VeraWang เป็นนักออกแบบชุดเวดดิ้งชาวจีนที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก
ชื่อจีนของหล่อนคือหวังเวยเวย
แม้กระทั่งตอนที่ลูกสาวของมิสเตอร์คลินตันอดีตประธานาธิบดีของอเมริกาแต่งงาน ชุดเจ้าสาวที่สวมใส่ล้วนเป็นฝีมือการออกแบบของหล่อน
ชุดเจ้าสาวที่วิคตอเรียภรรยาของเบคแฮมสวมตอนที่เข้าพิธีแต่งงานกับเบคแฮมก็เป็นชุดเจ้าสาวที่หล่อนออกแบบเช่นกัน ยังมีบริตนีย์ สเปียร์ผู้โด่งดัง รวมถึงหลานสาวของราชาคาสิโนแห่งมาเก๊า ที่ล้วนสวมชุดเจ้าสาวซึ่งออกแบบโดยหล่อนเข้าพิธีวิวาห์อีกด้วย
ด้วยอิทธิพลที่ส่งผลต่อนานาชาติของหวังเวยเวย ตามปกติแล้วหล่อนจะเป็นร้านในเมืองชั้นนำต่างๆ ของโลกเท่านั้น เหตุผลที่มาเปิดร้านในเมืองชั้นสองอย่างเมืองจินหลิง เหตุผลหลักก็เป็นเพราะหล่อนกับซ่งหวั่นถิงมีความสัมพันธ์ส่วนตัวไม่เลวเลย และซ่งหวั่นถิงก็ชื่นชอบชุดเจ้าสาวที่หล่อนออกแบบมาก ดังนั้นซ่งหวั่นถิงจึงลงทุนเปิดร้านขึ้นมา
ชุดเจ้าสาวที่หวังเวยเวยออกแบบ ปกติแล้วสุ่มหยิบออกมาส่งๆ สักชุดก็มีราคาหลายแสนหยวนขึ้นไปแล้ว
คนส่วนใหญ่ก็ได้แต่มองทว่าเอื้อมไม่ถึง
ในใจของเย่เฉินทราบกระจ่างดี หลังจากเซียวชูหรันไปบ้านของจางม่านม่าน ได้เห็นหล่อนได้รับการปฏิบัติด้วยอย่างไม่เป็นธรรมมากมายขนาดนั้น ในใจก็ตั้งเป้าหมายแน่วแน่แล้วว่าจะช่วยเหลือให้เพื่อนร่วมชั้นที่น่าสงสารคนนี้ได้เชิดหน้าชูตาบ้าง
ดังนั้น พอซ่งหวั่นถิงพูดออกมาว่า จะจัดเตรียมชุดเจ้าสาวของหวังเวยเวยให้เขา เขาก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
เพียงแต่ เขารู้อยู่แก่ใจดี ทุกอย่างต้องมีขอบเขต ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบอกกับซ่งหวั่นถิงว่า “หวั่นถิง นี่เป็นเพียงเพื่อนสมัยมัธยมปลายของภรรยาผม ดังนั้นคุณไม่จำเป็นทุ่มเทมากเกินไป และไม่ต้องเอาชุดเจ้าสาวราคาแพงรุ่นใหม่ล่าสุดมา ดีที่สุดคือเอาชุดแต่งงานสำหรับให้เช่าโดยเฉพาะของพวกคุณมา เอามาให้ผมเช่าสักวันก็พอแล้ว”
ซ่งหวั่นถิงรีบเอ่ยว่า “ปรมาจารย์เย่ คุณจะเกรงใจฉันไปทำไมล่ะคะ ถือเสียว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ฉันมอบให้เพื่อนร่วมชั้นของภรรยาคุณก็ได้ค่ะ”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่ต้องหรอกหวั่นถิง หากว่ามอบให้เลยล่ะก็ เรื่องราวมันจะเลยเถิดไป”
ว่าแล้วเขาก็เอ่ยสำทับไปอีกว่า “โบราณว่าไว้ ให้ข้าวหนึ่งตวงเป็นบุญคุณ ให้ข้าวหนึ่งเม็ดก่อความแค้น ให้แต่พอควรจะเป็นบุญคุณ ให้มากเกิน อาจก่อให้เกิดความเคียดแค้นชิงชังได้ ภรรยาของผมแค่อยากให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอได้สวมชุดเจ้าสาวที่งดงามเข้าพิธี ดังนั้นยืมแค่วันเดียวก็พอแล้ว”
ถึงแม้เย่เฉินจะเป็นนายน้อยผู้สูงศักดิ์ของตระกูลเย่ แต่ในช่วงหลายปีมานี้ เขาล้วนดิ้นรนอยู่ในจุดต่ำสุดเสมอมา พบเห็นความอัปลักษณ์ชั่วร้ายของสันดานมนุษย์มากมายแล้ว ในใจเขากระจ่างดียิ่งนัก ว่าบางครั้งก็ไม่ควรให้ความช่วยเหลือจนถึงที่สุดเกินไป
บางครั้ง บางเรื่องราว ไม่ใช่ยิ่งสมบูรณ์แบบก็ยิ่งดี แต่ควรทำให้พอดีถึงจะได้ผลดี มิเช่นนั้นผลกระทบที่ตามมาจะมากเกินไปแน่นอน
เปรียบเสมือลูกของเพื่อนป่วยเข้าโรงพยาบาล ต้องการยืมเงินสองหมื่นหยวน และตัวคุณก็มีความสามารถพอจะช่วยเหลือได้จริงๆ แบบนั้นคุณก็ให้เขายืมเงินสองหมื่นหยวนได้
หากว่าถึงเวลาแล้วเงินสองหมื่นหยวนไม่พอใช้ ค่อยว่ากันถึงปัญหาที่ทำให้ไม่พอใช้อีกที แต่ในตอนที่คนอื่นออกปากขอยืมเงินสองหมื่นหยวน คุณไม่ควรเป็นฝ่ายเสนอเงินให้คนอื่นยืมสองแสนหยวนได้
ซ่งหวั่นถิงก็เข้าใจเจตนาของเย่เฉินแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงรีบตอบไปว่า “ปรมาจารย์เย่ คุณวางใจเถอะค่ะ หวั่นถิงเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะให้คนจัดเตรียมชุดเจ้าสาวสำหรับให้เช่าโดยเฉพาะมาสักชุดนะคะ”
“ได้” เย่เฉินเอ่ยอย่างพอใจ “เอาแบบนี้เถอะ ตอนนี้ผมกำลังเตรียมมุ่งตรงไปที่โรงแรม หากว่าทางคุณจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว แบบนั้นผมก็จะหล่อนไปที่ร้านชุดเวดดิ้งของคุณก่อน เปลี่ยนชุดเจ้าสาวแล้วค่อยไปที่โรงแรม”
“ไม่มีปัญหาค่ะ!” ซ่งหวั่นถิงรีบตอบ “ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะแชร์พิกัดร้านชุดเวดดิ้งให้คุณนะคะ!”
ในไม่ช้า เย่เฉินก็ได้รับพิกัดทางWECHAT
เขานำพิกัดนี้มาเปลี่ยนเป็นเป้าหมายปลายทางทันที แล้วขับนำทางภรรยากับจางเสี่ยวม่านที่อยู่ด้านหลังทันที มุ่งหน้าไปยังร้านชุดเวดดิ้งของซ่งหวั่นถิง
รถซุปเปอร์คาร์สองคันเคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วสูง ขับเข้าสู่เขตตัวเมือง ทว่าไม่ได้มุ่งหน้าไปยังโรงแรมฮิลตันสถานที่จัดงานแต่งในวันนี้ของจางเสี่ยวม่าน
จางเสี่ยวม่านพบว่าเส้นทางคล้ายจะผิดแปลกไปจากปกติ จึงเอ่ยถามเซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายอย่างแปลกใจ “ชูหรัน เธอขับมาผิดทางหรือเปล่า? ถนนเส้นนี้ไม่ได้ไปที่โรงแรมฮิลตันนะ”
เซียวชูหรันยิ้มนิดๆ เอ่ยตอบ “ไม่เป็นไรหรอก พวกเราขับตามเย่เฉินไปก็พอแล้ว ตลอดทางมานี้พวกเราขับรถกันค่อนข้างเร็ว ดังนั้นทันเวลาแน่นอน”
จางเสี่ยวม่านอยากสอบถามสถานการณ์ แต่พอคิดๆ ดูแล้วก็ยังคงปล่อยผ่านไป
—