“เขาปฏิเสธ?”
กษัตริย์หลงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หลงเคอพูดอย่างรวดเร็ว “พ่อ ก่อนที่ผมจะเอ่ยปาก หวาอิงเจี๋ยก็พูดว่า เขาจำบุญคุณของคุณได้ และกล่าวว่า หลังจากที่เขาได้สืบทอดตี้ชุน เขาจะประกาศว่าสมาคมบูโดเป็นพันธมิตรกับราชวงศ์หลง” หลังจากพูดจบ กษัตริย์หลงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
หลังจากนั้นไม่นาน กษัตริย์หลงก็พูดอย่างเย็นชาว่า “หวาอิงเจี๋ยนะหวาอิงเจี๋ย ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผมช่วย เขาจะมีทุกอย่างในวันนี้ไหม?”
“ตอนนี้ แค่ใช้พันธมิตรเพื่อตอบแทนบุญคุณของผมเหรอ?”
มีความโกรธอยู่ในน้ำเสียงของเขา
ถ้าเขาไม่กลัวคนเมื่อร้อยปีที่แล้ว เขาจะไปหาที่เยี่ยนตูด้วยตนเองตั้งนานแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ถ้าเขาสามารถเข้าร่วมการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู มองไปที่จิ่วโจว จะมีสักกี่คนที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขา?
การควบคุมตี้ชุน ก็ไม่ใช่ปัญหา
แต่ตอนนี้ ชายหนุ่มผู้ยากไร้ซึ่งเคยได้รับการช่วยเหลือจากเขาในอดีต กลับไม่ไว้หน้าเขาเลย
จากมุมมองของกษัตริย์หลง ไม่ว่าสมาคมบูโดจะพัฒนามาดีเพียงใดและแข็งแกร่งเพียงใด ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากเขา หวาอิงเจี๋ยจึงมีทุกวันนี้ได้
อาจกล่าวได้ว่า ชีวิตของหวาอิงเจี๋ยได้รับการช่วยเหลือโดยเขา ดังนั้นทุกอย่างของหวาอิงเจี๋ย ก็ควรเป็นของเขา
เหตุผลที่เขาช่วยหวาอิงเจี๋ยในตอนนั้น เพราะเห็นพรสวรรค์ด้านบูโดของหวาอิงเจี๋ย และหวังว่าสักวันหนึ่ง เมื่อหวาอิงเจี๋ยประสบความสำเร็จ เขาจะชักชวนให้หวาอิงเจี๋ยมาเป็นสมาชิกของราชวงศ์หลง
เพียงแต่ว่า การพัฒนาของหวาอิงเจี๋ยนั้นเกินคาด สมาคมในวันนี้ ไม่ได้อ่อนแอกว่าราชวงศ์หลง
“ท่านพ่อ ตอนนี้ผมควรทำอย่างไร?”
หลงเคอถามอย่างประหม่า เพราะกลัวว่ากษัตริย์หลงจะตำหนิเขา
“ไม่ต้องไปหาหวาอิงเจี๋ยอีก ผมจะติดต่อเขาด้วยตนเอง คุณเตรียมให้พร้อม การชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในสามวันข้างหน้า มันเกี่ยวข้องกับการออกมายังโลกของตี้ชุน และยังเป็นโอกาสสำหรับยักษ์ของทุกฝ่ายที่จะมาประลองกัน”
“ไม่ว่ายังไง ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของราชวงศ์หลง แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถคว้าแชมป์ได้ แต่พวกเขาจะต้องไม่แพ้ราชวงศ์อีกสามราชวงศ์ที่เหลือ”
กษัตริย์หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ครับพ่อ!”
หลงเคอตอบกลับอย่างรวดเร็ว
เช่นเดียวกับที่กษัตริย์หลงกล่าว ราชวงศ์หลักทั้งสี่ในจิ่วโจว มักจะไม่ได้พบปะกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้กัน
การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในครั้งนี้ เป็นโอกาสสำหรับราชวงศ์ทั้งสี่แห่งจิ่วโจวที่จะปะทะกันโดยตรง
หลังจากที่กษัตริย์หลงคุยกับหลงเคอเสร็จ เขาก็สั่งพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆเขาว่า “ติดต่อหวาอิงเจี๋ย!”
“ครับ!”
พ่อบ้านรีบโทรไปหาหวาอิงเจี๋ย
ในไม่ช้า หวาอิงเจี๋ยก็รับสาย
“หัวหน้าสมาคมหัว ไม่เจอกันนานเลยนะ!”
กษัตริย์หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่กระชับ
“คุณคือ กษัตริย์หลง?”
หวาอิงเจี๋ยถาม
“ฮ่าฮ่าๆ ไม่ได้พบคุณมาหลายปีแล้ว ไม่คิดว่าหัวหน้าสมาคมหัวจะจำผมได้”
กษัตริย์หลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ยินความโกรธของเขา
หวาอิงเจี๋ยก็หัวเราะเช่นกัน “คิดไม่ถึงว่า จะเป็นกษัตริย์หลงจริงๆด้วย หลังจากที่เราแยกทางกันกว่า 40 ปีที่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเราจะยังมีโอกาสได้พูดคุยกัน”
กษัตริย์หลงยิ้มและกล่าว “หัวหน้าสมาคมหัว คุณมั่นใจในการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในอีกสามวันแค่ไหน?”
หวาอิงเจี๋ยไม่ได้ซ่อนความเย่อหยิ่งของเขาและกล่าวว่า “สิบคะแนน!”
“ด้วยแดนบูโดในปัจจุบันของผม และมองดูทั่วจิ่วโจว มีใครไหมที่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของผม?”
“เป็นแค่เยี่ยนตูเล็กๆ ใครจะขวางทางผมที่จะควบคุมตี้ชุนได้?”
“อีกสามวัน เทพขวางฆ่าเทพ เซียนขวางฆ่าเซียน!”
กษัตริย์หลงก็ยังรู้สึกเจตนาฆ่าอันหนาวเหน็บผ่านทางโทรศัพท์
คิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน คำพูดของหวาอิงเจี๋ยฟังดูหยิ่งผยองมาก ซึ่งแสดงความมั่นใจของเขาด้วย
อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้เข้าใจความหมายของคำพูดของหวาอิงเจี๋ย
เห็นได้ชัดว่า เขากำลังบอกกษัตริย์หลงว่า แม้แต่กษัตริย์หลง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาจะสืบทอดตี้ชุนได้ ไม่มีใครในจิ่วโจวที่สามารถหยุดเขาได้
“หัวหน้าสมาคมหัว ท่านช่างมั่นใจจริงๆ!”
กษัตริย์หลงหรี่ตาและกล่าว “ไม่ทราบว่าหัวหน้าสมาคมหัว ยังจำเรื่องเมื่อ 40 ปีที่แล้วได้ไหม ตอนที่ผมได้เคยช่วยคุณ ผมเคยพูดไว้ประโยคหนึ่ง”
“โอ้?”
หวาอิงเจี๋ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ “ผมจำได้แค่การสนับสนุนทุนทรัพย์ของกษัตริย์หลง เรื่องที่กษัตริย์หลงพูด ผมลืมไปจริงๆ”
การตอบสนองของหวาอิงเจี๋ย ทำให้ความโกรธในหัวใจของกษัตริย์หลงเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด
“ถ้าเป็นเช่นนั้น หัวหน้าสมาคมหัวลืมไปแล้วหรือ!”
เสียงของกษัตริย์หลงเต็มไปด้วยความโกรธ “ถ้าคุณจำไม่ได้ ผมสามารถเตือนหัวหน้าสมาคมหัวได้นะ”
“เหอะๆ ไม่ต้อง!”
หวาอิงเจี๋ยเยาะเย้ย“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนที่เคยช่วยผม ไม่ถึงร้อยคน ก็หลายสิบคนแล้ว ผมจะจำทุกประโยคที่พวกเขาพูด ก็ไม่ใช่มั้ง?”
“ถ้าผมจำไม่ผิด 40 ปีที่แล้ว กษัตริย์หลงให้เงินผมหนึ่งพันหยวน?”
“เอาแบบนี้แล้วกัน ตอนนี้ผมจะให้กษัตริย์หลงสิบล้าน เป็นการตอบแทนหนึ่งหมื่นเท่า เพียงพอแล้วใช่ไหม?”
“แน่นอน ถ้ากษัตริย์หลงรู้สึกว่า 10 ล้านยังไม่พอ ผมจะเพิ่มอีก 20 ล้าน เป็นไง?”
คำพูดของหวาอิงเจี๋ย เต็มไปด้วยการล้อเลียน และยังมีความรู้สึกเยาะเย้ยเล็กน้อย
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ช่างเถอะ! ผมก็ไม่ต้องการค่าตอบแทนของหัวหน้าสมาคมเช่นกัน”
กษัตริย์หลงพยายามระงับความโกรธของเขาและกล่าวว่า “นอกจากนี้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีคนคนที่ผมเคยช่วย ไม่ถึงร้อยคน ก็น่าจะมีสิบกว่าคน ผมจะให้ทุกคนจำบุญคุณของผมได้หมดก็ไม่ใช่มั้ง?”
“ไม่เป็นไร ผมเคยเห็นพวกเนรคุณมาเยอะแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
หลังจากที่กษัตริย์หลงพูดจบ เขาก็วางสายทันที
“ปังปังปัง!”
หลังจากวางสาย กษัตริย์หลงก็โยนผลไม้และถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟลงกับพื้น ราวกับว่าเขากำลังระบายความโกรธในหัวใจของเขา
ในแดนของกษัตริย์หลง เรื่องทั่วไป ยากมากที่จะทำให้เขาโกรธ ในเวลานี้ เขาต้องใช้วิธีการขว้างสิ่งของเพื่อระบายความโกรธของเขา
สามารถจินตนาการได้ว่า ความโกรธในใจของเขาในขณะนี้มากเพียงใด
พ่อบ้านชราของกษัตริย์หลงที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“กษัตริย์หลง เกิดอะไรขึ้น?”
จนกระทั่งกษัตริย์หลงสงบลง พ่อบ้านชราถามอย่างระมัดระวัง
“ไอ้เวรนี่ กล้าพูดจากถากถางผม!”
ดวงตาของกษัตริย์หลงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า เขากัดฟันและพูดว่า “เขากลับบอกว่า เมื่อก 40 ปีที่แล้ว ผมได้สนับสนุนเขา 1,000 หยวน และตอนนี้เขาต้องการตอบแทนผม 10,000,000 หยวนเพื่อเป็นการตอบแทน ”
เมื่อได้ยินคำพูดของกษัตริย์หลง พ่อบ้านชราก็โกรธเช่นกัน “หวาอิงเจี๋ยคนนี้ ช่างเนรคุณเสียจริง ตอนนั้นท่านให้เงินเขา 1,000 หยวน แต่ 1,000 หยวนในตอนนั้น สามารถทำอะไรได้มากมาย?”
“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คุณได้ให้ทรัพยากรมากมายของราชวงศ์หลงแก่เขา เพื่อช่วยเขาจัดตั้งสมาคมบูโด เขายังสัญญาด้วยว่าเมื่อเขาทำมันสำเร็จ เขาจะยอมจำนนต่อราชวงศ์หลง เขาลืมไปแล้วหรือ??
พ่อบ้านชราได้เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ที่กษัตริย์หลงได้ช่วยหวาอิงเจี๋ยในเวลานี้กษัตริย์หลงถูกหวาอิงเจี๋ยเหยียดหยาม เขาก็โกรธมาก
“กษัตริย์หลง ให้ผมไปที่เยี่ยนตู แล้วฆ่าไอ้สารเลวนั่นไหม!”
พ่อบ้านชราก็พูดด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น
รัศมีของบูโดแดนเทพชั้นยอด ก็ได้เล็ดลอดออกมาจากเขา
นอกจากกษัตริย์หลง เกรงว่าจะไม่มีใครคิดว่าพ่อบ้านชราข้างกษัตริย์หลง แดนบูโดของเขาจะเป็นแดนเทพชั้นยอดแล้ว
เจตนาฆ่าฉายแววในสายตาของกษัตริย์หลง และหลังจากครุ่นคิดเป็นเวลาห้านาที เขาก็ส่ายหัว“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่คุณจะเคลื่อนไหว รอดูก่อน การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในครั้งนี้ จะไม่ง่ายต่อการตัดสินผู้ชนะแน่นอน”
“คุณหมายความว่าอย่างไร?”
พ่อบ้านชราดูงงๆ