ณ ยานขนส่ง
ลู่โจวกำลังพลิกดูไดอารี่ช้าๆ
ในที่สุดสือจินก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ในไดอารี่นั้นมีอะไรอีกเหรอ?”
เขาเองก็ได้อ่านไดอารี่ไปแล้ว มันมีแค่ประมาณห้าหมื่นคำเท่านั้น เขาไม่รู้จริงๆ
หลังจากได้ยินคำถามของสือจิน ลู่โจวก็ตอบกลับอย่างเป็นกันเองว่า “ถ้าสิ่งที่คุณกำลังพูดถึงเป็นเบาะแสที่สามารถแก้ไขสถานการณ์ปัจจุบันของเราได้ก็คิดว่ามันคงไม่มีหรอก”
เนื่องจากซิงเปียนมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการในเมืองก่วงฮั่น เขาจึงไม่สามารถไปที่ดาวซีรีสกับลู่โจวได้ อย่างไรก็ตามซิงเปียนก็ส่งสือจินซึ่งเป็นมือขวาของเขาไปช่วยลู่โจวแทน
ไม่มีเที่ยวบินไปยังแถบดาวเคราะห์น้อยบนเทียนโจวเลย เขาสามารถเดินทางผ่านเรือของกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชียเท่านั้น
“แล้วทำไมคุณ…”
ลู่โจว “แค่สนใจบางอย่างน่ะ”
บางทีการเดินทางไปยังแถบดาวเคราะห์น้อยก็น่าเบื่อจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะนิสัยของมืออาชีพ สือจินถามโดยไม่รู้ตัวว่า “ผมขอรู้ได้ไหมว่ามันคืออะไร?”
ลู่โจวไม่มีได้อยากจะปิดเรื่องนี้อยู่แล้ว
“มันเป็นช่วงครึ่งหลังของไดอารี่”
สือจินตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงยืนยันว่า “ผมบอกคุณได้เลยว่าไดอารี่นี้คือคำตอบทุกอย่าง เราค้นสถานีอวกาศแล้วไม่พบเบาะแสใดๆ เกี่ยวกับเจ้าของไดอารี่เล่มนี้เลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว” ลู่โจวยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดเบาๆ ว่า “ถึงจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น แต่มันจะไม่อยู่บนสถานีอวกาศ”
สือจิน “ถ้าอย่างนั้น…”
ลู่โจวกล่าวอย่างกระชับ “คุณจะรู้เองเมื่อเราไปถึงดาวซีรีส”
…
หลังจากเกือบสามวันครึ่งของการเดินทาง ในที่สุดก็ได้เทียบท่าที่ท่าเทียบเรือทหารชั่วคราวที่ปฏิบัติการอยู่เหนือดาวซีรีส
ในฐานะที่เป็นแนวหน้าของอารยธรรมมนุษย์ ความรกร้างที่นี่ทำให้เขานึกถึงดวงจันทร์เมื่อร้อยปีก่อนเลยทีเดียว
“ในที่สุดคุณก็มา!”
หลังจากที่เห็นลู่โจวก้าวออกจากรถรับส่ง นักวิชาการหวังชื่อเฉิงก็นำนักเรียนของเขาและทักทายเขาด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็จับมือขวาของลู่โจวเอาไว้
ลู่โจวข้ามการพูดคุยเล็กน้อยๆ และเข้าประเด็นทันที
“สถานการณ์ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง?”
นักวิชาการหวัง “สามวันครึ่งที่แล้ว ด้วยความช่วยเหลือของเรือบัญชาการ เราช่วยอาร์เรย์คอมพิวเตอร์ควอนตัมให้เสร็จสิ้นโปรแกรมการคำนวณ จากนั้นเราก็ได้ผลลัพธ์ที่แปลกประหลาดมากๆ”
ที่ยืนอยู่ข้างเขาคือสือจิน เขาขมวดคิ้วและถามว่า “ผลลัพธ์ที่แปลกประหลาด?”
“ใช่” นักวิชาการหวังชื่อเฉิงพยักหน้าอย่างจริงจัง เขาพูดต่อว่า “ผมไม่สามารถบรรยายความประหลาดใจในใจของผมได้เลย… ผมเชื่อว่าหลังจากที่คุณเห็นผลการคำนวณของคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น คุณจะรู้สึกเหมือนกัน!”
“แล้วเราจะรออะไรล่ะ?” ลู่โจวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เร็วเข้า พาพวกเราไป”
ทหารกองทัพคนหนึ่งเดินไปด้านข้าง มองดูลู่โจว สือจิน และหลิงเดินจากรถรับส่งแล้วพูด
“ท่านสุภาพบุรุษทุกท่าน โปรดตามผมมา เราจำเป็นต้องดำเนินการตรวจสอบความปลอดภัยก่อน”
“ไม่ต้องตรวจสอบ นี่คือนักวิชาการลู่ และผู้ช่วยหุ่นยนต์ของเขา ผมรับประกันเอง” เขาก้าวไปข้างหน้า สือจินหยิบบัตรจากร่างกายของเขาและแสดงให้ทหารดู “นี่คือใบรับรองของผม”
หลังจากจ้องไปที่ไอดีสักพักและยืนยันว่าไม่มีปัญหา ทหารก็พูดต่อ “ตามระเบียบแล้ว หุ่นยนต์ไม่ได้รับอนุญาตให้เหยียบดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ แต่เนื่องจากผู้ค้ำประกันคืออาจารย์ลู่ เราจึงปล่อยมันไปได้ครับ แต่เราต้องติดตั้งสิ่งประกันบางประเภทเอาไว้นะครับ”
ลู่โจว “ประกันแบบไหน?”
สือจิน “สิ่งที่คล้ายกับปลอกคอระเบิด ถ้ามันวิ่งหนีไปกะทันหันมันก็จะระเบิดหัวมันออกมา”
แม้ว่าแกนกลางของหุ่นยนต์จะเป็นชิปหน่วยความจำที่อยู่ในช่องอก แต่สมองซึ่งเป็นจุดสนใจของเซนเซอร์ภาพและการได้ยินก็เป็น ‘อวัยวะ’ ที่สำคัญเช่นกัน
ก่อนที่ไวรัสอัลฟ่าจะได้รับการแก้ไข ปลอกคอระเบิดชนิดนี้ถือได้ว่าเป็นประกันประเภทหนึ่งเพื่อขจัดอันตรายที่ในร่างกาย
แม้ว่าความเสี่ยงของไวรัสอัลฟ่าจะถูกนำมาพิจารณา แต่การใช้หุ่นยนต์ก็ยังน่าเชื่อถือกว่าการใช้แรงงานมนุษย์อยู่ดี
แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้ ลู่โจวก็ยิ้มให้และไม่พูดอะไรตอบ
พูดตามตรงมันจะได้ผลกับหลิงเหรอ?
ถ้าการเป่าผิวหนังทำให้คนรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยก็อาจถือว่ามีประโยชน์
หลังจากที่ทหารที่รอที่จุดตรวจสวมปลอกคอระเบิดที่หลิง กลุ่มดังกล่าวได้ติดตามนักวิชาการหวางไปที่ด้านในของอาร์เรย์คอมพิวเตอร์ควอนตัมโดยไม่ต้องรอนาน
ลู่โจวมองไปรอบๆ อาคารรูปพัดขนาดใหญ่ที่ฝังลึกอยู่ใต้ดิน ซึ่งเหมือนกับเวทีโรมันโบราณ แนวสายตาของเขามองไปที่เทอร์มินัลที่อยู่ตรงกลางของอาร์เรย์คอมพิวเตอร์ควอนตัม
นี่ควรเป็นกุญแจสำคัญในการแก้ไขวิกฤตทางปัญญาแน่
เมื่อลู่โจวเดินไปที่อาคารผู้โดยสารและยืนนิ่ง เขาเหลือบมองเพียงชั่วครู่ที่บรรทัดรหัสที่กะพริบบนหน้าจอ
อยู่ๆ ก็มีความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของเขา
หลังจากสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของลู่โจว นักวิชาการหวังซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มและพูดว่า “มันน่าเหลือเชื่อมากเลยเหรอ?”
“มันคือ…” ลู่โจวพยักหน้า “มันอาจจะเป็น…”
“ดูเหมือนคุณจะเห็นสินะ” น้ำเสียงที่สงบลงในที่สุดมีร่องรอยของความตื่นเต้นในขณะที่นักวิชาการหวังพูดต่ออย่างรวดเร็ว “ใช่ นี่คือโปรแกรมเอไอที่สามารถพัฒนาเองได้โดยอัตโนมัติ! แม้ว่ารหัสของโปรแกรมนี้เองจะซับซ้อนมากจนเราไม่สามารถแยกวิเคราะห์ได้ แต่เรายังสามารถเข้าใจมันทางอ้อมผ่านปรากฏการณ์บางอย่าง…
“แค่วันเดียวมันก็ได้เรียนรู้ภาษาทั้งหมดบนโลกและสามารถใช้ภาษาเหล่านั้นได้อย่างเชี่ยวชาญเพื่อสื่อสารกับเรา”
สือจินเลิกคิ้วขึ้น “ฟังดูเหมือนไม่ใช่ฟังก์ชันที่น่าทึ่งเท่าไหร่นะ”
หวังชื่อเฉิง “นี่ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นจริงๆ แต่ไม่ใช่แค่เรื่องการแปลแค่นั้น อันที่จริงแล้วสิ่งที่สามารถทำได้นั้นเหนือจินตนาการของเรา”
ลู่โจว “เช่นอะไร?”
หวังชื่อเฉิง “อารมณ์!”
ทันทีที่ลู่โจวได้ยินคำนี้ เขาก็ถึงกับหยุดหายใจไป
ปัญญาประดิษฐ์ขั้นสูง!
แม้ว่าเขาจะมีลางสังหรณ์ในด้านนี้มาก่อน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะถูกต้อง
ดูเหมือนสือจินจะไม่เข้าใจถึงปมของปัญหานี้ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถามด้วยความสนใจ “อารมณ์เหรอ?”
หวังชื่อเฉิงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “ใช่ อารมณ์ของจริง! เป็นการยากที่จะอธิบายความรู้สึกนี้ แต่ผมแน่ใจว่าไม่ใช่การจำลองพฤติกรรมของมนุษย์ที่ออกแบบโดยอัลกอริธึมการเรียนรู้ของเครื่องอย่างแน่นอน!”
“เราพยายามฝังมันไว้ในความทรงจำของหุ่นยนต์ดูแลทำความสะอาด—”
ใบหน้าของสือจินเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณทดลองกับหุ่นยนต์เหรอ?”
“วางใจเถอะ ทุกอย่างอยู่ในขอบเขตที่ควบคุมได้” นักวิชาการหวังชื่อเฉิง โบกมือและพูดต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ “มีบางสิ่งที่น่าประหลาดใจเกิดขึ้นมาก หุ่นยนต์ได้พัฒนาความรู้สึกตระหนักรู้ในตนเองอย่างแท้จริง!”
“จากนั้นเราก็ได้ฝังมันในชิปหน่วยความจำที่ติดไวรัสอัลฟ่า ชิปหน่วยความจำที่เรียกว่าตื่นรู้ และก็มีบางอย่างมหัศจรรย์เกิดขึ้น! ไวรัสที่มีนั้นดูเหมือนจะหายไป… มันเหมือนกับว่าไวรัสถูกเอาชนะโดยสิ่งมีชีวิตที่สูงกว่า”
ลู่โจว “ชิปหน่วยความจำสองตัวอยู่ที่ไหน!”
“ไม่ต้องตื่นเต้นไป ผมจะทำลายพวกมันหลังจากการทดลองเอง” นักวิชาการหวังชื่อเฉิงยิ้ม เขายังคงมองดูคอมพิวเตอร์ควอนตัมที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความหลงใหลเล็กน้อยในดวงตาของเขา
“มันแตกต่างจากหุ่นยนต์ที่ทำขึ้นเพื่อกวาดพื้นหรือผลิตกระป๋อง นี่คือชีวิตที่ชาญฉลาดอย่างจริงแท้!”
“มันเหมือนกับทารกแรกเกิด”
ลู่โจวไม่สนใจนักวิชาการหวังที่ตื่นเต้นมากจนพูดไม่ถูก จากนั้นเขาก็จ้องตรงไปที่ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างหน้าเขา ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ผ่านไปสักพัก เขาถามว่า “ผมขอลองใช้อุปกรณ์ที่นี่ได้ไหม?”
นักวิชาการหวังซื่อเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “ได้สิ แน่นอน”
ลู่โจวพยักหน้าและเดินไปที่สถานีควบคุมที่อยู่ตรงกลางของอาร์เรย์คอมพิวเตอร์ควอนตัม หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ป้อนรหัสผ่านยาวๆ ลงไปในนั้น
โค้ดที่อยู่เต็มหน้าจอหายไปเกือบหมดอย่างรวดเร็วและถูกแทนที่ด้วยอินเทอร์เฟซย้อนยุคที่เรียบง่าย
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ต่อหน้าพวกเขา ใบหน้าของทุกคนก็แสดงสีหน้าประหลาดใจพร้อมเพรียงกัน
เมื่อมองไปที่อินเทอร์เฟซการทำงานแปลกๆ นักวิชาการหวางก็ตกตะลึงเล็กน้อยในขณะที่เขาพูด
“นี่มัน…”
“โหมดผู้ดูแลระบบ” ลู่โจวตอบสั้นๆ “รหัสผ่านถูกซ่อนอยู่ในไดอารี่เล่มนั้นจริงๆ สินะ ผมเพิ่งเจอมันไม่นาน…”
ขณะที่เขาพูดใบหน้าของเขาก็มีความสนใจเล็กน้อย และเขาพูดต่อ “มันน่าจะมีบางอย่างเช่นไฟล์การทดลองหรือบันทึก”
อย่างเช่นเรื่องที่ว่า…
เกี่ยวกับไวรัสอัลฟ่าที่กวาดเมืองก่วงฮั่นและแม้แต่โลก รวมถึงพวกที่อ้างว่าถูกปลุก พวกเขามาจากไหน และทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้…
…………………………………………………