ตอนที่ 2056 แม่น้ําที่ขวางทาง
หลิงฮันเก็บผลึกมังกรแปลกประหลาดและเดินหน้าต่อ
ค่อยๆ ศึกษาทีหลังไม่มีความจําเป็นต้องรีบ
หลังจากผ่านไปอีกสองชั่วโมง พวกเขาก็พบเจอสัตว์อสูรอีกครั้งแต่พลังของมันอ่อนแอกว่าสัตว์อสูรที่ผ่านมามาก หลังจากสังหารไปแล้วพวกเขาก็ได้รับผลึกมังกรมา แต่มันเป็นเพียงผลึกมังกรธรรมดาที่ไม่มีลวดลายแปลกประหลาดสลักเอาไว้
“หรือมีแค่สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งเท่านั้น ที่ผลึกมังกรจะมีลวดลาย?” พวกหลิงฮันคาดเดา
เรื่องนี้พิสูจน์ได้ไม่ยาก เพราะผ่านไปอีกไม่นานพวกเขาก็พบเจอกับเต่ายักษ์ที่กําลังคลานอย่างเฉื่อยชา ทุกย่างก้าวของมันหนักหน่วงอย่างน่าอัศจรรย์จนส่งผลให้ผืนดินสั่นสะเทือน
ตูม!
เต่ายักษ์พบเห็นพวกหลิงฮันอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันก็ทํายกเท้าขึ้นและเหยียบย่ําลงมาใส่กลุ่มพวกเขาในทันที เท้าของมันหนักอึ้งราวกับขุนเขา และมีตราประทับสีอําพันอยู่ด้านล่างฝ่าเท้า
หลิงฮันคํารามและปล่อยหมัดตอบโต้
บัง! เสียงปะทะดังสนั่น และเท้าของเต่ายักษ์ก็เหยียบย่ําลงมาอย่างไม่มีอะไรหยุดยั้งได้
เมื่อเต่ายักษ์ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง ภาพที่เห็นก็คือร่างของพวกหลิงฮันทั้งสี่คนนั้นได้จมลงไปบนพื้นดิน แต่ก็ไม่มีใครเลยที่ได้รับบาดเจ็บ
นี่เป็นเพราะหลิงฮันโล่ปราณก่อเกิดต้านทานการโจมตีของเต่ายักษ์เอาไว้ ไม่เช่นนั้นนอกจากหลิงฮันแล้ว สตรีทั้งสามคงจะบาดเจ็บจนกระอักโลหิตออกมา โดยเฉพาะธิดาโร่วที่อ่อนแอที่สุด นางอาจจะถูกเหยียบจนร่างแหลกเลยก็เป็นได้
‘ครืนน’ เต่ายักษ์ที่ยกเท้าขึ้นได้เหยียบย่ําลงไปอีกครั้งด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ เพื่อบดขยี้หลิงฮันและคนอื่นๆ ให้กลายเป็นเศษซาก
หลิงฮันคํารามและสะบั้นดาบอสูรนิรันดร์ขึ้นสู่ท้องฟ้า
ฉัวะ!
โลหิตสายหนึ่งสาดกระจายออกมา เนื่องจากหลิงฮันใช้ดาบอสูรนิรันดร์เฉือนผิวหนังของเต่ายักษ์ และเจาะเท้าของมันจนเป็นรู
เต่ายักษ์ส่งเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเทียบกับขนาดตัวของมันแล้ว บาดแผลที่หลิงฮันสร้างขึ้นนั้นไม่ต่างอะไรจากการที่มันถูกเข็มทิ่มแทง แต่ใครใช้ให้สิ่งที่มันถูกทิ่มแทงคือดาบอสูรนิรันดร์ ที่จะเป็นอุปกรณ์นิรันดร์ในอนาคต และมีพลังทําลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวกันล่ะ?
ณ เวลานี้ปราณพิฆาตได้ทะลวงเข้าสู่ร่างกายของเต่ายักษ์ และไม่ว่าปราณพิฆาตจะเคลื่อนที่ไปยังจุดได้ กล้ามเนื้อและอวัยวะของเต่ายักษ์ก็จะสูญสิ้นพลังชีวิตและกลายเป็นกล้ามเนื้อตายในทันที
หลิงฮันกวัดแกว่งดาบอสูรนิรันดร์โจมตีอย่างบ้าคลั่ง
เต่ายักษ์ตนนี้มีร่างกายที่มหึมาและพลังต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง แต่โชคร้ายที่คนที่มันพบเจอคือหลิงฮัน ร่างกายขนาดใหญ่ของมันกลายเป็นเป้าที่ไม่ว่าหลิงฮันจะโจมตีออกไปอย่างไร้การโจมตีของเขาก็จะสร้างบาดแผลได้อย่างแน่นอน ซึ่งผ่านไปไม่นานเต่ายักษ์ก็ทรุดตัวลงกับพื้น และตายไปในที่สุด
หลิงฮันผ่าศีรษะของมันและพบผลึกมังกรสีอําพันอยู่ภายใน ซึ่งหากมองให้ดีจะพบว่าผลึกมังกรชิ้นนี้มีลวดลายประดับอยู่
เป็นผลึกมังกรพิเศษอีกชิ้น
“ลวดลายของผลึกมังกรทั้งสองไม่เหมือนกัน” หลิงฮันตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวออกมา
สตรีทั้งสามพยักหน้า ถึงแม้ลวดลายจะชับซ้อนจนคนทั่วไปมองแล้วมึนหัว แต่พวกเขานั้นสามารถจดจําลวดลายได้เพียงแค่ชําเลืองมองเท่านั้น ซึ่งพวกเขามั่นใจว่านี้ไม่ใช่ลวดลายของตราประทับแห่งเต๋า
“จะอย่างไรก็ช่าง พวกเราออกเดินทางกันต่อเถอะ” ฮูหนิวกล่าวอย่างไม่สนใจ
แต่ก็อย่างที่นางว่า หากไม่รู้ว่ามันคืออะไร พวกเขาก็ทําได้เพียงเดินหน้าต่อไปเท่านั้น
กลุ่มของพวกเขามุ่งหน้าสู่ยอดเขามังกร และสังหารสัตว์อสูรไปมากมายระหว่างทาง โดยที่ผลึกมังกรของสัตว์อสูรส่วนหนึ่งเป็นผลึกมังกรธรรมดา และอีกส่วนหนึ่งเป็นผลึกมังกรพิเศษ
จํานวนของผลึกมังกรทั่วไปนั้นมีมากกว่าผลึกมังกรพิเศษเกือบจะสิบเท่า
หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งเดือนเต็ม ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงภูเขาเทพมังกร แต่เส้นทางเดินหน้าต่อกลับหายไป ทําให้พวกเขาต้องหยุดยืนนิ่ง
ที่ไม่มีทางไปต่อก็เพราะเบื้องหน้ามีแม่น้ําขนาดใหญ่ขวางทางอยู่
แม่น้ําสายนี้กว้างใหญ่จนน่าอัศจรรย์ ซึ่งอย่างน้อยก็ไม่มีใครสามารถข้ามไปด้วยการกระโดด
หลิงฮันลองนําเรือออกมาจากหอคอยทมิฬ แต่ทันทีที่เรือถูกโยนลงแม่น้ําตัวเรือก็ถูกกัดกร่อนอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าจะเป็นเรือไม้หรือเรือโลหะก็ไม่ได้ผล พวกมันไม่สามารถต้านทานต่อการกัดกร่อนของแม่น้ําได้เลย
บางทีหากเป็นแร่โลหะนิรันดร์อาจจะต้านทานได้ แต่ใครกันจะสิ้นเปลืองน้ําแร่โลหะนิรันดร์มาสร้างเป็นเรื่อ?
“ลองเดินวนดู อาจจะมีสะพานหรือทางเชื่อมก็เป็นได้”
กลุ่มของพวกเขาเดินวนรอบแม่น้ําขนาดใหญ่ และเดินผ่านผู้คนมากมายที่มาจากอีกทิศทางหนึ่ง
หลิงฮันเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีว่า แม่น้ําสายนี้อาจจะล้อมรอบภูเขาเทพมังกรเป็นวงกลม ซึ่งไม่ว่าจะเดินวนอย่างไรก็คงหาทางเชื่อมไม่เจอ
ความยาวของแม่น้ํานั้นกว้างจนน่าอัศจรรย์ พวกเขาใช้เวลาเดินกว่าสิบเจ็ดวันและกลับมาถึงจุดเดินในตอนแรกในที่สุด
เห็นได้ชัดแล้วว่าแม้สายนี้เป็นทางตันที่ไม่มีทางเชื่อมให้ข้ามผ่าน
ถ้าอย่างนั้นแล้วจะข้ามแม่น้ําไปได้อย่างไรกัน?
ไม่สิ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!
หลิงฮันนึกขึ้นมาได้ว่าในตอนที่เขาเดินวนล้อมแม่น้ําและพบเจอผู้คนมากมายนั้น เขาไม่พบเห็นจักรพรรดิอย่างตู้เส่าจจิ้น หรือหลงปู่เทียนเลย
หรือคนเหล่านี้จะเดินอยู่ด้านหน้า พวกเขาก็เลยไม่เดินสวนกัน? “ลองเดินวนดูอีกครั้ง”
ครั้งนี้พวกหลิงฮันทั้งสี่เลือกเดินย้อนกลับในทิศทางตรงข้าม
แน่นอนว่ามีคนมากมายเดินมาจากทิศทางเดียวกันกับพวกหลิงฮันก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่พบเห็นเทียนชิงเย่ ยี่หวาฉิง หรือสุดยอดจักรพรรดิคนอื่นๆ เลย
“จะต้องมีเส้นทางอื่นเพื่อไปยังภูเขาเทพมังกรอยู่อย่างแน่นอน เพราะงั้นใครหลายคนจึงมุ่งหน้าไปยังเส้นทางอื่น และไม่เสียเวลามาที่นี่” หลิงฮันกล่าว
แต่เส้นทางอื่นที่ว่ามันอยู่ไหนกันล่ะ?
จิตใจของหลิงฮันชะงัก พร้อมกับนําผลึกมังกรพิเศษออกมาตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง
“หรือว่าหากนําลวดลายเหล่านี้มาผสานเข้าด้วยกัน จะเกิดเป็นแผนที่ขึ้นมา?” เขาผุดขึ้นความคิดนี้ขึ้นมาได้
“ในเมื่อมีแม่น้ําขนาดใหญ่ขวางทางอยู่ ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะมีทางใต้ดินที่ใช้ข้ามแม่น้ําอยู่ก็เป็นไป” หลิงฮันกล่าวต่อ
“ถ้างั้นเราก็มาขุดทําทางกันเองเลยดีกว่า!” ฮูหนิวกล่าวอย่างตื่นเต้น ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกสนาน
เด็กสาวพูดแล้วก็ลงมืออย่างรวดเร็ว เพียงแต่เพียงแค่นางขุดดินลงไปแค่เล็กน้อย น้ําจากแม่น้ําก็ผุดขึ้นมาจากหลุม หากไม่ใช่เพราะหลิงฮันช่วยดึงร่างออกมาทัน ร่างของเด็กสาวคงเน่าเปื่อย เพราะน้ําจากแม่น้ําไปแล้ว