หลงเจียงดูขมขื่น “องค์ชาย ผมไม่ใช่ศัตรูของเขาเลย”
“คุณพูดอะไร?”
หลงเฟยหยางพูดอย่างโกรธเคือง “คุณเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเพทชั้นกลาง คุณบอกผมว่า คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายหนุ่ม?”
“หลงเจียงคุณกลัวหวังจ้านหรือเปล่า?”
“คุณจะกลัวเขาทำไมล่ะ เขาจะกล้าฆ่าคุณเหรอ?”
“วันนี้ ถ้าผมต้องการให้เขาตาย เขาก็ต้องตาย ผมสั่งให้คุณ ไปฆ่าเขาเดี๋ยวนี้!”
สีหน้าของหลงเจียงเต็มไปด้วยความกลัวและความวิตกกังวล ตอนนี้ทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดคือไปจากที่นี่ หลงเฟยหยางไม่อยากมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?
“คุณแน่ใจนะ ว่าต้องการชีวิตของผม?”
ในขณะนี้ หยางเฉินเดินออกจากคลินิกอ้ายหมินและเมื่อเขามองไปที่หลงเฟยหยางสายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
เมื่อเห็นหยางเฉินเดินออกมา หลงเจียงก็กลัวจนเหงื่อเย็นไหลออกมา และใบหน้าของหลงเฟยหยางเต็มไปด้วยความกลัว แต่เขาก็ยังหยิ่งยโสและพูดอย่างโกรธเคือง:
“คุณคิดว่าตัวเองเป็นคิงแห่งเยี่ยนตูหรือ?ผมต้องการชีวิตของคุณ คุณกล้าที่จะฆ่าผมเหรอ?”
เมื่อรู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัวที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน ใบหน้าของหลงเจียงเต็มไปด้วยความกลัว และเขาก็เกลี้ยกล่อมเขาอย่างรวดเร็ว “องค์ชาย คุณพูดให้น้อยลงหน่อยเถอะ!”
“หุบปาก!”
หลงเฟยหยางดุอย่างโกรธจัด
หยางเฉินกล้าทุบตีเขา ก็ทำให้เขาโกรธมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า แม้แต่ลูกน้องของเขา ก็กล้าบอกให้เขาว่าพูดน้อยหน่อย
นี่เป็นอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา มีผู้ดูมากมายมามุมดู หลงเฟยหยางมีความรู้สึกว่า คนเหล่านั้นหัวเราะเยาะเขา
นี่ยิ่งทำให้เขาอายมากขึ้นไปอีก เขาชี้ไปที่จมูกของหลงเจียงแล้วตะโกนอย่างโกรธเคือง“ผมสั่งคุณให้ฆ่าไอ้เด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณกล้าปฏิเสธ ก็อย่าโทษผมที่หยาบคายต่อคุณ”
ในเวลานี้ หวังจ้านก็เดินออกจากคลินิกอ้ายหมินยืนข้างหยางเฉิน และจ้องไปที่หลงเจียงอย่างเฉยเมย
เขาทำเพื่อราชวงศ์หลงมากพอแล้ว หากราชวงศ์หลงยังคงยืนกรานที่จะเป็นศัตรูของหยางเฉิน เขาก็จะเป็นศัตรูของราชวงศ์หลงเท่านั้น
ทันใดนั้น กลิ่นอายบูโดของแดนเทพชั้นกลาง ซึ่งใกล้กับแดนเทพชั้นปลาย ได้แทรกซึมจากร่างกายของหวังจ้าน และมุ่งตรงไปยังหลงเจียง
หลงเจียงเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง แต่ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงความกดดันอย่างมาก
เขารู้ว่า ตัวเขาในตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังจ้านเลย
แต่เขาเป็นสมาชิกของราชวงศ์หลง เขาถูกส่งมาจากราชวงศ์หลงเพื่อปกป้องหลงเฟยหยางตอนนี้เขาถูกหลงเฟยหยางบังคับให้ลงมือ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาสู้ไม่ไหว เขาก็ทำได้เพียงสู้เท่านั้น
เห็นเพียงหลงเจียงก้าวไปข้างหน้า มองไปที่หวังจ้านด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และพูดจางๆว่า “หวังจ้าน ด้วยแดนบูโดในตอนนี้ของคุณ หากคุณยินดีที่จะยอมรับความผิดของคุณต่อกษัตริย์หลง กษัตริย์หลงจะให้อภัยคุณอย่างแน่นอน จากนี้ไป คุณจะยังคงเป็นคนของราชวงศ์หลง”
หวังจ้านดูเฉยเมยและเยาะเย้ย “สารภาพความผิดของผมต่อกษัตริย์หลง? ผมหวังจ้าน ผิดอะไร?”
“เมื่อหลานชายคนโตของกษัตริย์หลง เกือบถูกฆ่า ผมใช้ร่างกายปกป้องหลานชายคนโตของกษัตริย์หลงจากการโจมตีที่ผมไม่สามารถต้านทานได้ ผิดหรือ?”
“หรือผมผิดเพราะวิ่งหนีจากการถูกไล่ฆ่าของผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงงั้นหรือ?”
“หรือว่า แม้ว่าผมจะถูกกษัตริย์หลงไล่ออกจากราชวงศ์หลง แต่เมื่อลูกหลานของราชวงศ์หลงพบกับผู้แข็งแกร่งที่สู้ไม่ได้ ผมเกลี้ยกล่อมให้เขาออกไป ผิดงั้นหรือ?”
ทุกคำถามจากหวังจ้านทำให้สีหน้าของหลงเจียงซีดเล็กน้อย และแต่ละประโยคก็ดูน่าเกรงขามมากขึ้น
หลังจากคำถามหลายข้อติดต่อกัน หลงเจียงก็เหม่อลอยอยู่กับที่
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหวังจ้าน เขารู้เพียงว่าหวังจ้านทรยศต่อราชวงศ์หลง และถูกไล่ออกจากราชวงศ์หลง
ตอนนี้หวังจ้านพูดแบบนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่า เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ธรรมดา
ถึงตอนนี้แล้ว หวังจ้านจะมาโกหกเขาทำไม?
อีกอย่าง หลานชายคนโตของกษัตริย์หลง หลงเทียนหยู่ตอนนี้เป็นอะไรไป?
ทำไมต้องมารักษาที่ คลินิกอ้ายหมิน?
หรือว่าหลงเทียนหยู่ไม่รู้หรือ ว่า หวังจ้านอยู่ที่นี่ตลอดเวลา?
อาจกล่าวได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับหวังจ้านในวันนี้ เกิดจากหลงเทียนหยู่หากเป็นเหมือนข่าวลือที่ราชวงศ์หลงพูดกันจริงๆ หวังจ้านทรยศราชวงศ์หลง หลงเทียนหยู่มาที่คลินิกอ้ายหมินเพื่อรับการรักษาได้อย่างไร ?
หลงเจียงไม่ใช่คนโง่ สิ่งที่หวังจ้านพูด ทำให้เขารู้ทันทีว่าสิ่งต่างๆไม่ได้ง่ายนัก เหตุผลที่หวังจ้านมาถึงตรงนี้ ไม่ใช่เขาผิดต่อราชวงศ์หลง แต่เป็นราชวงศ์หลงที่ผิดต่อเขา
“ตอนที่ผมกลายเป็นคนพิการที่ไร้ประโยชน์ กษัตริย์หลงต้องการจะฆ่าผม เมื่อรากฐานของบูโดของผมได้ฟื้นคืนกลับมา กษัตริย์หลงต้องการให้ผมกลับไป? ยังต้องการให้ผมไปขอโทษ?”
หวังจ้านคำรามอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “มีสิทธิ์อะไรมาทำเช่นนี้?”
“ผมจะบอกให้นะ ตั้งแต่ตอนที่กษัตริย์หลงส่งคนมาตามล่าผม หลงจ้านคนเก่าก็ได้ตายไปแล้ว!”
“ตอนนี้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกคุณ คือหวังจ้าน!”
เสียงนั้นลดลง และรัศมีที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็ปะทุขึ้นจากเขา
หลงเจียงตกตะลึง และสีหน้าของเขาก็ซีดไปชั่วขณะ เมื่อเผชิญหน้ากับหวังจ้านในสภาพนี้ เขาไม่มั่นใจว่าจะชนะเลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตาม หลงเฟยหยางต้องการให้เขาลงมือ เขาจะทำอะไรได้?
“ฆ่าเขาซะ! ฆ่าเขา!”
หลงเฟยหยางคำราม”ผมต้องการให้คุณฆ่าพวกเขาทั้งหมด ฆ่าพวกเขาทั้งหมดซะ!”
“ปัง!”
เมื่อเสียงของหลงเฟยหยางลดลง หลงเจียงก็รีบพุ่งออกไป กลายเป็นเงาในทันที และวิ่งตรงไปที่หวังจ้าน
“ไม่เจียมตัว!”
หวังจ้านเยาะเย้ยและยืนอยู่ที่นั่น โดยไม่แม้แต่จะขยับ รอให้หลงเจียงมาโจมตี
“ปังปังปัง!”
ในวินาทีถัดมา หลงเจียงได้พุ่งเข้ามา และต่อสู้กับหวังจ้านอย่างดุเดือดในทันที
หวังจ้านยืนอยู่ที่เดิม ต่อต้านด้วยหมัดและเท้าอย่างต่อเนื่อง และไม่เคยคิดที่จะโจมตี
การเผชิญหน้าระหว่างสองผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง ช่างบ้าคลั่งอย่างมาก ภายใต้การปะทะอันน่าสะพรึงกลัว แผ่นบลูสโตนใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาแตกออกทันที
ผู้ชมรอบๆตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ ในฐานะคนธรรมดา พวกเขาเคยเห็นการปะทะกันที่รุนแรงเช่นนี้เมื่อใดล่ะ?
เห็นเพียงแผ่นบลูสโตนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้พื้นบริเวณทางเข้าคลินิกอ้ายหมินและเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยู่ในสภาพที่ย่อยยับ
เมื่อหลงเฟยหยางเห็นหลงเจียงลงมือ สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมาก แต่ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
หยางเฉินเหลือบมองหลงเฟยหยางอย่างดูถูก ถ้าไม่ใช่เพราะปัจจัยที่ไม่มั่นคงของจิ่วโจวในวันนี้ แล้วเขาจำเป็นต้องประเมินรากฐานของราชวงศ์หลงเหรอ?
แค่ลงมือและฆ่าให้ตายก็พอ อย่าว่าแต่เขาเลย แม้ว่าเขาจะจัดให้หงเฉินไปทำเช่นนี้ ด้วยความแข็งแกร่งของชั้นนำของหงเฉิน นอกจากผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์หลงซึ่งค่อนข้างยากที่จะจัดการแล้ว ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้แดนเทพ มีทางเดียวคือตายเท่านั้น
“ปัง!”
ทันใดนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้น และหลงเจียงก็ถูกกระแทกถอยกลับโดยหมัดของหวังจ้าน
“หลงเจียง คุณยังไม่รู้หรือว่า ในตอนนี้ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมเลย”
หวังจ้านพูดอย่างโกรธเคือง “เอาองค์ชายกากๆของคุณ ออกไปจากเมืองจิ่วโจวซะ มิฉะนั้น อย่าโทษผมที่หยาบคายกับคุณ!”
“คุณน่าจะรู้ ถ้าผมอยากฆ่าหลงเฟยหยาง คุณก็หยุดผมไม่ได้”
หลงเจียงรู้ดีว่าสิ่งที่หวังจ้านพูดเป็นความจริง และสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลังเลอยู่พักหนึ่ง
เมื่อกี้เพิ่งต่อสู้กับหวังจ้าน แม้ว่าทั้งสองคนจะยังไม่ได้ระเบิดพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาก็ตาม แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบหวังจ้านก็โจมตีอยู่ที่เดิม