ลึกลงไปในหัวใจของ ขงเต๋อหลงในตอนนี้ เขาได้เสียใจไปแล้ว
ตัวเขาเองไม่ควรจะเปรียบเทียบว่าของขวัญของเย่เฉินนั้นแพงกว่าคนอื่น
ภายใต้การประชันนี้ ไม่คาดว่าจะต้องโชว์กลืนทับทิมของตัวเอง จะเสียเปล่าทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ
แต่มีเฉินจื๋อข่ายอยู่ที่นี้ เขาก็ไม่กล้าผิดคำพูด ทำได้เพียงแค่กัดฟันแล้วพูดว่า : “ผมขงเต๋อหลงเต็มใจเดิมพันเสมอ!”
เขามองไปที่ซ่งหวั่นถิงและพูดด้วยสีหน้าหดหู่อย่างยิ่ง: “คุณหวั่นถิงขอยืมสร้อยคอทับทิมที่ฉันให้คุณมาใช้หน่อยได้ไหม”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของซ่งหวั่นถิงมองอย่างสุดจะทน
ยืมไปใช้หมายความว่าอย่างไร คุณใช้เสร็จแล้วจะเอากลับมาให้ผมอีกเหรอ
หลอนรู้สึกไม่สบายใจ ก่อนจะรีบส่งของขวัญให้เขา พูดด้วยความตั้งใจ : “คุณชายขง ของขวัญนี้มอบให้คุณ กรุณานำกลับไปด้วย”
ขงเต๋อหลงเองก็ตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไป เขาอยากจีนกลืนสร้อยคอเส้นนี้ลงไปต่อหน้าผู้คนเหล่านี้ สามารถดึงมันออกกลับมาได้ หลังจากนั้นก็เอาไปล้างทำความสะอาดคืนให้ซ่งหวั่นถิง?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูแย่ลง แต่เขาทำได้เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆว่า: “ขอโทษนะหวั่นถิง ฉันจะหาของขวัญราคาแพงกว่าให้เธอในวันอื่น โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
ซ่งหวั่นถิงรีบโบกมือแล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็นหรอกคุณชายขงขอบคุณสำหรับความกรุณาแต่ว่าคราวหน้าไม่ต้องส่งมาแล้ว”
ขงเต๋อหลงรู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และการแสดงออกของเขาก็ดูเศร้ามาก
ในตอนนั้นเอง เย่เฉินก็ยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนแล้วเอ่ยเร่งรัด “คุณชายขง ทุกคนรอคุณแสดงจนทานอาหารเสร็จหมดแล้ว คุณก็อย่ามัวยืดยาดอยู่เลย”
ขงเต๋อหลงสีหน้าทะมึน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองสร้อยทับทิมเม็ดใหญ่นั้นด้วยความตึงเครียดในใจ
การจะกลืนของสิ่งนี้น่าจะยากลำบากมาก ถ้าสามารถกินน้ำมันได้บ้างล่ะก็คงจะดีหน่อย
ดังนั้นเขาจึงเปิดปากพูดกับคุณท่านซ่งว่า “คุณท่านซ่ง รบกวนบอกให้พ่อครัวเอาน้ำมันมะกอกมาให้ผมด้วย”
คุณท่านซ่งพยักหน้าเบา ๆ ออกคำสั่งกับพ่อบ้านลุงวี “ไปหลังครัว หยิบน้ำมันมะกอกมาให้คุณชายขงขวดนึง”
ไม่นานลุงวีก็ถือน้ำมันมะกอกที่ยังไม่เปิดขวดหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนมอบให้คุณชายสามแห่งตระกูลขงด้วยความเคารพ
เย่เฉินยิ้มจาง ๆ แล้วเอ่ย “ดูเหมือนว่าคุณชายขงจะเชี่ยวชาญมากเลยนะเนี่ย!รู้ว่าการดื่มน้ำมันเข้าไปสักหน่อย จะสามารถล่อลื่นหลอดอาหารและลำไส้ของคุณได้ แบบนี้สร้อยคอทับทิม 20 ล้านดอลลาร์ของคุณจะเข้าและออกได้สะดวกยิ่งขึ้น”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ขงเต๋อหลงได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปอย่างดูไม่ได้
เย่เฉินคนนี้ไม่รู้จริง ๆ ว่าดีหรือร้าย ไม่นึกว่าจะหาเหาใส่หัวแบบนี้ หลังจากเรื่องมันผ่านไป ตนจะต้องเอาเรื่องเขาแน่นอน
ในตอนนั้นเองเฉินจื๋อข่ายก็เอ่ยเตือนอย่างรำคาญ “คุณชายขง ผมเริ่มจะรอไม่ไหวแล้วนะ ถ้าคุณยังไม่กินมันลงไปอีก งั้นผมก็จะส่งวิดิโอในกลุ่มของเย่นจิงแล้วนะ”
ขงเต๋อหลงเมื่อได้ยินคำนี้ก็รีบพูดขึ้นทันที:”ผู้จัดการทั่วไปเฉินอย่าเพิ่งรีบร้อน ผมกินเอง!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ใช้ฟันเปิดขวดน้ำมันมะกอก หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะดื่มไวน์ไปถึงครึ่งขวด
เวลาต่อมา เขาเทน้ำมันลงบนฝ่ามือของเขาอีกครั้ง ล้างสร้อยคอจนมันเงา จากนั้นก็หลับตาลงและนำสร้อยเข้าไปในปาก
ทุกคนจ้องมองมาที่เขาอย่างตั้งใจ บางคนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายทุกขั้นตอนที่เขากลืนกินสร้อย
เห็นเพียงท่าทางเจ็บปวดเหลือทนของเขา แต่ก็ยังกลืนคอไปอย่างสิ้นหวัง เมื่อรู้สึกค่อนข้างกลืนยาก เขาก็จะเทน้ำมันมะกอกที่เหลืออยู่ครึ่งขวดเข้าปากไปอีก
จากนั้น ด้วยคุณสมบัติการหล่อลื่นและการผสานของน้ำมันมะกอก ในที่สุดสร้อยคอเส้นนี้ก็ถูกเขากลืนลงท้องไป
เย่เฉินเป็นคนแรกที่ปรบมือและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณชายขงมีความสามารถอย่างที่คิด ผมรู้สึกชื่นชมสุด ๆ เลยครับ”
ความอดทนของ ขงเต๋อหลงลดลง เขารีบลุกขึ้นก่อนจะพูดขึ้น:”คุณปู่ซ่ง ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน