สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดในการแข่งแรกของอาชีพครูของฉินสือโอวกลับเป็นตอนก่อนแข่ง ถ้าให้พูดคือระหว่างแข่งไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย ไม่ต่างจากตอนซ้อมเท่าไร มิเชลล้มคู่แข่งได้ทั้งทีม
ความจริงแย่ยิ่งกว่าแข่งกันเองในทีมเสียอีก เพราะตอนแข่งกับเพื่อนร่วมทีม มิเชลยังออมมืออยู่ ตอนนี้เขาปล่อยพลังเต็มที่ แสดงความสามารถด้านบาสเกตบอลแต่กำเนิดของเขาออกมา
เขากระโดดฝ่าเข้าไปทำแต้ม เขาชูตอย่างรวดเร็ว เขาทำผิดกฎในการวิ่งทำแต้ม แล้วทำคะแนนทั้งหมดไปได้ก่อน 20 แต้มด้วยตัวคนเดียว
เมื่อเป็นเช่นนี้เกมก็เป็นอันรู้ผลแล้ว เพราะปกติในการแข่งระดับประถมทั้งเกมมักจะทำคะแนนกันได้ราวๆ 20 แต้ม แต่มิเชลเปิดเกมมาไม่ถึงสิบนาทีก็ทำคะแนนได้แล้ว
พอเจอคู่แข่งระดับนี้มิเชลก็ได้คะแนนมาง่ายๆ แล้ว พวกคู่ต่อสู้หมดหนทางเรียบร้อย
การแข่งระดับประถมไม่ได้เล่นจริงจังจนครบสี่ควอเตอร์ แต่ช่วงครึ่งแรกและครึ่งหลังแต่ละทีมเวลา สามารถขอเวลานอก 20 นาทีได้ตลอด โดยไม่จำกัดจำนวนครั้ง ให้สนุกอย่างเป็นธรรมชาติดีกว่าเน้นแข่งขัน
หลังระลอกการจู่โจมเต็มกำลังจนได้ 20 ต่อ 0 โค้ชของอีกฝั่งถึงรู้ตัว คนคนนี้ก็มาเป็นโค้ชพาร์ทไทม์เหมือนกัน ฉินสือโอวถามเขาและได้รู้ว่าปกติเขาทำงานเป็นผู้อำนวยการที่บริษัท IT แห่งหนึ่งในมอนทรีออล
อีกฝั่งขอเวลานอกและใช้สิทธิพิเศษในการแข่ง เพิ่มสมาชิกทีมมาอีกคน เป็น 6 ต่อ 5 คน…
การแข่งขันนี้ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไร ความจริงมิเชลกำลังรังแกเด็กประถมชัดๆ ปกติอายุอย่างเขาต้องเข้าปีเจ็ด ปีแปดแล้ว แต่เพราะเข้าเรียนช้าความรู้ที่มีจึงไม่พอ เลยต้องซ้ำชั้น
อีกฝ่ายยังเป็นแค่เด็ก เด็กประถมแท้ๆ ด้วย!
แถมยังมีกอร์ดอนที่อายุมากกว่ามิเชลอีกปีกว่าเป็นผู้ช่วยอีก แบบนี้จะให้พวกเด็กประถมสู้ยังไงกัน?
ถึงกอร์ดอนจะได้มาจับบาสเกตบอลทีหลัง แต่หน้าที่ของเขาคือรีบาวด์ แค่กระโดดสูง จังหวะพอดี รับได้มั่นคงก็พอ และด้วยพรสวรรค์ด้านกีฬาของกอร์ดอนที่สูงมาก จึงยิ่งเป็นเรื่องง่ายดาย
หลังผ่านไปครึ่งแรก ฝ่ายตรงข้ามก็ส่งมาทั้งหมดแปดคน เป็นการแข่งระดับประถมที่เข้มข้นมากเพราะพวกเขาสามารถใช้ได้แค่แปดคนเท่านั้น
ระหว่างพักครึ่ง ผู้อำนวยการ IT มาปรึกษาฉินสือโอว “พวก ช่วยเปลี่ยนตัวเบอร์ 1 ของคุณหน่อยได้ไหม? นี่เป็นแค่การแข่งกระชับมิตร เบอร์หนึ่งพวกคุณจริงจังไปแล้ว พานจะทำเด็กๆ ที่ชอบกีฬาเสียใจกันเปล่าๆ”
ฉินสือโอวตอบไปตามตรง “ต้องขอโทษด้วย อย่างที่คุณเห็น พรสวรรค์ด้านบาสเกตบอลของเด็กคนนั้นโดดเด่นมาก ที่จริงผมไม่สนใจเท่าไรว่าการแข่งนี้จะแพ้หรือชนะ ขอแค่เขาได้ออกกำลังกายเต็มที่ก็พอ”
ด้วยเหตุนี้ผู้อำนวยการ IT จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ แม้เขาจะทำหน้าที่นี้ในฐานะมือสมัครเล่น แต่การที่เขาสามารถมาเป็นหัวหน้าโค้ชได้ ก็ต้องมีความรู้เรื่องบาสเกตบอลพอสมควร ย่อมมองเห็นความสามารถของมิเชล
ทว่าในครึ่งหลังมิเชลไม่ได้จัดการรวดเดียวต่อ เขาเปลี่ยนไปใช้วิธีแข่งอย่างมีเหตุผล ไม่ได้ทำแต้มรัวๆ แต่เน้นส่งบอลให้เพื่อนร่วมทีมและคอยสั่งการรุกให้พวกเขา
ในที่สุดการแข่งขันก็เริ่มสมดุลขึ้น ทางฝ่ายตรงข้ามมีแปดคน ส่วนมิเชลก็ทำคะแนนให้โรงเรียนประถมแกรนท์น้อยลง เพื่อเปิดโอกาสให้ฝ่ายนั้นทำคะแนนตามมา
หลังจบเกม โรงเรียนแกรนท์ชนะอีกฝ่ายไป 48 ต่อ 30 คะแนน มิเชลยังคงทำคะแนนนำอีกฝ่ายได้คนเดียวอยู่ดี ไม่ต่างจากตอนที่ซ้อมแข่งกับคนในทีม
เพื่อให้กำลังใจพวกนักเรียนที่มีส่วนร่วมในกีฬา จะมีการเลือกผู้เล่นที่ดีที่สุดชั้นปีที่สี่ถึงหกหลังจบการแข่งทุกเกมแล้ว มารับเหรียญเล็กๆ ที่ดูเป็นทางการมาก แน่นอนว่ามิเชลได้เหรียญสุดหรูหรานี้ไป
เริ่มต้นสำเร็จด้วยดี มิเชลกลายเป็นคนดังในโรงเรียน ฉายาแบนชีเริ่มปรากฏในวงการบาสเกตบอลแม้แต่ในระดับชั้นประถมศึกษาที่น้อยที่สุด
หลังชัยชนะอันน่ายินดี สุดสัปดาห์ก็มาถึง ฉินสือโอวและวินนี่เตรียมของ ทั้งบ้านออกไปเดินบนเขาด้วยกัน
หู่เป้าฉงหลัวปอหลัวซิมไปทุกตัว ขนาดแคลร์จอมตุ้ยนุ้ยก็ยังโดนเชอร์ลี่ย์ยัดใส่ในกระเป๋ามาด้วย ส่วนบุชกับนิมิตส์บินตามอยู่บนฟ้า ดูยิ่งใหญ่ทรงพลัง
ขึ้นเขาครั้งนี้ไม่ได้มาเล่นเท่านั้น วินนี่ยังนำท่อเก็บเกี่ยวมาเก็บน้ำเชื่อมเมเปิลบนเขาด้วย
หู่จือกับเป้าจือวิ่งนำหน้าไปด้วยความคึกคัก แล้วหายตัวไปทันทีที่เข้ามาในเขา ไม่นานเจ้าสองตัวก็วิ่งกลับมา ในปากหู่จือคาบไก่ป่าเฮเซลผู้โชคร้ายตัวหนึ่งที่โดนหักคอเรียบร้อย พร้อมเอาไปทำอาหาร
พอเห็นหู่จือกับเป้าจือยิ้มแย้มวิ่งกลับมา กอร์ดอนก็เบิกตากว้างกล่าวว่า “ดูพวกแกสองตัวสิ ทำไมถึงเลือดร้อนขนาดนี้เนี่ย? ใจเย็นกันหน่อย มีความเห็นใจบ้าง ต้องรักษาสันติภาพของโลกไว้นะเข้าใจไหม?”
ไวส์ถามฉินสือโอวด้วยความแปลกใจ “กอร์ดอนกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ไม่ใช่นิสัยเขาเลย ซุปไก่เฮเซลก็อร่อยดีออก ไม่ใช่ของที่เขาชอบที่สุดเหรอครับ?”
วินนี่ยิ้มพลางบีบจมูกเขา “นี่แหละตัวตนของกอร์ดอน ฉลาดเป็นกรด ใช่ เขาชอบกินซุบไก่ด้วย แต่ตอนนี้ไก่ก็โดนจับมาแล้ว ใครจะเป็นคนแบกล่ะ?”
สุดท้ายแน่นอนว่าฉินสือโอวจัดการเก็บไก่ฮาเซลยัดไว้ในกระเป๋าสะพายหลังของกอร์ดอน
กอร์ดอนถอนหายใจ บิดก้นหู่จือสั่งสอนไปทีหนึ่งแล้วบ่นงึมงำต้ดพ้อ หู่จือกับเป้าจือได้ยินก็ไม่พอใจอ้าปากเห่าโฮ่งๆ ใส่ก่อนจะหายไปอีกครั้ง
“พวกมันไปไหนกันน่ะ?” ไวส์ถามงุนงง
กอร์ดอนตะลึงอ้าปากค้าง “ไม่จริงนะ หู่จือเป้าจืออ่อนไหวง่ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”
ไม่นานหู่จือก็วิ่งกลับมา พร้อมคาบกระต่ายป่าหิมะอวบๆ ตัวหนึ่งหนักประมาณสี่ห้ากิโลกรัม โยนลงตรงเท้ากอร์ดอน
ต่อมาเป้าจือก็กลับมาพร้อมคาบเป็ดมาลลาร์ดตัวหนึ่ง มาโยนตรงหน้ากอร์ดอนเช่นกัน
จากนั้นแลบราดอร์ทั้งสองตัวก็พากันเอียงคอมองกอร์ดอนอย่างยียวน เหมือนจะบอกเป็นนัยว่า ถ้านายยังบ่นหรือมาหยิกก้นพวกเราอีกล่ะก็ เดี๋ยวคอยดูว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน
กอร์ดอนที่ยังเสียเปรียบ รู้สถานการณ์ดี จึงต้องเก็บกระต่ายป่ากับเป็ดป่าขึ้นมาและหุบปากสงบเสงี่ยม ยอมรับความจริงแต่โดยดี
ช่วงเดือนเมษายนโลกจะเต็มไปด้วยดอกไม้ ดอกท้อบนภูเขาเริ่มบานสะพรั่ง
ประโยคนี้ใช้ไม่ได้กับเขาเคอร์บัล เพราะเนินเขาเตี้ยเกินไป อุณหภูมิตามฤดูกาลกับบนเกาะเลยเกือบเท่ากัน ตอนนี้หญ้าเขียวชอุ่มบนเขาเพิ่งเริ่มขึ้น เหลือบางส่วนในป่าทึบ ตามกิ่งก้านต้นไม้ยังมีใบไม้สีเหลืองอยู่ แต่ก็แตกใบอ่อนขึ้นมาแล้ว
ทว่าพอถึงฤดูใบไม้ผลิ ความรู้สึกของผู้คนก็จะเปลี่ยนไป ยามขึ้นป่าเขาแล้วมองห้วยหนองลำธารที่น้ำแข็งละลาย จะรู้สึกสดชื่นมาก
บนเขามีต้นชูการ์เมเปิลซึ่งเป็นจุดหมายแรกของพวกเขา เมื่อมาถึงทุกคนก็จัดวางข้าวของ ฉินสือโอวกับพาวลิสไปติดตั้งท่อเก็บเกี่ยวบนต้นเมเปิล พอท่อสเตนเลสใส่เข้าไปน้ำเลี้ยงต้นไม้หนาใสก็หยดออกมา
……………………………………………………….