เลือดเนื้อบนร่างของหลี่จ้งหายไปด้วยความเร็วจนสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า เผยให้เห็นกระดูกสีขาว
นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด แต่ทันใดนั้น สิ่งขนาดเล็กมากมายที่เล็กพอ ๆ กับมดปกคลุมโครงกระดูกของโต่วเฮ่อทันที
เพียงเวลาสิบวินาที เลือดเนื้อบนร่างกายของโต่วเฮ่อก็หายจนเผยให้เห็นกระดูกสีขาว และบนกระดูกนั้นมีโลหะปกคลุมอยู่หนึ่งที่ส่องแสงแวววาว
“นี่…….นี่เป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่?”
หลี่จ้งอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก
เดิมเขายังสามารถรับรู้ได้ถึงพลังของบูโดจากร่างกายของโต่วเฮ่อ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถรับรู้ถึงร่องรอยของพลังบูโดจากร่างกายของโต่วเฮ่อแล้ว
ถ้าโต่วเฮ่อยืนนิ่ง หลี่จ้งจะคิดว่าสถานะตอนนี้ของโต่วเฮ่อนั้นเป็นหุ่นยนต์ที่ทำจากเหล็ก
หยางเฉิน ซึ่งอยู่ในห้องรับแขกของคฤหาสน์ราชวงศ์ซ่านกวน ขณะที่เขาเบิกตากว้างเช่นกัน และดวงตาสีเข้มของเขานั้นเต็มไปด้วยความตกใจ
เขารู้ว่าการเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของโต่วเฮ่อนั้น จะต้องเกี่ยวข้องกับดอกเตอร์แบล็กอย่างแน่นอน และเขาก็รู้ว่าดอกเตอร์แบล็กเป็นคนที่บ้าวิทยาศาสตร์ แต่เขาไม่เคยคิดว่า สัตว์ประหลาดที่เขาเห็นด้วยตาตัวเองที่ตายไปแล้ว ผลการวิจัยของเขาจะปรากฏอยู่บนร่างของโต่วเฮ่อ
เพียงแต่หลังจากที่โต่วเฮ่อระเบิดพลังขึ้นมา เลือดเนื้อบนร่างกายนั้นหายไป แล้วโลหะแวววาวที่ปรากฏบนกระดูกนั้นคืออะไรกันแน่?
นี่เป็นผลการวิจัยของดอกเตอร์แบล็กด้วยเหรอ?
หรือว่าดอกเตอร์แบล็กมีชีวิตอยู่?
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมีใครบางคนได้ทุกอย่างที่ดอกเตอร์แบล็กวิจัยค้นคว้าตอนที่เขามีชีวิต และนี่เป็นผลการวิจัยใหม่เหรอ?
ตอนนี้หยางเฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้เพียงโต่วเฮ่อที่หลี่จ้งกำลังเผชิญหน้านั้นอันตรายมาก
กษัตริย์ซ่านกวนที่อยู่ด้านข้า ตกใจจนไม่สามารถพูดอะไรได้ และตอนนี้ร่างกายของเขาสั่นไปหมด
เขามีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้แล้ว เคยประสบเรื่องราวมาทุกรูปแบบ
อย่างไรก็ตาม เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นภาพดังกล่าว
“ฆ่า!”
ขณะนี้ ในสนามรบ หลี่จ้งตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปหาโต่วเฮ่อทันที
ตอนนี้ถึงแม้ว่าร่างกายของโต่วเฮ่อจะไม่มีพลังของบูโด แต่กลับทำให้เขารู้สึกกดดันมาก
เมื่อเห็นหลี่จ้งพุ่งเข้าหาตนเอง โต่วเฮ่อที่ยืนนิ่งอยู่ก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วแสงแข็งแกร่งสองเส้นก็พุ่งออกมาจากดวงตาสีเข้มคู่นั้นทันที
“ฟิ้ว!”
ก่อนที่หลี่จ้งจะเข้าใกล้ แสงแข็งแกร่งสองเส้นที่พุ่งออกจากดวงตาของโต่วเฮ่อนั้นได้ทะลุผ่านร่างกายของเขา
วินาทีถัดมา โต่วเฮ่อปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลี่จ้งอย่างรวดเร็ว แล้วปล่อยพลังหมัดออกไป
“ปัง!”
เสียงดังสนั่น ร่างของหลี่จ้งกระเด็นออกไปราวกับว่าวที่เชือกขาด
เดิมผู้แข็งแกร่งทุกคนที่ถอยไปไกลแล้ว แม้พวกเขาจะอยู่ห่างไกล แต่ยังเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในสนามรบได้ เมื่อพวกเขาเห็นด้วยตาตนเอง หลี่จ้งกระเด็นออกไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ดวงตาของพวกเขาต่างเบิกกว้าง
โดยเฉพาะหลี่เจียงสงและซ่านกวนโหรว เพราะพวกเขารู้ถึงความแข็งแกรงของหลี่จ้งเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็นด้วยตาตนเอง หลี่จ้งถูกโจมตีจนกระเด็นออกไป ทำให้พวกเขารู้สึกความตกใจสุดขีดแล้ว
“เป็นไปได้อย่างไร?”
สีหน้าของหลี่เจียงสงเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พ่อของผมอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ เดิมทีโต่วเฮ่ออยู่ในระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น แล้วเขาจะสามารถเอาชนะพ่อของผมได้อย่างไร?”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
ถึงแม้ซ่านกวนโหรวจะไม่อยากเชื่อภาพที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอรู้ว่านี่เป็นความจริง และตอนนี้หลี่จ้งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโต่วเฮ่อแล้ว
ส่วนผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดคนอื่น ๆ นั้นตะลึงไปนานแล้ว ทันใดนั้นพวกเขาคิดว่าเมื่อสักครู่ตอนที่พวกเขากำลังโอบล้อมโจมตีโต่วเฮ่อ ถ้าโต่วเฮ่อสามารถระเบิดพลังดังกล่าวออกเหมือนตอนนี้ เกรงว่าพวกเขาคงจะกลายเป็นเถ้าถ่านไปนานแล้ว?
ตอนนี้ดวงตาของไช่เสียน ผู้นำของไช่ซื่อกรุ๊ปเต็มไปด้วยความอึ้ง และด้วยความกลัวที่อยู่ในใจ ทำให้ตอนนี้เขามีความคิดที่จะหลบหนี
“ไช่เสียน!”
โต่วจิ้งกัดฟันด้วยความแค้น มองไปที่ไช่เสียน และกล่าวด้วยความโกรธแค้นว่า “เป็นเพราะคุณ ถ้าคุณไม่ยั่วยุผู้นำของพวกเรา เขาก็จะไม่มีสภาพอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้”
ไช่เสียนถึงได้สติกลับมา มองโต่วจิ้งด้วยสีหน้าเย็นชา และกล่าวเยาะเย้ย “เห็นได้ชัดว่าบนตัวของโต่วเฮ่อนั้นซ่อนความลับใหญ่อยู่ แต่ตอนนี้คุณกลับโยนความผิดทั้งหมดมาให้ผมคนเดียว?”
“ดูเหมือนว่าบนตัวของโต่วเฮ่อไม่ได้มีแค่ความลับอย่างเดียวเท่านั้น แต่คนโต่วซื่อกรุ๊ปทุกคนล้วนมีความลับใช่ไหม?”
“ผมขอแนะนำโต่วซื่อกรุ๊ป ทางที่ดีบอกความลับของพวกคุณออกมา ต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถฆ่าโต่วเฮ่อได้ มิเช่นนั้น วันนี้อย่าคิดว่าใครจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เขาจะต้องฆ่าพวกเราทุกคนอย่างแน่นอน”
โต่วจิ้งโกรธทันที “ไช่เสียน คุณพูดจาเหลวไหล! โต่วซื่อกรุ๊ปจะมีความลับอะไรได้?”
“ในเมื่อไม่มีความลับ แล้วคุณจะอธิบายสภาพของโต่วเฮ่อตอนนี้ได้อย่างไร” ไช่เสียนถาม
โต่วจิ้งกล่าวด้วยความโมโห “ผมจะรู้ได้อย่างไร? ที่นี่ไม่เพียงมีพวกคุณเท่านั้น แต่ยังมีผู้แข็งแกร่งของโต่วซื่อกรุ๊ปอีกด้วย ก่อนหน้านั้นโต่วเฮ่อก็ได้ฆ่าผู้แข็งแกร่งของโต่วซื่อกรุ๊ปไปไม่น้อย ถ้าพวกเรามีวิธีฆ่าโต่วเฮ่อจริง ๆ แล้วจะเฝ้ามองผู้แข็งแกร่งของโต่วซื่อกรุ๊ปถูกฆ่าตายอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร?”
ไช่เสียนต้องการจะพูดต่อ แต่ถูกซ่านกวนโหรวด่าด้วยความโมโห “หุบปากซะ! ถ้าใครกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ฉันจะฆ่ามันทันที!”
หลังจากซ่านกวนโหรวกล่าวจบ ร่างของกษัตริย์ซ่านกวนก็ปรากฏตัวขึ้น สายตาที่เย็นชาของเขากวาดไปทั่วสนามรบ และกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “ตอนนี้มันกลายเป็นหายนะของทั่วทั้งเมืองราชวงศ์แล้ว ถ้าตอนนี้ใครกล้าก่อความวุ่นวาย ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจ!”
หลังจากกล่าวจบ บูโดน่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา
ตอนนี้แม้แต่ดวงตาของไช่เสียนก็เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น พลังบูโดของกษัตริย์ซ่านกวนที่เพิ่งระเบิดออกมาเมื่อสักครู่ และสามารถปราบเขาได้อย่างต่อเนื่อง
เมื่อกษัตริย์ซ่านกวนปรากฏตัว ทุกคนก็หยุดเถียงกัน และสายตาของทุกคนก็มองไปที่โต่วเฮ่อและหลี่จ้งที่อยู่ในสนามรบอีกครั้ง
หลังจากหลี่จ้งถูกแสงสองเส้นที่อยู่ในดวงตาของโต่วเฮ่อทะลุผ่านร่างกายแล้ว ตอนนี้บนร่างกายของเขาได้ปรากฏรูเลือดขึ้นสองรู และทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจากการโจมตีคราวนี้ของโต่วเฮ่อ
ตอนนี้พลังบูโดของหลี่จ้งลดลงอย่างมาก และสายตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปที่โต่วเฮ่อ กัดฟันด้วยความแค้นและกล่าวว่า “คุณเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่?”
อย่างไรก็ตามโต่วเฮ่อไม่ได้ตอบคำถามของเขา เพียงแค่เดินเข้าไปใกล้หลี่จ้งอย่างช้า ๆ
หลี่จ้งไม่กล้าประมาท ค่อย ๆ รวบรวมกำลังทั้งหมดของร่างกายไว้ที่หมัดขวา และสายตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปที่โต่วเฮ่อ รอโอกาสดีที่สุด เพื่อที่จะโจมตีโต่วเฮ่อให้ตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
และหลี่จ้งนั้นระมัดระวังดวงตาทั้งคู่ของโต่วเฮ่อเป็นพิเศษ เมื่อสักครู่ลำแสงเย็นสองเส้นที่พุ่งออกมาจากดวงตาคู่นั้น จนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
“คุณถอยไปก่อน!”
ขณะนี้ มีร่างของชายหนุ่มยืนขวางอยู่ตรงหน้าหลี่จ้ง
“คุณหยาง!”
เมื่อเห็นหยางเฉินปรากฏตัวออกมา หลี่จ้งรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโต่วเฮ่อแล้ว และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉินเหมือนกัน ตอนนี้หยางเฉินปรากฏตัวออกมาแล้ว หยางเฉินจะสามารถจัดการโต่วเฮ่อได้หรือไม่?
“คุณหยาง โต่วเฮ่อแข็งแกร่งมาก คุณต้องระวังตัวให้ดี โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเขา!”
หลังจากหลี่จ้งตักเตือนไปหนึ่งประโยค เขารีบถอยไปข้างหลัง
ตอนนี้สนามรบไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะรวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อโจมตีโต่วเฮ่อ แต่อาจไม่สามารถทำร้ายโต่วเฮ่อได้แม้แต่น้อย
ตอนนี้ ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หยางเฉินเท่านั้น
“ดอกเตอร์แบล็ก ผมรู้ว่าเป็นคุณ!”
หยางเฉินมองไปที่โต่วเฮ่อ และกล่าวขึ้นมาทันที
ทันทีที่กล่าวประโยคนี้ออกมา เดิมโต่วเฮ่อที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา หยุดฝีเท้าทันที และมีแสงจาง ๆ อยู่ในดวงตาสีเข้มคู่นั้น