พูดจบก็แนะนำกับจางเสี่ยวเฟิง “เสี่ยวเฟิง นี่คือสามีของฉันเย่เฉิน”
“สามี จางเสี่ยวเฟิงถามอย่างตกใจ “พี่ชูหรันแต่งงานแล้วเหรอ？”
เซียวชูหรันพยักหน้า หัวเราะพูดว่า “ฉันแต่งงานมาสามปีกว่าแล้ว พี่สาวเธอล่ะ？ อยู่บ้านไหม？”
เวลานี้ เด็กผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือแดงทั้งห้านิ้วเดินเข้ามา แสร้งยิ้มพูดว่า “ชูหรันเธอมาแล้ว！”
ผู้หญิงคนนี้รูปลักษณ์ค่อนข้างสวย รูปร่างก็ไม่เลว ต้องเป็นคนชนชั้นกลางขึ้นไปอย่างแน่นอน
เพียงแต่ชุดที่ผู้หญิงสวมแต่งงานที่ราคาถูกๆ กระทั่งสามารถมองเห็นด้ายส่วนหนึ่งที่หลุดออกจากลูกไม้ได้เลย
สามีภรรยาออกมาจากห้อง สามีภรรยาคู่นี้ดูเหมือนคนอายุประมาณห้าสิบ ลักษณะเย็นชา มองเซียวชูหรัน ถามจางเสี่ยวม่าน “สองคนนี้เป็นใคร พวกเขามาทำไม”
จางเสี่ยวม่านพูดว่า “ชูหรันเป็นเพื่อนมัธยมปลาย แต่ก่อนเธอก็เคยมาบ้านเรา แต่พวกคุณคงจะลืมแล้ว”
เซียวชูหรันพูดอย่างมีมารยาทว่า “สวัสดีค่ะคุณอาคุณน้า ใช่แล้ว ยังไม่ได้แนะนำกับพวกคุณเลย คนนี้คือสามีฉันชื่อเย่เฉิน”
เย่เฉินหันไปทางครอบครัวนี้พร้อมค่อยๆพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร
หญิงวัยกลางคนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยถาม “เสี่ยวม่าน พวกเขาทั้งสองมาบ้านของเราหมายความว่าอย่างไร”
จางเสี่ยวม่านพูด “ ฉันขอร้องให้ชูหรันขับรถส่งฉันไปจินหลิง”
“อะไรนะ？！” หญิงวัยกลางคนนั้นกัดฟันด่าว่า “แกมันไอ้ของไม่มีราคานี่แกยังจะดื้อดึงไปแต่งงานกับไอ้เลวนั่น？！”
จางเสี่ยวม่านพยักหน้า ดื้อดึงพูดว่า “ฉันตัดสินใจแล้วจะไม่มีการเปลี่ยน！”
พูดจบ เธอพูดกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน รบกวนเธอแล้ว มาที่ที่ห่างไกลขนาดนี้”
เซียวชูหรันรีบพูด “เสี่ยวม่าน เธอกับฉันยังจะมาเกรงใจขนาดนี้ทำไม？”
จางเสี่ยวม่านยิ้มด้วยความปลื้มพูดว่า “ชูหรัน นี่ก็ช้าแล้วนะ ยังต้องใช้เวลาขับรถอีกค่อนข้างนาน ถ้างั้นพวกเราออกเดินทางกันตอนนี้กันเลยนะ”
“ ได้ เซียวชูหรันพยักหน้าพูด งั้นพวกเราก็ไปกันตอนนี้เลย”
“เดี๋ยวก่อน！”
ตอนนี้ ชายวัยกลางคนที่ใบหน้าดุขวางหน้าจางเสี่ยวม่านพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “แกมันไอ้ของไม่มีค่า พูดแล้วยังปีกกล้าขาแข็งใช่ไหม？”
“ฉันจะบอกเธอ วันนี้ถึงแม้จะมีพระเจ้ามา ก็ไม่สามารถพาแกออกจากประตูนี้ไปได้！”
“แล้วก็ ฉันทักทายพี่สะใภ้แกเรียบร้อยแล้ว เขาอยู่โรงพยาบาลอำเภอแผนกสูตินารีเวชมีคนคุ้นเคย วันเสาร์อาทิตย์นี้สามารถทำโอทีช่วยผ่าตัดให้เราได้ ไม่นานเธอก็ว่านอนสอนง่ายยอมไปโรงพยาบาลอำเภอเอาเด็กออก จากนี้ไปก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้เลวแซ่ซุนนั่นอีก”
“เป็นไปไม่ได้!” จางเสี่ยวม่านกล่าวอย่างเด็ดขาด: “ฉันไม่สามารถฆ่าลูกของฉันได้ และไม่มีใครสามารถหยุดฉันไม่ให้แต่งงานกับซุนหงเหว่ยได้ เว้นแต่เป็นซุนหงเหว่ยไม่ต้องการแต่งงานกับฉัน ไม่ว่าพวกคุณจะต้องการตัดสัมพันธ์กับฉัน วันนี้ฉันก็ต้องได้แต่งงาน!”
ชายวัยกลางคนหยิบไม้นวดแป้งที่หนาพอๆ กับข้อมือขึ้นมาทันที และใช้ตรงปลายชี้ไปที่ใบหน้าของจางเสี่ยวม่าน เขาโกรธจนตาแทบจะหลุดด่าว่า “ถ้าเธอกล้าที่จะออกไปจากประตูนี้ ฉันจะตีขาเธอหัก ถึงแม้ว่าฉันจะหักขาเธอ ฉันก็ขายเธอให้คนพิการในชนบทได้ในราคา 200,000 หยวน ไม่ว่าจะยังไงฉันจะไม่ยอมให้เธอเสียเปรียบไอ้แซ่ซุนนั่นหรอก”
———