เมื่อนึกย้อนกลับไปในวันนั้นหลายปีต่อมา ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตก็อดที่จะรู้สึกเสียใจภายหลังไม่ได้
สนิทมาก
พวกเขาสนิทกันมาก
อาจารย์ของเขาเกือบจะกลายเป็นดาร์วินแห่งศตวรรษใหม่ บิดาแห่งสาขาโบราณคดี เขาเกือบจะกลายเป็นศิษย์ของปรมาจารย์ด้านโบราณคดีในยุคใหม่ พวกเขาสามารถควบคุมภาควิชาโบราณคดีที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะรองเท้าที่บินขึ้นไปบนโพเดียมที่ทำให้ศาสตราจารย์เวอร์นัลรู้สึกเขินอาย ประวัติศาสตร์ก็จะเปลี่ยนไป
แม้ว่าบางครั้งการทะเลาะเบาะแว้งจะเป็นส่วนหนึ่งของการอภิปรายทางวิชาการ แต่มันไม่ยุติธรรมที่จะปล่อยให้ชายสูงอายุและชายหนุ่มทะเลาะกันตัวต่อตัว
ที่ชานเมืองออกซฟอร์ด ประเทศอังกฤษ กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือบนโลก
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตสวมแว่นอ่านหนังสือ เขากำลังพูดพล่ามอยู่คนเดียวในบ้านหลังโตเก่าๆ
“ตรรกะ ตรรกะ คนโง่พวกนี้พูดถึงตรรกะทุกวัน แต่ไม่เคยคิดว่าตรรกะของตัวเองมันไร้สาระ! อีกอย่าง สิ่งที่อยู่ในหัวคนพวกนี้คือการวิจัยทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับหลักฐานหรือเรื่องเหลวไหลกันแน่”
“วิทยาศาสตร์พึ่งพามุมมองกระแสหลักเหรอ วิทยาศาสตร์มีแนวคิดเกี่ยวกับกระแสหลักเหรอ นี่มันศตวรรษที่ 22 แล้วนะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในยุคกลางเลย นับวันก็ยิ่งถอยหลังไปเรื่อยๆ!
“ดูข้อโต้แย้งของพวกเขาที่มีต่อฉันสิ ฉันจะหาให้ดู เห็นไหม ผู้ชายคนนี้ชื่อปีเตอร์สันใช่ไหม อย่าหัวเราะนักเลย
“เราทุกคนต้องยอมรับว่าหากเผ่าพันธุ์ใดต้องการที่จะมีอำนาจควบคุมดาวเคราะห์ อย่างน้อยมันก็ควรมีระดับสติปัญญาเฉลี่ยใกล้เคียงกับมนุษย์ แต่ความฉลาดดังกล่าวมีข้อกำหนดในเรื่องของเครื่องมือ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่อื่นเป็นอย่างไร แต่บนโลกเรียกว่าไมอีลิน แมลงสาบมีระบบประสาทดั้งเดิม แม้ว่าชาวอังคารจะไม่รู้เกี่ยวกับไมอีลิน แต่พวกเขาก็น่าจะมีอะไรที่คล้ายๆ กัน”
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตก็ยิ้มเยาะราวกับว่าเขากำลังอ่านเรื่องตลกอยู่
“ดูนี่สิ เหมือนกับว่าจักรวาลคือสวนของเขา หินและตัวอย่างที่อาจารย์ของฉันขุดจากปล่องภูเขาไฟโอลิมปัสนั้นสู้อึหมาที่เขาหยิบมาจากสวนหลังบ้านของเขาไม่ได้”
“เรามีความเข้าใจเพียงน้อยนิดเกี่ยวกับสถานการณ์เมื่อสามพันล้านปีก่อน เพียงแค่การอนุมานจากตัวอย่างฟอสซิลที่มีจำกัด เขากลับมั่นใจเหลือเกินว่าชาวอังคารเหล่านั้นเป็นเหมือนกับแมลงสาบบนโลกอย่างนั้นเหรอ เขาแน่ใจหรือเปล่าว่าระบบประสาทของพวกเขาเหมือนกับไมอีลิน พระเจ้าช่วย มีข้อโต้แย้งที่โอหังไปกว่านี้อีกไหม เยื่อไมอีลินกลายเป็นตัวส่งสัญญาณที่สมบูรณ์แบบที่สุดในจักรวาลเมื่อไหร่กัน”
“เรื่องที่น่าตลกที่สุดก็คือสายพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับระดับสติปัญญาของมนุษย์สามารถเป็นผู้ปกครองของดาวเคราะห์ได้ มนุษย์เรากลายเป็นหน่วยวัดความฉลาดตั้งแต่ตอนไหนเหรอ เรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้นี่มันอะไรกัน แกเข้ามาในวิทยาเขตของเราได้อย่างไร”
หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตก็สงบลง แต่แล้วเขาก็เกิดความรำคาญอีกครั้ง
“พวกเขาไม่เข้าใจอะไรเลย เมื่อไหร่ก็ตามที่งานวิจัยของเราแตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาคิด พวกเขาจะดูถูกงานวิจัยของเราทันที สิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือเมื่อพิสูจน์แล้วว่าพวกเขาคิดผิด พวกเขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและจะไม่รับผิดชอบอะไรเลย
“แต่ฉันควรใส่ใจพวกเขาไหม ไอ้โง่พวกนี้มันก็แค่ทากที่ไร้สมอง ไม่ได้มีประโยชน์เท่าเครื่องแฟกซ์ในห้องเก็บของของฉันด้วยซ้ำ! พวกเขาไม่รู้จักวิทยาศาสตร์หรือนิยายวิทยาศาสตร์ แค่การมีชีวิตอยู่ก็เป็นการดูถูกทฤษฎีวิวัฒนาการแล้ว!”
ดร.ลีโอนาร์ด ซึ่งอายุราวๆ สามสิบต้นๆ มองดูพ่อที่โกรธจัดด้วยความประหลาดใจ
“พ่อครับ”
“อะไร”
“ผมรู้สึกว่าพ่อสนใจความคิดเห็นของคนพวกนั้นจริงๆ”
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ แกน่ะคิดผิดแล้ว”
น้ำเสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตสงบสติอารมณ์ มองดูลูกชายของตนและพูดต่อ “เลิกสนใจบทความของศาสตราจารย์ปีเตอร์สันไปก่อน ตอนนี้แกเป็นสมาชิกของภาควิชาโบราณคดีของมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดแล้ว ไปซื้อสูทดีๆ สักตัว พรุ่งนี้จะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ครั้งแรกของแก อย่าทำให้โรงเรียนแห่งความคิดของเวอร์นัลต้องอับอาย”
ลีโอนาร์ดอดไม่ได้ที่จะแสดงออกถึงรอยยิ้มที่สดใสและมั่นใจบนใบหน้าของเขา
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับพ่อ ผมจะไม่—”
“อีกอย่าง มาพูดถึงเรื่องค่าเช่ากัน” ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตขัดจังหวะคำพูดที่มั่นใจของลูกชายและมองไปด้านข้าง เขากล่าว “แกมีงานทำแล้ว แกจะต้อง 1,000 เครดิตให้ฉันทุกเดือน”
ลีโอนาร์ดที่เคยมั่นใจมาก่อนหน้านี้ถึงกับชะงักทันที
“บางครั้งผมก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าผมเป็นลูกพ่อจริงๆ หรือเป็นแค่ลูกบุญธรรมกันแน่”
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก แกเป็นลูกชายของฉันจริงๆ การพึ่งพาตนเองเป็นคติประจำใจของครอบครัวเรา ฉันหวังว่าแกจะจำสิ่งนี้ให้ขึ้นใจ ไปเถอะ อย่ามารบกวนฉันที่นี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนอายุ 30 จะต้องแต่งงานได้แล้ว แกหัดโตบ้างนะ”
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตโบกมืออย่างใจร้อน เขาหยิบแว่นอ่านหนังสือจากโต๊ะแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่
ลีโอนาร์ดเดินไหล่ตกออกจากห้องมา
…
ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตเป็นคนแปลกที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด
หนึ่งในนั้นก็เป็นเพราะอาจารย์ของเขาเป็นศาสตราจารย์เวอร์นัลที่แก่ชราและดื้อรั้น ผู้ซึ่งถูกเรียกว่า ‘ดอกเตอร์แมลงสาบ’ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขาทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคืองเพราะวิธีการทำสิ่งต่างๆ ที่เข้าใจยากของเขา
ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนหรือเพื่อนร่วมงาน ก็แทบจะไม่มีใครชอบชายสูงวัยคนนี้เลย
ในฐานะลูกชายของเขา ลีโอนาร์ดต้องยอมรับว่าบางครั้งพ่อของเขามีนิสัยที่น่ารังเกียจเล็กน้อย ลีโอนาร์ดยังใช้เขาเป็นแบบอย่างของสิ่งที่ไม่ควรทำ
อย่างไรก็ตาม ถึงอย่างนั้น เขาเข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงเป็นแบบนี้
เมื่อคนเราอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สุดโต่งและถูกมองว่าเป็นคนที่แตกต่างจากสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่ พวกเขาจะเกิดความหวาดระแวงหรือเลือกที่จะหลอมรวมเข้ากับสิ่งแวดล้อมนั้น แทบไม่มีทางเลือกที่สามเลยด้วยซ้ำ
เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขาเลือกเหมือนคนในยุคนั้นมาก เขาภูมิใจในตัวตนที่แท้จริงของตัวเองในฐานะนักวิชาการ และเขาถือว่าหลักคำสอนของเขาเป็นเกียรติที่จะปกป้อง และบ่อยครั้งเขามักจะนำคำพูดของศาสตราจารย์ลู่มาพูดซ้ำๆ
ในยุคนี้ไม่ค่อยมีนักวิชาการรุ่นเก๋าเหมือนเขา
เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่ลีโอนาร์ดเข้าร่วมภาควิชาโบราณคดีที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด และกลายเป็นศาสตราจารย์ประจำที่มีเกียรติ สูทที่เขาซื้อในวันนั้นถูกสวมจนหมดสภาพ ส่วนลีโอนาร์ดเองก็เกือบจะคุ้นเคยกับชีวิตในฐานะศาสตราจารย์แล้ว
เขาไปที่สหการพาน-เอเชียนเพื่อเข้าร่วมการประชุมวิชาการ ก่อนกลับบ้าน เขาตั้งใจที่จะไปมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด เพื่อรายงานความคืบหน้าของการประชุมและงานของเขาในช่วงเวลานี้
แต่เมื่อเขาเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัย เขากลับต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เส้นเขตสีเหลืองของตำรวจล้อมอยู่นอกอาคารภาควิชาโบราณคดี เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนยืนอยู่ข้างพวกเขาได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นคร่าวๆ กับเจ้าหน้าที่ตำรวจหุ่นยนต์ที่ตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุเสร็จแล้ว
ลีโอนาร์ดรีบเดินไปหาตำรวจคนหนึ่ง เขาขมวดคิ้วและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
ตำรวจดูร้อนรน เขาปัดบนแผงโฮโลแกรมโปร่งแสงสองครั้งแล้วตอบว่า “มีศาสตราจารย์เสียชีวิตกะทันหันในการประชุม จากการตรวจทางนิติเวชของเรา เบื้องต้นพบว่าสาเหตุของการเสียชีวิตคืออาการหัวใจวาย”
ลีโอนาร์ดกลืนน้ำลายอย่างประหม่าพร้อมความรู้สึกไม่ดีในใจ และถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “ศาสตราจารย์ชื่อ…”
ตำรวจเหลือบมองมาที่เขา
“กิลเบิร์ต คุณรู้จักเขาไหมครับ”
หัวใจของเขาหล่นฮวบในทันที
ทันทีที่เขาได้ยินชื่อนี้ ลีโอนาร์ดก็รู้สึกวิงเวียน
ศาสตราจารย์สวมเสื้อโค้ตกันฝนสีเทาตัวใหญ่เดินออกมาจากอาคารอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เห็นศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดยืนอยู่นอกเส้น ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจแล้วเดินไปที่ลีโอนาร์ด
“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณลีโอนาร์ด พ่อของคุณเป็นนักวิชาการที่ดี”
ศาสตราจารย์ปีเตอร์สันกอดศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดโดยไม่เต็มใจราวกับเป็นเพื่อนเก่า แล้วตบไหล่เขา เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“เราทุกคนเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้”
ลีโอนาร์ดค่อยๆ ได้สติและมองศาสตราจารย์ปีเตอร์สันอย่างไร้ความรู้สึก
รูม่านตาของเขาหดลงทันทีเมื่อจำใบหน้านั้นได้
ลาแวนเจอร์ ปีเตอร์สัน!
ศัตรูที่ยึดมั่นที่สุดของโรงเรียนแห่งความคิดเวอร์นัล!
ผู้ชายคนนี้คัดค้านพ่อของเขาในที่ประชุมการรายงานมากกว่าหนึ่งครั้ง เขาวางตัวไม่เหมือนนักวิชาการ และใช้วิธีป่าเถื่อนขัดขวางการประชุมการรายงานอยู่เสมอ
เขาจำได้ว่าตอนที่เขาคุยโทรศัพท์กับพ่อเมื่อวานนี้ พ่อของเขาบอกว่าวันนี้มีการประชุมการรายงานที่สำคัญมาก…
เขาดูบันทึกการประชุมที่อยู่ตรงข้อศอกของศาสตราจารย์ปีเตอร์สัน และดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“แก…”
ทันใดนั้นไฟแห่งความโกรธก็พลุ่งพล่านอยู่ในหัวของเขา ลีโอนาร์ดก้าวไปข้างหน้าทันทีและยกกำปั้นขึ้นเพื่อชกเขา
แต่หมัดนั้นไม่ได้โดนศาสตราจารย์ปีเตอร์สัน เจ้าหน้าที่ตำรวจหุ่นยนต์ที่ยืนอยู่ข้างเขารีบคว้ากำปั้นนั้นไว้ เจ้าหน้าที่ตำรวจอีกสองคนตอบสนองและควบคุมเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณกำลังทำอะไรอยู่ หยุดนะ!”
หุ่นยนต์หนุ่มเตือนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พลเมือง โปรดงดเว้นจากพฤติกรรมที่ผิดกฎหมาย”
ศาสตราจารย์ปีเตอร์สันอ้าปากและทำท่าทางประหลาดใจ เขาอ้าแขนราวกับว่ากำลังสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขา
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณลีโอนาร์ด คุณดูเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้นะ ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คุณขุ่นเคือง”
“เป็นแกนั่นเอง!” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดจ้องมาที่เขาและกัดฟัน “แกจงใจทำแบบนี้”
“ผมจงใจเหรอ คุณหมายถึงอะไร คุณกล่าวหาผมเรื่องอะไร”
ลีโอนาร์ดสงบลงทันที
ตามกฎหมายแพ่งของกลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือ ถ้าเขากล่าวหาปีเตอร์สันที่นี่ หมายความว่าเขาจะต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเอง ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งสามารถใช้สิ่งนี้เป็นหลักฐานในการโต้แย้งได้
…
นอกจากนั้นก็ยังมีตำรวจหุ่นยนต์อยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังบันทึกเรื่องราวทั้งหมด ที่สามารถเป็นหลักฐานทางกฎหมายที่ใช้ในศาลได้ สถานการณ์ของเขาในตอนนี้เสียเปรียบอยู่มาก
ปีเตอร์สันมองไปที่ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่สงบลง เขามีแสดงรอยยิ้มของผู้ชนะบนใบหน้า
“คุณลีโอนาร์ด ผมยอมรับนะว่าผมไม่เห็นด้วยกับพ่อของคุณในด้านวิชาการ แต่มันเป็นเสรีภาพทางวิชาการของผมในการแสดงความคิดเห็น”
ปีเตอร์สันเอี้ยวตัวไปข้างๆ ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดในขณะที่เขายิ้มและพูดเบาๆ
“ถ้าผมทำได้ ผมจะพูดต่อหน้าเขาอีกครั้งว่ากระดาษของเขาเป็นแค่เศษขยะ และไม่มีค่าทางวิจัย”
ดวงตาของหุ่นยนต์ตำรวจเริ่มเรืองแสงสีฟ้าขณะที่พูด
“กรุณาถอยออกไปพลเมือง หากคุณยังคงกล่าววาจายั่วยุต่อไป เราจะต้องจับกุมคุณ”
“โอเค ผมผิดเอง ผมขอโทษ ผมต้องขอโทษจริงๆ” ศาสตราจารย์ปีเตอร์สันหัวเราะและมองไปยังศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่จ้องมาที่เขา
“ขอให้เป็นวันที่ดีนะครับ
“แล้วเจอกัน”
…
ฝนที่ตกหนักชำระล้างท้องถนน
เสียงฟ้าร้องกระทบเมฆเป็นครั้งคราว
หลังจากเข้าร่วมงานศพของพ่อ ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดซึ่งลงจากรถปิดประตูหลังอย่างแรง
เขาไม่ได้รีบกางร่มแล้ววิ่ง เขาปล่อยให้ฝนตกกระทบร่างกายขณะเดินกลับบ้านผ่านสนามหน้าบ้านด้วยใบหน้าที่มืดมน
ภายในห้องมีกลิ่นอับ
กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเฟอร์นิเจอร์ไม้และเครื่องหนังซึ่งเป็นเรื่องปกติในอดีต ไม่ว่าจะทำความสะอาดสักกี่ครั้ง ก็ไม่สามารถกำจัดกลิ่นเหล่านั้นให้หมดไปได้
หุ่นยนต์ทำความสะอาดอเนกประสงค์ประเภทหนึ่งที่มีความสูงประมาณ 1.5 เมตรและมีใบหน้าที่ไม่โดดเด่นเดินมาที่ทางเข้าและหยุด
หลังจากจดจำใบหน้าของลีโอนาร์ดผ่านกล้องตา มันก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ด ดูเหมือนคุณจะตากฝนมา คุณต้องการให้ฉันตากเสื้อผ้าและเตรียมน้ำในอ่างอาบน้ำก่อนอาหารค่ำหรือไม่”
“หุบปาก”
“โอเค”
เนื่องจากเป็นอุปกรณ์อันชาญฉลาดอันเดียวในบ้านที่ทรุดโทรมนี้ หลังจากได้รับคำสั่งจากเจ้านายแล้ว หุ่นยนต์ก็มีรอยยิ้มที่เป็นนามธรรมและนิ่งเงียบ
หุ่นยนต์ที่ผลิตในอุตสาหกรรมระดับล่างไม่เพียงแต่จะดูงุ่มง่ามเท่านั้น แต่วิศวกรรมบนใบหน้าก็ดูไม่ได้อีกด้วย ถ้าแต่งหน้าหน่อยก็สามารถเป็นผีในบ้านผีสิงได้เลย
ลีโอนาร์ดเดินไปที่ตู้เย็นด้วยใบหน้าบูดบึ้งโดยไม่สนใจรอยยิ้มลึกลับนั่นแล้วหยิบเบียร์ขวดหนึ่งขึ้นมา หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อเปรียบเทียบกับอะพาร์ตเมนต์หลังยุคสมัยใหม่และแฟลตสูงในเมือง พ่อของเขาซื้อบ้านของบรรพบุรุษในเขตชานเมืองเมื่อตอนที่เขายังเด็ก
หลังจากปรับปรุงอยู่หลายครั้ง บ้านเก่าก็ยังเป็นบ้านเก่า ตราบใดที่พื้นยังเป็นไม้เก่า ไม่ว่าจะปรับปรุงใหม่มากแค่ไหน ก็จะมีเสียงดังเอี๊ยดเมื่อเหยียบลงไปอยู่ดี
พ่อของเขามักปฏิเสธสิ่งใหม่ๆ ด้วยความดื้อรั้น
แม้ว่าเทคโนโลยีโฮโลแกรมจะได้รับความนิยมในทุกด้านของชีวิต แต่เขายังคงดื้อใช้แท็บเล็ตทำงานและเขียนบนกระดาษ ราวกับว่าสิ่งที่มองเห็นและจับต้องได้ทำให้เขารู้สึกมั่นใจ
หุ่นยนต์เป็นผลพวงมาจากการเกลี้ยกล่อมอยู่หลายครั้ง
บางครั้งเขาคิดว่าไหนๆ เขาก็อายุสามสิบกว่าแล้ว เขาควรจะย้ายออกจากบ้านนี้เสียที อันที่จริงเขาคิดเรื่องนี้มาจนถึงเมื่อวาน
แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องนึกถึงเรื่องนั้นแล้วด้วยซ้ำ พ่อของเขาจากไปแล้ว และเขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในบ้านหลังนี้
ไม่เพียงเท่านั้น…
ผู้ชายคนนั้นไม่เพียงแต่จงใจจะฆ่าพ่อของเขาเท่านั้น แต่ยังตั้งใจที่จะครอบครองโรงเรียนแห่งความคิดเวอร์นัลที่เขาใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับการจัดการดูแล
“ฉันสาบานว่าฉันจะทำให้นายต้องชดใช้”
เขานึกถึงใบหน้าที่เย่อหยิ่งของศาสตราจารย์ปีเตอร์สันและการเยาะเย้ยจากคณบดีแผนกโบราณคดีของมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดตอนที่บอกเขาว่าชั้นเรียนถูกยกเลิก หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยมีด
“พวกแกทุกคน…”
ลีโอนาร์ดกำหมัดแน่นขณะนั่งหน้าจอฉายภาพโฮโลแกรม
ขณะที่อารมณ์เดือดดาลของเขาพุ่งสูง กล่องข้อความสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนเว็บไซต์ของ LSPM
ดูเหมือนว่าทิศทางการวิจัยที่เขากำลังติดตามจะมีการค้นพบใหม่เกิดขึ้น
แม้ว่าจะไม่ใช่เวลามาสนใจสิ่งเหล่านี้ แต่ด้วยความอยากรู้ เขายังคงคลิกที่การแจ้งเตือน
แต่ทันทีที่เขาคลิกที่หน้าจอ เขาถึงกับตกตะลึง
ผู้เขียนที่ตีพิมพ์ข่าวนี้อ้างว่าเป็นคนขุดแร่ของบริษัทฮิดเดลล์ มายนิ่ง และยังเป็นผู้ที่ชื่นชอบวัฒนธรรมอุกกาบาตสมัครเล่นอีกด้วย
ในเหมืองแห่งใหม่ที่บริษัทขุดค้นขึ้นมา มือสมัครเล่นแห่งวัฒนธรรมอุกกาบาตพบเบาะแสมากมายที่คาดว่าน่าจะเป็นซากอารยธรรมดาวอังคารและถ่ายภาพเบาะแสเหล่านี้
เนื่องจากเส้นทางนี้อยู่ห่างจากเมืองเทียนกงเพียง 20 กิโลเมตรเท่านั้น ซึ่งตั้งอยู่ในหุบเขาลึกและอยู่ใกล้กับเศษซากที่หลงเหลืออยู่ของเดอะเกตส์ออฟเฮลล์ ผู้ชื่นชอบวัฒนธรรมอุกกาบาตคนนี้จึงคาดเดาว่าเบาะแสที่พบในหุบเขาแห่งนี้จะบอกความจริงเกี่ยวกับการพังทลายของเดอะเกตส์ออฟเฮลล์เมื่อร้อยปีก่อนได้
แม้ว่าคำตอบส่วนใหญ่เกี่ยวกับโพสต์นี้จะไม่เป็นมิตรกับผู้เขียนเท่าไหร่นัก แต่ปฏิกิริยาของลีโอนาร์ดกลับแตกต่างออกไป
เดอะเกตส์ออฟเฮลล์!
คนส่วนใหญ่ไม่สนใจคำนี้ แต่เขาแตกต่างจากคนอื่น
อาจารย์ของพ่อเขาเดินทางไปยังดาวอังคารเพื่อทำภารกิจของอารยธรรมมนุษย์และได้เห็นเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ด้วยตาตัวเอง
ในฐานะศิษย์สายตรงเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตมาได้ของเวอร์นัล เขามั่นใจมากกว่าใครๆ ว่าต้องมีความลับอันยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ในซากปรักหักพังนี้ แผ่นดินไหวจะต้องเป็นมากกว่าแค่แผ่นดินไหวแน่ๆ
เสียงแหลมของศาสตราจารย์ปีเตอร์สันเข้ามาในความคิดของเขา ทำให้เขาเผลอกัดฟันโดยไม่รู้ตัว
ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่จู่ๆ ความคิดบ้าๆ ก็ผุดออกมาจากหัวเขา
เขาวางมือบนโต๊ะอย่างไม่ลังเล บนคีย์บอร์ดโฮโลแกรมพร้อมภาพโฮโลแกรมและกล้องจับการเคลื่อนไหว
[สวัสดีครับ ผมเห็นโพสต์ของคุณที่เพิ่งโพสต์ในฟอรัม LSPM คุณสะดวกที่จะคุยหรือเปล่าครับ]
เขากดปุ่ม ‘ส่ง’
ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดสูดหายใจเข้าลึกๆ ถอดเนคไทที่เปียกฝนที่คอของเขาออกและโยนมันลงบนโซฟา
ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมเปียกของเขาดีไหม จู่ๆ คำตอบก็ปรากฏขึ้นที่มุมขวาล่างของหน้าจอ
ลีโอนาร์ดพูดกับตัวเองว่า “เขาอยู่บนโลกเหรอ”
เขาน่าจะมาจากกลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือหรือสหพันธ์ไอบีเรีย-ฝรั่งเศส
ลีโอนาร์ดแสดงสีหน้าประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบเร็วขนาดนี้ เขาคลิกไปที่ป๊อปอัป
ในไม่ช้าข้อความหนึ่งบรรทัดก็ปรากฏต่อหน้าเขา
[คุณสนใจซากปรักหักพังหรือไม่]
[ลงนามโดย…]
[ดร. ซี]