ยามาโมโตะ คาซึกิได้ยินคำพูดของเย่เฉินตอนคุยโทรศัพท์ ก็ถามอย่างตื่นเต้นว่า “หรือว่า…ไม่ใช่แกสลัก?!”
เย่เฉินหัวเราะบอก “คิดอะไรน่ะ? ฉันสลักให้แก? แกคู่ควรหรือไง?”
พูดจบ เย่เฉินยิ้มล้อเลียนพลางว่า “คนที่ฉันหามาครั้งนี้คือเพื่อนคนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่เคยได้เข้ามหาลัย มีวุฒิแค่ประถม แต่เขาก็ยังเขียนเป็นคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียได้อยู่นะ ถึงเวลานั้นฉันจะให้เขาสลักบนหัวแกให้ใหญ่หน่อยละกัน รับรองว่าแกต้องพอใจแน่!”
ยามาโมโตะ คาซึกิตาลีตาเหลือก เขาอยากพูดอะไรต่อ แต่เวลานี้เจ้าหน้าที่การแข่งขันวิ่งเข้ามาบอกอิโตะ นานาโกะและฉินเอ้าเสวี่ยนว่า “ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง การแข่งเริ่มต้นขึ้นแล้ว คู่แข่งของพวกคุณทั้งสองไปรอบนเวทีนานแล้ว ขอให้ทั้งคู่รีบไปเข้าแข่งได้แล้ว ถ้ายังไปไม่ถึงเวทีแข่งในสิบนาที พวกเราจะถือว่าพวกคุณสละสิทธิ์ทันที”
ฉินเอ้าเสวี่ยนได้สติกลับมาจากอาการตกใจ หันมองเย่เฉินพลางถามว่า “อาจารย์เย่ ให้ฉันไปเอง หรืออาจารย์จะไปกับฉันคะ?”
เย่เฉินหัวเราะพลางว่า “วันนี้ผมมาดูคุณแข่งนะ ผมต้องไปกับคุณอยู่แล้วสิ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนมองยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่ที่พื้นแวบหนึ่ง พลางใช้เสียงต่ำถามเขาว่า “อาจารย์เย่ แล้วเรื่องทางด้านนี้จะทำยังไงล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มบอก “ไม่ต้องสนใจเขา ให้เขานอนอยู่นี่แหละ เขาไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือผมไปได้หรอก”
พูดจบ เย่เฉินยื่นมือไปตบบ่าฉินเอ้าเสวี่ยนแผ่วเบา กำชับว่า “อีกเดี๋ยวตั้งใจแข่งนะ อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบพยักหน้าบอก “ครูเย่ คุณวางใจเถอะ ฉันจะพยายามแน่นอนค่ะ!”
เย่เฉินไม่สนใจยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่บนพื้นและอิโตะ นานาโกะที่ร้องไห้ตาบวมอยู่ข้างๆกันอีก เขาหมุนตัวเดินออกจากเขตพักผ่อน ไปทางเวทีแข่งขัน
ตอนนี้อิโตะ นานาโกะเคียงข้างยามาโมโตะ คาซึกิ คอยถามอย่างเป็นห่วงว่า “อาจารย์ ฉันติดต่อรถพยาบาลมารับคุณไปโรงพยาบาลแล้วนะคะ!”
ยามาโมโตะ คาซึกิรีบยกมือห้าม “การแข่งกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณรีบไปแข่งเถอะ ไม่ต้องสนใจผม อย่าพลาดการแข่งขันเพราะผม”
โคบายา ชิจิโร่ที่อยู่ข้างๆก็รีบบอกว่า “ใช่ครับ คุณนานาโกะ ถ้าไม่ไปแข่ง อาจจะโดนตัดสิทธิ์แล้วนะครับ แบบนั้นคุณจะเสียโอกาสในการคว้าแชมป์ไปนะครับ”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างร้อนใจว่า “แต่ฉันก็ทิ้งอาจารย์ไว้ตรงนี้คนเดียวไม่ได้ ตอนนี้เขาขยับตัวไม่ได้เลยนะ!”
ยามาโมโตะ คาซึกิโพล่งออกมาว่า “นานาโกะ ไม่ต้องสนใจผม การแข่งนี้สำคัญกับคุณมากนะ คุณต้องคว้าแชมป์ให้ได้!”
“แล้วคุณจะทำไงล่ะคะ อาจารย์…”
ในตอนที่อิโตะ นานาโกะไม่รู้จะทำยังไงดีนั้น โคบายา ชิจิโร่รีบเสนอตัวเข้ามาพลางว่า “คุณนานาโกะครับ คืนนี้คุณไปแข่งเถอะ คุณยามาโมโตะให้เป็นหน้าที่ผมเอง ผมจะพาเขาไปโรงพยาบาล เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะได้รับการรักษาที่ดีที่สุด!”
อิโตะ นานาโกะถามด้วยสีหน้าขอร้องว่า “คุณโคบายา รบกวนคุณพาอาจารย์กลับญี่ปุ่นได้ไหมคะ! อย่าให้อาจารย์โดนคุณเย่เมื่อกี้สลักคำลงบนหน้าผากเด็ดขาดนะ!”
“อะไรนะครับ?!” โคบายา ชิจิโร่พอได้ยินคำนี้ ถึงกับตกใจสีหน้าซีดเผือด “คุณนานาโกะ คุณอยากให้ผมแอบพาคุณยามาโมโตะกลับญี่ปุ่น?”
“ใช่ค่ะ!” อิโตะ นานาโกะกัดฟันบอก “ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันไม่สามารถให้อาจารย์ทนรับความอัปยศแบบนั้นได้เด็ดขาด ต่อให้ต้องแบกรับการก่นด่าแค่ไหน ก็ไม่มีทางยอมให้พวกเขาสลักคำลงบนหน้าผากอาจารย์เป็นแน่!”
พูดจบ เธอมองหน้าโคบายา ชิจิโร่ ขอร้องอย่างจริงจังว่า “คุณโคบายา ขอร้องล่ะค่ะ!”
พอยามาโมโตะได้ยินมาถึงตรงนี้ ในใจผุดความประสงค์แรงกล้าขึ้น!
อาศัยตอนเย่เฉินไม่อยู่ รีบหนีถึงจะสามารถรอดพ้นการโดนลบหลู่ได้!
ต่อให้ต่อไปตนจะไม่กล้ามาจินหลิง ไม่กล้ามาประเทศจีน และต้องหลบๆซ่อนๆในญี่ปุ่นก็ตาม ยังดีกว่ามีคำแกะสลักว่าขี้โรคแห่งเอเชียอยู่ที่หน้าผากและต้องใช้ชีวิตที่เหลือในญี่ปุ่นอย่างน่าอนาถมากนัก!
———