มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1395
หลัวซิวกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เขานั่งเอนหลังพิงเนินทรายเตี้ย ๆ รี่ตามองซือถูเจิ้งเจี้ยนที่ชั่วร้าย ความรังเกียจเผยขึ้นบนสีหน้าของเขา
“ที่มหาโลกาเจ้าคือราชาเทพ ที่พิภพกลางเจ้าคือกึ่งราชาเทพ แต่ที่พิภพต่ำ ข้าฆ่าเจ้าได้ง่ายดายเหมือนเชือดหมาตัวหนึ่งเท่านั้น!”
ภายในร่างกายของเขา พลังแห่งกฎชีวิตหมุนเวียน เวลายิ่งยืดเยื้อออกไปมากเพียงใด บาดแผลของเขาก็ยิ่งค่อย ๆ ฟื้นฟูมากขึ้นเรื่อย ๆ จะฆ่าซือถูเจิ้งเจี้ยนก็ยิ่งง่ายมากขึ้นไปอีก
สายตาของเขากวาดมองไปทั่วทั้งสี่ทิศ พูดเสียงเรียบ “หลายหมื่นปีก่อน เทพสงครามเอกภพถูกเจ้าส่งคนไล่ตามฆ่า ถูกวางยาพิษ เขาได้เผาผลาญชีวีดั้งเดิมทำลายอนัตตา มายังโลกแสงดาว และสิ้นชีวีอยู่ ณ ที่แห่งนี้!”
“แต่ด้วยวัฏจักรผลกรรม ที่นี่ก็จะกลายเป็นหลุมฝังศพของเจ้าด้วย วิญญาณที่อยู่บนสวรรค์ของเทพสงครามเอกภพ ดูแล้วคงจะสามารถไปสู่สุขคติได้แล้ว”
“ไร้สาระ! ข้าจะมาตายอยู่ในที่แบบนี้ได้เช่นไร? ในตอนนี้ข้าจะฆ่าเจ้า ไม่เพียงแต่จะเผาไหม้เจ้าให้เป็นเถ้าถ่านเท่านั้น ยังจะค้นหาโครงกระดูกของไอ้สวะเทพสงครามเอกภพนั่น บดขยี้กระดูกของเขาทุกชิ้นให้เป็นเถ้าถ่าน!”
ซือถูเจิ้งเจี้ยนคำรามเสียงดัง ในมือถือกระบี่ปีศาจ สาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามา
“ปัง!”
วินาทีนี้เอง หลัวซิวใช้ผลการฝึกตนที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดนั้นขับเคลื่อนเกราะเทพเวหากาล เกราะนักยุทธ์ที่ราวกับหลอมขึ้นด้วยทองคำ ครอบคลุมทั้งตัว จิตวิญญาณของการต่อสู้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!
“เทพสงครามไร้เทียมทาน!”
หลัวซิวตะโกนเสียงดัง หมุนเปลี่ยนพลังอมตะที่เข้ากันกับเกราะเทพเวหากาล พลังอำนาจที่ปะทุขึ้นจากเขาเพิ่มขึ้นเรื่อง ๆ ราวกับเทพสงครามได้เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง
เกราะเทพเวหากาล เทพสงครามไร้เทียมทาน วิธีการเหล่านี้ทั้งหมดมาจากเทพสงครามเอกภพ หลัวซิวในเวลานี้ต้องการจะยึดมันในเจตจำนงของเทพสงครามเอกภพ สังหารซือถูด้วยพลังของเกราะเทพเวหากาลและเทพสงครามไร้เทียมทาน!
พลังบนร่างของหลัวซิวยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ร่างของเขาดูเหมือนจะหลอมรวมเข้ากับหอกยุทธ์มังกรดำในมือเป็นร่างเดียวกัน ความน่าหวาดกลัวทุกพ่นออกมาจากปลายหอกรบ ณ จุดที่เป็นปลายแหลม ทะลุทะลวงทุกสิ่งในโลก เผยพลังที่ไม่อาจหยุดยั้งได้
“ตายซะ!”
ซือถูเจิ้งเจี้ยนแผ่จิตสังหารอันน่าเกรงขาม ดวงตาแดงกร่ำ เขาหมุนเวียนผลการฝึกตนภายในร่างกายให้สูงถึงขีดสุด ยกกระบี่ขึ้นฟาดเข้ามา
บนร่างของเขาพันล้อมไปด้วยกฎพลังเทพความตายสีดำ ราวกับเทพมรณะที่เดินออกมาจากนรก กระบี่ฟาดออกไป เต็มไปด้วยออร่าความตายที่ทำลายล้างทุกสิ่ง
“ดูท่าเจ้าจะยังไม่ยอมเรียนรู้ดี ๆ หรือว่าลืมไปแล้วว่ากฎความตายไร้ประโยชน์ใด ๆ ต่อข้า?”
ทันใดนั้นร่างของหลัวซิวก็พลันระเบิดขึ้นมา เนินทรายด้านหลังก็พลันระเบิดตามไปด้วย ฝุ่นละอองลอยคลุ้งไปทั่ว
หอกยุทธ์มังกรดำในมือของเขายิงออกไป ภาพมายาของวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพลอยอยู่ด้านหลังศีรษะของเขา ภายในนัดนี้ เต็มไปด้วยสัมผัสรู้ของเขาต่อกฎสองระดับความเป็นตาย
แสงกระสุนอันน่าหวาดกลัวทะลุออกไป กดทุกอย่างให้จมลง ภาพมายาของวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพสูงตระหง่าน ราวกับกดทับอนัตตาฟ้าดินเอาไว้
พลังแห่งกฎความตายบนร่างของซือถูเจิ้งเจี้ยนทั้งหมดต่างถูกภาพมายาวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพดูดกลืนจนสิ้น ที่บริเวณทรวงอกของเขาถูกโจมตีด้วยแสงกระสุนที่หลัวซิวปล่อยออกมา เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งสี่ทิศทันที เผยให้เห็นกระดูกสีขาวที่บริเวณช่วงอก
ร่างของเขากระเด็นลอยออกไป ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด แต่ภายในดวงตาที่แดงก่ำนั้น กลับยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและจิตสังหารที่พุ่งสูงเสียดฟ้า
“ตายไปเสีย!”
ภายใต้การบาดเจ็บสาหัส ซือถูเจิ้งเจี้ยนโบกสะบัดมือหนึ่งครั้ง ปลดปล่อยเปลวเพลิงออกมา ภายในเปลวเพลิงนั้นคือฮู้ที่ทำขึ้นมาจากหยกสีแดง
“ปัง!”
พลังอำนาจของฮู้ระเบิดออก กลายเป็นเปลวเพลิงลุกโชนไม่สิ้นสุด ลุกท่วมบริเวณรัศมีสองหมื่นลี้
ภายในรัศมีสองหมื่นลี้ ทุกสรรพสิ่งต่างถูกแผดเผาจนกลายเป็นเถ้าธุลี แม้แต่อนัตตาฟ้าดินก็ยังถูกแผดเผา กลายเป็นเขตต้องห้ามมรณะที่น่าขนหัวลุก
ฮู้ชิ้นนี้คือฮู้ที่ปรมาจารย์นักค่ายเทพระดับเจ็ดแห่งมหาโลกายอดอัมพรกลั่นออกมาด้วยตนเอง หลังจากใช้งาน พลังจะสามารถเทียบเท่าการโจมตีของผู้แข็งแกร่งราชาเทพ