ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
ลู่โจวยืนอยู่ตรงพื้นที่เศษปริภูมิใส เขาได้ยินเสียงจากโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์
“คุณตัดสินใจหรือยัง”
“ตัดสินใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็มาเริ่มกันเลย”
ชิ้นส่วนพื้นที่ค่อยๆ กลายเป็นควันสีขาวตรงหน้าเขา จู่ๆ ลู่โจวก็คิดอะไรออก “เดี๋ยวนะ”
“เปลี่ยนใจเหรอ”
“เปล่า” ลู่โจวส่ายหัวและพูด “ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ขออะไร”
“ส่งเพื่อนร่วมทีมของผมออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย”
เสียงนั้นเงียบไปสักพัก
ขณะที่ลู่โจวเริ่มสงสัยว่าคำขอของเขาเป็นไปได้หรือไม่นั้น จู่ๆ เสียงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย
“แน่นอน ไม่ใช่ปัญหา”
ควันขาวโอบรอบเศษปริภูมิและเปลี่ยนเป็นวงกลม เส้นต่างๆ ที่อยู่ภายในเศษปริภูมิพันรวมกัน
ราวกับตัวต่อจิ๊กซอว์พังๆ เส้นเหล่านั้นและอุโมงค์ที่เชื่อมต่อกันผุพังและรวมตัวกันใหม่ภายใต้การควบคุมของกฎฟิสิกส์พิเศษ
ลู่โจวเห็นเพื่อนร่วมทีมของเขาและคอมพิวเตอร์ข้อมือที่เขาทำหล่นผ่านเศษปริภูมิสี่มิติ
วัตถุที่ไม่ได้มาจากซากปรักหักพังนี้ถูกเคลื่อนย้ายไปยังผืนดินทั้งหมดภายใต้การควบคุมของแรงปริศนา
“เหลือเชื่อเลย” ขณะที่ลู่โจวกำลังมองการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่เกิดขึ้น สีหน้าประหลาดใจก็ปรากฏบนหน้าของเขา “มันเหมือนกับ…”
“เหมือนกับอะไร”
“มันเหมือนพลังของพระเจ้า”
ลู่โจวมองเพื่อนร่วมทีมของเขาวิ่งหนีอุโมงค์ที่กำลังพังทลายลงเรื่อยๆ พวกเขาหนีออกมาจากเขตแดงที่ควบคุมโดยเศษปริภูมิสี่มิติทีละคน
ภายในอำนาจของแรงนี้ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างก็เล็กเหมือนมด ที่ถูกโซ่ที่มองไม่เห็นแกว่งไปมาราวกับหุ่นเชิด
“พระเจ้าเหรอ แค่นั้นเองเหรอ” น้ำเสียงนั้นมีความเย้ยหยันเบาๆ “ไม่ใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำ”
ลู่โจวถามออกไป “แปลว่าคุณเคยเห็นพระเจ้าอย่างนั้นเหรอ”
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณตีความเรื่องแนวคิดของพระเจ้าว่าอะไร” เสียงนั้นพูดต่ออย่างเป็นกันเอง “ถ้าคุณกำลังพูดถึงความชื่อดั้งเดิมของการกำเนิดของสิ่งมีชีวิต ถ้าอย่างนั้นพระเจ้าประเภทนี้ก็เป็นเพียงจินตนาการของสิ่งลึกลับที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่ถ้าคุณกำลังพูดถึงเจตจำนงอันยิ่งใหญ่ที่ปกครองจักรวาล มันก็ยากที่จะพิสูจน์ว่ามันไม่มีอยู่จริง”
ลู่โจว “คำพูดของคุณฟังดูน่าสับสนจัง”
“ทฤษฎีที่แม่นยำก็น่าสับสนเหมือนกันหมดนั่นแหละ” นี่คือจักรวาลใหม่ และกฎของจักรวาลก็อาจจะใช้กับที่นี่ไม่ได้ แน่นอนว่าคำแนะนำของผมก็คือถ้าคุณไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ประเภทนี้ก็อย่าเสียเวลานึกถึงมันเลย ไม่ว่าอย่างไรคุณก็คงไม่มีโอกาสที่จะได้ติดต่อกับสิ่งมีชีวิตระดับนั้นอยู่แล้ว”
ในน้ำเสียงนั้นมีความเสียดสีและความรู้สึกเหนือกว่าปนอยู่ สิ่งเป็นสิ่งที่ไม่น่ายินดีนัก
แต่เมื่อคิดว่าชายคนนี้เป็นตาแก่ขี้เหงาที่อยู่นอกกาลเวลา ลู่โจวจึงไม่ได้รู้สึกฝังใจกับเรื่องนี้
“ตอนนี้เพื่อนร่วมชาติของคุณถูกส่งไปยังผิวดินแล้ว ถ้าคุณไม่อยากเสียเวลาที่นี่ต่อ เราก็ควรไปกันได้แล้ว”
“ไปกันเถอะ” ลู่โจวพยักหน้า เขามองไปที่เศษปริภูมิที่เปลี่ยนรูปทรงภายในอีกครั้ง จู่ๆ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างและถามขึ้น “แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันต่อ”
“ที่ที่ลึกกว่าที่นี่เล็กน้อย…คุณไม่สงสัยเหรอว่าทำไมชาวดาวอังคารจึงสร้างอุโมงค์ที่โค้งงอในที่แห่งนี้”
ลู่โจว “ทำไมล่ะ”
“เพราะความโลภและสัญชาตญาณ อีกอย่างรูปทรงเดิมของซากปรักหักพังนี้จริงๆ แล้วเป็นเส้นตรง”
ลู่โจว “…?”
ปริภูมิสี่มิติเคลื่อนตัวอีกครั้ง
แต่การเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว
ควันนั้นโอบล้อมเศษปริภูมิ ควันสีขาวจับกลุ่มเป็นก้อนกลมราวกับถูกแรงบางอย่างดึงไว้ และถูกบีบอัดจนกลายเป็นจุดเล็กๆ
ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถาม “มันกำลังทำอะไรอยู่”
“ผมบอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่านี่คือกุญแจ” เสียงนั้นพูดต่อ “กุญแจที่ใช้ในการเปิดประตู”
ลู่โจวรู้สึกตกใจไปชั่วขณะ จู่ๆ เขาก็มีอาการ
“นี่มัน”
“ฮ่าฮ่า คุณเดาแล้ว! ถูกต้อง ซากปรักหักพังนี้กำลังพังทลายและกลับไปมีรูปลักษณ์แบบเดิม! หยุดตอนนี้ก็สายไปแล้ว”
ลู่โจวไม่ได้อยากจะหยุดมัน เขาก็แค่ประหลาดใจ
ลู่โจวเดาว่าเศษปริภูมิสี่มิติบิดเบือนลักษณะเดิมของซากปรักหักพัง แต่เขาไม่คิดว่ามันจะมีอะไรไปมากกว่านั้น มันยังบังปริภูมิด้านนอกแกนสามมิติด้วย…
และตอนนี้มันกำลังกลับคืนสู่รูปแบบเดิมของมัน!
รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของเศษปริภูมิ ราวกับลูกบอลแก้วที่ตกลงพื้นจนแตกละเอียด เศษปริภูมิลอยอยู่ในอากาศและระเบิดออกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ
คลื่นสีขาวขุ่นกระจายไปทั่วและเคลื่อนตัวผ่านทุกอย่างที่มันสัมผัส
ลู่โจวยกมือขึ้นและกำลังจะเปิดเกราะไนโตรเจน
แต่ทันทีที่เขาค้นพบว่าแรงกระเพื่อมไม่ได้มีผลต่อเขาเลยแม้แต่น้อย แรงกระเพื่อมนั้นผ่านเขาไปและหายเข้าไปในกำแพงที่อยู่ด้านหลังเขา
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเหมือนฝัน
ทันใดนั้นเองก็เกิดคลื่นสั่นสะเทือนจากผืนดินที่อยู่ใต้เท้าของเขา
แต่การสั่นสะเทือนนั้นเกิดขึ้นไม่นาน เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนและหลังจากนั้นสักพัก แรงโน้มถ่วงของดาวอังคารก็โยนเขาเข้าอุโมงค์อีกครั้ง
ครั้งนี้ลู่โจวไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด
เขาปีนขึ้นมาจากพื้นช้าๆ ตอนที่เขาเห็นอสูรเบฮีมอทหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ลูกตาของเขาหดตัว
“นี่มัน…”
ยานอวกาศสีเงินขาวที่มีโครงสร้างที่เพรียวลมพร้อมด้วยโครงรูปกระสวย เหตุผลที่ว่าทำไมลู่โจวถึงรู้ว่ามันคือยานอวกาศ ก็เพราะเขาเคยเห็นมันมาก่อนหน้านี้แล้ว
จากความทรงจำของจักรวาลเก่า
ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของอารยธรรมที่มีอำนาจมาก่อน!
ลู่โจวมองยานอวกาศตรงหน้าเขา เขาเงียบไปนานก่อนที่จะพูดขึ้น “คุณคือนายพลเรนฮาร์ท”
เสียงนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง
เสียงถอนหายใจที่มีความเหงาและความคิดถึงปนอยู่ดังออกมาจากช่องทางสื่อสาร
“ผมไม่คาดคิดว่าจะได้ยินชื่อนี้ในจักรวาลใหม่…
“ทำให้ผมรู้สึกคิดถึง”
ลู่โจวกลืนน้ำลายและพูด
“นี่คือยานอวกาศของคุณเหรอ”
เสียงนั้นพูดอย่างแผ่วเบา
“มันเคยเป็น”
ยานอวกาศของอารยธรรมคาลาน!
นี่คืออารยธรรมที่เคยพิชิตดวงดาว!
ลู่โจวชำเลืองมองโดมที่อยู่เหนือหัว เขาสูดลมหายใจเข้าและกดความตื่นเต้นของตัวเองไว้ ใจของเขาเต้นเร็วแข่งกับความคิดของเขาเอง
“บนยานอวกาศมีอาวุธอะไรหรือเปล่า หรือเกราะป้องกันก็ได้”
แม้ว่าเขาจะอยู่ใต้ดินลึก แต่ยานอวกาศจากอารยธรรมคาลานก็ไม่น่าจะมีปัญหาในการบินขึ้นฟ้า!
หลังจากที่ได้ยินคำถามของลู่โจว เสียงนั้นตอบอย่างตรงไปตรงมา
“มีเกราะและอาวุธพื้นฐานอยู่”
แต่ทันทีที่เขากำลังจะสั่งการเพื่อเปิดเครื่องยานอวกาศ เสียงถอนหายใจยาวก็ดังมาจากช่องทางสื่อสาร
“…แต่ผมต้องขอโทษด้วย เกราะป้องกัน อาวุธ และเครื่องยนต์ใช้การไม่ได้อีกแล้ว”
ลู่โจว “???”
จู่ๆ บรรยากาศก็เงียบแปลกๆ …