“ท่านพี่! เกิดเรื่องแล้ว! เรื่องใหญ่แล้ว! เวลานี้เหล่ายอดฝีมือในราชวังต่างออกมาล้อมรอบคฤหาสน์ราชครูไว้สิ้น! องค์ชายใหญ่นั้นได้มาร้องเรียกอยู่ด้านนอกบอกว่าให้พี่ออกไปตายเสีย!” ถังหยูนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าตระหนกร้องลั่นเข้ามาบอกเย่หยวน
เย่หยวนนั้นก้าวออกมาจากห้องทำงานของตนก่อนจะถามขึ้น “อ่า? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ถังหยูกล่าวขึ้นมา “ป-เป็นท่านทูต! องค์ชายใหญ่นั้นได้ยืมกำลังท่านทูตทำการยึดอำนาจ! เวลานี้องค์ชายใหญ่นั้นได้วางกำลังควบคุมราชวังไว้สิ้นแล้ว ทั้งยังสั่งให้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายออกมาล้อมรอบคฤหาสน์ราชครูเราไว้สิ้น!”
เย่หยวนตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยเมื่อได้ยิน “เรื่องนั้นเองหรือ! ในเมื่อเฉิงฉงชานมันกล้าลงมือก็คงหมายความว่ากำลังเสริมของมันมาถึงแล้ว?”
ถังหยูผงะไปทันทีที่ได้ยิน “ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ด้วยนิสัยเลือดร้อนของเฉิงฉงชานมันนั้นหากมันมั่นใจว่าจะสังหารข้าได้มันคงสังหารข้าไปตั้งแต่ที่ข้ารักษาศิษย์น้องของมันเสร็จสิ้นแล้ว ไม่มีทางรอมาจนถึงวันนี้ได้หรอก! เหตุผลที่มันกลับมาคิดสร้างสายสัมพันธ์กับข้าไว้นั้นก็เพื่อจะยื้อตัวข้าไว้เพื่อรอกำลังเสริมมิใช่หรือ?”
ถังหยูผงะไปทันทีที่ได้ยิน “ในเมื่อท่านพี่รู้ก่อนแล้วว่าพวกมันวางแผนร้ายต่อท่านทำไมท่านยังไม่คิดหนีไปอีกเล่า? คนที่มันเชิญมานั้นเป็นถึงศิษย์นิกายในของนิกายสวรรค์หยกแท้ จ้าวคุน! กำลังของเขานั้นเหนือล้ำอย่างมากดูท่ามันคงมาเพื่อจัดการท่านพี่โดยเฉพาะแน่!”
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมา “หากข้าไปแล้วเจ้าก็คงได้ตายแน่ ตระกูลถังเจ้า องค์ชายรองและคนทั้งหลายที่ติดตามพวกเขาก็คงไม่มีใครรอดชีวิตไปได้!”
ถังหยูที่ได้ยินต้องผงะไปอีกครั้ง เป็นตอนนี้เองที่เขาได้รู้ว่าเย่หยวนกลับยังอยู่เพราะห่วงพวกเขา!
ความรู้สึกอบอุ่นมันปะทุขึ้นมาในจิตใจของเขาจนน้ำตาแทบไหลร่วงออกมา
พี่ชายเช่นนี้มันช่างควรค่าแก่การติดตามโดยแท้!
แต่จากนั้นเขาจึงได้กัดฟันแน่นตอบออกมา “ท่านพี่ เวลานี้ด้านนอกมันมียอดฝีมือมากหลายต่อให้ท่านจะมีวิชาการเคลื่อนไหวที่เหนือล้ำปานใดมันก็คงยากจะหนีออกไป! ท่านให้อาจารย์หลินปกป้องแล้วฝ่าวงล้อมออกไปเถอะ ข้าจะคอยกันหลังให้!”
เพียะ!
เย่หยวนตบหลังเขาลงอย่างแรงก่อนจะหัวเราะขึ้น “ดูหลังเจ้าเองเถอะ! ฝีมืออย่างเจ้านี้แค่ขี้ฟันเฉิงฉงชานเจ้าก็คงแพ้พ่ายตายลงแล้ว! ยังจะมาพูดเรื่องดูหลังอะไรอีก! ไปเถอะ ออกไปดูกันหน่อย”
พูดจบเขาก็เดินตรงออกไปทางประตูทันที
ได้เห็นเย่หยวนออกมาเช่นนั้นองค์ชายใหญ่ก็รีบเสนอหน้าเข้ามาด้วยรอยยิ้มทันที “เย่หยวน เจ้าจบเห่แล้ว! จงยอมตายอย่าได้ขัดขืนเสียเถอะ ไม่เช่นนั้นทั้งคฤหาสน์ราชครูนี้คงได้ต้องลำบากมาสร้างกันใหม่อีก!”
ผัวะ!
ร่างขององค์ชายใหญ่นั้นปลิวไปหลังจากเกิดเสียงรุนแรงนั้นขึ้น
“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาเสนอหน้าพูดอยู่ตรงนี้?” เย่หยวนกล่าวขึ้นอย่างไม่คิดสนใจ
เหล่าทหารทั้งหลายที่เห็นต้องอ้าปากค้าง
เจ้าหมอนี่มันโอหังเกินไป!
มาถึงขั้นนี้แล้วแต่กลับจะยังลงมือก่อนเสียด้วยซ้ำ!
จ้าวคุนนั้นยิ้มกล่าวขึ้นมา “หึๆ ไม่เลว! เด็กน้อย ได้ยินว่าเจ้าบรรลุขึ้นมาที่ป่าหมึกเรือง จุนเถียน… ถูกเจ้าสังหารใช่หรือไม่?”
เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจจ้าวคุนและหันไปหาเฉิงฉงชาน
“เฉิงฉงชาน นี่หรือคือการตอบแทนผู้มีพระคุณของเจ้า?”
จ้าวคุนหน้าดำมืดลงทันที
ให้ตายเถอะ เขาถูกเมิน!
หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะตาบอด?
มันดูไม่ออกหรือว่าคนที่ใหญ่ที่สุดในที่นี้คือตัวเขา?
เฉิงฉงชานหัวเราะตอบกลับมา “ผู้มีพระคุณ? หึๆ อาณาจักรตะวันออกนี้มันอยู่ใต้การปกครองของนิกายสวรรค์หยกแท้! แม้แต่ชีวิตของจักรพรรดิเองนิกายสวรรค์หยกแท้เราก็ตัดสินได้! เจ้านั้นเป็นแค่ราชครูของอาณาจักรตะวันออกแต่กลับคิดว่าทูตผู้นี้มีอะไรติดค้างคนอย่างเจ้าหรือ?”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปพร้อมพยักหน้า
“เป็นเช่นนั้นเอง เช่นนั้นที่เจ้ามาล้อมคฤหาสน์ราชครูข้าไว้นี้เพราะเรื่องใด?”
จ้าวคุนที่ได้ยินก็ต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “เด็กน้อย เจ้าหูหนวกด้วยหรือ? ข้าถามว่าเจ้าสังหารจุนเถียนใช่หรือไม่?!”
เย่หยวนหันไปยิ้มเย้ยแก่เฉิงฉงชาน “เฉิงฉงชาน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าเจ้าสังหารข้าไม่ได้!”
เมินอีกครั้ง!
เฉิงฉงชานนั้นได้แต่ทำหน้าเหยเกออกมา
เจ้าหมอนี่มันจงใจทำอย่างแน่นอน!
คนอื่นๆ เองก็ได้แต่ต้องอ้าปากค้างไม่กล้าพูดกล่าวอะไรออกมา
จ้าวคุนนั้นโกรธแค้นอย่างมากคลื่นพลังของเขานั้นมันแทบจะบดขยี้คฤหาสน์ราชครูลงสิ้นแล้ว
คนทั้งหลายต่างสัมผัสได้ถึงความโกรธเคืองนี้
คนทั้งหลายนั้นเข้าใจดีว่าจ้าวคุนนั้นเป็นคนนำมา แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดสนใจเขาและเอาแต่หันไปถามเฉิงฉงชาน
ท่าทางไม่สนใจนี้มันเหนือล้ำกว่าคำด่าว่าใดๆ
“หึๆ เด็กน้อย เจ้าไม่ได้เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา!”
จ้าวคุนนั้นก้าวออกมาก่อนจะปล่อยคลื่นพลังออกจากร่างจนถึงขีดสุดจนทำให้สีหน้าของคนทั้งหลายซีดขาวลงไป
ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นปลาย!
ตัวตนเช่นนี้มันเรียกได้ว่าไร้เทียมทานในอาณาจักรตะวันออก!
เมื่อเฉิงฉงชานได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ยิ้มกล่าวขึ้น “เย่หยวน ข้าสังหารเจ้าไม่ได้แต่ศิษย์พี่จ้าวของข้าสังหารเจ้าได้แน่! เจ้านั้นมันไปกินใจหมีดีเสือที่ไหนมาถึงกล้าท้าทายเขา!”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่คิดสนใจ “เฉิงฉงชาน เจ้าดูท่าจะสบายใจเหลือเกิน แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าพิษในร่างของเจ้านั้นมันยังไม่จางหายไปไหน? หากข้าถูกสังหารลงแล้วแม้จะเป็นเทพที่ไหนก็คงไม่อาจจะช่วยเจ้าได้ทั้งนั้น ข้าท้าให้เจ้ากลับไปหาทางรักษาในนิกายสวรรค์หยกแท้เลยยังได้ ข้าว่ามันคงไม่มีใครหาทางรักษาพิษปะทุเงียบได้!”
เฉิงฉงชานหน้าเปลี่ยนสีไปทันทีแต่ไม่นานเขาก็หัวเราะเย้ยกลับมา “เด็กน้อย เจ้าคิดขู่ข้าแล้ว! พิษนั้นมันหายไปหรือยังมีหรือที่ข้าจะไม่รู้ตัวข้าเอง? กำลังของข้านั้นมันกลับมาถึงจุดสมบูรณ์และยังมีท่าทีจะพัฒนาเพิ่มขึ้นได้อีกด้วยซ้ำ!”
เย่หยวนยิ้มออกมาพร้อมกล่าว “อ่า เจ้ารู้ดีอีกแล้วหรือ?”
รอยยิ้มนั้นมันแฝงมาด้วยความชั่วร้ายอย่างมาก
เฉิงฉงชานที่ได้เห็นนั้นต้องเกิดความลังเลขึ้นในใจทันที
เขานั้นจำขึ้นมาได้ว่าครั้งนั้นเย่หยวนเคยกล่าวอะไรไว้
ตอนนั้นที่เย่หยวนบอกว่าเขาถูกพิษ ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อเช่นนี้
ผลสุดท้ายเขาก็แทบตายลง
เย่หยวนนั้นยิ้มอย่างแฝงความนัยไว้
เขาจึงได้ตอบกลับไป “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าเจ้านั้นจะทำอะไรกับร่างกายของข้าไว้?”
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้น “พิษที่เจ้าโดนเข้าไปนั้นมันเรียกว่าพิษปะทุเงียบ! มันเป็นพิษที่ไร้ต้านและไร้สีกลิ่นใด มันจะฝังตัวอยู่ในร่างของคนอย่างยาวนานแต่หากมันปะทุขึ้นมาแล้วมันจะรุนแรงอย่างบ้าคลั่ง! แม้แต่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำเองก็คงไม่อาจจะรอดพ้นไปจากมันได้! ในวันนั้นข้าได้รีดเอาพิษที่ปะทุจากร่างของเจ้าออกมาภายนอกแต่มันเป็นแค่การรักษาอาการมิใช่การรักษาต้นเหตุ จนถึงเวลานี้มันก็ยังมีพิษกำลังฟักตัวอยู่ในร่างของเจ้าอยู่ พร้อมที่จะปะทุขึ้นได้อีกเมื่อทุกเวลา!”
เฉิงฉงชานสั่นสะท้านไปทั้งกายแทบจะทรุดลงนั่งอย่างไม่รู้ตัว
หมายความว่าในร่างของเขานั้นมันได้มีระเบิดเวลาอยู่ภายใน?
“หึ! มดปลวกที่เพิ่งบรรลุขึ้นมาอย่างเจ้ามันจะมารู้ถึงพิษระดับสูงเช่นนั้นได้อย่างไร? คิดจะโกหกหลอกลวงข้านั้นเจ้าคิดว่าข้าโง่มากหรือ?” เฉิงฉงชานกล่าวขู่ออกไปแต่ในใจก็เริ่มสั่นกลัว
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าต้องขอบคุณเจ้าในเรื่องนั้น! หากมิใช่เพราะแผ่นหยกที่เจ้าให้ข้ามานั้นข้าย่อมจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ข้าได้รู้แล้ว”
เมื่อคำพูดนั้นถูกกล่าวออกมาทั้งเฉิงฉงชานและจ้าวคุนต่างก็ต้องผงะหลังไปด้วยความตกตะลึง
“จ-เจ้าแง้มพลังปิดกั้นในแผ่นหยกได้แล้ว? บ้าน่า! เด็กน้อย เจ้าคิดว่าข้าโง่มากหรือ?” เฉิงฉงชานร้องขึ้นมา
เย่หยวนยิ้มแต่ไม่คิดตอบกลับใดๆ เวลานี้เป็นทางจ้าวคุนที่ค่อยๆ เก็บกดพลังลงและหันมาถามเฉิงฉงชาน “ศิษย์น้อง ตอนที่เจ้าถูกพิษนั้นเจ้ารู้สึกเหมือนว่าทุกส่วนของร่างกายมันจะระเบิดปะทุขึ้นหรือไม่? รู้สึกเหมือนมันจะมีอะไรพุ่งปะทุขึ้นมาจากทุกรูขุมขน? ไม่ว่าจะเดินปราณเทวะไปเท่าไหร่มันก็ไม่อาจจะสู้กับแรงของพิษที่แผดเผาภายในกายได้?”
เฉิงฉงชานเบิกตากว้างขึ้นเมื่อได้ยิน “ศิษย์พี่รู้ได้อย่างไรกัน?”
จ้าวคุนได้แต่ต้องสูดหายใจลึกก่อนจะกล่าวขึ้นมา “แน่ล่ะ ข้าว่ามันไม่ได้โกหกเจ้าแน่แล้ว! พิษนี้มันมีนามว่าพิษปะทุเงียบจริง! ที่สำคัญมันยังเป็นพิษที่ไร้ทางรักษา!”