ซ่างกวนโหรวรู้สึกโชคดีที่รอดพ้นจากภัยพิบัติ หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความตกใจ
ยอดฝีมือของราชวงศ์เย่คนเมื่อครู่เป็นยอดฝีมือแดนเทพชั้นกลาง น่ากลัวแค่ไหนที่สามารถฆ่าเขาในการโจมตีครั้งเดียวได้?
จู่ๆ เธอก็นึกถึงคนคนหนึ่งและมองออกไปอย่างไม่รู้ตัว
สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยเต็มไปด้วยความโกรธ เขากัดฟันพูดว่า “เจ้าหนู ตอนประมือกับฉันยังกล้าวอกแวก คิดว่าหวาอิงเจี๋ยรังแกได้ง่ายๆ เหรอ?”
หยางเฉินยิ้มเยาะ “ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถที่ไร้ประโยชน์ของคุณ”
“ไอ้สารเลว แกกำลังรนหาที่ตาย!”
หวาอิงเจี๋ยโกรธจัด ลมปราณแห่งวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวมากกว่าเดิมแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา ตรงเข้าโจมตีหยางเฉินทันที
แม้ว่าการสนทนาระหว่างทั้งสองจะไม่ชัดเจนนัก แต่ซ่างกวนโหรวก็รู้ดีว่าคนที่เพิ่งฆ่ายอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางของราชวงศ์เย่ก็คือหยางเฉิน
เย่ชงย่อมรู้ความจริง สีหน้าของเขาแย่ลงทันที
การเดินทางไปเมืองเยี่ยนตูครั้งนี้ มีเพียงสองยอดฝีมือแดนเทพที่ติดตามเขาไป แต่ตอนนี้หนึ่งในนั้นตายไปแล้ว
แม้ว่าจะมีเพียงคนเดียวที่ตายไป แต่ก็เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ต่อราชวงศ์เย่
ยอดฝีมือแดนเทพของราชวงศ์เย่นั้นมีไม่มากนัก การสูญเสียสักคนจะทำให้ความแข็งแกร่งของราชวงศ์เย่อ่อนแอลง
“เย่ชง!”
ใบหน้าของซ่างกวนโหรวเต็มไปด้วยความโกรธ เธอจ้องเขม็งไปที่เย่ชงและพูดว่า “คุณกล้าดียังไงที่สั่งให้ยอดฝีมือของราชวงศ์เย่มาฆ่าฉัน คุณต้องการทำให้เกิดสงครามระหว่างราชวงศ์ซ่างกวนกับราชวงศ์เย่จริงงั้นหรือ?”
เย่ชงรีบปฏิเสธ “ซ่างกวนโหรว อย่าใส่ร้ายคนอื่น ผมยอมรับว่ายอดฝีมือของราชวงศ์เย่โจมตีคุณ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย”
“แล้วใครบอกคุณว่าที่เขาลงมือกับคุณ เพราะต้องการจะฆ่าคุณ? “
“ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่าล่ะมั้ง? คุณแอบสมรู้ร่วมคิดกับหยางเฉินฆ่ายอดฝีมือแดนเทพของราชวงศ์เย่ หนี้แค้นนี้เราควรทำอย่างไรกับมันดี?”
ซ่างกวนโหรวแทบบ้าเพราะความไร้ยางอายของเย่ชง ถ้าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้แต่พื้นฐานวิถีบู๊ของเธออาจได้รับความเสียหาย เธอต้องฆ่าเย่ชงที่หน้าซื่อใจคดและไร้ยางอายนี้ด้วยตัวเอง
“เย่ชง คุณอย่าพูดเหลวไหลนะ ฉันเพิ่งรู้จักคุณหยางได้ไม่นาน จะร่วมมือกันฆ่ายอดฝีมือของราชวงศ์เย่ได้ยังไง?”
ซ่างกวนโหรวพูดอย่างโกรธเคือง “จะว่าไปแล้ว ฉันยังได้รับความเสียหายอย่างหนักจากยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายของราชวงศ์เย่ ตอนนี้ก็กำลังตกอยู่ในอันตราย หากยอดฝีมือของราชวงศ์เย่ของพวกคุณโจมตีฉันนอกสังเวียนต่อสู้ตัดสิน จะไม่ได้ต้องการฆ่าฉันเหรอ?”
“คุณนี่ไม่ยอมรับว่าตัวเองผิด แล้วยังปัดความผิดไปให้คนอื่นอีก? ใส่ร้ายผมและร่วมมือกับคุณหยางฆ่ายอดฝีมือของราชวงศ์เย่?”
“ยอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางเพียงคนเดียว ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะยกรองเท้าขึ้นต่อหน้าคุณหยาง แล้วมันคุ้มค่าหรือที่คุณหยางจะมาร่วมมือกับฉันฆ่าเขา?”
“แน่นอน คุณจะคิดว่าฉันร่วมมือกับคุณหยางฆ่ายอดฝีมือของราชวงศ์เย่ก็ไม่เป็นไร สู้ได้ก็สู้ ราชวงศ์ซ่างกวนของฉันต้องกลัวราชวงศ์เย่ของคุณด้วยเหรอ?”
ซ่างกวนโหรวพูดอย่างโกรธจัด
เย่ชงรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดในสิ่งที่ซ่างกวนโหรวพูด แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่สมาชิกผู้มีอำนาจของราชวงศ์ซ่างกวนจะมองความจริงไม่ออก
ในคนที่มีพรสวรรค์แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์ซ่างกวน ได้รับความรักและตามใจจากกษัตริย์ซ่างกวน หากให้กษัตริย์ซ่างกวนรู้เข้า ว่าเขาเป็นผู้ที่อนุญาตให้ยอดฝีมือของราชวงศ์เย่ไปฆ่าซ่างกวนโหรว จากความรักและตามใจของกษัตริย์ซ่างกวนที่กล่าวมาข้างต้น ไม่แน่ว่าอาจฆ่าราชวงศ์เย่ได้จริงๆ
เมื่อคิดได้อย่างนี้ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ในบรรดาราชวงศ์ทั้งสี่ ศักยภาพของราชวงศ์เย่นั้นอ่อนแอที่สุด
หากกษัตริย์ซ่างกวนตัดสินใจว่าต้องการเปิดศึกกับราชวงศ์เย่จริงๆ ราชวงศ์เย่ก็ไม่มีโอกาสชนะ ประเด็นสำคัญคือวันนี้ ซ่างกวนโหรวได้รับมิตรภาพจากหยางเฉิน
แม้แต่ยอดฝีมือยอดฝีมือของราชวงศ์เย่ ซึ่งกำลังจะฆ่าซ่างกวนโหรวในตอนนี้ ก็ยังถูกหยางเฉินฆ่า ในเวลานั้นหากราชวงศ์ทั้งสองต้องการจะต่อสู้กันจริงๆ หยางเฉินต้องเข้ามาพัวพันอย่างแน่นอน
ตอนนี้หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยังคงมีกำลังที่จะต่อสู้กับหวาอิงเจี๋ย นั่นหมายความว่าความแข็งแกร่งของเขาอย่างน้อยก็อยู่ระดับเดียวกับกษัตริย์ของราชวงศ์งั้นหรือ?
ยิ่งคิดเย่ชงก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น
“คุณหนูซ่างกวน!”
ในเวลานี้ หม่าชาวได้เข้ามาที่ข้างกายซ่างกวนโหรวแล้ว เขาหยิบขวดเซรามิกออกมาแล้วเทเม็ดยาสีดำออกมา
“พี่เฉินขอให้ผมเอามาให้คุณกิน ถ้าคุณหนูซ่างกวนไว้ใจเรา ก็รีบกินยานี้ซะ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับอาการบาดเจ็บของคุณ”
หม่าชาวกล่าวพร้อมกับยื่นยาเม็ดให้ซ่างกวนโหรว
สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ ซ่างกวนโหรวรับยาไปกินทันทีโดยไม่ลังเล
“ขอบคุณค่ะ!”
ซ่างกวนโหรวกล่าวอย่างจริงใจ
รอยยิ้มที่หายากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหม่าชาว “ด้วยความยินดี!”
ความตรงไปตรงมาของซ่างกวนโหรวชนะใจเขา
ถึงอย่างไรทั้งสองก็เพิ่งรู้จักกันมาไม่นาน แต่ซ่างกวนโหรวกลับไม่สงสัยเลยว่ายาเม็ดนี้จะทำให้เธอบาดเจ็บสาหัส
“เย่ชง คุณรอการแก้แค้นของราชวงศ์ซ่างกวนเถอะ!”
หลังจากกินยา ซ่างกวนโหรวก็มองเย่ชงด้วยสายตาอาฆาต
หม่าชาวก็มองไปที่เย่ชงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ผมเคยเห็นคนหน้าซื่อใจคด แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าซื่อใจคดเหมือนคุณเลย ต่อจากนี้ไป คุณเปลี่ยนชื่อเป็นชงหน้าซื่อใจคดเถอะ”
“ฮ่าๆ!”
ซ่างกวนโหรวอดหัวเราะไม่ได้และพูดเสริมว่า “คำแนะนำของคุณหม่าไม่เลว!”
“ไอ้เวร กล้าดียังไงมาดูถูกผม?”
เย่ชงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว มองไปทางหม่าชาวแล้วกัดฟันถาม
“คนขี้แพ้! ผมดูถูกคุณ แล้วคุณทำอะไรผมได้?”
หม่าชาวดูไม่เกรงกลัว แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังไม่เกรงกลัว
ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาอาจยังคงตกอยู่ในอันตรายเมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือแดนเทพ แต่หากจะจัดการกับคนที่ยังไม่ถึงระดับแดนเทพอย่างเย่ชง มันช่างง่ายดายยิ่งนัก
ถ้าไม่ใช่เพราะกังวลว่าจะเป็นภาระของหยางเฉิน หม่าชาวจะเข้าร่วมในการต่อสู้ตัดสินชี้ขาดอย่างแน่นอน
หลังจากกินยาที่เฝิงเสียวหว่านเหลือไว้ให้เขา เขาก็รู้สึกว่าอาการบาดเจ็บนั้นคงที่และกำลังฟื้นตัวอย่างต่อเนื่อง
“คุณ… คุณ…คุณ…”
เย่ชงชี้ไปที่หม่าชาวและพูดคำว่า “คุณ” ติดต่อกัน แต่ไม่สามารถพูดอะไรที่เป็นประโยคได้
เขามีความสามารถเพียงระดับกึ่งแดนเทพ หม่าชาวและซ่างกวนโหรวต่างก็อยู่ในระดับแดนเทพชั้นต้น เมื่อหม่าชาวระเบิดกำลังทั้งหมดของเขา ก็สามารถปลดปล่อยศักยภาพการต่อสู้ที่เทียบเท่ากับระดับแดนเทพชั้นยอด
แม้ว่าสองคนนี้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ไม่อาจเป็นคู่ต่อกรกับคนสองคนนี้ได้
“คุณอะไร? บอกว่าคุณเป็นคนขี้แพ้แล้วคุณไม่พอใจงั้นเหรอ?”
หม่าชาวพูดติดตลกว่า “ไม่พอใจก็มาฆ่าผมงั้นเหรอ?”
“เมื่อกี้คุณไม่ลำพองไปหน่อยหรือ ให้ยอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางของราชวงศ์เย่มาฆ่าคุณหนูซ่างกวนที่บาดเจ็บสาหัส?”
“ทำไมตอนนี้ถึงได้ขี้ขลาดจัง?”
“ถ้าคุณเป็นผู้ชาย งั้นก็มาฆ่าฉันเถอะ แต่ควรคิดให้ดีๆ ฉันจะไม่ออมมือให้ ถึงยังไงพี่เฉินก็ได้ฆ่ายอดฝีมือแดนเทพชั้นกลางของราชวงศ์เย่ ต่อให้ฉันฆ่าอัจฉริยะของราชวงศ์เย่ แล้วจะทำไมล่ะ?”
เย่ชงที่เตรียมพร้อมจะโจมตีหม่าชาวได้ฟื้นคืนสติ มองไปที่หม่าชาวด้วยสายตาหวาดกลัว
“คุณก็ลำพองต่อไป หลังจากที่หยางเฉินถูกหัวหน้าหวาฆ่าตาย ผมก็อยากรู้ว่าคุณจะยังลำพองตนเหมือนตอนนี้หรือเปล่า?”
เย่ชงกัดฟันพูด
“ปัง!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ในสังเวียนการต่อสู้ตัดสิน หวาอิงเจี๋ยถูกหยางเฉินต่อยอย่างแรง กระอักเลือดออกมาและกระเด็นถอยหลังออกไป
ดวงตาของเย่ชงเบิกกว้าง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ