เมื่อเผชิญหน้ากับกษัตริย์ต้วนที่มีความเผด็จการ ต้วนหวูหยาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย
เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของกษัตริย์ต้วนและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “จวนเล็กหลังนั้น ข้าจะไม่ยอมมอบให้ใครเด็ดขาด!”
ห้องประชุมขนาดใหญ่เงียบลงในทันใด ทุกคนล้วนมีสีหน้าหวาดกลัว
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับกษัตริย์ต้วนแบบนี้
ในราชวงศ์ต้วน กษัตริย์ต้วนนั้นอยู่สูงสุด เมื่อออกคำสั่งแล้ว ใครจะกล้าขัดใจ?
นัยน์ตาของต้วนหวูเหยียนระยิบระยับ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สังเกตได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าแล้วหายไปเกือบจะทันที
“กษัตริย์ต้วน อย่าเพิ่งโกรธ!”
ในเวลานี้ ชายชราจากราชวงศ์ต้วนผู้หนึ่งก็รีบคุกเข่าทั้งสองลงกับพื้น แล้วพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “องค์ชายรองไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ เพราะจวนเล็กหลังนั้นมีความหมายลึกซึ้งต่อเขา เขาจึงต้องการเก็บรักษาไว้ กษัตริย์ได้โปรดอภัยด้วย!”
“กษัตริย์ต้วน อย่าเพิ่งโกรธ!”
จากนั้นก็มีคนคลานเข้ามาและอ้อนวอนต้วนหวูหยา
ในฐานะที่เป็นรัชทายาทของราชวงศ์ต้วน ต้วนหวูหยาจึงมีผู้ติดตามมากมาย หากต้วนหวูหยาทำให้กษัตริย์ต้วนโกรธ เขาอาจจะรักษาตำแหน่งรัชทายาทเอาไว้ไม่ได้
เพราะถึงอย่างไรต้วนหวูเหยียนที่มีอายุน้อยกว่าเขาสองปี ตอนนี้ได้มีความสามารถก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นปลายแล้วด้วย
ในเรื่องความสามารถด้านวิถีบู๊ เห็นได้ชัดว่าต้วนหวูเหยียนนั้นดีกว่า
ถ้ากษัตริย์ต้วนจะยกเลิกตำแหน่งรัชทายาทของเขา ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
“เสด็จพ่อ หวูเหยียนสำนึกผิดแล้ว!”
ต้วนหวูเหยียนรีบคุกเข่าลงกับพื้นและพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว “จวนเล็กที่หัวมุมตะวันออกเฉียงเหนือนั้นว่างอยู่ตลอด หวูเหยียนไม่รู้ว่าจวนเล็กหลังนั้นมีความหมายสำหรับพี่รองมากมากขนาดนี้”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หวูเหยียนก็ไม่ต้องการจวนเล็กหลังนั้นแล้ว!”
ไม่มีใครคาดคิดว่าต้วนหวูเหยียนจะพูดเช่นนี้ ดวงตาของต้วนหวูหยาเปล่งประกายเย็นวาบ คนอื่นก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะไม่รู้ความคิดของต้วนหวูเหยียนได้อย่างไร?
เห็นได้ชัดว่าต้วนหวูเหยียนตั้งใจทำ ในเวลานี้เมื่อเขาเผชิญหน้าสู้กับกษัตริย์ต้วน ต้วนหวูเหยียนดูมีท่าทางชอบธรรม ซึ่งทำให้กษัตริย์ต้วนโกรธเขามากขึ้นเท่านั้น
ในฐานะพระโอรส ต้วนหวูหยาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากษัตริย์ต้วนเป็นคนเช่นไร?
จะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ต้วนหวูเหยียนที่ต่อสู้กับเขาทั้งในที่แจ้งและที่ลับตลอดมาเป็นคนแบบไหน?
อย่างที่คาดไว้ ความโกรธในดวงตาของกษัตริย์ต้วนยิ่งเพิ่มมากขึ้น เขามองไปทางต้วนหวูหยาอย่างเย็นชาและตั้งคำถามว่า “ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวที่ตายไปแล้วหลายปี ทำไมเจ้าถึงยังจดจำนางมิรู้ลืม”
“ในฐานะทายาทของราชวงศ์ต้วน เจ้ายังหมกหมุ่นอยู่กับความสัมพันธ์ในอดีตอย่างลึกซึ้งเช่นนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วน!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
มีเพียงต้วนหวูหยาที่ดูสงบและพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “นางคือภรรยาของข้า!”
“ฮึ!”
กษัตริย์ต้วนกล่าวอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เลือก”
“ถ้ายอมสละจวนเล็ก ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น และตั้งใจทำงานให้กับราชวงศ์ต้วน เจ้าจะยังคงเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วนเหมือนเดิม”
“ไม่อย่างนั้น เจ้าก็จมปลักอยู่กับความสัมพันธ์นั้นต่อไป แต่ตำแหน่งทายาทของเจ้าจะถูกยกเลิก!”
“จะให้เวลาเจ้าคิดใคร่ครวญหนึ่งวัน ถ้าใคร่ครวญดีแล้ว ก็ให้คำตอบข้า!”
ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้างกับคำพูดของกษัตริย์ต้วน
ต้วนหวูเหยียนรู้สึกเพียงว่าลมหายใจของตนกระชั้นขึ้นมา ในฐานะศัตรูอันดับหนึ่งของต้วนหวูหยา เขาจะไม่รู้ว่าจวนเล็กหลังนั้นมีความสำคัญต่อต้วนหวูหยาได้อย่างไร?
เขาเชื่อว่าต้วนหวูหยาจะเลือกจวนเล็กอย่างแน่นอน
เมื่อต้วนหวูหยาเลือกได้ ตำแหน่งทายาทของราชวงศ์ต้วนก็จะว่างลง เขาเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นปลาย ความสามารถด้านวิชาบู๊ของราชวงศ์ต้วนนั้นแข็งแกร่งที่สุด
เมื่อพิจารณาทั่วทั้งราชวงศ์ต้วน ตำแหน่งทายาทมีใครที่มีคุณสมบัติที่จะแข่งขันกับเขาได้บ้าง?
“กษัตริย์ต้วน ได้โปรดคิดทบทวนดูอีกที!”
“กษัตริย์ต้วน ได้โปรคิดทบทวนดูอีกที!”
…
ในตอนนี้ผู้ที่สนับสนุนต้วนหวูหยารีบอ้อนวอนด้วยใบหน้าถอดสี
“หุบปากให้หมด!”
กษัตริย์ต้วนตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครกล้าอ้อนวอนให้เขาอีกจะถูกประหาร!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ บรรดาผู้ที่ต้องการจะอ้อนวอนต่อก็พากันปิดปากเงียบ
“องค์ชายรอง รีบบอกฝ่าบาทเถอะว่า ท่านจะสละจวนเล็ก!”
“ใช่แล้ว องค์ชายรอง ท่านอย่าทำลายอนาคตของตัวเองเด็ดขาด!”
…
คนเหล่านั้นพากันพูดโน้มน้าวต้วนหวูหยา
ต้วนหวูหยาทำหน้ายิ้มเยาะตัวเอง เผชิญหน้ากับกษัตริย์ต้วนอย่างไม่เกรงกลัว “เสด็จพ่อ ตั้งแต่หยวนเอ๋อร์ตายไป ข้าก็ไม่เคยลืมนาง แต่หวูหยาก็ถามตัวเองว่า ยังไม่เคยทำให้ท่านผิดหวังเพราะจมปลักอยู่กับความสัมพันธ์นี้”
“ข้าไม่เคยทำสิ่งที่ต้องละอายต่อราชวงศ์ต้วน!”
“ถ้าเสด็จพ่อบังคับให้ข้าต้องเลือกเพียงเพราะว่าข้ายังคิดถึงหยวนเอ๋อร์ ไม่ต้องถึงหนึ่งวัน ข้าจะเลือกเดี๋ยวนี้เลย!”
“ข้าเลือกที่จะเก็บจวนเล็กไว้!”
หลังจากที่เขาพูดออกไปเช่นนี้ ทั่วทั้งห้องประชุมก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอันน่าสะพรึงกลัว
คนอื่นๆ ล้วนตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
เพื่อจวนเล็กหลังเดียว ถึงขนาดสละตำแหน่งรัชทายาทราชวงศ์ต้วน มันไม่บ้าเกินไปหน่อยหรือ?
“พี่รอง ท่านอย่าโง่สิ! ข้าไม่ต้องการจวนเล็กนั่นแล้ว ท่านรีบขอโทษเสด็จพ่อเร็วเข้า เสด็จพ่อต้องให้อภัยท่านแน่ ราชวงศ์ต้วนมีเพียงท่านเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะเป็นทายาทของราชวงศ์!”
ต้วนหวูเหยียนรีบพูดเกลี้ยกล่อมต้วนหวูหยาด้วยท่าทางหวังดี
“ไปให้พ้น!”
ต้วนหวูหยาตะโกนอย่างโกรธจัด
เขาไม่ต้องการแม้แต่ตำแหน่งทายาทของราชวงศ์ต้วน แล้วทำไมเขาต้องอดทนกับต้วนหวูเหยียนจอมเจ้าเล่ห์ด้วย?
“พี่รอง…”
ต้วนหวูเหยียนมีท่าทางเศร้าใจ
“คนที่ควรออกไป คือเจ้า!”
กษัตริย์ต้วนมีสีหน้าโกรธเคืองและกล่าวเสียงดังชัดเจน “จากวันนี้ไป ให้ยกเลิกตำแหน่งรัชทายาทราชวงศ์ต้วนของต้วนหวูหยา พร้อมกันนี้ จวนเล็กที่หัวมุมตะวันออกเฉียงเหนือของวังจะมอบให้กับต้วนหวูเหยียน!”
“พรุ่งนี้ฤกษ์มงคล จะแต่งตั้งต้วนหวูเหยียนให้เป็นรัชทายาทราชวงศ์ต้วน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของกษัตริย์ต้วน แววตาของต้วนหวูเหยียนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทุกคนในห้องประชุมต่างตกตะลึง
กษัตริย์ต้วนยกเลิกตำแหน่งทายาทของต้วนหวูหยาจริงๆ
นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ต้วน!
“เสด็จพ่อ ข้าได้สละตำแหน่งรัชทายาทแล้ว ทำไมท่านถึงมอบจวนเล็กให้แก่ต้วนหวูเหยียนอีก?
ต้วนหวูหยามีสีหน้าโกรธแค้น ดวงตาแดงก่ำ จับจ้องกษัตริย์ต้วนและแผดเสียงลั่น “ทำไม? เพราะเหตุอันใด?”
เขาโกรธมากจริงๆ จวนเล็กหลังนั้นเป็นสถานที่ที่เขาและภรรยาผู้ล่วงลับเคยใช้ชีวิตอยู่ มันมีขนาดเล็กมาก ไม่ใหญ่โตอะไร แต่มีความทรงจำที่งดงามของเขาและภรรยาผู้ล่วงลับอยู่
“ข้าให้ทางเลือกเจ้าแล้ว เจ้าเองต่างหากที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”
กษัตริย์ต้วนตวาดอย่างเย็นชา “ออกไปให้พ้น!”
“ใครก็อย่าคิดจะแย่งจวนเล็กของข้าไปได้!”
หลังจากต้วนหวูหยาทิ้งคำพูดเย็นชานี้ไว้ก็หันหลังเดินจากไป
“ข้าก็อยากจะเห็นว่า ถ้าข้าไม่อนุญาต ใครจะเก็บจวนเล็กหลังนี้เอาไว้ได้บ้าง!”
กษัตริย์ต้วนมีสีหน้าโกรธจัด พลางสั่งการว่า “ทหาร ไปรื้อจวนเล็กที่หัวมุมตะวันออกเฉียงเหนือทิ้งซะ!”
“ครับท่าน!”
ยอดฝีมือแดนเทพสองคนรับคำสั่งและเดินออกไป
ในเวลานี้ ใครๆ ก็รู้ว่ากษัตริย์ต้วนโกรธมากจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่ใส่ใจจวนเล็กๆ แค่หลังเดียวเลย