“ท่านเจ้าบ้าน การกระทำของตระกูลลู่นั้นไม่ค่อยปกติ พวกเรากำลังต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งผู้ปกครองมหาอำนาจกับตระกูลหลี่ ผมคิดว่าเราควรปล่อยตระกูลลู่ไปก่อน”
ในเวลานี้ ชายชราผมหงอกคนหนึ่งได้กล่าวขึ้น
สีหน้าของเจ้าบ้านจางมืดมนลงจนน่ากลัว เขาพูดอย่างเย็นชา “แม้แต่ตระกูลลู่ก็ยังจัดการไม่เรียบร้อย แล้วจะไปจัดการกับตระกูลหลี่ได้ยังไง?”
“ท่านเจ้าบ้าน…”
ก่อนที่ชายชราจะพูดจบ ก็ถูกเจ้าบ้านจางตะโกนใส่อย่างโกรธเกรี้ยว “หุบปาก!”
“ถ่ายทอดคำสั่งของผมออกไป ให้ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดของตระกูลจางออกเดินทางไปที่ตระกูลลู่เดี๋ยวนี้!”
“ผมอยากดูว่าตระกูลลู่จะแน่สักแค่ไหน กล้ามาฆ่าคนของผม!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าบ้านจางพูด ชายชราก็ถอนหายใจ ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น
ในไม่ช้า ทุกคนในหนิงโจวก็ได้ทราบข่าวว่า เจ้าบ้านจางได้พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลมุ่งหน้าไปยังตระกูลลู่ด้วยตัวเอง และยังประกาศกร้าวอีกว่าต้องการทำลายตระกูลลู่
คฤหาสน์ตระกูลลู่ ภายในคฤหาสน์หลังหนึ่ง
“พ่อครับ จางเหิงได้พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลจางมุ่งหน้ามายังตระกูลลู่ ครั้งนี้เกรงว่าพวกเราต้องขอความช่วยเหลือจากคุณเสี่ยวแล้ว”
ลู่ชวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้ายังพอมีรอยความหวัง
ลู่หยวนทงก็เช่นกัน ตระกูลจางมาที่ครั้งนี้ในครั้งนี้ คงถึงขั้นเอาให้รู้แพ้รู้ชนะแน่นอน
นั่นก็หมายความว่า หลังจากวันนี้เป็นต้นไป จะเป็นการยืนยันได้ว่าตระกูลลู่สามารถไปถึงจุดสูงสุดของหนิงโจวได้หรือไม่
และความหวังเดียวของพวกเขาก็คือหยางเฉิน!
ในเวลาเดียวกัน ภายในบ้านพักของลู่ฉิงเสว่ หยางเฉินกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างในห้องของเขาเอง มองออกไปข้างนอกอย่างว่างเปล่า
หลายวันมานี้เขาคิดอะไรมากมาย เข้าใจในความสามารถของตัวเองดี
ตอนนี้ในหนิงโจว ตระกูลที่มีศักยภาพมากที่สุดคือตระกูลหลี่และตระกูลจาง และผู้แข็งแกร่งที่มีความสามารถมากที่สุด น่าจะอยู่ในระดับแดนราชาขั้นปลาย
แต่ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ หากต้องการฆ่าเขาจริงๆ อาจถูกฆ่าได้ภายในเสี้ยววินาที
หมายความว่า ความสามารถของเขาอย่างน้อยก็อยู่ในระดับแดนราชาสูงสุดไปจนถึงระดับแดนเทพ
เท่าที่เขารู้ เมื่อมองไปทั่วจิ่วโจว ผู้แข็งแกร่งที่สามารถก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพได้ ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งของตระกูลและกองกำลังระดับแถวหน้าทั้งนั้น
เขายังรู้ด้วยว่า ผู้แข็งแกร่งหนุ่มๆ แบบเขาที่ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพได้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีเลย
“ฉัน เป็นใครกันแน่?”
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง
เมื่อมองผ่านหน้าต่าง เธอเห็นกระรอกสองตัวกำลังเล่นอยู่บนต้นสนอย่างมีความสุข แต่ในไม่ช้าก็วิ่งหนีหายไป
วันนี้อากาศไม่ค่อยดี ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำราวกับว่าฝนกำลังตกหนัก
“พี่เสี่ยว!”
จู่ๆ ก็มีเสียงลู่ฉิงเสว่ดังออกมาจากประตู
หลังจากได้รับอนุญาต ลู่ฉิงเสว่ก็ผลักประตูเปิดเบาๆ แล้วเดินเข้าไป
เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาร้อนในมือ แล้วยื่นให้กับหยางเฉิน
“ขอบคุณครับ!”
หยางเฉินกล่าว
“ยังคิดอยู่อีกเหรอว่าตัวเองเป็นใคร?”
ลู่ฉิงเสว่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับหยางเฉิน ดวงตากลมโตชุ่มชื้นวิบวับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
หยางเฉินพยักหน้า “ช่วงนี้ผมมักจะฝันว่า ในความฝันผมมักจะได้ยินใครเรียกผมว่าพ่อ ความรู้สึกนั้นมันคุ้นเคยมาก เหมือนเด็กหญิงตัวน้อยในความฝันเป็นลูกสาวของผมจริงๆ”
สีหน้าของลู่ฉิงเสว่ชะงักไปทันที เธอหันกลับมามองสีหน้าจริงจังของหยางเฉิน ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้
“บางที คุณอาจจะมีลูกสาวจริงๆ ก็ได้!”
หลังจากเวลาผ่านไปนาน ลู่ฉิงเสว่ก็พูดออกมาพร้อมกับฝืนฉีกยิ้ม
แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าไปตกหลุมรักหยางเฉินตอนไหน ในเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน เธอมั่นใจว่าตนเองนั้นตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ที่สูญเสียความทรงจำไป
บางทีอาจเป็นในวันนั้น เมื่อหลี่จิ้นมาขวางเธอไว้กลางทาง หยางเฉินยื่นมือเข้ามาช่วย เธอถูกดึงดูดโดยท่วงท่าองอาจห้าวหาญของหยางเฉินที่ลงมือปราบปรามผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่
บางที อาจเป็นความหวังดีของพ่อและปู่
หรืออาจเป็นเพราะมู่เชียนเชียนกรอกหูเธอทุกวันว่าเธอกับหยางเฉินเหมาะสมกันมาก
เอาเป็นว่า เธอรู้หัวใจตัวเองดี เหลือแค่สารภาพความรู้สึกเท่านั้น
“ฉิงเสว่ ผมมีลางสังหรณ์ว่าอีกไม่นานผมจะฟื้นความจำได้แล้ว”
จู่ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้น
อันที่จริงเขารู้ดีว่าลู่ฉิงเสว่มีความรู้สึกอย่างไรกับเขา
เขาเองก็ยอมรับว่า ตนเองนั้นไม่ได้รังเกียจลู่ฉิงเสว่ แถมยังรู้สึกดีด้วยซ้ำไป แต่สตินั้นบอกเขาว่า ก่อนที่เขาจะฟื้นความจำและแน่ใจว่าตัวเองแต่งงานแล้วหรือยัง เขาจะไม่มีทางมีความรู้สึกใดๆ กับลู่ฉิงเสว่เด็ดขาด
ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาฟื้นความจำและแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้แต่งงาน เขาอาจจะเริ่มตามจีบลู่ฉิงเสว่เองก็ได้
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันในเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน แต่เขาก็รู้จักผู้หญิงจิตใจดีคนนี้เป็นอย่างดี ใครก็ตามที่ได้แต่งงานกับเธอ จะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินหยางเฉินบอกว่าเขากำลังจะฟื้นความทรงจำ ลู่ฉิงเสว่ก็ยิ่งรู้สึกหนักใจมากขึ้น
“หลังจากคุณฟื้นความจำได้แล้ว คุณจะไปจากที่นี่ไหม?”
ลู่ฉิงเสว่ถามประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เธอรู้สึกขัดแย้งอยู่ภายในใจ มีทั้งอยากและไม่อยากให้หยางเฉินฟื้นความทรงจำ
หยางเฉินพยักหน้า “ผมขอโทษที่ต้องอยู่ในตระกูลลู่มาเป็นเวลานานแบบนี้ ถ้าความทรงจำของผมฟื้นคืน ผมจะมีเหตุผลอยู่ในตระกูลลู่ต่อไปได้ยังไง?”
“สมมติ… ฉันบอกว่าสมมตินะ…”
เสียงของลู่ฉิงเสว่สั่นเครืออย่างชัดเจน ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ สบตาหยางเฉินโดยไม่ปิดบัง “สมมติว่าคุณไม่มีคนรัก คุณจะยินดีอยู่ในตระกูลลู่ต่อไปเพื่อฉันได้หรือเปล่า?”
หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าลู่ฉิงเสว่คิดอย่างไรกับตน แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าลู่ฉิงเสว่จะแสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
เขารู้ดีว่าคำตอบของเขาจะกลายเป็นสัญญาผูกมัด
แม้ว่าเขาจะแน่ใจแล้วว่า ขอเพียงตนเองไม่มีคนรัก เขาจะเปิดใจให้ลู่ฉิงเสว่ แต่ถ้าพูดออกไปในตอนนี้ นั่นแสดงว่าในใจเขานั้นมีลู่ฉิงเสว่อยู่แล้ว
ถ้าหลังจากที่ตัวเองฟื้นคืนความทรงจำและมีคนรักอยู่จริงๆ ลู่ฉิงเสว่จะยอมปล่อยวางความรักอันลึกซึ้งนี้ไปได้อย่างไร?
“ขอโทษนะ!”
หลังจากผ่านไปนาน ท่ามกลางความคาดหวังของลู่ฉิงเสว่ หยางเฉินส่ายหน้าและพูดเพียงสามคำนี้ ซึ่งทำให้ลู่ฉิงเสว่ถึงกับชะงักงัน
น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างเงียบๆ
“ที่แท้ ฉันก็คิดเข้าข้างตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว ขอโทษที่มารบกวนคุณนะคะ!”
ลู่ฉิงเสว่พูดจบก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ก่อนจะหันหลังวิ่งออกจากห้องของหยางเฉินไป
“เฮ้อ…”
หยางเฉินถอนหายใจด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง
“พี่เสี่ยว คุณทำอะไรพี่สาวของฉัน?”
ไม่นานหลังจากที่ลู่ฉิงเสว่ออกไป มู่เชียนเชียนก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างโกรธเคือง จ้องเขม็งใส่หยางเฉินพร้อมกับเอ่ยถาม
หยางเฉินคิดไว้อยู่แล้ว มู่เชียนเชียนต้องออกหน้าแทนลู่ฉิงเสว่ เขาคิดหาข้อแก้ตัวเอาไว้นานแล้ว
“ผมไม่ได้ทำอะไรเธอ แค่บอกเธอว่า อีกไม่นานก็จะไปจากที่นี่แล้ว”
หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ
“อะไรนะ? คุณกำลังจะไปแล้วเหรอ? ฟื้นความจำได้แล้วเหรอ?”
มู่เชียนเชียนมีสีหน้าประหลาดใจ
หยางเฉินส่ายหัว “ตอนนี้ยัง แต่ผมรู้สึกว่ามันอยู่ไม่ไกลจากวันที่ผมฟื้นคืนความทรงจำ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด มู่เชียนเชียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “พี่เสี่ยว คุณน่าจะรู้ว่า พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันชอบคุณ เธอโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยคบใครเลย คุณเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอหวั่นไหว”
“คุณนี่มันไร้หัวใจจริงๆ พอฟื้นความจำได้แล้ว ก็จะไปจากที่นี่งั้นหรือ?”
“จะว่าไปแล้ว นี่ก็เป็นความรู้สึกของตัวคุณเองด้วย คิดว่าตัวเองกำลังจะฟื้นความทรงจำ ผมบอกคุณได้เลยว่า หลายคนที่ความจำเสื่อมจะมีความรู้สึกนี้ แต่คนที่เสียสติ จะไม่มีทางฟื้นคืนความทรงจำอีกเลยตลอดชีวิต”
มู่เชียนเชียนกล่าวอย่างมีอารมณ์ “คุณเสี่ยว คุณอย่าไปคิดอะไรมากเลย แค่อยู่กับพี่สาว ตกลงไหม?”
“คุณอย่ากังวลไปเลย ถ้าวันหนึ่งเกิดฟื้นความจำได้จริงๆ ถ้าคุณมีผู้หญิงที่รักอยู่แล้ว พี่สาวจะไม่มีทางตามตอแยคุณ”
“เธอเกิดในตระกูลใหญ่ พี่สาวนั้นน่าสงสารมากพอแล้ว ไม่มีแม้โอกาสจะได้เลือกความสุข กว่าจะเจอคนที่ชอบนั้นไม่ง่าย ครอบครัวก็ยินดี แต่คุณกลับไม่เต็มใจ มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอ”
“พี่เสี่ยว พี่สาวเป็นผู้หญิงที่ดีมากจริงๆ เธอจะเป็นภรรยาที่ดีในอนาคต ถือว่าฉันขอร้อง คุณอยู่กับเธอได้ไหม?”
มู่เชียนพูดพลางน้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
หยางเฉินมองออกว่า ว่าเธอต้องการให้ตนนั้นอยู่กับลู่ฉิงเสว่จริงๆ
หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน
เขาย่อมรู้ดีว่า ลู่ฉิงเสว่นั้นเป็นผู้หญิงที่ดีแค่ไหน ทั้งสวยและจิตใจดี ดูเหมือนจะไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ในตัวเธอเลย
เกรงว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถปฏิเสธผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาแบบนี้ได้
แต่ถ้าเขายอมรับลู่ฉิงเสว่จริงๆ แล้ววันหนึ่งได้รู้ว่าตนเองนั้นมีคนรักอยู่แล้ว พอถึงตอนนั้น แล้วเขาจะจัดการอย่างไรกับความสัมพันธ์ของเขากับลู่ฉิงเสว่ล่ะ?