หยางเฉิน เดิมทีเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด เมื่อเขาเข้าสู่สภาวะเดือดดาล ความแข็งแกร่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก
ถึงตอนนั้น แม้ว่าทุกคนในที่จัดงานจะรวมพลังกัน แต่ก็อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน
ภายในโรงยิมศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูจะมีคนตายมากมาย
“หม่าชาว เราต้องหาทางหยุดมัน เมื่อคุณหยางหลุดเข้าไปภาวะบ้าคลั่ง ก็จะไม่มียาแก้พิษ”
หวางจ้านกล่าวอย่างกะทันหัน
หม่าชาวมองไปที่หวางจ้าน และถามด้วยดวงตาสีแดงว่า “ณ จุดนี้ คุณคิดว่าเราจะยังสามารถหยุดมันได้หรือ?”
หยางเฉินได้ปลดปล่อยความตั้งใจในการต่อสู้ของเขาแล้ว และหลิวเหล่าก้วยก็กำลังกลับมาหาหยางเฉินอีกครั้ง ไม่มีใครสามารถหยุดการต่อสู้ครั้งนี้ได้
“บางที ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหยางเฉินเท่านั้น! หวังว่าเขาจะสงบสติอารมณ์ได้!”
หวางจ้านกัดฟันและพูด
“ฆ่า!”
เมื่อทั้งสองเต็มไปด้วยความกังวล หลิวเหล่าก้วยก็ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว และพื้นก็แตกขณะที่เขาขยับเท้า
เกือบจะในทันที เขารีบวิ่งไปตรงหน้าหยางเฉิน
เห็นเพียงสิบนิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นกรงเล็บ และเขาก็โจมตีหยางเฉินอย่างเมามัน
สายตาของหยางเฉินไม่มีความตื่นตระหนก ใบหน้าไม่เปลี่ยน เท้าขยับเล็กน้อย ร่างกายของเขาเบาราวกับนกนางแอ่น และเขาก็ถอยห่างออกไปสิบเมตรทันที
เขารู้โดยธรรมชาติว่า มีพิษกู่ซ่อนอยู่ในมือของหลิวเหล่าก้วย และแม้ว่าเขา ถูกวางยาพิษก็จะไม่ดีแน่นอน
สิ่งสำคัญคือ เขาในตอนนี้ ยังคงต้องเหลืออีกส่วนหนึ่งของพลังงานเพื่อระงับออร่าที่รุนแรงที่เฟื่องฟูในร่างกายของเขา
อาจกล่าวได้ว่า ในเวลานี้ เขาไม่มีทางต่อสู้ด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา และสามารถต่อสู้ให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยอาศัยหลักประกันว่าออร่าที่รุนแรงนั้นถูกระงับไว้
“เร็วมาก!”
ทุกคนอุทาน ร่างของหยางเฉินนั้นเร็วเกินไป และผู้แข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้แดนเทพนั้น ไม่สามารถจับภาพของเขาได้เลย
แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ก็มองเห็นแต่ภาพที่ไม่ชัดเท่านั้น
พวกเขาเพิ่งเห็นหยางเฉินอยู่ที่นี่ วินาทีถัดมา ก็ปรากฏตัวห่างออกไปหลายสิบเมตรแล้ว
ดวงตาที่สวยงามของซ่านกวนหรัวเต็มไปด้วยความตกใจ และเธอก็พึมพำ “ที่แท้ นี่คือความแข็งแกร่งของเขา ฉันบอกตัวเองว่าเป็นอัจฉริยะด้านบูโด เมื่อเทียบกับเขาแล้ว เทียบไม่ติดเลย”
สีหน้าของเย่ชงน่าเกลียดมาก เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดารุ่นหลานของราชวงศ์เย่ และเขามีความแข็งแกร่งกึ่งแดนเทพ
เมื่อดูจากราชวงศ์ทั้งสี่แล้ว มีเพียงพรสวรรค์ของซ่านกวนหรัวเท่านั้นที่อาจมีคุณสมบัติที่จะเปรียบเทียบกับเขา
เขาอยู่ห่างจากแดนเทพชั้นต้นเพียงขั้นตอนเดียว แต่เขาอายุน้อยกว่าซ่านกวนหรัว 2 ปี เมื่อเขาสามารถบุกเข้าไปในแดนเทพก่อนอายุ 30 เช่นนั้น ในรุ่นหลานของราชวงศ์ทั้งสี่ ผู้ที่มีพรสวรรค์ด้านบูโดที่แข็งแกร่งที่สุดคือเขา
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เขาพบว่า ชายหนุ่มที่อายุเท่ากันกับเขา สามารถต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดได้
นี่ก็หมายความว่า ช่องว่างระหว่างเขากับหยางเฉินนั้น แตกต่างกันมากเป็นหนึ่งแดนเลยเหรอ?
ระหว่างแดน ระหว่างสองแดนเล็กๆ ล้วนมีช่องว่างขนาดใหญ่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจากกึ่งแดนเทพไปถึงแดนเทพชั้นยอดนั้นห่างไกลกันมากเพียงใด
ในทิศทางของราชวงศ์หลง สีหน้าของหลงเคอซีดไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่า ทำไมหลงหวงถึงต้องการผูกมิตรกับหยางเฉินตั้งแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะหลงเฟยหยางลูกชายของเขาที่ยั่วยุหยางเฉินอีกครั้ง เป็นไปได้อย่างไรที่หลงหวงและหยางเฉินจะผิดใจถึงขั้นนี้?
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ต้วนก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึม และเมื่อพวกเขามองไปที่หยางเฉิน ดวงตาของพวกเขาก็มีแสงประกาย
“ชายคนนี้ไม่ธรรมดา เมื่อราชวงศ์ต้วนของผมสามารถนำมาใช้ได้ มันจะก่อให้เกิดประโยชน์มหาศาลแก่ราชวงศ์ต้วนของเราแน่นอน”
ราชวงศ์ต้วน ชายวัยกลางคนในชุดจีนโบราณชื่อต้วนหวูหยา เป็นผู้ปกครองดูแลราชวงศ์ต้วนในการเดินทางไปเยี่ยนตูในครั้งนี้
ต้วนหวูหยาทายาทคนที่จะสืบทอดตำแหน่งคนต่อไปของราชวงศ์ต้วน แดนบูโดคือแดนเทพชั้นปลาย
“องค์ชาย เกรงว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เขายอมจำนน!”
ข้างๆต้วนหวูหยาชายชราที่โค้งงอพูดด้วยน้ำเสียงที่กระชับ
“ต่อหน้าราชวงศ์ต้วนของผม แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ที่ยืนอยู่แดนเทพชั้นยอด เขาก็ต้องก้มศีรษะ!”
ต้วนหวูหยากล่าวอย่างเย่อหยิ่งและจองหองและเผด็จการ
ชายชราส่ายหัวเล็กน้อย “ชายคนนี้อายุเพียงยี่สิบแปดปี แต่เขามีความแข็งแกร่งเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด เขาต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา แต่เรายังสืบไม่ได้ บางทีเขาอาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับ ตระกูลบู๊โบราณก็ได้”
“ตระกูลบู๊โบราณ!”
ใบหน้าของต้วนหวูหยาเคร่งขรึมอย่างยิ่ง ตระกูลบู๊โบราณ ตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่ถูกซ่อนจากโลกในจิ่วโจวอย่างแท้จริง
สายเลือดตรงของตระกูลบู๊โบราณทุกคน ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก และหลังจากอายุมากขึ้นจะถูกไล่ออกจากตระกูลบู๊โบราณเมื่อแดนบูโดทะลุผ่านแดนราชา
นี่เป็นกฎของตระกูลบู๊โบราณมาเป็นเวลาหลายร้อยปี ดังนั้น เชื้อสายตรงของ ตระกูลบู๊โบราณจึงมีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งในบูโดและเหน็ดเหนื่อยมากกับการฝึกฝนบูโด
“มีเพียงทายาทสายตรงของตระกูลบู๊โบราณเท่านั้น ที่สามารถมีพรสวรรค์ที่น่าสะพรึงกลัวในบูโด”
ชายชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม
ต้วนหวูหยาเงียบอยู่นาน จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “แม้ว่าเขาจะเป็นทายาทสายตรงของ ตระกูลบู๊โบราณ อย่างมากก็มีแค่สายเลือดของตระกูลบู๊โบราณเท่านั้น ไม่เช่นนั้น ตระกูลบู๊โบราณจะไม่ปล่อยให้อัจฉริยะบูโดออกไปข้างนอกแบบนี้ ”
“บางที พ่อแม่ของเขาเพิ่งถูกขับไล่ออกจากสายตรงของตระกูลบู๊โบราณ หรืออาจเป็นบรรพบุรุษของเขาก็ได้”
ชายชราพยักหน้า “อาจจะ!”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ชายคนนี้เป็นระเบิดเวลาจริงๆ แม้ว่าเขาจะเต็มใจที่จะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ต้วน ราชวงศ์ต้วนก็ทำได้เพียงปรนนิบัติเขาเท่านั้น ไม่เช่นนั้น เมื่อตระกูลบู๊โบราณรับเขากลับ ก็จะเป็นจุดจบของราชวงศ์ต้วนของเรา”
ต้วนหวูหยาไม่มีความเย่อหยิ่งของก่อนหน้านี้อีกต่อไป และกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เขารู้ดีว่า ในตระกูลบู๊โบราณ มีคนที่แข็งแกร่งแบบไหนอยู่บ้าง มีผู้ที่เหนือกว่าแดนเทพด้วย
ไม่มีการพูดเกินจริงเลยว่า ผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆที่มาจาก ตระกูลบู๊โบราณ สามารถกวาดล้างราชวงศ์ต้วนทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย
“ปัง!”
ในขณะนั้น หยางเฉินที่กำลังต่อสู้กับหลิวเหล่าก้วย โดนหลิวเหล่าก้วยโจมตี และเขาก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก ทั้งร่างราวกับว่าวที่มีเชือกขาด บินออกไปไกลกว่าสิบเมตรและ ลงจอดอย่างหนัก
“พี่เฉิน!”
“คุณหยาง!”
สีหน้าของหม่าชาวและหวางจ้านเปลี่ยนไปอย่างมาก
โดยเฉพาะหม่าชาว ความโกรธในหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง หลังจากติดตามหยางเฉินมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหยางเฉินอาเจียนเป็นเลือดโดยถูกกระแทกขึ้นไปในอากาศ
เกิดความโกลาหลขึ้นในที่เกิดเหตุ และผู้แข็งแกร่งแดนเทพหลายคน ต่างก็งงงวยอย่างมาก
เพราะพวกเขารู้สึกว่า ออร่าบูโดของหยางเฉินไม่ได้อ่อนแอไปกว่าหลิวเหล่าก้วย แต่ไม่รู้ทำไม ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะกดบูโดของเขาไว้
ก็แค่ ทำไมเขาถึงต้องกดบูโดไว้?
หลังจากที่หลิวเหล่าก้วยทำร้ายหยางเฉินอย่างรุนแรง เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาก็แข็งแกร่งขึ้น และเขาจ้องไปที่หยางเฉินและกล่าวว่า “เจ้าหนู ในเมื่อคุณฆ่าศิษย์ของผม วันนี้ ถึงวาระของคุณแล้ว”
“อย่ากังวลไป ผมจะยังไม่ฆ่าคุณในตอนนี้ ถ้าคุณฆ่าลูกศิษย์ของผม ผมก็จะทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่คุณรัก แล้วส่งคุณไปนรกทีหลัง”
บูม!
หยางเฉินซึ่งยังคงระงับความโกรธในร่างกายของเขา ไม่ได้ระงับอีกต่อไปหลังจากได้ยินคำพูดของหลิวเหล่าก้วย ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวได้ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา
“ปังปังปัง!”
ด้วยความตกใจของทุกคน กระจกใสในโรงยิมศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูก็แตกสลายในทันที
การบีบบังคับที่น่าสะพรึงกลัวได้กวาดล้างสถานที่ทั้งหมด
เห็นเพียงหยางเฉินยืนขึ้นแล้ว ดูเหมือนได้รับบาดเจ็บสาหัสตรงไหน?