“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แล้วจะผิดใจกับหยางเฉินได้อย่างไร?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บางทีเราอาจควบคุมเยี่ยนตูไว้ในมือของราชวงศ์หลงผ่านหยางเฉิน ตอนนี้สถานการณ์ของราชวงศ์หลงที่อยู่ในเยี่ยนตู ไอ้ลูกชายเลวคนนี้ มีความรับผิดชอบ!”
หลงเสียงเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น “พ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้เทียนหยู่ ไปตามฆ่าหวังจ้าน หวังจ้านจะทรยศราชวงศ์หลงได้อย่างไร?”
“แล้วเทียนหยู่ จะโดนหยางเฉินทำลายบูโดได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเทียนหยู่ทั้งหมดมันเป็นเพราะท่าน เพราะท่าน!”
“ปัง!”
กษัตริย์หลงโกรธจัด เตะหลงเสียงกระเด็นออกไป และพูดด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด “เจ้าลูกทรยศ กล้าพูดไปเรื่อยอีกหนึ่งคำดู เชื่อหรือไม่ว่าผมจะฆ่าคุณ?”
ลึกเข้าไปในดวงตาของหลงเคอเต็มไปด้วยความได้ใจ เขาแสร้งทำเป็นเกลี้ยกล่อมพี่ชายของเขาอย่างรวดเร็ว“พี่ชาย รีบขอโทษพ่อเร็ว!”
หลงเสียงไม่แม้แต่จะมองหลงเคอเขาแค่หัวเราะเยาะตัวเอง พยายามลุกขึ้นจากพื้น มองไปที่กษัตริย์หลงแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ คราวนี้ท่านผิดไปแล้วจริงๆ!”
พูดจบ เขาจึงหันหลังและเดินโซเซไป
กษัตริย์หลงโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่สุดท้ายแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรกับหลงเสียงอีกเลย
เพราะไม่ว่ายังไง หลงเสียงก็เป็นลูกชายคนโตของเขา และตอนนี้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในราชวงศ์หลงก็มากพอแล้ว หากหลงเสียงถูกเขาฆ่า ราชวงศ์หลงจะสลายไปจริงๆ
“พ่อ ใจเย็นๆ! พี่ใหญ่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเพราะเขาถูกท่านเมิน อันที่จริง พี่ใหญ่ก็มีความสามารถมาก แต่น่าเสียดายที่เทียนหยู่คนนี้ได้ทำสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ต่อราชวงศ์หลง”
หลงเคอกล่าว
ฟังผ่านๆ ดูเหมือนว่าเขาพูดแทนหลงเสียงแต่เขาก็ยังจะพูดถึงหลงเทียนหยู่เห็นได้ชัดว่า เขาต้องการให้กษัตริย์หลงรู้ว่า หลงเทียนหยู่ในตอนนี้ บูโดของเขาถูกทำลายแล้ว กษัตริย์หลงขมวดคิ้ว หรี่ตามองหลงเคอแล้วถามว่า “หลงเคอ คุณคิดว่าผมแก่แล้วและไม่เห็นกลอุบายเล็กๆน้อยของคุณงั้นหรือ?”
“ปุ้ม!”
หลงเคอคุกเข่าลงทันทีและพูดด้วยความจริงใจว่า “ท่านพ่อ ผมผิดไปแล้ว!”
เขาไม่กล้าเถียง เพราะเขารู้ดีว่า การโต้เถียงกับกษัตริย์หลง จะทำให้กษัตริย์หลงเกลียดเขาเท่านั้น
หลงเสียงก็เป็นแบบนี้ หากเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดคำเหล่านั้น บางทีกษัตริย์หลงอาจใช้เขาในอนาคต แต่ตามสิ่งที่เขาพูดในเมื่อกี้ กษัตริย์หลงจะไม่ใช้หลงเสียงในอนาคตอย่างแน่นอน
“คำสั่งที่ผมสั่งให้คุณคือ ให้ตระกูลหลงในเยี่ยนตูกลับสู่ราชวงศ์หลง และให้หลงเทียนหยู่ไปหาหยางเฉินเพื่อขอโทษ เพียงเพื่อได้มิตรภาพของหยางเฉินกลับคืนมา”
“มีเพียงทำให้หยางเฉินมีความประทับใจที่ดีต่อราชวงศ์หลง ความหวังของราชวงศ์หลงในการควบคุมตี้ชุนก็จะมากขึ้น”
“แต่ว่า คุณบอกผมสิ พวกคุณทำอะไรไป?”
กษัตริย์หลงพยายามระงับความโกรธของเขาและกล่าวว่า “พวกคุณกลับแอบไปหาเรื่องหยางเฉิน พวกคุณคิดว่าเรื่องที่พวกคุณทำ ผมจะไม่รู้จริงๆหรือ?”
“พวกคุณแค่ต้องการพิสูจน์ต่อหน้าผมว่า หลงเทียนหยู่ไม่สามารถจัดการกับหยางเฉินได้ แล้วพวกคุณทำได้ไหม?”
“ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการจัดการหยางเฉิน แต่เกือบโดนหยางเฉินฆ่า ตอนนี้ต้องการซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน ไม่มีความหวังเลย”
หลงเคอกราบอยู่บนพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วรีบพูดว่า“พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ท่านวางใจได้ ผมจะแจ้งไอ้ลูกไม่รักดีหลงเฟยหยางเดี๋ยวนี้ และให้เขาไปขอโทษหยางเฉินตอนนี้”
“ไม่ว่ายังไง เขาต้องได้รับการให้อภัยจากหยางเฉิน และต้องฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน”
กษัตริย์หลงส่งเสียงอย่างเย็นชา “สายเกินไปแล้ว! ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!”
“ครั้งแล้วครั้งเล่า ราชสงศ์หลงได้ผิดต่อหยางเฉินแล้วถึงสองครั้ง แม้ว่าหลงเฟยหยางจะคุกเข่าขอโทษในตอนนี้ ตามที่ผมรู้เกี่ยวกับหยางเฉิน เขาจะไม่มีวันให้อภัยราชวงศ์หลงแน่นอน”
หลังจากฟังคำพูดของกษัตริย์หลง สีหน้าของหลงเคอเปลี่ยนไปอย่างมาก “ตอนนี้ เราควรทำอย่างไรดี?”
แสงเย็นวาบผ่านระหว่างคิ้วของกษัตริย์หลง”อีกสามราชวงศ์ที่เหลือ ได้ไปที่เยี่ยนตูแล้ว น้ำในตอนนี้ของเยี่ยนตู ยิ่งอยู่ยิ่งขุ่น มีเพียงน้ำขุ่นเท่านั้น จึงจะสามารถจับปลาได้”
“ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์หลงและหยางเฉินนั้นยากที่จะซ่อมแซม ดังนั้นเราก็เปลี่ยนเป้าหมายอื่น และค้นหาคู่แข่งที่มีความหวังมากที่สุดในการเอาชนะหยางเฉิน!”
หลงเคอมีความสุขในทันที“ท่านพ่อ ท่านกำลังบอกว่า มีชายผู้แข็งแกร่งในเยี่ยนตูซึ่งมีคุณสมบัติที่จะแข่งขันกับหยางเฉินได้หรือ?”
กษัตริย์หลงพยักหน้า “พูดให้ถูกคือ เขายังไม่กลับมาในเยี่ยนตู อาจจะเร็วๆนี้!”
“ท่านพ่อ เขาเป็นใครกันแน่ ถึงได้มีความหวังที่จะเอาชนะหยางเฉินที่เป็นแดนเทพชั้นปลาย?”
หลงเคอถามอย่างมีความหวัง
เขาต้องการได้รับมิตรภาพของอีกฝ่ายโดยเร็วที่สุด
“เมื่อเขาปรากฏตัว คุณก็จะรู้โดยธรรมชาติ”
กษัตริย์หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เดินทางไปยังเยี่ยนตู ครั้งนี้ อย่าให้ผมผิดหวังอีก!”
“ครับพ่อ! ไม่ต้องกังวล หลงเคอจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!”
หลงเคอตอบกลับอย่างรวดเร็วและดัง
ในเวลาเดียวกัน เยี่ยนตู คลินิกอ้ายหมิน
เฝิงเสียวหว่านเพิ่งรักษาให้หลงเทียนหยู่เสร็จ และหลงเทียนหยู่รู้สึกตื่นเต้นมากที่เขาสามารถยืนขึ้นได้
“หมอเทวดาเสียวหว่านขอบคุณมาก ขอบคุณมากนะ!”
หลงเทียนหยู่พูดอย่างตื่นเต้น
เขาได้ไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้ว และผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของโลกบอกว่า ชีวิตนี้เขาไม่มีหวังที่จะลุกขึ้นยืนได้
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ เฝิงเสียวหว่านใช้การฝังเข็มและการนวด รักษาเขาไปหนึ่งครั้งเท่านั้นและเขาก็สามารถยืนขึ้นได้ รู้เลยว่าความตื่นเต้นในหัวใจของเขาได้ในขณะนี้นั้นมากแค่ไหน
“ฉันแค่เห็นแก่หน้าหวางจ้านจึงยอมช่วยคุณ หากคุณต้องการขอบคุณ คุณควรไปขอบคุณหวางจ้าน!”
เฝิงเสียวหว่านพูดอย่างเฉยเมย
กับหลงเทียนหยู่ เธอไม่เคยมีสีหน้าที่ดีต่อเขาเลย ไอ้สารเลวคนนี้ เขาเคยส่งคนไปฆ่าหวังจ้าน และเขาก็อยากจะจัดการกับหยางเฉินด้วย
เฝิงเสียวหว่านจะดีต่อหลงเทียนหยู่ได้อย่างไร?
“หวางจ้าน ขอบคุณท่านมาก!”
หลงเทียนหยู่มาที่หวังจ้าน ตื่นเต้นและตื้นตันใจมาก และทันใดนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าหวังจ้าน “ผัวะ” เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรงและสะอึกสะอื้น “หวางจ้าน ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ขอโทษ!”
“ผมมันเลวเอง จนถึงตอนนี้ ผมถึงรู้ว่า คนในราชวงศ์หลง ใครกันที่ดีต่อผม”
การคุกเข่าของหลงเทียนหยู่ ทำให้หวังจ้านซึ่งไม่ได้เกลียดชังเขามากนักในตอนแรก ได้ขจัดความแค้นในใจของเขาออกไป
หวังจ้านพยุงหลงเทียนหยู่ขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดด้วยดวงตาสีแดง “เทียนหยู่ ผมไม่โทษคุณ! ไม่โทษคุณจริงๆ!”
“หวางจ้านขอโทษ! ผมขอโทษจริงๆ … ”
หลงเทียนหยู่ก็กอดหวังจ้านและร้องไห้ออกมา
เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านก็เปียกเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะซึ้ง แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้น เธอรู้สึกว่าการทำงานหนักและการทุ่มเทของหวังจ้าน ในที่สุดก็ได้รับการตอบแทน
มุมปากของหยางเฉินมีรอยยิ้มเล็กน้อย
เขารู้ว่าต่อจากนี้ไป ในใจของหลงเทียนหยู่ หวังจ้านเป็นคนที่สำคัญมากอย่างแน่นอน