งเดิมได้จัดไว้เคียงข้างเขาก็ยังถูกเปลี่ยน
มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นสองคนที่อยู่เคียงข้างเขา และการปฏิบัติแบบนี้ ไม่ดีเท่าลูกหลานราชวงศ์หลงที่ไม่ใช่สายเลือดตรงด้วยซ้ำ
หยางเฉินก็ถอนหายใจเช่นกัน ราชวงศ์นั้นโหดร้ายจริงๆ แม้แต่หลานชายคนโตของราชวงศ์ เมื่อรากฐานของบูโดเสียหาย พวกเขาจะถูกแยกออกจากศูนย์กลางของอำนาจ
“บูม!”
ในขณะนี้ ประตูของคลินิกอ้ายหมินถูกใครบางคนเตะเปิดออก ทันใดนั้น ร่างหนึ่งในชุดจีนโบราณก็เดินเข้ามา ภายใต้การคุ้มครองของชายผู้แข็งแกร่งในแดนเทพ
เฝิงเสียวหว่านกำลังจะรักษาหลงเทียนหยู่ ก็ถูกคนเหล่านี้รบกวน
“พวกคุณคือใคร?”
ใบหน้าสวยของเฝิงเสียวหว่านเย็นชา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“หลงเฟยหยาง!”
หวังจ้านจำชายหนุ่มได้ และพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
หลงเฟยหยางในสามชั่วอายุคนของราชวงศ์หลง แต่เดิม เป็นรองจากหลานชายอย่างหลงเทียนหยู่
เมื่อหลงเทียนหยู่เห็นหลงเฟยหยาง ความโกรธเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขาก็กัดฟันและพูดว่า “หลงเฟยหยาง คุณมาที่นี่เพื่อมาหัวเราะเยาะผมเหรอ?”
“มาหัวเราะเยาะคุณ?”
หลงเฟยหยางหัวเราะอย่างเย็นชา และพูดด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม “คุณในตอนนี้ ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะให้ผมเยาะเย้ยด้วยซ้ำ”
“ไอ้เหี้ย มึงพูดว่าอะไรนะ?”
หลงเทียนหยู่เกรี้ยวโกรธทันที
หวังจ้านก็พูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ “หลงเฟยหยาง ถ้าไม่ใช่เพราะหลงเทียนหยู่ คุณคิดว่าคุณจะมีสถานะที่คุณเป็นอยู่ในปัจจุบันหรือไม่?”
“ในตอนแรก คุณเป็นแค่หลานชายที่ไม่มีความสำคัญ ถ้าหลงเทียนหยู่ไม่ปฏิบัติต่อคุณเหมือนพี่น้อง และจัดให้ผู้แข็งแกร่งสอนบูโดแก่คุณอย่างลับๆ คุณจะมีวันนี้ได้อย่างไร?”
หยางเฉินไม่ได้เข้าไปแทรกแซง เรื่องนี้เป็นการต่อสู้ภายในราชวงศ์หลง เหตุผลที่เขาตอบตกลงให้เฝิงเสียวหว่านรักษาให้หลงเทียนหยู่นั้น เป็นเพราะเห็นแก่หน้าหวังจ้าน เท่านั้น
ขอเพียงหลงเฟยหยางไม่ยั่วยุเขา เขาก็สามารถปฏิบัติต่อเขาราวกับตดได้
แต่ถึงเขาคิดอย่างนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายคิดอย่างนั้นเช่นกัน เขามองหวังจ้านอย่างเย็นชา “แค่คนรับใช้ มีคุณสมบัติที่จะพูดกับผมด้วยหรือ?ไสหัวออกไป!”
ดุหวังจ้านอย่างโกรธจัด ทันใดนั้นสายตาของเขาก็จ้องไปที่หยางเฉินอีกครั้ง และเขาหรี่ตามองแล้วพูดว่า “เจ้าหนู คุณคือหยางเฉินใช่ไหม?”
หยางเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างหลานชายสองคนของราชวงศ์หลง แต่เขาไม่คาดคิดว่า หลงเฟยหยางคนนี้ จะมายั่วยุเขา
แน่นอนว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วยุเขา เพราะเมื่อหลงเฟยหยางมองมาที่เขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง และดูเหมือนว่าเขากำลังพูดคุยกับลูกน้องของเขา
“หลงเฟยหยาง คุณต้องการทำอะไร?”
เท้าของหวังจ้านขยับ และเขาก็ขวางหน้าหยางเฉินทันที