เย่เฉินกำลังจะตอบตกลง แต่เมื่อเขาเห็นซ่งหวั่นถิงผู้มีเสน่ห์มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน เธอพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “พอล ฉันไม่รบกวนคุณไปส่งอาจารย์เย่ เดี๋ยวฉันจะส่งเขาเอง .”
พอลเป็นคนฉลาดมาก ดังนั้นเมื่อตนเองเห็นอย่างนั้น ก็รู้ว่าภายในใจลึก ๆ ของซ่งหวั่นถิงต้องหลงรักเย่เฉินมาก
อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเป็นวันแรกของเธอในฐานะผู้สืบทอดของตระกูลซ่ง แต่หลังจากงานเลี้ยงจบลง สิ่งแรกที่เธอขอ คือ การส่งเย่เฉินกลับบ้าน
คืนนี้เธอเป็นคนที่ไม่ควรออกไปส่งใครที่สุด และที่สำคัญเธอคือเจ้าของงานวันเกิด
ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้มีแขกผู้มีหน้ามีตามากมายมาร่วมงาน แต่เธอสนใจที่จะส่งแขกคนไหนเลย กลับส่งเย่เฉินเพียงคนเดียวซึ่งชัดเจนมากพอว่าเย่เฉินนั้นสำคัญมากเพียงใดในใจของเธอ
พอลจึงพูดอย่างมีไหวพริบว่า “อ้อ ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีบางอย่างที่ต้องทำ ฉันคงไปกับอาจารย์เย่ไม่ได้แล้ว ต้องรบกวนคุณหวั่นถิงช่วยส่งอาจารย์เย่สักครู่แล้ว!”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างยิ้ม ๆ “ไปเถอะ ฉันจะดูแลอาจารย์เย่เอง”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ปู่ของคุณขอให้ฉันดูแลคุณ แต่ตอนนี้คุณกลับต้องมาดูแลฉันแล้ว”
น้อยครั้งที่ซ่งหวั่นถิงแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น สีหน้าเขินอาย และพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า “หาโอกาสได้ยากที่จะได้ดูแลอาจารย์เย่สักครั้ง อาจารย์เย่ คุณต้องไม่ปฏิเสธนะ”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณหวั่นถิงให้ลำบากแล้ว”
ในเวลานั้น หลี่ไท่หลายก้าวมาข้างหน้าของเย่เฉิน ก่อนจะโค้งคำนับและกล่าวด้วยความเคารพว่า “อาจารย์เย่ ฉันสนใจอยากได้ยาอายุวัฒนะมานานแล้ว ขอบคุณจริง ๆ ที่วันนี้ได้มีโอกาสดี ๆ อย่างนี้!”
เย่เฉินยิ้ม พลางพูดว่า “ประธานหลี่ คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉันมากขนาดนี้ก็ได้ คุณชนะการประมูลยาอายุวัฒนะ แน่นอนว่าคุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก”
หลี่ไท่หลายยังคงก้มโค้ง และกล่าวอย่างสุภาพว่า “ยินดีต้อนรับ อาจารย์เย่ วันหลังมาเมืองไห่สักครั้ง ฉันขอโอกาสดูแลอาจารย์เย่อย่างดีสักครั้ง”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “หากมีโอกาสในอนาคต ฉันจะไป”
พอเขาพูดแล้ว ก็ถามหลี่ไท่หลายว่า “จริงสิ ประธานหลี่ จ้าวเห้า พี่น้องที่ดีของฉัน เขาโตจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาด้วยกับฉัน ตอนนี้เขาทำงานเป็นผู้ช่วยให้คุณใช่ไหม? วันนี้เขามาที่นี่หรือเปล่า?”
หลี่ไท่หลายพยักหน้า แล้วพูดว่า “เหล่าจ้าว เป็นคนขับรถเต็มเวลาของฉันแล้ว เขามีประสบการณ์มากและพึ่งพาได้จริง ๆ ต้องขอบคุณอาจารย์เย่ที่แนะนำให้ฉันรู้จักกับคนที่ไว้ใจได้อย่างนี้!”
หลี่ไท่หลายสมกับที่เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองไห่ และคำพูดของเขามีชั้นเชิงมาก
ที่จริงแล้ว เขาเลื่อนตำแหน่งจ้าวเห้าซึ่งมีเงินเดือนเพียงไม่กี่พันหยวนให้เป็นผู้ช่วยของเขา และมีเงินเดือนรายปี 2 ล้านหยวน เพื่อไว้หน้าของเย่เฉินด้วยตัวของเขาเอง
แต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะให้เครดิตตนเองต่อหน้าเย่เฉิน
ดังนั้นเขากลับบอกว่า เย่เฉินแนะนำคนที่ไว้ใจได้ให้กับตัวเอง และเขาอยากจะขอบคุณเย่เฉินสักครั้ง ทำให้เห็นว่าคนคนนี้มีภาวะทางอารมณ์ที่ดีมาก
ทันทีที่เย่เฉินได้ยินว่าพี่น้องที่ดีมาในวันนี้ ก็รีบถามว่า “จ้าวเห้าอยู่ที่ไหน”
หลี่ไท่หลายกล่าวว่า “ตระกูลซ่งมีการจัดเลี้ยงสำหรับคนขับรถในห้องโถงด้านข้าง ตอนนี้เขาน่าจะรอฉันอยู่ในรถแล้ว”
เย่เฉินตอบรับว่าอืม และพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปกับฉันเถอะ อย่างไรฉันก็จะได้ทักทายจ้าวเห้าด้วย”
ในเวลานี้ จ้าวเห้าเปลี่ยนไป จนไม่มีลักษณะเดิมแบบไอ้ขี้แพ้ที่เคยผ่านความผิดพลาดมาอย่างสิ้นเชิง
เขาสวมชุดสูทมีระดับหรูหราและสวมถุงมือสีขาว เขากำลังนั่งอยู่ในรถโรลส์-รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นพิเศษของหลี่ไท่หลาย
เมื่อจ้าวเห้าเห็นหลี่ไท่หลายเดินออกจากด้านใน เขาก็รีบลงจากรถ ก่อนจะเปิดประตูด้านหลัง และเตรียมต้อนรับหลี่ไท่หลายขึ้นรถ
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเย่เฉินพี่น้องที่ดีของเขาเดินมาเคียงข้างหลี่ไท่หลาย
ดวงตาของเขาก็สดใสเบิกบานในทันที
ทุกวันนี้จ้าวเห้ารู้สึกขอบคุณเย่เฉินมากมาตลอด และหาโอกาสที่จะขอบคุณเย่เฉินอยู่เสมอ แต่เพราะเขาต้องติดตามหลี่ไท่หลายไปทุกที่ทุกวัน ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสมาเมืองจินหลิงอีก
ตอนนี้จ้าวเห้าไม่คาดคิดว่าจะได้เจอพี่น้องที่ดีของเขาที่นี่