ตอนที่ 2089 คุณชายหมิงก็กลัวเมียเหมือนกัน
“ทำไมถึงยังไม่ไปซื้อทุเรียนอีก? ได้ ไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหม งั้นฉันจะไปซื้อเอง!” พอเหมยเหมยเห็นว่าลุงเหลาไม่ยอมขยับและเอาแต่ส่งสายตามองเหยียนหมิงซุ่นตลอดจึงโกรธยิ่งกว่าเดิม เธอเดินกระทืบเท้าตึงตังออกไปขับรถ เหยียนหมิงซุ่นจึงได้แต่ส่งสายตาให้ลุงเหลาออกไปซื้ออย่างจนใจ!
กรรมตามสนองแล้ว!
ตอนนั้นเสนอทุเรียนให้แม่ยายไปจัดการจ้าวอิงหัว วันนี้กลับวกมาหาตัวเองเสียอย่างนั้น เรื่องนี้จะให้จ้าวอิงหัวรู้ไม่ได้เด็ดขาด!
“เหมยเหมย…อย่าโกรธเลยนะ เรื่องนี้พี่ผิดเอง…” เหยียนหมิงซุ่นพูดจาเอาใจเหมยเหมยพลางส่งสายตาให้ลี่เมิ่งเฉินสื่อว่าให้เขารีบไสหัวไป
ลี่เมิ่งเฉินกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกินขนมอี๋อย่างเอร็ดอร่อย แถมยังจงใจถามว่า “ทำไมเธอต้องซื้อทุเรียนแบบดิบด้วย? แบบสุกสิถึงจะอร่อย”
ไม่จำเป็นต้องให้เหมยเหมยตอบคำถาม เขาก็แสร้งทำเป็นนึกขึ้นได้แล้วพูดด้วยท่าทีเกินจริงว่า “คงไม่ใช่ว่าเธอจะให้เหยียนหมิงซุ่นคุกเข่าบนเปลือกทุเรียนหรอกใช่ไหม? มันยุ่งยากจะตาย ฉันคิดวิธีการอื่นให้เธอดีกว่า หรือไม่งั้นก็คุกเข่าบนกระดานเข็มสิ ของพวกนั้นใช้เวลาหาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้แล้ว…”
“หุบปาก!”
เหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยตะโกนขึ้นพร้อมกันจนน้ำลายกระเด็นเต็มหน้าลี่เมิ่งเฉิน
“ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะให้ป้าฟางใส่ผงปาโต้[1]ลงในขนมอี๋ที่นายกินซะ” เหมยเหมยเอ่ยเสียงเย็นชาข่มขู่เขา
ผู้ชายของเธอจะคุกเข่าบนไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าบ้านี่ด้วย?
อีกอย่างความบาดหมางระหว่างเธอกับเหยียนหมิงซุ่นถือเป็นเรื่องภายในครอบครัว ลี่เมิ่งเฉินเข้ามาจุ้นแบบนี้ชักจะหาเรื่องให้คนเกลียดเสียแล้ว!
ลี่เมิ่งเฉินลูบจมูกมองคู่สามีภรรยาตรงหน้าแค่แวบเดียว เอาเถอะ หนึ่งต่อสอง ลูกผู้ชายอย่างเขาไม่ยอมเสียเปรียบหรอก แยก!
ดังนั้นถึงได้บอกว่าผู้หญิงจัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก ไม่กี่วินาทีก่อนยิ้มแย้มดั่งดอกไม้บาน แต่ไม่กี่วินาทีต่อมากลับถือมีดมาฟาดฟันกันเสียแล้ว!
ทั้ง ๆที่เมื่อครู่สองสามีภรรยาคู่นี้ยังทะเลาะกันเองอยู่เลย ตอนนี้กลับร่วมมือกันตะคอกใส่เขา ซ้ำยังจะใช้ผงปาโต้ทำร้ายเขาด้วย สมองเพี้ยนไปแล้วเหรอ!
การทำงานของลุงเหลาค่อนข้างไวใช้เวลาไม่นานก็ซื้อทุเรียนกลับมาเป็นคันรถ ชั่วพริบตาเดียวในบ้านก็มีกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปหมด
“ทำไมถึงมีแต่อันสุกหมดเลยล่ะ?” เหมยเหมยสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ทุเรียนสิบกว่าลูกสุกงอมจนปริแตกแล้ว แบบนี้จะคุกเขาได้อย่างไร?
“ร้านผลไม้ไม่มีแบบดิบเลยครับ มีแต่ทุเรียนแบบนี้ทั้งนั้น พ่อค้าบอกว่าถ้าอยากได้แบบดิบให้สั่งจอง อีกประมาณหนึ่งสัปดาห์ถึงจะได้ของครับ!” ลุงเหลาพูดโกหกหน้าตาย พร้อมแอบกะพริบตาส่งซิกให้เหยียนหมิงซุ่นด้วย
เหมยเหมยไม่มีทางเชื่อคำพูดบ้า ๆเหล่านี้แน่ จะไม่มีลูกดิบเลยได้อย่างไรกัน ลุงเหลาจงใจช่วยเหยียนหมิงซุ่นชัด ๆ
“ฉันจะไปซื้อเอง ทุเรียนพวกนี้ลุงเหลากินคนเดียวให้หมดนะ หึ!”
เหมยเหมยกัดฟันจ้องเขาตาเขม็งแล้วคว้ากุญแจรถออกจากบ้านไป เธอไม่เชื่อหรอกว่าทั้งเมืองหลวงจะหาซื้อทุเรียนดิบสักลูกไม่ได้?
หลังจากเหมยเหมยออกไป ลุงเหลาก็ปลอบใจเหยียนหมิงซุ่นว่า “คุณชายหมิงไม่ต้องกังวล ผมแจ้งพวกลูกน้องให้ซื้อทุเรียนดิบทั้งหมดในเมืองหลวงไปแล้ว คุณหนูหาซื้อไม่ได้หรอกครับ!”
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างชื่นชม ใช้ได้ สุดท้ายขิงแก่สิถึงจะเด็ด สมองตอบสนองเร็วดี!
“เอาทุเรียนพวกนี้ไปแบ่งให้พวกนั้นทานเถอะ!” เหยียนหมิงซุ่นมองภูเขาทุเรียนกองเล็กนี้แล้วปวดศีรษะเหลือเกิน กลิ่นนี่มันจริง ๆเลย…
“ได้ครับ!”
ลุงเหลารีบยกหูโทรหาลูกน้องทันทีราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก
ถ้าต้องให้เขากินทุเรียนสิบลูกจริง ๆเขาคงเหม็นตายก่อน!
ในวินาทีนี้ลุงเหลาพลันรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขากับคุณชายหมิงใกล้กันมากขึ้นแล้ว คุณชายหมิงที่เคยอยู่ในใจของเขาในวันวาน ตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกสนิทขึ้นมากเลยแฮะ!
เพราะเหยียนหมิงซุ่นเองก็กลัวเมีย!
คงได้สัมผัสความรู้สึกนี้แล้วสินะ!
เหมยเหมยขับรถวนถามร้านผลไม้กว่าสิบร้านทั่วเมืองหลวงแต่ก็ยังหาซื้อทุเรียนไม่ได้ มีแต่ทุเรียนสุกที่มีกลิ่นหอมเตะจมูกเลยจำใจกลับไปด้วยความผิดหวัง!
พ่อค้าแม่ค้าร้านผลไม้ต่างรู้สึกงงงวยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมีแต่คนหาซื้อทุเรียนดิบ?
หรือว่าทุเรียนดิบจะมีฤทธิ์เป็นยาบำรุงอะไรที่เราไม่รู้งั้นหรือ?
[1] สมุนไพรชนิดหนึ่งใช้ประกอบเป็นยาถ่ายที่มีฤทธิ์รุนแรง
…………………………………………………
ตอนที่ 2090 ก็ฉันตั้งใจจะทำแบบนี้
เหมยเหมยที่ตะเวนหาซื้อทุเรียนอยู่นอกบ้านมานาน ไฟโทสะก็ค่อย ๆเลือนหายไป ไม่ได้โกรธเท่าก่อนหน้านั้นแล้ว หลังจากกลับบ้านไปก็ไม่ได้เอ่ยถึงบทลงโทษคุกเข่าบนเปลือกทุเรียนอีก เพียงแค่ทำสงครามเย็นกับเหยียนหมิงซุ่นต่อไปเท่านั้น
ต่อให้หายโกรธแล้วแต่เธอก็ยังอยากแสดงถึงจุดยืนและความคิดของเธอนี่นา!
เพื่อต่อไปนี้จะได้ไม่ปล่อยให้เหยียนหมิงซุ่นยึดอุดมการณ์ที่ว่าชายเป็นใหญ่แล้วปิดบังอะไรเธออีก!
หลังจากผ่านไปสามวันพิษกู่ในตัวเหยียนหมิงซุ่นก็ถูกกำจัดออกได้อย่างสมบูรณ์ ซากศพในเลือดก็ถูกขจัดออกไปจนสะอาด ลี่เมิ่งเฉินเจาะเลือดเหยียนหมิงซุ่นและคอยสังเกตอาการอยู่ครึ่งวัน จนในที่สุดก็ได้แจ้งข่าวดี
ต่อไปก็ถึงคราวที่ต้องถอนพิษให้เหมยเหมยแล้ว คนของเหยียนหมิงซุ่นได้ส่งหญ้าแปลกพิลึกนั่นมาอีกหลายกระสอบ โชคดีที่หญ้าชนิดนี้ไม่ใช่หญ้าหายากอะไร ไม่เช่นนั้นคงหาให้ไม่ได้ขนาดนี้!
“คุณหนู ให้ป้าช่วยดัดแปลงมันสักนิดไหมคะ?”
ป้าฟางที่เห็นเหมยเหมยกินหญ้าไม่ถึงครึ่งต้นแล้วอาเจียนออกมาก็รู้สึกปวดใจ นึกอยากจะเอาหญ้าพวกนี้ไปดัดแปลงทำของว่างจำพวกเกี๊ยวหรือไม่ก็ขนมปังสอดไส้คงจะอร่อยขึ้นมาบ้าง
เหยียนหมิงซุ่นปวดใจยิ่งกว่า เขารู้ดีเสียยิ่งกว่าใครว่าหญ้าชนิดนี้กลืนยากแค่ไหน ทุกครั้งที่เหมยเหมยกินยาแก้หวัดยังต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นาน ตอนนี้ต้องกินหญ้ารสชาติแย่ขนาดนี้ เธอต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนกันนะ!
ไอ้เฉินซานสมควรตาย ครั้งนี้จะปล่อยมันไปง่าย ๆไม่ได้แล้ว!
ความผิดของคนตายยังพอหนีได้ แต่ความผิดของคนเป็นคงยากที่จะหนีรอด!
ตอนแรกยังใจอ่อนให้เฉินซานอยู่บ้าง แต่พอเห็นความทรมานที่ต้องกินหญ้า เหยียนหมิงซุ่นก็พลันเปลี่ยนเป็นคนใจดำขึ้นมาทันที
เฉินซานที่ถูกกักบริเวณกำลังทะเลาะกับพ่อมดอยู่ พวกเขาทั้งสองถูกขังไว้ในห้องเดียวกัน และต้องสู้รบกันไปทุกวัน วันเวลาที่ผ่านมาช่างมีสีสันเหลือเกิน อาซานตัวสั่นสะท้านขึ้นมากะทันหันติดต่อกันอยู่หลายครั้งจนใจดิ่งวูบ
หรือว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น?
พ่อมดเอ่ยว่า “คนไร้หัวใจอย่างคุณพระเจ้าจะต้องลงโทษ!”
เฉินซานหัวเราะเยาะ “พี่ของเธอได้ลงโทษฉันแล้ว ชีวิตนี้ฉันมิอาจมีลูกได้อีกต่อไป ไม่มีคนดูแลฉันยามแก่และส่งวิญญาณตอนตายด้วยซ้ำ ต่อให้ตายไปก็ไม่มีหน้ากลับไปเจอบรรพบุรุษตระกูลเฉินอีกแล้วล่ะ”
พ่อมดสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาสั่นระริก เขาลังเลอยู่นานทว่ากลับไม่พูดอะไร แต่ไปหาที่หมุดตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง
เดิมทีเหมยเหมยจะให้ป้าฟางปรุงรสชาติลงไปในหญ้านั่นก่อนกิน แต่ลี่เมิ่งเฉินกลับปฏิเสธว่า “รสชาติดั้งเดิมมีประสิทธิภาพดีที่สุด!”
ช่วยไม่ได้ เหมยเหมยจำเป็นต้องหลับตากินหญ้ากลืนเข้าไปดิบ ๆแบบนั้น ไม่สิ จำเป็นต้องเคี้ยวให้ละเอียดก่อนถึงจะกลืนได้
เพราะลี่เมิ่งเฉินบอกว่าแค่เคี้ยวให้ละเอียดน้ำหญ้าก็จะกระจายเต็มพื้นที่ในกระเพาะอาหาร และสามารถฆ่าหนอนกู่พวกนั้นจนตายเรียบได้!
“เอาเถอะ…ฉันสู้ตาย!”
เพื่อการมีลูก เพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็แค่กินหญ้านิด ๆหน่อย ๆเองไม่ใช่เหรอ?
เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในชาติที่แล้ว เรื่องแค่จะเป็นไรไป?
เหมยเหมยผลักเหยียนหมิงซุ่นที่โอบและลูบหลังเธอออก ตบโต๊ะครั้งหนึ่งแล้วคว้าหญ้าขึ้นมาหนึ่งกำยัดเข้าปากเคี้ยวราวกับไม่กลัวตายเลยสักนิด
“แหวะ…”
เหมยเหมยกลอกตาอยู่หลายครั้ง เพราะรสชาติเหมือนอุนจิเลย…
“อย่าคายออกมานะเอาเทปกาวมาปิดปากไว้!” ลี่เมิ่งเฉินคิดวิธีที่ยอดเยี่ยมขึ้นมาได้ เหยียนหมิงซุ่นกลอกตาใส่เขา
แต่ถึงแม้วิธีนี้จะดูห่วยแตกแต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ดีมากเลย!
ลี่เมิ่งเฉินเห็นเหมยเหมยกินหญ้าอย่างยากลำบากจึงให้ป้าฟางสกัดเป็นน้ำแล้วจับกรอกปาก จากนั้นก็ใช้เทปกาวปิดปากเธอไว้ ต่อให้อยากจะอาเจียนออกมาแค่ไหนก็จำใจต้องกลืนลงไป
เหยียนหมิงซุ่นมองน้ำหญ้าที่เหนียวข้นแล้วจ้องลี่เมิ่งเฉินที่แสดงสีหน้าพออกพอใจ อดถามออกไปไม่ได้ว่า “ตอนฉันกินทำไมนายไม่บอกให้ทำวิธีนี้ล่ะ?”
กลิ่นหญ้าพวกนั้นเขาไม่อยากกินมันอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตหรอกนะ!
“นายคือคุณชายหมิงไงคงไม่งอแงกับเรื่องกินหญ้าเล็ก ๆน้อย ๆพวกนี้หรอกใช่ไหมล่ะ?”
ลี่เมิ่งเฉินเหน็บกลับไปหนึ่งประโยคแต่ใบหน้าเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ก็เขาตั้งใจจะทำแบบนี้หนิ ทำไมเหรอ!
………………………………………………………………..