เมื่อเห็นว่าเซว์ซิงหลงยังคงกล้าที่จะคัดค้านอยู่ หงห้าก็ตำหนิอย่างเคร่งครัดว่า: “บังอาจ แกกล้าขัดขืนคำสั่งของอาจารย์เย่เหรอ แกอยากตายหรือไง?”
เซว์ซิงหลงคลั่งรักลูกสาวที่ไร้ประโยชน์ของเขามาก ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจสถานะอันสูงส่งของท่านหงห้า เขาพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “ลูกสาวของฉันยังเด็ก! จะให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่แก่เหมือนฉันได้อย่างไร!”
หม่าจงเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า: “ทำไม แกไม่อยากได้ไอ้แกนี้มาเป็นลูกเขยเหรอ? แล้วทำไมแกถึงปล่อยให้ลูกสาวตัวเองไปมั่วซั่วกับฝรั่งผิวดำที่ต่างประเทศได้ล่ะ?”
เซว์ซิงหลงพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “นั่นเป็นเพราะฉันไม่รู้! ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะไปมั่วกับคนผิวดำคนนั้นตั้งแต่แรก ฉันจะไม่ส่งเธอไปต่างประเทศแน่นอน!”
หงห้าพูดอย่างเฉยเมยว่า: “พอเถอะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ไม่มีใครสามารถฝ่าฝืนการตัดสินใจของอาจารย์เย่ได้ ถ้าขืนแกยังทำตัวไม่เหมาะสมอีกล่ะก็ อย่ามาโทษฉันใจร้ายกับแกก็แล้วกัน!”
เซว์ซิงหลงกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ถ้าแน่จริงก็ฆ่าฉันเลย! ฉันไม่กลัวหรอก! อย่างไรก็ตามฉันยังคงเป็นผู้ถูกยกย่องให้เป็นผู้ประกอบการท้องถิ่นที่ดีเด่นในเมืองจินหลิงเป็นเวลาหลายปี วันนี้คุณจะฆ่าฉันในตอนกลางวันแสกๆและต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้จริงเหรอ?”
หงห้าหน้าบูดขึ้นมาทันที
ไอ้หมอนี้รู้ดีว่าเขาไม่กล้าลงไม้ลงมือกับเขาโดยตรงที่นี่
แม้ว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิใต้ดินของเมืองจินหลิงก็จริง แต่ก็เป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงและมีมูลค่าหลายร้อยล้านในเวลากลางวันแสก ๆ แบบนี้
ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั้น ก็มีเสียงพูดอย่างเย็นชาว่า: “ใครหน้าไหนที่ไม่กลัวตายกล้าขัดคำสั่งของอาจารย์เย่เหรอ ช่างเป็นคนหัวแข็งจริงๆเลย!”
เซว์ซิงหลงเงยหน้าขึ้นและตกตะลึงกับคนพูดอย่างมาก!
คน… คนคนนี้คือเจ้าของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เฉินจื๋อข่ายไม่ใช่เหรอ?
เขาคือประธานของสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลห่งจินหลิง และยังเป็นตัวแทนของตระกูลใหญ่ชั้นนำของเย่นจิงอีกด้วย และผู้ประกอบการที่ยิ่งใหญ่ของเมืองจินหลิงทุกคนต่างก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตัวต่อเขาทั้งนั้น!
เซว์ซิงหลงใช้เวลาหลายปีและเงินจำนวนมากในการทำให้ตัวเองได้เข้าร่วมสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแห่งจินหลิงเพราะเฉินจื๋อข่ายเป็นผู้ก่อตั้งสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแห่งจินหลิงขึ้นมา และสมาชิกของสมาคมนี้ล้วนแต่เป็นเถ้าแก่และผู้ประกอบการชั้นนำของเมืองจินหลิงทั้งนั้น คนที่มีมูลค่าเพียงหลายร้อยล้านอย่างตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมหรอก
หลังจากเข้าร่วมสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแล้ว เขาก็รู้ว่าผู้ประกอบการชั้นนำของเมืองจินหลิง ต่างก็ต้องพึ่งพาความสัมพันธ์และช่องทางของเฉินจื๋อข่ายไม่มากก็น้อย
สาเหตุหลักเป็นเพราะเฉินจื๋อข่ายมีอำนาจมหาศาลในเมืองจินหลิงอย่างไม่มีใครเทียบได้จริงๆ!
เวลาที่นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์บางรายไม่สามารถได้ที่ดินที่ต้องการ พวกเขาก็จะไปขอให้เฉินจื๋อข่ายช่วย ตราบใดที่เฉินจื๋อข่ายเต็มใจช่วย ปัญหาของพวกเขาก็จะได้รับการแก้ไขอย่างแน่นอน
หากผู้ผลิตบางรายไม่ได้รับเอกสารอนุมัติและหนังสือมอบอำนาจจากบริษัทใหญ่ชั้นนำได้ ตราบใดที่เขายอมช่วยเหลือพวกเขา มันก็จะเป็นแค่เรื่องของคำสั่งเดียวเท่านั้น
นี่คือความแข็งแกร่งของเฉินจื๋อข่าย ซึ่งเกินขอบเขตของคนทั่วไปโดยสิ้นเชิง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าเฉินจื๋อข่ายจะมาในวันนี้!
ยิ่งกว่านั้นเขาเรียกชายหนุ่มคนนั้นว่าอาจารย์เย่ด้วยเหรอ? !
ชายหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่? !
เขามองว่าเฉินจื๋อข่ายที่กำลังเดินไปมาด้วยความตื่นตระหนกและพูดอย่างสั่นเทา: “เฉิน…ผู้จัดการทั่วไปเฉิน…โอ้ ไม่นะ…ประธานเฉิน คุณมาที่นี่ทำไม?”
เฉินจื๋อข่ายกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ ฉันมาเพื่อดูว่าใครหน้าไหนที่มันไม่กลัวตายกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของอาจารย์เย่แบบนี้!”
หลังจากพูดจบเฉินจื๋อข่ายก็โค้งคำนับเย่เฉิน และกล่าวด้วยความเคารพว่า: “อาจารย์เย่ครับ ข้าน้อยมาสาย โปรดลงโทษข้าน้อยด้วย!”
———