ณ อาคารอพาร์ตเมนต์ใกล้มหาวิทยาลัยบอนน์
ศาสตราจารย์ชูลทซ์กำลังจัดกระเป๋าเดินทางของเขาอยู่ ศาสตราจารย์สติกซ์กำลังจะชวนเขาออกไปดื่ม เขาพูดด้วยหน้าตาแปลกใจ
“คุณ… จะไปประชุมเหรอ?”
ถ้าจำไม่ผิดคงไม่มีงานสัมมนาวิชาการที่น่าไปร่วมงานเร็วๆ นี้แล้วนี่
“ไม่” ชูลทซ์ตอบคำถามสั้นๆ เขาเลือกเสื้อแจ็คเก็ตจากตู้เสื้อผ้าและยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง จากนั้นเขาก็ตอบอย่างเป็นกันเองว่า “นี่ไม่ใช่การประชุม แต่เป็นคำเชิญจากศาสตราจารย์ลู่ ผมวางแผนที่จะไปประเทศจีนและคุยเรื่องวิชาการกับเขา”
“จีน? ศาสตราจารย์ลู่?” สติกซ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาลังเลและพูดว่า “แต่ครั้งสุดท้ายที่การประชุม ศาสตราจารย์ลู่ไม่ได้บอกเหรอว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะค้นคว้าคณิตศาสตร์สักระยะหนึ่ง?”
“ใช่ แต่มันไม่สำคัญหรอก” ชูลทซ์กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “การถอนตัวของเขาเป็นการสูญเสียในโลกคณิตศาสตร์ และตอนนี้เขากลับมาอยู่ในสาขาที่ดีที่สุดของเขาแล้ว นั่นก็คือทฤษฎีจำนวนไงล่ะ อย่างไรก็ตามผมคิดว่านี่เป็นการเริ่มต้นที่ดีทีเดียว”
สติกซ์ถามด้วยความสงสัย “มีสมการอะไร?”
“ข้อคาดการณ์ ABC”
“จริงๆ แล้วมันคือข้อคาดการณ์ ABC…”
สติกซ์ทำสีหน้าไม่เชื่อและกระซิบด้วยเสียงต่ำ “แต่ก็สมเหตุสมผลแล้วนี่ สมการทางคณิตศาสตร์ไม่ใช่เรื่องท้าทายสำหรับเขาอีกต่อไปแล้วโดยเฉพาะสมการประเภทนี้ที่ดูเหมือนจะพิสูจน์ไม่ได้ด้วยคณิตศาสตร์สมัยใหม่เท่านั้นที่จะสามารถกระตุ้นความสนใจของเขาได้ด้วย”
ชูลทซ์ปิดกระเป๋าเดินทางลง มองมาที่เขาแล้วพูด
“งั้นไปด้วยกันไหม? คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในทฤษฎีตัวเลขนี่”
เขาส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ล่ะ ขอบคุณ ผมไม่รู้จักเขาดีพอ และเขาไม่ได้เชิญผมไป… ผมหวังว่าคุณจะมีช่วงเวลาที่ดีที่นั่นนะ และหวังว่าผมจะได้ยินข่าวดีจากอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร”
ชูลทซ์พูดด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอน”
…
ระหว่างที่ชูลทซ์ออกเดินทางไปประเทศจีน ชินอิจิ โมจิซูกิก็กำลังนั่งอยู่ที่อาคารผู้โดยสารที่สนามบินนานาชาติเกียวโตที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลกเช่นกัน เขากำลังงีบหลับโดยคางของเขาแนบปลอกคอของเสื้อกันฝน
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ปลุกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับ
“ถึงเวลาแล้วเหรอ?”
โมจิซูกิถูจมูกของเขา เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยจากการนอนของเขา เขากำลังจะลุกจากเก้าอี้ แต่ดวงตาของเขาเพ่งไปที่หน้าจอทีวีบนเพดานของเทอร์มินอล
มีการแสดงข่าวจากเอ็นเอชเคทีวี
ในสตูดิโอมีพิธีกรหญิงกำลังประกาศข่าวล่าสุด
“… สำนักงานการลงเทียบท่าดาวอังคารของจีนจัดงานแถลงข่าวโดยได้ประกาศการค้นพบที่สำคัญของโปรเจกต์วิจัยที่เกี่ยวข้องกับแผนการลงจอดบนดาวอังคาร ในการแถลงข่าว โฆษกของสื่อจีนได้ประกาศว่าในระหว่างที่เกิดอุบัติเหตุการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ทีมงานได้ค้นพบหินแข็งที่มีความน่าสงสัยว่าเกิดจากการตกตะกอนทางชีวภาพในชั้นหินใต้ดินลึกระดับหนึ่งร้อยยี่สิบเมตรบนดาวอังคาร”
บนหน้าจอทีวีภาพถูกเปลี่ยนจากสตูดิโอเป็นฉากงานแถลงข่าว
โฆษกในชุดทางการยืนอยู่หน้ากล้อง เผชิญหน้ากับกลุ่มไมโครโฟนและกล้อง เขาพูดด้วยท่าทางจริงจัง
โฆษกรายนี้เปิดเผยข้อมูลอีกส่วนหนึ่งด้วย
ซึ่งจากการตรวจหาและวิเคราะห์ไอโซโทปคาร์บอน หินไปโอคลาสติกเหล่านี้ก่อตัวขึ้นเมื่อประมาณสองถึงสองพันห้าล้านปีก่อน
หากงานวิจัยนี้เป็นจริง การค้นพบนี้จะกลายเป็นหลักฐานที่แน่ชัดสำหรับการมีอยู่ของสัญญาณแห่งชีวิตบนดาวอังคาร มันจะเปิดเผยให้มนุษย์รู้ว่ากว่าสองพันล้านปีก่อนก่อนที่บรรยากาศของดาวอังคารจะถูกลมสุริยะพัดผ่าน ระบบนิเวศแบบใดที่มีอยู่บนดาวอังคาร
ก่อนหน้านี้ชุมชนวิชาการมักมีมุมมองที่แตกต่างกันสองแบบโดยสิ้นเชิงว่าบนดาวอังคารมีระบบนิเวศที่สมบูรณ์หรือไม่…
“มนุษย์ต่างดาว?”
ชินอิจิ โมจิซูกิที่ดูข่าวในทีวี เขาคิดกับตัวเอง
ฟังดูน่าสนใจดีนะ
แต่…
มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน
ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ๆ ข้างๆ เขาก็ตื่นเต้น
“มีมนุษย์ต่างดาวอยู่บนดาวอังคารเหรอ?”
“สุดยอดไปเลย…”
“ผมสงสัยว่าเมื่อไหร่นักบินอวกาศของเราจะสามารถไปที่นั่นได้นะ”
“มันยากเกินไป… ขนาดนาซายังล้มเหลวเลย ถอนหายใจ ถ้าไม่ใช่เพราะศาสตราจารย์ลู่ คงไม่มีใครไปที่นั่นได้”
“คุณคิดว่าพวกเขาเห็นมนุษย์ต่างดาวอยู่ที่นั่นจริงๆ หรือเปล่า? หรือแค่ไม่เปิดเผย”
“จะเป็นไปได้อย่างไร… สิ่งเหล่านี้เป็นตัวอย่างเมื่อหลายพันล้านปีก่อน”
ดูเหมือนว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่สนใจ
ชินอิจิ โมจิซูกิเหลือบมองทีวีเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นเขาก็คว้ากระเป๋าเดินทางและเดินไปที่ประตูขึ้นเครื่องอย่างรวดเร็ว…
…
ณ มหาวิทยาลัยจินหลิง
ออฟฟิศด้านหลังทางเดินในอาคารภาควิชาคณิตศาสตร์
“ดูเหมือนสภาพแวดล้อมในการทำงานของคุณสะอาดกว่าของผมมาก” ชูลทซ์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อิจฉาขณะยืนอยู่ในห้องทำงานของลู่โจว เขามองไปรอบๆ และพูดต่อ “ผมไม่รู้จะยืนตรงไหนเลย สิ่งที่ผมบ่นมากที่สุดคือผมไม่รู้ว่าเอกสารแผ่นไหนที่ผมต้องการและเอกสารแผ่นไหนที่ไม่ต้องการ… ผลลัพธ์ที่ได้คือทุกอย่างรวมกันเป็นกอง”
ลู่โจวยิ้มอย่างเขินอายโดยไม่รู้ว่าเป็นคำชมหรือเปล่า
ความจริงแล้วความสะอาดในออฟฟิศของเขาไม่ได้เกิดจากนิสัยที่ดีของเขา มันเป็นเพราะเขาไม่ได้มาที่นี่มากนักในปีนี้ เขาเพิ่งเริ่มปรากฏตัวที่สำนักงานของมหาวิทยาลัยเมื่อไม่นานนี้เอง
เพเรลมานที่เพิ่งมาถึงที่นี่ก็ยืนอยู่ข้างพวกเขา เขามองไปที่ชูลทซ์ จากนั้นเขาก็มองไปที่ลู่โจวและพึมพำ “ผมแค่ระดมความคิด ไม่คิดว่าคุณจะเรียกเขามาจริงๆ”
“อ้าว นี่พวกนายพูดถึงผมที่มาที่นี่เหรอ?” ชูลทซ์มองไปที่เพเรลมานอย่างไม่คาดคิด เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าผมต้องขอบคุณคุณนะ”
“ไม่ต้องหรอก อย่างที่ผมพูด ผมแค่มาระดมสมองเท่านั้น”
“ยังไงซะเราก็มาอยู่ที่นี่เพื่อจุดประสงค์เดียวกันอยู่แล้ว” ลู่โจวปรบมือและพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่เขามองไปที่เพื่อนเก่าสองคนของเขา “ดังนั้นอย่าเสียเวลาในการพูดคุยพวกนี้เลย เราค่อยไปคุยตอนมื้อเย็นดีกว่า”
“เห็นด้วย” ชูลทซ์พูดติดตลกว่า “ผมได้ยินมาว่าศาสตราจารย์ลู่เพิ่งค้นพบสิ่งใหม่เกี่ยวกับข้อคาดการณ์ ABC ดังนั้นผมจึงซื้อเที่ยวบินแรกสุดและบินจากนอร์ทไรน์มาทันที”
“ผมเกรงว่าผมไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นการค้นพบใหม่นะ” ลู่โจวยิ้มอย่างเขินอายและพูดต่อ “นี่คือเอกสารห้าร้อยหน้าจากชินอิจิ โมจิซูกิ”
“เอกสารของชินอิจิ โมจิซูกิเหรอ?” ชูลทซ์ไม่คิดว่าลู่โจวจะใช้เอกสารนั้นในการกล่าวเปิดการอภิปราย เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างลังเลว่า “บอกตามตรงมันไม่มีอะไรต้องคุยเลย ผมพิสูจน์ว่ามันผิดกับเพื่อนร่วมงานของผมเมื่อหลายปีก่อน”
“ผมรู้ ผมอ่านวิทยานิพนธ์ของคุณที่ต่อต้านเขาแล้ว มันดีมาก”
ลู่โจวกระแอมและหยิบปากกาจากโต๊ะ เขาเดินไปที่กระดานไวท์บอร์ดข้างๆ เขาและหยุดครู่หนึ่ง เขากล่าวต่อ “เห็นได้ชัดว่าเอกสารของเขามีปัญหาและปัญหาก็ไม่เล็ก ซึ่งไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แต่เมื่อผมอ่านบทความของเขาเมื่อวันก่อน ผมพบบางสิ่งที่น่าสนใจมาก”
แม้ว่าจะมีการแสดงออกถึงความไม่พอใจบนใบหน้าของชูลทซ์ แต่เขาสังเกตเห็นว่าลู่โจวหยิบปากกาขึ้นมา เขาตัดสินใจที่จะอยู่เงียบๆ และรอให้ลู่โจวพูดต่อ
เพรเรลมานเหมือนกัน การแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาจ้องไปที่ปากกาในมือของลู่โจวอย่างจดจ่อ
สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าลู่โจวต้องค้นพบบางสิ่งที่ไม่ธรรมดา มากเสียจนเขาเชิญชูลทซ์จากเยอรมนีมาพูดคุยสนทนากัน
ไม่ว่านั่นจะหมายถึงการพิสูจน์ข้อคาดการณ์ ABC หรือไม่ มันก็ควรค่าแก่ความสนใจของเขา
นอกจากนี้เขารู้ดีว่าถ้าเขาพลาดประโยคหนึ่ง แม้แต่ความสามารถทางคณิตศาสตร์ของเขา ก็ยังยากที่จะตามให้ทันความเร็วของลู่โจว…
“การอนุมาน 3.12 คือแก่นของบทความทั้งหมด ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย มันเปลี่ยนข้อคาดการณ์ ABC จากแนวคิดทางคณิตศาสตร์ที่เป็นนามธรรมเพื่อพิสูจน์ความไม่เท่าเทียมกันเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับเส้นโค้งวงรี”
“อย่างไรก็ตามต้นตอของปัญหาก็อยู่ที่นี่เช่นกัน”
เมื่อลู่โจวกำลังพูดถึงส่วนที่สำคัญที่สุด ฉากดราม่าก็เกิดขึ้น
เสียงฝีเท้ารุนแรงมาจากทางเดินด้านนอก
ไม่นานหลังจากที่เคาะประตู ประตูก็ถูกผลักเปิดออก
เมื่อลู่โจวเห็นร่างนั้นปรากฏขึ้นที่ประตูของเขา เขาก็ตกตะลึง
แต่…
เห็นได้ชัดว่าอีกสองคนตกตะลึงมากยิ่งขึ้น
“โมจิซูกิ?”
“ชูลทซ์?”
คนสองคนสบตาและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นทีละน้อยๆ
การแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขาแข็งทื่อในเวลาเดียวกัน
ในที่สุดคณบดีฉินก็ตามชินอิจิ โมจิซูกิทัน และวิ่งไปที่ประตูออฟฟิศ เขากำลังค้ำประตูและหายใจรุนแรง เขากำลังจะแนะนำนักวิชาการที่มีชื่อเสียงที่มาเยือนของมหาวิทยาลัยเกียวโตให้รู้จักกับลู่โจว ตอนที่เขาสังเกตเห็นทั้งหมดอยู่ที่
ชายชราคนนี้ได้กลิ่นบางอย่างผิดปกติในห้องทันที
“ฮ่าๆ ผมไม่นึกว่าพวกคุณจะมาที่นี่กันนะเนี่ย…”
คณบดีฉินจับหัวของเขาและยิ้มอย่างเขินอาย เขาพูดอย่างรวดเร็วพร้อมกับไอแห้งๆ ว่า “นี่คือชินอิจิ โมจิซูกิ… พวกคุณพูดได้นะ ผมจะไม่รบกวนพวกคุณทุกคนละกัน”
หลังจากนั้นชายชราก็หันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว