อวี๋เหวินเกาหยางไม่ให้โอกาสหยางเฉินปฏิเสธเลย หยางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง
“พ่อ ขอเพียงท่านสามารถเกลี้ยกล่อมอวี๋เหวินปิง ผมก็สามารถช่วยฝึกฝนเขาได้”
หยางเฉินกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “แต่ว่า อย่าพูดเรื่องที่ให้ผมสืบทอดตระกูลอวี๋เหวินเชียวล่ะ หากคนนอกได้ยินเรื่องนี้ เมื่อมันแพร่กระจายออกไป แม้ว่าราชวงศ์เย่ต้องการลงมือกับตระกูลอวี๋เหวินก็มีเหตุผลที่ถูกต้องแล้ว”
สิ่งที่หยางเฉินกลัวที่สุดในตอนนี้คือ เมื่อถึงตอนนั้นที่จัดการกับราชวงศ์เย่ ราชวงศ์เย่จะกลายเป็นสุนัขจนตรอกที่ทำได้ทุกอย่าง
ไม่ว่าตระกูลอวี๋เหวินจะเล็กแค่ไหน เมื่อผู้นำตระกูลกลายเป็นหยางเฉิน มันก็จะแตกต่างออกไป
แม้ว่าอวี๋เหวินปิงจะมีความคับข้องใจอย่างมากกับเขา หาเรื่องเขามาตลอด และทำสิ่งเลวร้ายมากมายต่อเขา แต่เมื่อเห็นแก่อวี๋เหวินเกาหยาง หยางเฉินก็สามารุปล่อยความคับข้องใจทั้งหมดของเขาได้
ขอเพียงอวี๋เหวินปิงสามารถปล่อยวางความแค้นใจของเขาได้ เขาไม่รังเกียจที่จะฝึกฝนอวี๋เหวินปิง ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยอวี๋เหวินปิง และมุ่งมั่นที่จะทำให้สถานะของตระกูลอวี๋เหวินในจิ่วโจวให้สูงขึ้นไปอีก
“ได้ พ่อสัญญาว่าจะไม่พูดถึงเรื่องการมอบตระกูลอวี๋เหวินให้กับแก”
อวี๋เหวินเกาหยางก็ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ และพูดอย่างรวดเร็ว จากนั้นพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง“ตำแหน่งผู้นำตระกูล แกไม่เอาก็ได้ แต่ป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูล แกช่วยรับมันไว้และดูแลแทนพ่อ เมื่อไหร่ที่อวี๋เหวินปิงโตพอ แกก็สามารถมอบป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลให้เขา ”
หยางเฉินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป และเก็บป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลไว้
จู่ๆหยางเฉินก็ถามอีกครั้งว่า “พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่า ดูเหมือนท่านกำลังส่งมอบทุกอย่างก่อนตาย”
ในขณะเดียวกัน เขาก็กังวลมากขึ้น
อวี๋เหวินเกาหยางส่ายหัวด้วยรอยยิ้มและพูดอย่างสงบ “พ่อแค่ปล่อยวางทุกอย่างแล้ว เกรงว่าวันหนึ่งหากมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น พ่อสามารถจัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าได้”
เมื่อเห็นว่าอวี๋เหวินเกาหยางดูเหมือนจะไม่ได้โกหก หยางเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “ถ้าท่านเหนื่อย ก็ฝากเรื่องของตระกูลไว้ให้กับคนที่ไว้ใจได้มาจัดการ ท่านไปพักผ่อนเถอะ”
“ตราบใดที่ผมยังอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ปล่อยให้ตระกูลอวี๋เหวินถดถอยแน่นอน”
อวี๋เหวินเกาหยางพยักหน้า”หยางเฉิน ขอบคุณมากนะ!”
หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว แล้วลุกขึ้น”ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปก่อน แล้วผมจะหาเวลามาเยี่ยมท่านนะ”
“ได้!”
ในไม่ช้า หยางเฉินก็ออกจากตระกูลอวี๋เหวิน แล้วไปที่ตระกูลเย่อีกครั้ง
ไม่ว่ายังไง ผู้นำตระกูลเย่คนปัจจุบัน เย่ม่านก็เป็นแม่ให้กำเนิดของฉินซี บางสิ่งต้องจัดเตรียมล่วงหน้า
เมื่อหยางเฉินไปที่บ้านของตระกูลเย่ อวี๋เหวินเกาหยางก็ได้มาหาอวี๋เหวินปิง
“พ่อครับ ท่านมาหาผมหรือ?”
หลังจากที่อวี๋เหวินปิงเห็นอวี๋เหวินเกาหยาง เขาก็ระงับความเกลียดชังในใจและกล่าวด้วยความเคารพ
“เหวินปิง พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก” อวี๋เหวินเกาหยางกล่าว
“มีอะไร ท่านก็บอกมาได้เลย” อวี๋เหวินปิงพูด
อวี๋เหวินเกาหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า “แกก็น่าจะรู้ หยางเฉินในตอนนี้ ทั้งในแง่ของตัวตนและสถานะนั้นสูงมาก ผมวางแผนที่จะให้แกติดตามเขาซักพัก ให้เขาฝึกแก และเมื่อแกเก่งขึ้น จัดการเรื่องต่างๆได้ด้วยตนเอง พ่อก็จะมอบตระกูลอวี๋เหวินให้กับแก”
อวี๋เหวินปิงตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว”ขอโทษนะ เรื่องนี้ ผมทำไม่ได้!”
ในเวลาเดียวกัน ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และความเกลียดชังของเขาที่มีต่ออวี๋เหวินเกาหยางได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว
เมื่อกี้อวี๋เหวินเกาหยางได้มอบป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลให้กับหยางเฉิน และยังกล่าวว่าให้หยางเฉินเป็นผู้นำตระกุลของเขา เขาได้ยินคำพูดเหล่านี้กับหูของเขาเอง
แต่ตอนนี้ อวี๋เหวินเกาหยางบอกว่าต้องการให้เขาติดตามหยางเฉินสักระยะ และเมื่อเขาสามารถจัดการสิ่งต่างๆได้ด้วยตัวคนเดียว ก็มอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้เขา คิดว่าเขาเป็นคนโง่งั้น หรือ?
“เรื่องนี้ แกทำไม่ได้ ก็ต้องทำ!”
อวี๋เหวินเกาหยางก็พูดอย่างเฉียบขาด“พ่อรู้ แกคิดเสมอว่าหยางเฉินแย่งทุกอย่างจากแกไป แต่พ่อสามารถรับรองได้เลยว่า เขาไม่ได้แย่งอะไรของแกไปเลย”
“ด้วยสถานะปัจจุบันของเขา อย่าว่าแต่ตระกูลอวี๋เหวินเลย แม้แต่ราชวงศ์ทั้งสี่ในจิ่วโจว ตราบใดที่เขาต้องการ เขาก็สามารถได้มาอย่างง่ายดาย”
“เพียงแค่ตระกูลอวี๋เหวินตระกูลเล็กๆ เขาไม่เห็นมันอยู่ในสายตาหรอก หยางเฉินยังสัญญากับพ่อว่า ขอเพียงแกยินดีที่จะยอมรับการฝึกอบรมของเขา เขาก็จะปล่อยวางความคับข้องใจที่มีต่อแก ขอเพียงเขายังอยู่ ตระกูลอวี๋เหวินจะไม่เสื่อมถอยแน่นอน แต่จะกลายเป็นตระกูลอันดับต้นๆของจิ่วโจว”
อวี๋เหวินปิงก็เย้ยหยัน “พ่อไม่เข้าใจความขุ่นเคืองระหว่างผมกับหยางเฉินหรอก ท่านคิดว่า เขาจะปล่อยวางความขุ่นเคืองที่มีต่อผมเหรอ?ผมขอบอกท่านเลยนะว่า มันเป็นไปไม่ได้!”
“ถ้าพ่อยินดีจะมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้ผม ก็มอบให้ผม ถ้าไม่ยอม ก็ช่างเถอะ โดยที่รู้ว่าความคับข้องใจระหว่างผมกับหยางเฉินเป็นไปไม่ได้ที่จะจบไป ก็อย่าคิดที่จะให้ผมไปติดตามเขา ยิ่งไม่มีทางที่ผมจะยอมรับการฝึกฝนของเขา”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังกลับอย่างโกรธเคือง
“บังอาจ!อวี๋เหวินปิง กลับมาเดี๋ยวนี้!”อวี๋เหวินเกาหยางตะโกนด้วยความโกรธ
อย่างไรก็ตาม อวี๋เหวินปิงไม่สนใจเขาเลยและจากไปโดยตรง
“ไอ้เวร!ไอ้ลูกสารเลว! “
อวี๋เหวินเกาหยางโกรธมาก ถ้าไม่ใช่เพราะมีแค่อวี๋เหวินปิงลูกชายคนเดียว เขาจะไม่มีวันมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับอวี๋เหวินปิงแน่นอน
หลังจากที่อวี๋เหวินปิงไปจากอวี๋เหวินเกาหยาง เขาก็กลับไปที่พักของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความน่าเกลียด เขากัดฟันและพูดว่า “ในเมื่อท่านไร้ความปราณี ก็อย่าโทษผมที่ไม่มีคุณธรรม! หยางเฉิน สมควรตาย! แต่อวี๋เหวินเกาหยาง ก็สมควรตายเช่นกัน!”
“ผมจะใช้วิธีการของตัวเอง เพื่อแย่งทุกอย่างที่เป็นของผมกลับมา!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีเจตนาฆ่าที่รุนแรงต่ออวี๋เหวินเกาหยาง
ในเวลานี้ หยางเฉินซึ่งกำลังคุยกับเย่ม่านที่บ้านของตระกูลเย่ ก็ได้รับโทรศัพท์จากอวี๋เหวินเกาหยาง
“หยางเฉิน ขอโทษนะ! พ่อล้มเหลวในการเกลี้ยกล่อมอวี๋เหวินเกาหยาง”อวี๋เหวินเกาหยางกล่าวขอโทษ
หยางเฉินน่าจะรู้ผลลัพธ์นี้มานานแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงไม่รู้สึกแปลกใจที่รู้ว่าอวี๋เหวินปิงไม่เต็มใจที่จะยอมรับการฝึกฝนของเขา
“ไม่เป็นไร ท่านวางใจได้ ผมจะใช้วิธีของผมเพื่อฝึกฝนอวี๋เหวินปิงอย่างลับๆ” หยางเฉินกล่าว
หลังจากวางสาย เย่ม่านก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไม? อวี๋เหวินเกาหยางไอ้แก่นั่น ต้องการให้แกฝึกอวี๋เหวินปิงเหรอ?”
หยางเฉินยิ้มและพยักหน้า“ไม่พูดถึงตระกูลอวี๋เหวิน ตอนนี้ตระกูลเย่ มีอะไรให้ผมช่วยอีกไหม?”
เย่ม่านส่ายหัว “เพราะคุณ เดิมทีมีแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู แต่ตอนนี้มีเพียงสองตระกูลแห่งเยี่ยนตูแล้ว และเหลือเพียงตระกูลอวี๋เหวินและตระกูลเย่เท่านั้น ส่วนอีกห้าตระกูล โดยพื้นฐานแล้วได้กลายเป็นรากฐานของกองกำลังระดับสูงอื่นๆของจิ่วโจวในเยี่ยนตู”
“เมื่อกองกำลังเหล่านั้นออกจากเยี่ยนตู ก็จะเหลือเพียงตระกูลอวี๋เหวินและตระกูลเย่เท่านั้น”
หยางเฉินพยักหน้าและเตือนอีกครั้ง “อย่างไรก็ตาม จะมีเรื่องใหญ่ในงานเลี้ยงวันเกิดของราชวงศ์เย่ในอีกสามวัน ผมหวังว่าท่านออกจากตระกูลเย่ชั่วคราว และรอจนกว่าเรื่องในเยี่ยนตูได้รับการแก้ไขแล้วค่อยกลับ”
“ได้ ขอเพียงไม่เป็นภาระของแก ฉันจะฟังแก” เย่ม่านให้ความร่วมมืออย่างมาก
เมื่อเป็นเช่นนี้ ในเยี่ยนตู มีเพียงอวี๋เหวินเกาหยางเท่านั้นที่ราชวงศ์เย่สามารถใช้ข่มขู่เขาได้
แน่นอน นี่เป็นเพียงกรณีที่ราชวงศ์เย่หมดหนทางจึงจะทำเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะไม่โจมตีอวี๋เหวินเกาหยางอย่างง่ายดายแน่นอน
ในอีกสองวันข้างหน้า เยี่ยนตูจะกลายเป็นจุดสนใจของทั้งจิ่วโจว และผู้มีอำนาจมากมายที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของจิ่วโจวต่างก็มาที่เยี่ยนตู
กล่าวได้ว่า ครั้งนี้ เป็นช่วงเวลาที่คึกคักที่สุดในเยี่ยนตูในรอบ 100 ปีที่ผ่านมา และเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดในเยี่ยนตูด้วย