“ขอบคุณนายเรื่องอะไร? ให้ตาย นายต้องอธิบายมานะ ไม่อย่างนั้นฉันเอานายตายแน่ พระเจ้าก็รู้ ที่นี่มันยังฟ้าสางอยู่เลย ฉันนอนอยู่นะ!” ฉินสือโอวด่าใส่ในโทรศัพท์ไปแบบงัวเงีย
เขารู้ว่าบัตเลอร์พูดเรื่องอะไร ที่จริงทั้งหมดนี้เป็นผลลัพธ์ที่เขาวางแผนไว้เอง
เดิมทีเขาก็กลุ้มอยู่ว่าจะจัดการโลมาพวกนี้อย่างไรดี ปล่อยตามธรรมชาติพวกมันก็อยู่ไม่ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถเอากลับไปทะเลแอตแลนติกเหนือได้เหมือนกัน พวกมันสูญเสียความสามารถในการว่ายน้ำอย่างว่องไวไปแล้ว จะว่ายน้ำทางไกลไม่ได้
สายที่บัตเลอร์โทรไปตอนอยู่โตเกียวทำให้เขาเกิดไอเดีย ทำไมเขาไม่ให้บัตเลอร์ส่งโลมาพวกนั้นมาให้เขาล่ะ? ส่วนเรื่องจะส่งมาอย่างไร? เชื่อว่าเดี๋ยวลุงหนวดก็คิดออก
ดังนั้นเขาจึงตามดูความเคลื่อนไหวในโตเกียวของบัตเลอร์อยู่ตลอด ง่ายมาก แค่ดูทวิตเตอร์กับเฟซบุ๊กของเขาก็พอ ลุงนี่ต่อให้แค่เข้าห้องน้ำก็ต้องเซลฟีสักหน่อย!
ในตอนที่เขาขึ้นเรือยอชต์ของอิสึซาโอะ อาโอยาม่าออกทะเลฉินสือโอวก็รู้ดีว่าโอกาสของเขามาแล้ว ที่ต้องทำต่อไปก็คือเอาโลมาออกมาไว้ต่อหน้าบัตเลอร์
ส่วนเรื่องบัตเลอร์จะทำตามที่เขาคิดไว้หรือเปล่า? ฉินสือโอวเชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้น หมอนี่ไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะทำให้ท่านชายฉินเป็นหนี้เขา
เพียงแต่ว่าจะทำทั้งหมดนี้ก็ต้องแสดงกันหน่อย ดีที่ท่านชายฉินถนัดเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ทำไงได้ ชีวิตเป็นดั่งละคร พึ่งทักษะการแสดงกันทั้งนั้น
บัตเลอร์กะพริบตาในขณะที่ฟังเสียงปลายสาย จากนั้นก็มองไปที่พระอาทิตย์ด้านนอกซึ่งอยู่สูงลิบถึงนึกขึ้นได้ “โอ้ ใช่ ที่นั่นคงจะเป็นตอนกลางคืน ขอโทษทีเพื่อน ฉันลืมไปว่าบนโลกนี้มีเรื่องเขตเวลาด้วย”
“สรุปฉันต้องขอบคุณนายเรื่องอะไร?” ฉินสือโอวเริ่มจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้ว แน่นอนว่านี่ก็ยังเป็นการแสดง
บัตเลอร์ตอบด้วยความตื่นเต้น “นายอยากจะทำการท่องเที่ยวชมโลมาไม่ใช่เหรอ? ทางฉันมีโลมาอยู่ เป็นโลมาปากขวดแสนน่ารักเชียวนะ นายสนไหม?”
ฉินสือโอวจึงแกล้งพูดแบบรำคาญ “เพื่อน ที่นี่ก็มีโลมา ที่ทำไม่ได้ก็เพราะพวกมันว่ายไปทั่ว”
“โลมาพวกนี้ว่ายไปไหนไม่ได้หรอก” บัตเลอร์พูดอย่างอารมณ์ดีแล้วเขาก็เล่าสถานการณ์ให้ฟังโดยละเอียด
ฉินสือโอวก็ตื่นเต้นแล้วพูดว่า “ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ? ให้ตาย คนญี่ปุ่นนี่โรคจิตชัดๆ! เรื่องนี้พวกนั้นต้องเป็นคนทำแน่เลยเชื่อไหม? นอกจากคนแล้วยังจะมีใครเฉือนหางโลมาทิ้งไปครึ่งหนึ่งจริงไหม?”
บัตเลอร์พูดอย่างเห็นด้วย “ที่นายว่ามาน่ะใช่เลย เพื่อน ไอ้เจ้าพวกคนญี่ปุ่นน่าตาย! เราจะต้องแก้แค้นให้โลมา เพื่อน เราต้องแก้แค้นให้พวกมัน!”
ฉินสือโอวตกใจ โอ้โห บัตเลอร์มีความคิดสูงส่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่าจะกลายเป็นผู้พิทักษ์แห่งท้องทะเลสุดโต่งแบบเขาไปแล้ว?
บัตเลอร์พูดต่อไปอีก “พวกเราจะต้องเอาเงินจากพวกญี่ปุ่นให้สาสม! เอาเงินของพวกเขาไปให้หมดทุกเม็ด! พวกเราจะต้องตีตลาดอาหารทะเลต้าฉินในโตเกียว แก้แค้นให้กับเหล่าโลมาที่บาดเจ็บอย่างสาสม!”
ฉินสือโอว “นายพูดถูกแล้ว แต่ทำไมฉันถึงอยากจะพูดว่าหมาแก้นิสัยกินอึไม่ได้ล่ะ?”
บัตเลอร์กลอกตาพลางถามเขาว่าจะเอาไหม ฉินสือโอวตอบไปว่าเอาแน่นอนอยู่แล้ว โลมาพวกนี้ตัวเขาจอง แค่บัตเลอร์ส่งมาก็พอ
สุดท้ายเขาก็ถามบัตเลอร์อย่างระมัดระวัง “ทำไมจู่ๆ โลมาที่เสียครีบหางพวกนี้ถึงมาโผล่ข้างเรือนายได้? จะเป็นกับดักกลอุบายอะไรหรือเปล่า?”
บัตเลอร์ได้ยินแบบนั้นก็ระวังตัวขึ้นมา เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถาม “เพื่อน นายหมายถึงว่า กรมประมงญี่ปุ่นจ้องเล่นงานเรา? ก็เลยวางกับดักนี้เพื่อให้เราติดกับ?”
ความคาดเดานี้ใช่ว่าไม่มีมูล ถ้าไม่มีโควตา โลมากับวาฬก็จะขนส่งกันตามใจชอบไม่ได้ โดยเฉพาะอเมริกาที่ไม่อนุญาตให้จับโลมาเป็นการส่วนตัว ถ้ากรมประมงญี่ปุ่นจับได้ตอนที่บัตเลอร์ขนส่งโลมาเขาจะต้องวุ่นวายแน่ๆ
ฉินสือโอวกลับวางใจ ที่เขากลัวก็คือบัตเลอร์จะเชื่อมโยงเรื่องนี้กับตัวเขา เพราะก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะบอกว่าอยากทำการท่องเที่ยวชมโลมา ทางนี้ก็มีโลมาโผล่มาพอดี
ขอแค่บัตเลอร์ไม่ได้เอาเขากับเรื่องนี้มาเชื่อมโยงกัน ฉินสือโอวก็ไม่ได้สนใจ
เพียงแต่ก็ต้องให้ความสำคัญกับการคาดเดาของบัตเลอร์เช่นกัน เขาถามว่า “งั้นนายคิดว่าจะทำอย่างไร?”
บัตเลอร์ตอบ “ไม่เป็นไร ฉันไม่คิดว่ามันเป็นกับดัก ก่อนอื่นเลยฉันไม่ได้มีประวัติเสียอะไร กรมประมงจะมาสนใจฉันทำไม? อีกอย่างพวกเขาตามดูแล้วอย่างไร? ของที่ราชาแห่งท้องทะเลอย่าง เจมส์ บัตเลอร์จะเอาไป พวกเขาห้ามได้ด้วยเหรอ?”
“เยี่ยม!” ฉินสือโอววางสายอย่างอารมณ์ดี เขาชอบบัตเลอร์ก็ตรงนี้ อย่างกับทหารจีนเสียไม่มี ไม่นานก็ได้ผลลัพธ์ ขอแค่ออกคำสั่ง เขาก็แก้ปัญหาได้หมด
ช่วงหลายวันหลังจากนั้นก็มีฟาร์มปลาอื่นเอาลูกปลากุ้งที่เขาสั่งไว้มาส่ง ปลาลิ้นหมาตัวเล็กมาถึงแล้ว พอเทลงฟาร์มก็รีบมุดลงชั้นทรายก้นทะเลทันที พวกมันจะใช้ชีวิตในแถบทะเลนี้ต่อไป
ในขณะเดียวกันฉินสือโอวก็ต้องเตรียมส่งลูกปลาของฟาร์มปลาออกไป ครั้งนี้เขาถือว่าเห็นแก่หน้าแมทธิว จิน ลูกปลาที่ทางฟาร์มปลามีนั้นหลากหลายมาก ปลาที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจก็แทบจะส่งออกไปทั้งหมด
ปลาซาบะ ปลาแฮร์ริ่ง ปลาคาพีลิน ปลาเเซลมอนแปซิฟิกชนิดต่างๆ ปลากะพงญี่ปุ่น ปลาจะละเม็ดขาวนิวฟันด์แลนด์ ปลาแฮลิบัตหลากชนิด นอกจากนี้ยังมีปูหิมะด้วย
แน่นอนว่าพวกชาวประมงอยากได้กุ้งมังกรมากที่สุด ตอนนี้มีเพียงฟาร์มปลาต้าฉินที่สามารถผลิตกุ้งมังกรได้มากมาย และตลาดกุ้งมังกรในตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงที่พีคที่สุดในประวัติศาสตร์ ราคาสูงลิบลิ่ว!
ฉินสือโอวถึงไม่ขายลูกกุ้งมังกร แบบนั้นก็เท่ากับแกว่งเท้าหาเสี้ยน เขายินดีขายลูกปลากับลูกปูก็ถือว่าเกรงใจเจ้าของฟาร์มปลาพวกนี้มากแล้ว
มาคิดๆ ดูแล้วเขาก็ตัดสินใจส่งลูกปลาไปให้คาร์เตอร์ที่เป็นคู่แข่งก่อน ตอนนั้นเขาประมูลมาสามชนิด มีลูกปลาแฮลิบัตแอตแลนติก ลูกปลาค็อดแอตแลนติก และปลาแฟงค์ทูธ
ทางฟาร์มปลาไม่มีเรือส่งลูกปลาโดยเฉพาะ เขาจึงต้องโทรหาบิล ให้เขาติดต่อเรือขนส่งลำหนึ่งผ่านบริษัทประมงให้ที
บิลมาถึงพร้อมกับเรือขนส่ง ตอนที่พวกชาวประมงจับลูกปลามาแล้วส่งขึ้นเรือ เขาก็มาคุยกับฉินสือโอว “ผมดูข่าวมา เพื่อน ครั้งนี้คุณซื้อปลาดีๆ ได้มากมาย ฟาร์มปลาจะขยายครั้งใหญ่ ใช่ไหมครับ?”
ฉินสือโอวตอบ “แน่นอน ทุกวินาทีนี้ผมไม่รอที่จะขยายอีกแล้ว ขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้ซื้อลูกปลาผ่านทางคุณ แต่ก็อยากให้คุณเข้าใจว่าผมก็ต้องไว้หน้าท่านรัฐมนตรีแมทธิว จินด้วย”
ได้ยินเขาพูดแบบนั้นบิลก็ยิ้มออกมาแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “ไม่ๆ ฉิน คุณเกรงใจเกินไปแล้ว แน่นอนว่าคุณไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรจากทางผม แต่ว่าที่ผมมาครั้งนี้ก็อยากจะแนะนำของให้คุณหน่อย”
“อะไรเหรอ?” ฉินสือโอวถามด้วยความสงสัย
“ของดี หอยเม่นเอ็กไคโนคอคคัส!” บิลพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ
เอาจริงๆ พอเห็นฟาร์มปลาต้าฉินซื้อลูกปลามากมายขนาดนั้นในงานประมูล บิลก็ร้อนใจมากๆ เพราะถ้าฉินสือโอวบอกกับเขาว่าอยากจะขยายฟาร์มปลา เขาก็เอาลูกปลาพวกนี้มาแนะนำขายให้ฉินสือโอวไปนานแล้ว
พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เดิมทีเงินที่เขาควรจะได้ สุดท้ายปลิวไปอยู่ในกระเป๋าคนอื่น เขาจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร?
………………………………………..