สวีลี่ฉินพูดอย่างติดขัด : “สหายท่านนี้ ใบทะเบียนสมรสพวกเราอยู่ที่บ้าน คุณช่วยยื่นเรื่องหย่าให้เราก่อนได้ไหม กลับไปแล้วพวกเราจะเอามาให้ภายหลัง”
พนักงานพูด : “นี้มันไม่เป็นไปตามกระบวนการ พวกคุณสองคนกลับไปเอามาหน่อยแล้วกันนะคะ”
ซุนเต๋อวั่งรีบพูด : “ไม่ได้ มันจะช้าไป ต้องจัดการให้แล้วเสร็จก่อนตอนเที่ยง”
พนักงานพูด : “พวกคุณสองคนไม่มีความรู้สึกต่อกันแล้ว การหย่ายังไม่ต้องทำตอนนี้ได้ไหม? หากไม่ได้จริงๆ ก็เป็นตอนบ่ายค่อยมาทำเรื่องอีกที่นะคะ!”
ในเวลานี้หงห้าจึงพูด : “คุณผู้หญิงครับ ผมรู้จักหัวหน้าเฉาของสำนักงานกิจการพลเรือนของพวกคุณ ผมจะคุยกับเขาให้จัดการเรื่องนี้เป็นพิเศษ ให้เขาเปิดไฟเขียวให้”
พูดจบ เขาชี้ไปที่ซุนเต๋อวั่ง และพูดกับพนักงานคนนั้น : “พี่ชายของเราต้องการหย่าโดยเร็ว และต้องจดทะเบียนกับคนอื่น ทางโรงแรมเตรียมงานเลี้ยงแขกไว้เรียบร้อยแล้ว รอเขาไปจัดงานแต่ง ไม่สามารถล่าช้าได้แล้ว”
พนักงานมองซุนเต๋อวั่งด้วยความประหลาดใจ แสดงความดูถูกเกินคำบรรยาย
ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าซุนเต๋อวั่งต้องเป็นตาเฒ่าได้แล้วทิ้งแน่
เขาต้องการรีบหย่ากับภรรยาขนาดนี้ ที่จริงตอนบ่ายต้องรีบเข้าวิวาห์กับคนอื่น
แน่นอนว่าเป็นหนึ่งในผู้ชายห่วยๆ
จากนั้นเธอมองท่านหงห้าแล้วพูด : “ถ้าคุณรู้จักหัวหน้าเฉาของพวกเรา อย่างนั้นรบกวนคุณโทรศัพท์หาเขา ถ้าเขาทางนั้นตกลง ฉันทางนี้ก็จะจัดการให้”
ท่านหงห้าพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก
หลังจากอธิบายสถานการณ์ให้อีกฝ่ายฟังแล้ว อีกฝ่ายก็ลงจากอาคารมาต้อนรับเขาทันที
พอหัวหน้าเฉาเห็นท่านหงห้า ก็พูดอย่างเคารพนอบน้อม : “ไอ้หยา ท่านห้า ลมอะไรพัดคุณมาที่นี่!”
หงห้ายิ้มเบาๆ ชี้ซุนเต๋อวั่งกับสวีลี่ฉิน แล้วพูด : “ผมพาสองคนนี้มาทำเรื่องหย่า แต่พวกเขาไม่ได้เอาใบทะเบียนสมรสมาด้วย เวลาก็ค่อนข้างกระชั้นชิด ทางคุณสามารถยืดหยุ่นให้หน่อยได้ไหม?”
หัวหน้าเฉาพยักหน้าและพูดทันที : “ไม่มีปัญหาครับท่านห้า ผมจะให้คนจัดการให้”
ต่อมาพวกเขาจึงพูดกับพนักงานคนนั้น : “เสียวหลิว รีบทำตามความต้องการของท่านห้า จัดการเรื่องหย่าให้สองคนนี้ให้เรียบร้อย”
พนักงานคนนั้นพยักหน้าทันที รีบจัดการเรื่องหย่าให้สองคนในระบบ จากนั้นออกใบหย่าออกมา
เมื่อได้ใบหย่า สวีลี่ฉินทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างขมขื่น
นับจากนี้เป็นต้นไป เธอถือว่าตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างสามีและภรรยากับซุนเต๋อวั่งอย่างสิ้นเชิง ตนเองทุ่มเทอุทิศชีวิตทั้งหมดให้กับตระกูลนี้
คิดไม่ถึงว่า ท้ายที่สุดก็มีชะตากรรมเช่นนี้
อีกทั้งการหย่าร้างกับซุนเต๋อวั่งเป็นเพียงจุดเริ่มต้น จากนั้นตนเองต้องออกไปจากเมืองจินหลิง ไม่สามารถกลับมาได้อีกต่อไป
วันเวลาที่เคยมีความสุขและเต็มไปด้วยความสวยงาม ถูกความรนหาที่ตายชั่วครู่ของตนเองพามาถึงจุดจุดนี้
ในใจของเธอเสียใจจนอยากตบหน้าตนเอง
ณ ตอนนี้ดวงตาท่านหงห้ามองเธอที่นั่งร้องไห้บนพื้นแล้วรู้สึกรำคาญใจ
ดังนั้น เขาพูดกับหม่าจงเหลียงที่อยู่ข้างๆ : “รีบพาคนไปที่รถ เอาผู้หญิงหน้าเหม็นคนนี้ออกไปจากเขตแดนเมืองจินหลิง หลังจากนั้นหากเธอกล้ากลับมาเมืองจินหลิงอีก ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงหักขาทิ้งแล้วโยนทิ้งออกไปจากเมืองจินหลิงให้ผม!”
หม่าจงเหลียงพยักหน้าทันที : “ท่านห้าไม่ต้องกังวล ผมจะเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากเมืองจินหลิงเอง!”
——