“เขาจะฆ่าเรา!”
คนที่ขดตัวอยู่ข้างๆ ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ด คือชายผิวสีพูดประโยคนี้เป็นครั้งที่สามด้วยน้ำเสียงที่ประหม่า
ในขณะที่ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดลังเลว่าจะปลอบเขาดีไหม จู่ๆ ดวงตาของชายผิวสีก็แสดงอาการตื่นตระหนก ไหล่ของเขาสั่นเทาในขณะที่พูด “ผมจำได้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร คนที่นอนอยู่บนพื้นคืออลันโด และผู้นำของพวกเขาคือจีน รูซาส หนึ่งสัปดาห์ก่อนกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชียได้ทำลายการปฏิบัติการของพวกเขา เห็นได้ชัดว่ามีการยึดสารเสพติดแอลฟานิวโรทอกซินได้ 20 ตัน เหตุการณ์นี้ทำให้ราคายาในนิวลอนดอนเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ผมจำได้แม่นเลย!”
เห็นได้ชัดว่ายานั่นไม่ใช่ยาแก้ไข้หวัด แต่เป็นยาที่ทำกำไรได้มากกว่า
ส่วนรูซาสนั้นเขาเป็นโจรสลัดอวกาศที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เมื่อสองปีที่แล้วเขาถูกระบุว่าเป็นอาชญากรระดับห้าดาวโดยองค์การตำรวจสากลและเขาก็เป็นที่โด่งดังมาจนถึงทุกวันนี้
แม้ว่าศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดเคยสอนและทำงานวิชาการบนโลกมาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้เพิกเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในอวกาศโดยสิ้นเชิง เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับโจรสลัดอวกาศมาบ้างเล็กน้อย
เขาไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งชีวิตของเขาจะสัมผัสกับชื่อนี้จริงๆ
ลีโอนาร์ดซึ่งเดิมตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนเด็กชายผิวสีซึ่งได้แสดงร่องรอยแห่งความสิ้นหวังในดวงตา
พวกเขาได้พบกับโจรสลัดที่ชั่วร้ายที่สุดในน่านฟ้านี้!
เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเขายังคงมีความหวังกับความพยายามอันกล้าหาญของลู่โจว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแค่การมีชีวิตรอดจะเป็นปาฏิหาริย์
ประตูห้องโดยสารที่ล็อกอยู่ จู่ๆ ก็ถูกเปิดจากด้านนอก
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าอันรวดเร็ว เขาก็ตกใจจนรู้สึกประหม่าและเขาก็อยากจะขดตัวลงใต้เก้าอี้โดยไม่รู้ตัว
แต่เขาเหลือบไปเห็นใบหน้าที่ปรากฏขึ้นที่ประตูจากหางตาของเขา
สีหน้าของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีหน้าประหลาดใจ และเขาก็รู้สึกยินดีขึ้นมาในทันที
ไม่ใช่แค่ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่รู้สึกแบบนี้ ผู้โดยสารทุกคนที่กระสับกระส่ายอยู่ในห้องโดยสารต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน
ทันทีที่ประตูเปิดออก หัวใจของพวกเขาแทบจะหลุดออกมาจากอก เพราะกลัวว่าพวกเขาจะถูกต้อนรับด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายและกระสุนปืน
ทันทีที่พวกเขาเห็นใบหน้าที่ปรากฏขึ้นที่ประตู ผู้คนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างพร้อมเพรียง และสิ่งที่เข้ามาในหัวใจของพวกเขาคือความปีติยินดีและความตื่นเต้นจนควบคุมไม่อยู่!
หญิงสาวผมสั้นที่ได้รับการช่วยเหลือจากลู่โจวก่อนหน้านี้ปรบมือ
เสียงปรบมือที่ดังชัดเจนทำลายความเงียบในห้องโดยสารราวกับฝนในฤดูใบไม้ผลิที่ละลายหิมะและน้ำแข็ง มันแพร่กระจายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที กลายเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง
ผู้คนส่งเสียงเชียร์ ผิวปาก และยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น พวกเขาต้องการกอดเขาและให้กำลังใจฮีโรของพวกเขา
เนื่องจากเขาเป็นคนที่ปรากฏตัวแทนที่จะเป็นโจรที่โหดเหี้ยม มันจึงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ไม่ต้องสงสัยเลย พวกเขาปลอดภัยแล้ว!
ถ้าเรื่องต่างๆ จะง่ายดายขนาดนั้น
“เงียบ เงียบก่อน” ลู่โจวมองไปที่หญิงสาวที่เชียร์เขาอย่างกระตือรือร้น เธอเข้ามากอดเขา เขาผลักเธอออกไปและยกมือขึ้น และแสดงท่าทางให้ทุกคนสงบลง
เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นสีหน้าที่จริงจังของลู่โจว ทุกคนก็เริ่มตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกเขาคิด ดังนั้นพวกเขาจึงสงบลงเล็กน้อย
ลู่โจวไอเบาๆ เมื่อเสียงเชียร์หยุดลง
“ผมจะพูดให้ฟังคร่าวๆ
“มีใครรู้วิธีขับเจ้าสิ่งนี้ไหม”
…
โรงพยาบาลจินหลิงที่ 3
ผู้อำนวยการหลี่นำผลไม้ไปที่วอร์ดเพื่อเยี่ยมหวังเผิงซึ่งเพิ่งฟื้นคืนสติอย่างที่เขาทำเป็นปกติ
เมื่อเห็นผู้อำนวยการหลี่เดินเข้าไปในวอร์ด หวังเผิงซึ่งนั่งอยู่บนเตียงก็ถามทันทีว่า “ผมจะออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหน”
“คุณต้องอยู่ในโรงพยาบาลอย่างน้อยสามวัน นั่นก็เพื่อตัวของคุณเอง คุณจะมีเวลาทำความคุ้นเคยกับสิ่งใหม่ๆ ในยุคนี้” ผู้อำนวยการหลี่วางผลไม้ลงบนโต๊ะข้างเตียงและมองดูชายหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลขณะที่เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สองสามเดือนที่ผ่านมา มีคนนอนหลับอยู่บนถนนหลังจากออกจากโรงพยาบาล สองวันหลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยตำรวจ เหตุผลคืออะไร ลองเดาสิ”
“เขาหาที่อยู่อาศัยไม่ได้เหรอครับ”
“นี่คือเหตุผลหนึ่ง” ผู้อำนวยการหลี่กล่าวพร้อมกับถอนหายใจว่า “เทคโนโลยีสารสนเทศของโลกนั้นล้ำหน้าเกินไป และเทคโนโลยีที่เราคุ้นเคยก็ถูกพัดพาสู่ประวัติศาสตร์โดยยุคสมัยนี้ สิ่งใหม่ๆ อยู่เหนือจินตนาการของพวกเรา
“เมื่อก่อน ถ้าไม่มีโทรศัพท์มือถือก็เท่ากับแยกตัวเองออกจากสังคม แต่ในยุคนี้ไม่มีโทรศัพท์มือถือ แต่มีอุปกรณ์สวมใส่อัจฉริยะหลากหลายรูปแบบและแม้กระทั่งการฝังในร่างกายมนุษย์ ผมนึกขึ้นมาได้ คนจากกองทุนพิทักษ์สิทธิมนุษยชนแช่แข็งน่าจะติดต่อคุณไปแล้วใช่ไหม”
หวังเผิงพยักหน้า
“พวกเขามาที่นี่เมื่อวานนี้ครับ”
“พวกเขาพูดถึงการเป็นอาสาสมัครกับคุณหรือเปล่า”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“แล้วแผนของคุณล่ะ”
หวังเผิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด “จากสิ่งที่พวกเขาแนะนำ ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมวางแผนที่จะไปโรงเรียนที่พวกเขาแนะนำสำหรับหลักสูตรเตรียมความพร้อมหนึ่งปีแล้วค่อยคิดถึงอนาคต”
ท้ายที่สุดแล้วกองทุนพิทักษ์สิทธิมนุษยชนแช่แข็งเป็นองค์กรการกุศลที่ไม่แสวงหาผลกำไรที่ก่อตั้งโดยลู่โจว ซึ่งมีประวัติความเป็นมายาวนานกว่า 100 ปีและมีชื่อเสียงเป็นอย่างดีทั่วทั้งภูมิภาคพาน-เอเชียน
จุดประสงค์หลักของกองทุนนี้มีขึ้นเพื่อช่วยให้ผู้ถูกแช่แข็งจากอดีตค้นพบสถานที่ของพวกเขาในโลกนี้เท่านั้น
สหการพาน-เอเชียนมีความมั่งคั่งในระดับสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความเจริญรุ่งเรืองของภูมิภาคจีน ผู้ว่างงานสามารถพึ่งพาเงินช่วยเหลือการว่างงานเพื่อตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานสำหรับอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย การขนส่ง และสินค้าอุปโภคบริโภคบางอย่าง แต่คุณค่ากระแสหลักยังคงส่งเสริมให้คนมีส่วนในสังคม
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะค่อนข้างทรุดโทรมหลังจากที่ตื่นขึ้นมา แต่กองทุนพิทักษ์สิทธิมนุษยชนแช่แข็งยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อเติมเต็มความรับผิดชอบและพยายามช่วยคนจากสมัยโบราณให้เข้ากับสังคมปัจจุบันได้
หวังเผิงไม่รู้ว่าเขามีค่าในยุคนี้หรือไม่ แต่เขาเชื่อในภูมิปัญญาของศาสตราจารย์ลู่และแผนการของเขาสำหรับอนาคต
เนื่องจากกองทุนนี้ก่อตั้งโดยเขาเพียงคนเดียว และไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ บางทีการทำตามข้อตกลงของพวกเขาก็เป็นทางเลือกที่ดี
“… อย่ากังวลเรื่องของอนาคตนักเลย ถ้ามันไม่ได้ผลคุณก็สามารถทำงานการกุศลเหมือนผมและช่วยเหลือเยาวชนคนอื่นๆ ที่มาจากยุคนั้นได้ หรือไปโรงเรียนทหาร ใช้ประวัติย่อของคุณในอดีตและความจงรักภักดีต่อรัฐ สังคมนี้ค่อนข้างจะยอมรับ พวกเขาปฏิเสธเฉพาะคนที่ดื้อรั้นเท่านั้น กุญแจสำคัญอยู่ที่ว่าคุณเต็มใจที่จะเรียนรู้หรือเปล่าแค่นั้นเอง”
ผู้อำนวยการหลี่ยิ้มและโบกมือช้าๆ
หวังเผิงเงียบไปครู่หนึ่ง
“กลับไปเป็นทหารเหรอ”
“อย่างที่ผมรู้จักกับเจ้าหน้าที่ที่เข้าร่วมกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชียตัวอย่างเช่น หลี่เกาเหลียงจากกองพลอากาศ เขาอยู่ในวงการทหารเป็นเวลาสามปีและปัจจุบันเป็นผู้บัญชาการกองพลนาวิกโยธินที่สาม”
“หลี่เกาเหลียงเหรอ!”
ผู้อำนวยการหลี่ถามว่า “พวกคุณรู้จักกันเหรอ”
หวังเผิงยิ้มอย่างขมขื่น
“คุณจะพูดแบบนั้นก็ได้นะครับ”
ย้อนกลับไปตอนที่เขารับราชการทหาร หวังเผิงช่วยชีวิตชายคนนั้นไว้
เขาไม่ได้คาดคิดว่าชายคนนั้นจะหลับชั่วคราวเหมือนกัน
จู่ๆ ภาพในทีวีโฮโลแกรมบนเพดานของวอร์ดเปลี่ยนไป
นักข่าวที่ได้รับข่าวด่วนได้แสดงท่าทีจริงจังทันที
“ข่าวด่วน…”
“จากข้อมูลจากศูนย์ควบคุมเส้นทาง เที่ยวบิน N-177 ที่เดิมทีมีกำหนดจะมาถึงสถานีอวกาศเทียนโจว เวลา 8.00 น. พรุ่งนี้ถูกจี้โดยกองกำลังติดอาวุธที่ไม่รู้จัก”
“จนถึงตอนนี้ กองทัพชุดแรกของพาน-เอเชียได้ส่งเรือลาดตระเวนทหารสองลำไปช่วยเหลือแล้ว กองกำลังป้องกันโคจรของพาน-เอเชียยังใช้เครื่องมืออำนวยความสะดวกทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อจัดระเบียบการอพยพผู้อยู่อาศัยและผู้โดยสารที่ติดค้างบนสถานีอวกาศเทียนโจว”
ฉากเปลี่ยนไปและภาพถูกตัดจากสตูดิโอไปยังสถานีอวกาศเทียนโจว ฝูงชนภายในอาคารศุลกากรอยู่ในความโกลาหล
กระสวยอวกาศทั้ง 12 ลำถูกนำไปใช้งาน
แต่ถึงอย่างนั้นการอพยพผู้โดยสาร วิศวกร และคนบนสถานีอวกาศที่ติดค้างหลายหมื่นคนภายในสิบชั่วโมง ก็เป็นเรื่องที่ยากอยู่ดี!
หวังเผิงและผู้อำนวยการหลี่อ้าปากพร้อมกัน ทั้งคู่ไม่รู้ว่าจะต้องคิดหรือพูดอะไรออกมา
หลังจากนั้นกล้องก็เปลี่ยนอีกครั้ง ฉายให้เห็นสถานีอวกาศของกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชีย ทหารกลุ่มหนึ่งสวมชุดเอ็กโซสเกลเลตันสีดำกำลังขึ้นเรือโดยสารลงจอดที่มีรูปทรงเหมือนกระสวยยาว
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินไปที่กล้องและถอดหน้ากากตรงหมวกออก
หลี่เกาเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่ออยู่ต่อหน้าโดรนถ่ายทอดสดและไมโครโฟน
“สถานการณ์ยังอยู่ภายใต้การควบคุม เรากำลังสื่อสารกับโจรปล้นเครื่องบินและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อความปลอดภัยของตัวประกัน แน่นอนว่าหากอีกฝ่ายลงมือ เราจะไม่ปฏิเสธการใช้กำลังทหารในการต่อสู้เพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารบนเครื่อง”
“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักข่าวจากปักกิ่งทีวี อีกฝ่ายต้องการอะไรเหรอคะ”
“ผมต้องขอโทษด้วย ผมเองก็ทราบรายละเอียดแน่ชัด ผู้บังคับบัญชาไม่ได้แจ้งให้ผมทราบ”
“ทำไมต้องอพยพผู้โดยสารบนเทียนโจวด้วยคะ มีข่าวลือว่าอีกฝ่ายไม่ยอมสื่อสาร เป็นอย่างว่าจริงหรือเปล่า”
หลี่เกาเหลียง “การอพยพมีขึ้นเพื่อความปลอดภัย เราไม่สามารถสรุปได้ว่าโจรที่จี้เครื่องบินเหล่านั้นกำลังดำเนินการอย่างมีเหตุผล”
นักข่าวถามอย่างเฉียบขาด “กล่าวอีกนัยหนึ่ง นี่อาจเป็นการโจมตีเพื่อแก้แค้นหรือเปล่าคะ”
“ครับ” หลี่เกาเหลียงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เราไม่สามารถระบุความเป็นไปได้นี้”
“มันอาจเป็นการโจมตีแบบพลีชีพก็ได้
“เหมือนเหตุการณ์ 9/11”
นักข่าวที่รายล้อมเขาต่างพากันตกใจ…