หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ยอดฝีมือระดับสูงของราชวงศ์และสมาคมบูโดก็ถอยกลับไปหลายร้อยเมตรอีกครั้ง
ในระหว่างการต่อสู้ ลมปราณที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากร่างของชายวัยกลางคนร่างกำยำ เศษหินรอบๆ ตัวเขาสะเทือนเบาๆ
ในตอนนี้ สีหน้าของหยางเฉินจริงจังขึ้นมา
เขารู้ว่าชายวัยกลางคนร่างกำยำได้ระเบิดสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา และกำลังจะหมายเอาชีวิตของเขาจริงๆ
แต่เขายังคงปราศจากความกลัว สายตาดูจริงจังขึ้นมาก
เขารู้สถานการณ์ของตัวเองดี ไม่ว่าชายวัยกลางคนร่างกำยำจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ยากที่จะฆ่าเขาได้
สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ เขายืนกรานที่จะไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วย ไม่ใช่เพื่อการแก้แค้น แต่เป็นการขัดเกลาวรยุทธของเขา
ยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ จะพบได้โดยบังเอิญเท่านั้น ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้ มีเพียงการประมือกับยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น จึงจะสามารถพัฒนาขึ้นได้
“พ่อหนุ่ม เตรียมรับกระบวนท่าของผมให้ดี!”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำตะโกนอย่างโกรธจัดและหายตัวไปในทันที
ทันใดนั้น ความรู้สึกของภยันตรายก็มาถึง หยางเฉินรู้ว่านี่คือการโจมตีของชายวัยกลางคนร่างกำยำแล้ว
เขายกแขนขึ้นไขว้กันอยู่ตรงหน้าอกอย่างไม่ลังเล
“ปัง!”
วินาทีถัดมา หมัดของชายวัยกลางคนก็สัมผัสกับแขนที่ไขว้กันของหยางเฉิน
“โอ๊ย…”
หยางเฉินถอยหลังไปไกลกว่าสิบเมตร
เขาแค่รู้สึกว่าแขนทั้งสองของตัวเองกำลังจะหัก เขาไม่คิดอะไรมาก กระทืบเท้าขวากับพื้นอย่างแรง หยางเฉินอาศัยแรงดีดกลับส่งตัวออกไป
ชายวัยกลางคนร่างกำยำเลิกคิ้วขึ้น เขาคิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่หยางเฉินจะสามารถต้านทานการโจมตีได้และสามารถโจมตีเขาได้อีกครั้ง
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองถูกยั่วยุ
“ฮึ่ม!”
เขาตะโกนอย่างเย็นชา มองดูหยางเฉินที่กำลังเข้ามาโจมตีเขา แล้วเหวี่ยงหมัดออกไปทันที
“ปังๆๆ!”
ทันใดนั้นชายทั้งสองก็เข้าปะทะกัน
ด้วยพละกำลังที่มี ทำให้ซากปรักหักพังใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาถูกทำลายลงในทันที เกิดเป็นรอยยุบลงไป
“ปัง!”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำชกหมัดเข้าที่หน้าอกของหยางเฉิน
คราวนี้หยางเฉินไม่สามารถหลบหลีกได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาเหมือนว่าวที่สายขาด กระอักเลือดและกระเด็นออกไป
ร่วงลงบนพื้นหิมะที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรอย่างแรง
ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของเขาหายไปในทันทีราวกับกระแสน้ำที่ย้อนกลับ
เขาไม่พอใจ เช่นเดียวกับชายวัยกลางคนร่างกำยำ หลังจากการโจมตีครั้งสุดท้าย ชายวัยกลางคนร่างกำยำก็ถูกหยางเฉินโจมตีเช่นกัน
เขาถอยหลังออกไป 7-8 ก้าว ดูไม่ได้ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเหมือนหยางเฉิน แต่เขากลับรู้สึกว่าลมปราณแห่งวิถีบู๊ในร่างกายของเขาปั่นป่วนมาก
ทั้งสองคนอยู่ห่างกันมากกว่า 20 เมตร มองหน้ากันในระยะไกล ไม่มีใครโจมตีอีก
“อะแฮ่ม!”
ครู่ใหญ่ ในที่สุดชายวัยกลางคนร่างกำยำก็ไม่สามารถควบคุมอาการบาดเจ็บของตัวเองได้อีก เขาไออย่างรุนแรง ลมปราณแห่งวิถีบู๊จากร่างกายของเขาก็อ่อนแอลงไปมาก
“พ่อหนุ่ม คุณแข็งแกร่งมาก!”
ชายวัยกลางคนพูดอย่างจริงจัง
สายตาของหยางเฉินเย็นชาและมืดมนอย่างที่สุด คราวนี้เขาไม่ได้พูดเรื่องไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วยอีก แต่ถามว่า “บอกผมที คุณคือใคร! วันหนึ่งผมจะไปหาคุณ!”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจความหมายของหยางเฉิน เขาเลิกล้มความคิดที่จะไว้ชีวิตหลิวเหล่าก้วยแล้วเหรอ?
“หวงจิ้น เขตที่เก้าแห่งเมืองเหมียว!”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำแนะนำตัว
เขาเป็นยอดฝีมือแห่งเมืองเหมียวจริงๆ สิบสามเขตแห่งเมืองเหมียว เขาคือยอดฝีมือของเขตที่เก้า ด้วยความสามารถของเขา จะต้องเป็นผู้ที่อยู่ระดับสุดยอดในเขตที่เก้าแน่นอน
“ผมจะรอคุณ!”
หวงจิ้นพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ขณะที่เดินผ่านหลิวเหล่าก้วย ก็พาหลิวเหล่าก้วยไปด้วย
จนกระทั่งหวงจิ้นเดินคล้อยหลังไป หยางเฉินก็ไอออกมาอย่างรุนแรง เขารีบกินยาที่เฝิงเสียวหว่านให้มาทันทีโดยไม่ลังเล
การต่อสู้กับหวงจิ้นทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ด้วยความสามารถในการฟื้นตัวของเขาในตอนนี้ คงใช้เวลาไม่นานก็สามารถฟื้นคืนสู่สภาพที่ดีที่สุดได้
และการต่อสู้เมื่อครู่ก็ทำให้เขาเข้าใจเขาอย่างลึกซึ้ง
เขายังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์จริงๆ แต่อยู่ห่างจากแดนเหนือมนุษย์เพียงก้าวเดียวเท่านั้น
เขารู้สึกได้ว่า ตัวเองนั้นอยู่ใกล้กับแดนเหนือมนุษย์มาก บางทีอาจใช้เวลาไม่นาน เขาก็จะสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์ได้จริงๆ แล้ว
ความแค้นในวันนี้ เขาต้องฆ่าหลิวเหล่าก้วยด้วยมือตัวเองเพื่อล้างแค้นอย่างแน่นอน!
“พี่เฉิน!”
ในเวลานี้หม่าชาวได้วิ่งเข้ามา เมื่อเห็นลมหายใจที่ปั่นป่วนของหยางเฉิน เขาก็มีสีหน้ากังวล
“คุณหยาง!”
“คุณหยาง!”
ซ่างกวนโหรวและต้วนหวูหยาก็มาที่ข้างกายหยางเฉินเช่นกัน มองเขาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
ต้วนหวูหยาเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วน เขามีชื่อเสียงและอำนาจยิ่งใหญ่ หยิ่งยโสอยู่เสมอ
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉิน เขากลับไม่แสดงความเย่อหยิ่งใดๆ ออกมา เวลามองไปที่หยางเฉิน ในสายตามีเพียงความเคารพเท่านั้น เป็นความเคารพที่มีต่อยอดฝีมือ
หยางเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย “ผมไม่เป็นอะไร!”
พูดจบ เขาก็มองไปที่ซ่างกวนโหรว แล้วมองไปที่ต้วนหวูหยา พลางพูดอย่างจริงใจ “ขอบคุณทั้งสองท่านสำหรับน้ำใจและความช่วยเหลือ ความกรุณาในวันนี้ ผมจะจดจำไว้!”
ซ่างกวนโหรวและต้วนหวูหยารีบส่ายหน้า
“คุณหยางพูดเกินไปแล้ว พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย ตรงกันข้ามพวกเราต่างหากที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณหยาง ถ้าไม่อย่างนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของหลิวเหล่าก้วย เกรงว่าพวกเราอาจตายในมือเขาทั้งหมด”
ต้วนหวูหยากล่าวขึ้น
ซ่างกวนโหรวถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “คุณหยาง ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ?”
หยางเฉินขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าซ่างกวนโหรวหมายถึงอะไร
ซ่างกวนโหรวรีบอธิบาย “ราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่ รวมถึงสมาคมบูโดยังคิดจะจัดการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ฉันเป็นห่วงว่าพวกเขาจะโจมตีคุณ”
“ฮึ!”
หยางเฉินยิ้มเยาะ “ถ้าพวกเขาอยากตาย ก็วิ่งเข้ามาหาผมได้เลย”
ตอนนี้แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังมีกำลังต่อสู้ อย่างน้อยก็ยังรักษาความสามารถระดับแดนเทพชั้นยอดเอาไว้ได้
ในบรรดายอดฝีมือในที่นี้ มีเพียงหวาอิงเจี๋ยจากสมาคมบูโดเท่านั้นที่มีความสามารถถึงระดับแดนเทพชั้นยอด
แต่ลำพังหวาอิงเจี๋ย มันยังไม่เพียงพอหากคิดจะฆ่าเขา
“หยางเฉิน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะดวงแข็งมาก ประมือกับยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ แต่ก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงยั่วยุดังขึ้น หลงเคอเดินเข้ามาพร้อมกับยอดฝีมือของราชวงศ์หลง
“ความแข็งแรงในวิถีบู๊ของคุณหยาง มันช่างน่าตกใจจริงๆ”
เย่ชงก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยอดฝีมือของราชวงศ์เย่
หวาอิงเจี๋ยก็เดินเข้ามาพร้อมกับยอดฝีมือจากสมาคมบูโดเช่นกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เมื่อมองไปที่หยางเฉิน
“ทุกท่านควรรู้ว่าการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในวันนี้เป็นเพียงเกมหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูถูกทำลายลงแล้ว ถือว่าสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ ทุกท่านได้โปรดกลับไปเถอะ!”
หยางเฉินกวาดสายตามองดูผู้คนและกล่าวอย่างเย็นชา
เขาได้พยายามขัดขวางการกำเนิดของตี้ชุน และคนเหล่านี้ก็มาเพราะตี้ชุน แล้วเขาจะปล่อยให้คนเหล่านี้ได้ดั่งใจหวังได้อย่างไร?
“ถ้าคุณต้องการให้พวกเราไป พวกเราก็ต้องไปงั้นหรือ? คุณออกคำสั่งพวกเราในนามของคิงแห่งเยี่ยนตูหรือเปล่า?”
หวาอิงเจี๋ยก้าวออกไปข้างหน้า พลังวิถีบู๊ระดับแดนเทพชั้นยอดได้ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา
“คุณกำลังจะทำอะไร?”
หม่าชาวก้าวออกไปข้างหน้าทันที จ้องเขม็งไปที่หวาอิงเจี๋ยอย่างโกรธเคือง
“ไปให้พ้น!”
หวาอิงเจี๋ยปล่อยหมัดออกไป หม่าชาวที่ไม่มีการป้องกันตัวใดๆ กระเด็นออกไปด้วยแรงหมัด