มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1420
“มี!”
ยู่หวูฉิวพยักหน้า“เมื่อนานมาแล้ว ข้าก็สัมผัสได้แล้วว่าข้อจำกัดที่อยู่ในโลกาอสูรฟ้ามีมากเกินไป หากไม่ใช่เพราะบทต่อไปของพลังเสวียนมหเบญจธาตุในแดนเบญจธาตุ บางทีข้าอาจจะออกจากโลกาอสูรฟ้า มุ่งหน้าตรงไปยังโลกะอัมพรเทวตั้งนานแล้ว”
“เมื่อหน่ึงแสนปีก่อน ข้าฝึกฝนเก็บเกี่ยวประสบการณ์อยู่ในอนัตตาไรสิ้น บังเอิญสร้างอนัตตาขึ้นมาได้ และเข้าสู่จักรวาลห้วงดาราที่กว้างใหญ่ไพศาลอย่างไร้ขอบเขต ค้นพบซากศพผู้แข็งแกร่งร่างหนึ่งบนดวงดาวรกร้างหนึ่งดวง”
“ผู้แข็งแกร่งคนนั้นน่าจะอยู่ในแดนราชาเทพ เจิ้นเทียนกู่ของข้ากลั่นมาจากผิวหนังของเขา ภาพดาราล่องหนที่มุ่งหน้าตรงไปยังโลกะอัมพรเทว ก็ได้รับจากม้วนหยกหนึ่งที่อยู่บนตัวเขาเช่นกัน”
การจะฝึกตนจนถึงระดับอย่างยู่หวูฉิวในพิภพกลางให้ได้นั้น มีเพียงพรสวรรค์อย่างเดียวยังไม่พอ ยังต้องมีโอกาสที่มากพอด้วย ไม่ว่าจะเป็นแดนเบญจธาตุหรือซากศพของผู้แข็งแกร่งราชาเทพที่ค้นพบหลังเข้าไปในจักรวาลห้วงดารา ล้วนเป็นโอกาสของยู่หวูฉิว
“ปัจจุบันพึ่งพาบารมีของน้องชาย ข้าได้รับบทต่อไปของพลังเสวียนมหเบญจธาตุมาแล้ว ภายในมีการจดบันทึกวิถีที่จะนำไปสู่การบรรลุเป็นราชาเทพ ข้าวางแผนจะพาเหล่าพี่น้องทุกคนของข้ามุ่งหน้าตรงไปยังโลกะอัมพรเทว ปักหลักฝังรากและสร้างกิจการพื้นฐานของหุบเขาปีศาจเก้าที่นั่น ”
ยู่หวูฉิวอมยิ้ม สายตาจ้องเขม็งไปทางหลัวซิว“ในเมื่อน้องชายก็วางแผนจะไปโลกะอัมพรเทวเช่นกัน เช่นนั้นก็ไปพร้อมกับพวกข้าเลยสิ?”
หลัวซิวไม่รู้สึกประหลาดใจต่อการเชื้อเชิญของปีศาจยักษ์
อย่างไรก็ตามเขากลับไม่ได้ตอบตกลง แต่เป็นการส่ายหน้า“ข้ายังมีเรื่องบางอย่างที่ยังจัดการไม่เสร็จ ยังไม่สามารถมุ่งหน้าไปยังโลกะอัมพรเทวบัดนี้ได้”
“ไม่เป็นไร สักวันหากน้องชายไปถึงโลกะอัมพรเทว บางทีเจ้าและข้าอาจยังมีวันได้พบกันอีก”
ปีศาจยักษ์หัวเราะ พลิกมือหยิบม้วนหยกออกมาหนึ่งชิ้นแล้วกล่าว: “ข้าสลักแผนที่ดาวได้ใหม่หนึ่งฉบับ ขอมอบมันให้แก่น้องชายแล้วกัน”
“ขอบคุณมาก”หลัวซิวก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน โบกมือรับม้วนหยกมา
เขาดื่มเหล้าเข้มที่อยู่ในแก้วหมดแก้วในหนึ่งอึก แล้วค่อย ๆ ลุกตัวขึ้น“ดื่มเหล้าหมดแล้ว เราจากการตั้งแต่บัดนี้เถิด”
“แล้วพบกันใหม่”ยู่หวูฉิวก็ลุกตัวขึ้นและทำท่าคารวะ
เงาร่างของหลัวซิวทะยานขึ้นฟ้า กลายเป็นลำแสงหนึ่งภายในชั่วพริบตาเดียว และหายไปในอนัตตาไร้สิ้นอย่างรวดเร็ว
อนัตตาไร้สิ้น เป็นเขตพื้นที่พิเศษที่เกิดจากพลังแห่งโซนของพิภพที่อยู่ค่อนข้างใกล้กันพุ่งชนกัน
หลังจากที่หลุดพ้นจากอนัตตาไร้สิ้นแล้ว ก็คือจักรวาลห้วงดาราที่กว้างใหญ่ไพศาลอย่างไร้ขอบเขต ทั้งสองสิ่งน้ีมิใช่สิ่งเดียวกัน
“ท่านพี่ใหญ่ จะปล่อยเขาไปเช่นนี้เลยหรือ?”ปีศาจสามกุ่ยเชียนโฉรู้สึกไม่ค่อยพอใจ
“ไม่อย่างนั้นล่ะ?”ยู่หวูฉิวถอนหายใจ“หลัวซิวผู้นี้เป็นการคงอยู่ที่อยู่เหนือความเข้าใจของพวกเรา ไม่ใช่ว่าผลการฝึกตนและศักยภาพของเขาลึกซึ้งมากจนคาดเดามิได้ แต่เป็นเพราะเขาลึกลับมากเกินไป ทำให้ผู้อื่นมองเขาไม่ทะลุปรุโปร่ง”
“บางทีหากพวกเราพี่น้องร่วมมือกันอาจจะโค่นล้มเขาได้ แต่ทว่าข้ากลับสามารถยืนยันได้ว่า เขาต้องมีวิธีการหนีเอาชีวิตรอดได้อย่างแน่นอน มากกว่านั้นคือเขาอาจจะทำให้หนึ่งหรือสองคนของพวกเราบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตได้เลย”
เมื่อได้ยินยู่หวูฉิวพูดเช่นนี้ สีหน้าท่าทางของเหล่าปีศาจต่างก็ดูตึงเครียดอย่างมาก พวกเขาเชื่อและไม่สงสัยในคำพูดของปีศาจยักษ์เลย
ยู่หวูฉิวตบ ๆ ไหล่ของกุ่ยเชียนโฉพลางยิ้มพลางพูด: “น้องสาม เจ้าก็มิต้องดื้อรั้นมากเกินไปหรอก โอกาสที่ไม่ใช่ของเรา หากดึงดันมีเพียงจะทำให้ไม่มีวันหวนคืนกลับมาได้ตลอดไป จักรวาลห้วงดารากว้างใหญ่ไพศาลอย่างไร้ขอบเขตมากเพียงใด บางทีการไปโลกะอัมพรเทวในครั้งนี้ อาจจะพบเจอโอกาสที่เป็นของพวกเราพี่น้องก็เป็นได้”
ในบรรดาปีศาจทั้งเก้า อุปนิสัยของปีศาจยักษ์ใจเย็นมากที่สุดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อเปรียบเทียบกันเขาก็เป็นผู้ที่ปล่อยวางได้ง่ายกว่าเช่นกัน
……