ตอนที่ 2123 ความสงสัยของเหยียนหมิงต๋า
อู่เยวี่ยกรีดร้องราวกับคนคลุ้มคลั่ง เหยียนหมิงต๋าได้ยินชัดเต็มสองหูพลันหัวใจก็หล่นลงพื้น
ห้าล้านหยวน?
อู่เยวี่ยเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะกัน?
เมื่อครู่ตอนทานข้าวเยวี่ยเยวี่ยยังบอกว่าจะไปเก็บขยะแบกของเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ ถ้ามีเงินห้าล้านติดตัวแล้วจะไปทำงานที่ทั้งหนักทั้งสกปรกอย่างนั้นได้อย่างไร?
เหยียนหมิงต๋ารู้สึกว่านับวันเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจอู่เยวี่ยแล้ว!
อู่เยวี่ยไม่ยอมเชื่อว่าในบัญชีของเธอไม่มีเงินเลยเริ่มมีปากเสียงกับพนักงานจนสะเทือนไปถึงผู้อำนวยการธนาคาร ผู้อำนวยการธนาคารมาถามด้วยตัวเองและยังยืนยันว่าในบัญชีของเธอไม่มีเงินจริง ๆ มีเพียงสิบหยวนเป็นเงินที่เก็บไว้ตอนเปิดบัญชี
“คุณผู้หญิง ถ้าคุณยังโวยวายอีกเราจะแจ้งความแล้วนะ” ผู้อำนวยการมองอู่เยวี่ยที่ทำตัวเหมือนคนบ้าไร้สติอย่างนึกปวดศีรษะ
อู่เยวี่ยถึงได้สติกลับมาฉุกคิดได้ถึงประเด็นสำคัญของเรื่องนี้
เธอประเมินค่าตัวสูงไปและประเมินค่าอู่เจิ้งซือต่ำไป
เพราะถูกเฮ่อเหลียนเช่อกักบริเวณทำให้เธอไม่สามารถไปยืนยันด้วยตัวเองได้ว่าเงินถูกโอนเข้าบัญชีจริงหรือเปล่า เพียงแค่ฟังจากทนายสวีพูดปากเปล่าจึงหลงคิดว่าอู่เจิ้งซือโอนเงินแต่โดยดี กลับคิดไม่ถึงว่าอู่เจิ้งซือจะลอบแทงข้างหลังเธอได้
เธอประมาทเกินไปเอง
เมื่อนั้นควรย้ำทนายสวีสักคำว่าให้เขาจับตาดูอู่เจิ้งซือโอนเงินด้วยตัวเอง
อู่เยวี่ยรู้สึกเสียใจภายหลัง ไม่มีเงินห้าล้านนั่นเธอไม่สามารถทำแผนการหลายอย่างได้แล้ว อู่เจิ้งซือ รอเธอว่างเมื่อไรจะเอาคืนให้สาสมเลย!
“ขอโทษด้วย ฉันเข้าใจผิดไปเอง ขอโทษที่รบกวน!”
ไม่นานอู่เยวี่ยก็สงบสติอารมณ์ลงได้เลยขอโทษพนักงานธนาคารแล้วเตรียมตัวกลับ ไม่มีเงินห้าล้านแล้วก็ต้องเอาเงินของเหยียนหมิงต๋ามาให้ได้
เหยียนหมิงต๋าออกจากธนาคารแห่งนั้นไปก่อนแล้วเลือกหลบซ่อนอยู่ในมุมลับตาคน เขาฉงนใจเหลือเกินไม่รู้ควรเผชิญหน้ากับอู่เยวี่ยอย่างไร
เยวี่ยเยวี่ยปิดบังอะไรเขาอีกกันแน่?
เหยียนหมิงซุ่นได้รับข่าวที่อู่เยวี่ยเตรียมโอนเงินย้ายบัญชีที่ธนาคารอย่างไวพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก งูพิษออกจากถ้ำแล้วตามคาด
ไม่รู้ว่าพออู่เยวี่ยเห็นบัญชีที่ว่างเปล่าจะรู้สึกอย่างไรกัน?
เริ่มลงมือได้!”
เหยียนหมิงซุ่นพาลุกน้องไปยังที่พักของพวกอู่เยวี่ย ถึงเวลาเก็บแหแล้ว!
พออู่เยวี่ยกลับถึงที่พักก็มักสังหรณ์ใจว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เธออยากให้เหยียนหมิงต๋ารีบพาเธอออกไปจากเมืองนี้
“พี่หมิงต๋า เราไปกันตั้งแต่ตอนนี้เลยเถอะ” อู่เยวี่ยเอ่ย
แผนเดิมคือต้องค้างคืนที่เมืองสือ ซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันสักหน่อยถึงออกเดินทาง
เหยียนหมิงต๋ามองเธอด้วยสายตาแฝงนัยยะบางอย่างแวบหนึ่ง หากเป็นช่วงก่อนไปธนาคารเขาคงทำตามคำสั่งของอู่เยวี่ยทุกอย่าง แต่ตอนนี้…
“ไหนตกลงกันว่าค้างสักคืนก่อนค่อยไปไง? เราเหนื่อยกันมากแล้ว พักค้างคืนเพื่อเก็บแรง อีกอย่างมีของอีกมากมายยังไม่ได้ซื้อเลย”
ครั้งนี้เหยียนหมิงต๋าไม่อยากฟังอู่เยวี่ยอีก เป็นการขัดขืนโดยสัญชาตญาณของเขาที่อยากเห็นอู่เยวี่ยโกรธ แม้แต่เขาเองก็พูดไม่ถูกว่าทำเพื่ออะไร
อู่เยวี่ยย่นคิ้วแต่ไม่นานก็คลายคิ้วก่อนจะพูดเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันแค่เป็นห่วงว่าคนของเฮ่อเหลียนเช่อจะตามมาถึงที่นี่ พี่หมิงต๋า เรารีบไปจากที่นี่เร็ว ๆ ถอะ ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย”
เหยียนหมิงต๋ามองเธออีกแวบหนึ่งและเกิดคำถามในใจ หรือว่าไม่ใช่เพราะไม่ได้เงินห้าล้านมาถึงคิดจะจากไปงั้นหรือ?
อีกอย่างเขาก็อยากรู้มากเช่นกันว่า–
“เยวี่ยเยวี่ย ทำไมเฮ่อเหลียนเช่อถึงต้องกักบริเวณเธอด้วยล่ะ?”
เหยียนหมิงต๋าถามคำถามที่เขาไม่กล้าถามมาโดยตลอดออกมา แม้เฮ่อเหลียนเช่อจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่คงไม่กักบริเวณผู้หญิงคนหนึ่งอย่างไร้เหตุผลหรอกนะ?
หนำซ้ำผู้หญิงคนนี้ยังคลอดลูกชายให้เขาด้วยคนหนึ่งอีกต่างหาก
อู่เยวี่ยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเหยียนหมิงต๋าเริ่มหลุดจากการควบคุมของเธอแล้ว
ไม่ได้เด็ดขาด!
……………………….
ตอนที่ 2124 ถูกล้อมเอาไว้แล้ว
อู่เยวี่ยคิด ๆแล้วก็พยายามบีบน้ำตาก่อนค่อยพูดเสียงสะอื้นว่า “เฮ่อเหลียนเช่อโรคจิต เขารักฉันมากเกินไปเลยอยากกักบริเวณฉันให้อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ห้ามฉันไม่ให้ออกไปเจอใคร ฉันทนความรักที่น่าอึดอัดใจของเขาไม่ไหวเลยอยากหนีออกมา…”
ต่อให้คิดคำโกหกอู่เยวี่ยก็ไม่ลืมที่จะยกยอตัวเองตลอดเวลา ช่างหลงตัวเองจริง ๆ
“อย่างนี้เองเหรอ? แล้วทำไมเธอถึงพาเสี่ยวเป่าออกมาด้วยล่ะ?”
เหยียนหมิงต๋าถามต่อ จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกผิดกับเรื่องเสี่ยวเป่าอยู่ดี หากเสี่ยวเป่าไม่ถูกพาออกมาด้วยคงไม่ตาย
ถึงเฮ่อเหลียนเช่อจะทำไม่ดีกับอู่เยวี่ยแต่ไม่มีทางทำไม่ดีกับลูกชายตัวเองแน่นอน เด็กน้อยที่น่าสงสารคนนั้นยังไม่ทันได้เริ่มต้นใช้ชีวิตก็ต้องตายจากไปเสียก่อน
อู่เยวี่ยลอบด่าในใจ เมื่อก่อนเธอยังรู้สึกว่าเหยียนหมิงต๋าเป็นคนดีเกินไปและหลอกใช้ง่าย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกรำคาญจับใจ แค่เด็กที่ไม่รู้จักคนหนึ่งมีความจำเป็นต้องจดจ่อเรื่องเขาขนาดนั้นเลยหรือไง?
“เสี่ยวเป่าอยู่ห่างฉันไม่ได้ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากแยกจากเสี่ยวเป่า ไม่มีเสี่ยวเป่าฉันมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้ด้วยซ้ำ…” อู่เยวี่ยเอามือปิดหน้าร้องไห้
เหยียนหมิงต๋าทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด เขาอยากพูดเหลือเกินว่าเขาไม่ได้รู้สึกว่าอู่เยวี่ยไม่มีความสุข แถมดูมีความสุขกว่าเมื่อหลายวันก่อนเสียด้วยซ้ำ ตอนทานข้าวก็ไม่เห็นอู่เยวี่ยทานน้อยลง การกระทำต่าง ๆไม่ได้สื่อว่าอู่เยวี่ยไม่มีความสุขตรงไหนเลย
ตรงกันข้ามพอไม่มีเสี่ยวเป่าแล้วเธอกลับดูมีชีวิตชีวายิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ถ้าเสี่ยวเป่าไม่ถูกพามาด้วยบางทีเขาอาจจะยังมีชีวิตที่ดีก็ได้”
ในที่สุดเหยียนหมิงต๋าก็พูดออกมาประโยคหนึ่งแล้วก็เงียบไป
อู่เยวี่ยสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วหยิกต้นขาแรง ๆทีหนึ่งปล่อยให้น้ำตาไหลรินแล้วมองเหยียนหมิงต๋าด้วยท่าทีเศร้าเสียใจ “พี่หมิงต๋า พี่กำลังโทษฉันเหรอ? ฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะ ฉันแค่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเสี่ยวเป่า ฉันไม่อยากแยกจากเสี่ยวเป่าหรอก
ถ้ารู้ว่าเสี่ยวเป่าจะเป็นอะไรไปตั้งแต่แรก ต่อให้ฉันต้องทนปวดใจที่ต้องแยกจากกัน ฉันก็ไม่มีทางพาเสี่ยวเป่าออกมาด้วยหรอก…ฮือฮือ…ฉันเองที่ทำให้เสี่ยวเป่าต้องตาย งั้นฉันจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปเพื่ออะไรอีก”
อู่เยวี่ยร้องไห้เล่นละครตบตา เห็นเหยียนหมิงต๋ายังเงียบเหมือนเดิมก็ทำเพียงกัดฟันพุ่งตัวเข้าหากำแพง
เหยียนหมิงต๋าสะดุ้งรีบพุ่งไปกอดอู่เยวี่ยเอาไว้
“ให้ฉันตายไปซะเถอะ ฉันทำให้เสี่ยวเป่าต้องตาย ฉันจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไรอีก…”
อู่เยวี่ยดิ้นพล่านในอ้อมแขนของเหยียนหมิงต๋าไม่หยุดแต่ไม่ได้ใช้แรงมากนัก อีกทั้งยังใช้หน้าอกอันอวบอิ่มของเธอเสียดสีกับแขนของเหยียนหมิงต๋าตลอดเวลา แต่เธอกลับไม่รู้ว่าเหยียนหมิงต๋ากำลังจมอยู่ในความรู้สึกผิดต่อการตายของเสี่ยวเป่าแล้วจะมีกะจิตกะใจอะไรมาสนใจการยั่วยวนของเธอล่ะ
“เธอตายแล้วเสี่ยวเป่าจะฟื้นขึ้นมาได้เหรอ? หยุดงี่เง่าได้แล้ว ฉันจะออกไปซื้อของแล้วไปจากเมืองสือคืนนี้!”
เหยียนหมิงต๋าไม่ได้โอ๋อู่เยวี่ยเหมือนแต่ก่อนแต่กดอู่เยวี่ยให้นั่งลงบนเก้าอี้ พูดเสียงห้วนไม่กี่ประโยคแล้วก็เตรียมตัวออกไปซื้อของข้างนอก
ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าเมืองสือไม่ปลอดภัย พี่ชายของเขาฉลาดขนาดนั้นต้องคิดได้แน่ ๆว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ เช่นนั้นต้องรีบเดินทางตั้งแต่คืนนี้
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็หวังว่าอู่เยวี่ยจะมีชีวิตที่ดี
รอส่งอู่เยวี่ยไปทางใต้แล้วเขาจะกลับไปมอบตัวที่ค่ายทหาร ไม่ว่าทางนั้นจะลงโทษอย่างไรเขาก็ยอมรับแต่โดยดี
เหยียนหมิงซุ่นพาลูกน้องกลุ่มหนึ่งมาถึงที่พักแล้วโชว์บัตรประจำตัวให้เจ้าของที่พัก เจ้าของที่พักตกใจจนตัวสั่นก่อนจะพาพวกเหยียนหมิงซุ่นไปถึงหน้าห้องของเหยียนหมิงต๋า
“คุณกลับไปเถอะ บอกลูกค้าคนอื่นว่าอย่าเสียงดังและไม่ต้องออกมา”
เหยียนหมิงซุ่นสั่งเจ้าของที่พักแล้วให้ลูกน้องเดินล้อมหน้าล้อมหลังห้องนี้เอาไว้ ต่อให้พวกเหยียนหมิงต๋าติดปีกก็บินหนีไม่รอด
…………………………………..