ขณะที่กัปตันเหลียงกำลังรวบรวมและอัปโหลดบันทึกภารกิจของวันนั้นไปยังซูฟู ลู่โจวซึ่งอยู่บนโลกห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตรก็ได้รับการเตือนว่าภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว
[ยินดีด้วย ภารกิจในตำนาน ‘ลงไปสู่นรก’ เสร็จสิ้นแล้ว!]
[คำอธิบายภารกิจ: จุดจบของการกลับชาติมาเกิด จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง]
[รางวัล: 2.8 ล้านแต้มประสบการณ์ (500,000 × 5 + 300,000 มูลค่าฐาน) 10,000 คะแนนทั่วไป การ์ดภารกิจในตำนาน]
ตามปกติ ระบบจะทิ้งข้อความแปลๆ ไว้ในคำอธิบายภารกิจ อย่างไรก็ตามคราวนี้ลู่โจวไม่รู้ว่ามันต้องการสื่อถึงอะไร
ดูเหมือนจะไม่เหน็บแนมก็ดูถูก
แต่ถ้าเป็นคำแนะนำก็ดูคลุมเครือเกินไป
ตำแหน่งภารกิจก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เป็นลางที่ไม่ดี…
แม้ว่าเขาจะได้รับรางวัล แต่เขารู้สึกว่าทุกอย่างยังไม่จบแน่
หลังจากครุ่นคิดอยู่นานลู่โจวก็ปล่อยเรื่องนี้ไว้ชั่วคราว เขาดูคะแนนประสบการณ์ที่มอบให้เขา
คะแนนประสบการณ์รวมสองจุดล้านคะแนน ซึ่งเพียงพอสำหรับเขาที่จะอัพเกรดชีวเคมี พลังงาน และวิทยาการสารสนเทศที่เหลือให้เป็นระดับแปด
แน่นอนว่าเขามีทางเลือกอื่นนั่นก็คือการใช้คะแนนประสบการณ์ทั้งหมดไปกับวิศวกรรม (0/3 ล้าน) หรือวัสดุ (63,000/3 ล้าน) แม้ว่าค่าประสบการณ์สองจุดแปดล้านจะไม่เพียงพอต่อการเพิ่มเลเวล แต่มันจะพาเขาไปสู่จุดที่จะเลเวลอัพได้
จากนั้นเขาจะต้องทำภารกิจเฉพาะในสาขาวัสดุศาสตร์หรือวิศวกรรมเพื่อให้ไปถึงระดับเก้าได้อย่างง่ายดายแน่นอน
ในแง่ของประสิทธิภาพแล้วทั้งสองกลยุทธ์นั้นเป็นไปได้
แต่ลู่โจวนึกถึงการ์ดภารกิจในตำนาน หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งเขาก็ตัดสินใจที่จะเป็นเจ้ามือในการค้าขายทั้งหมด แทนที่จะเป็นเจ้าแห่งการไม่มีอะไรเลย
สุดท้ายรางวัลสำหรับภารกิจต่อไปจะไม่น้อยกว่านี้
ความสามารถในการเพิ่มระดับเฉลี่ยของเขาให้สูงขึ้นเล็กน้อยจะเป็นประโยชน์มากขึ้นสำหรับเขาในสถานการณ์ต่างๆ
เขาจัดสรรคะแนนประสบการณ์ ห้าแสนคะแนนในด้านชีวเคมีและหนึ่งจุดสองล้านคะแนนให้กับวิทยาศาสตร์พลังงาน และหนึ่งล้านหนึ่งล้านคะแนนให้กับวิทยาศาสตร์สารสนเทศ
หลังจากนั้นแผงคุณลักษณะที่อัปเดตของเขาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
[
A. คณิตศาสตร์: ระดับ 10
B. ฟิสิกส์: ระดับ 10
C. ชีวเคมี: ระดับ 8 (10,000/3 ล้าน)
ง. วิศวกรรมศาสตร์ ระดับ 8 (0/3 ล้าน)
E. วัสดุศาสตร์: ระดับ 8 (63,000/3 ล้าน)
F. วิทยาศาสตร์พลังงาน: ระดับ 8 (0/3 ล้าน)
G. วิทยาการสารสนเทศ: ระดับ 8 (0/3 ล้าน)
คะแนนทั่วไป: 48,335
]
“ยกเว้นวิชาคณิตศาสตร์และฟิสิกส์สูงสุด ส่วนที่เหลือของสาขาทั้งหมดมีถึงระดับแปดหมดแล้ว” ลู่โจวดูข้อมูลบนแผงลักษณะเฉพาะของเขาและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขากล่าวว่า “ขั้นตอนต่อไปคือการดูว่าด้านใดสามารถไปให้ถึงระดับเก้าได้ก่อน”
เมื่อเขาดูรายการระดับวิชา เขารู้สึกเหมือนได้กลับมาเรียนอีกครั้ง
เมื่อเขานึกถึงปีเหล่านั้นหลังจากที่เขาจบการศึกษาจากวิทยาลัย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคิดถึงสิ่งเหล่านั้น
“เมื่อฉันไปถึงระดับสิบในทุกสาขา… อาจหมายความว่าฉันสำเร็จการศึกษาแล้วก็ได้”
เขาส่ายหัวและขับความคิดแปลกๆ นี้ออกจากหัว เขายื่นนิ้วชี้เพื่อเลือกการ์ดภารกิจสีทองในช่องเก็บของ
เส้นของอนุภาคแสงกระจายไปตามการ์ดไปยังนิ้วชี้ของเขา แผงภารกิจใหม่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาทันที
อย่างไรก็ตามเมื่อลู่โจวเห็นแผงภารกิจเขาก็ตกตะลึง
[ภารกิจ: ล่าสมบัติในนรก]
[คำอธิบาย เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้นำภารกิจนี้มามอบให้แก่คุณ ไม่ว่าคุณจะทำภารกิจหรือไม่นั้นก็เป็นการตัดสินใจของคุณ]
[ข้อกำหนด เห็นและค้นพบของขวัญจากวอยด์ทำให้เห็นแสงอีกครั้ง]
[รางวัล:???]
ลู่โจว “…?”
ดังนั้นการจับฉลากไม่เพียงแต่ขึ้นอยู่กับโชคเท่านั้น แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารางวัลและข้อกำหนดเป็นเช่นไร?
…
ในสุดสัปดาห์ที่สองของเดือนเมษายนซูฟูได้มาถึงวงโคจรของดาวอังคาร
ความเงียบสงบในตอนเช้าถูกทำลายโดยข่าวกะทันหันนี้
วิดีโอความยาวประมาณสิบนาทีถูกโพสต์บนเว็บไซต์ทางการของแผนการลงจอดบนดาวอังคาร
ฟุตเทจมาจากที่ไกลหลายสิบล้านกิโลเมตร
อย่างแรกคือผ่านมุมมองของซูฟู จากนั้นแคปซูลอาณานิคมที่แยกออกจากเรืออาณานิคมทั้งหมดก็ถูกบันทึกด้วยเทปออกมา และช่วงเวลาที่แคปซูลอาณานิคมถูกอิกไนต์และเข้าใกล้ขอบบรรยากาศดาวอังคารก็ปรากฏบนหน้าจอเช่นกัน ทำให้ผู้ชมได้สังเกตแคปซูลอาณานิคมดำมุดไปยังดาวอังคารจากมุมมองของบุคคลที่หนึ่งอีกด้วย
ในแง่ของความคิดสร้างสรรค์ การตัดต่อวิดีโอทั้งหมดนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา โดยแทบไม่มีเทคนิคการถ่ายภาพที่ไม่เหมือนใครและไม่มีเอฟเฟกต์พิเศษใดๆ อย่างไรก็ตามเมื่อแหวนสีขาวเงินตกลงไปในทะเลทรายจากความสูงหนึ่งร้อยกิโลเมตร ผู้คนรู้สึกช็อคจากก้นบึ้งของหัวใจ!
ซูฟูเข้าสู่วงโคจรสำเร็จแล้ว!
แคปซูลอาณานิคมลงจอดได้สำเร็จ!
นักบินอวกาศห้าคนเหยียบดาวอังคารแล้ว!
เมื่อผู้คนดูภาพอันน่าตื่นเต้นของกระบวนการลงจอดทั้งหมดต่อหน้าคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์มือถือ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
“บ้าเอ๊ย! โดนัทเหล็กตกลงมาจากท้องฟ้า มันเหมือนหนังนิยายวิทยาศาสตร์เลย!”
“รู้ไหมว่ามันหนักแค่ไหนน่ะ? มันหลายร้อยตันเลยนะ! นอกจากพวกเราแล้ว ไม่มีประเทศไหนในโลกที่สามารถส่งมวลมหาศาลจากโลกไปยังดาวอังคารได้แล้ว!”
“นี่มันบ้าไปแล้ว!”
“ฉันยังไม่เคยไปดวงจันทร์เลย และนักบินอวกาศของเราได้เหยียบดาวอังคารแล้ว…”
“อาจารย์ลู่ยอดเยี่ยมมาก!”
วิดีโอบนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของแผนการลงจอดบนดาวอังคารได้รับการอนุมัติสำหรับการเผยแพร่ซ้ำ โดยปรากฏบนเว็บไซต์วิดีโอหลัก
ในเวลาต่อมาชาวเน็ตจำนวนมากขึ้นมีส่วนร่วมในการตัดต่อวิดีโอ พวกเขาเพิ่มเพลงประกอบลงในวิดีโออย่างสร้างสรรค์ รวมทั้งใส่เอฟเฟกต์อื่นๆ เช่น สโลว์โมชั่นและซูมกล้องต่างๆ
วิดีโอแพร่กระจายไปตามอินเทอร์เน็ตผ่านช่องทางมากมาย
ในตอนแรกผู้คนที่ไม่คุ้นเคยคิดว่ามันคือตัวอย่างสำหรับภาพยนตร์ไซไฟเรื่องดัง แต่ต่อมาพวกเขาค้นพบว่าวิดีโอนี้ไม่ใช่ภาพยนตร์
หลังจากรู้เรื่องนี้แล้ว หัวใจของหลายคนก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนปะปนกัน
โดยเฉพาะพลเมืองอเมริกาเหนือ
แม้ว่าสำหรับอารยธรรมมนุษย์แล้วนี่เป็นช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองอย่างแท้จริง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างแล้วการดูแผ่นดินจีนวงแหวนของพวกมันบนพื้นผิวดาวอังคารไม่ได้ทำให้พวกเขาตื่นเต้นเลยสักนิด…
พวกเขายังผิดหวังเช่นเคย
เดอะวอลสตรีทเจอนอลได้วิเคราะห์ผลกระทบที่เป็นไปได้ของแผนการลงจอดบนดาวอังคารจากมุมมองทางเศรษฐกิจ นิวยอร์กไทมส์ได้เผยแพร่ข่าวในแผงเทคโนโลยีของพวกเขา มีเพียงวอชิงตันโพสต์เท่านั้นที่รายงานเหตุการณ์ดังกล่าวบนหน้าแรกของพวกเขา
ดูเหมือนว่าสื่อในอเมริกาเหนือทั้งหมดทำข้อตกลงกันที่จะเลิกสนใจดาวอังคารไปอย่างไม่ใส่ใจ
คราวนี้ไม่มีใครพูดถึงการแข่งขันทางอวกาศ
ทุกอย่างๆ ก็ชัดเจนในทันที
ผู้ชนะการแข่งขันครั้งนี้ได้รับการตัดสินแล้ว…
…
ชายฝั่งตะวันออกของทวีปอเมริกาเหนือ
ณ สนามบินนานาชาติบอสตัน
หานเมิ่งฉีลากกระเป๋าเดินทางของเธอผ่านด่านศุลกากร เธอมองดูรถลิมูซีนที่จอดอยู่นอกสนามบินด้วยสีหน้างุนงง มีแม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ดูแลแขกยืนอยู่ข้างขบวนรถ
เธอสงสัยว่าบุคคลสำคัญคนใดนั่งอยู่บนเที่ยวบินเดียวกันกับเธอ เมื่อชายวัยกลางคนในชุดสูทยืนอยู่ข้างรถก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับ คุณคือคุณหานเมิ่งฉีใช่ไหมครับ?”
เธอมองไปที่คนที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างว่างเปล่าและพูด
“ค่ะ… มีอะไรเหรอคะ?”
“ผมเป็นผู้อำนวยการสำนักงานต้อนรับแขกชาวต่างชาติที่ทำเนียบขาว อันนี้นามบัตรผมเอง”
ทำเนียบขาวเหรอ?
สำนักงานต้อนรับแขกต่างชาติ?
หานเมิ่งฉี “???”
อะไรเนี่ย?!
“คุณจำผิดคนหรือเปล่าคะ?” หานเมิ่งฉีกล่าว เธอรู้สึกงุนงงเมื่อได้มองดูนามบัตร เธอกล่าวว่า “ฉันเพิ่งมาเข้าร่วมการประชุมกลุ่มสมาคมการวิจัยวัสดุนานาชาติ…”
“ไม่ผิดครับ เรามั่นใจว่าถูกต้องแล้วครับ และนั่นคือที่ที่เราจะไปกัน” ชายคนนั้นยิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า “ผมเชื่อว่าคุณต้องมีคำถามมากมายแน่นอน ผมจะตอบให้ระหว่างทางไปโรงแรม”