ตอนที่ 2255 ความสงสัยของเสี่ยวเป่า
คนที่ร้อนใจไม่ต่างกันก็คือเฮ่อเหลียนเช่อ เขาตามหาทั่วทุกสารทิศที่คิดว่าจะเจอมาสามวันแล้ว แต่หนิงเฉินเซวียนเหมือนระเหยหายไปจากโลกนี้ก็ไม่ปาน แม้แต่เงาก็ตามหาไม่เจอ
“หรือคุณอาจะหนีไปจากเมืองหลวงแล้วงั้นเหรอ?”
เฮ่อเหลียนเช่อขมวดคิ้วมุ่น บ่นพึมพำกับตัวเอง
เหมยซูหานส่ายหน้าอย่างมั่นใจ “เป็นไปไม่ได้ เหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางพูดซี้ซั้วหรอก เขาบอกว่าอาของนายยังอยู่ในเมืองหลวงก็แสดงว่ายังอยู่ แค่พวกเราตามหาไม่เจอเท่านั้นเอง!”
“บ้าเอ้ย ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนนะ?” เฮ่อเหลียนเช่อทึ้งผมอย่างหงุดหงิด
เหมยซูหานเองก็โมโหไม่น้อย หาตัวหนิงเฉิยเซวียนไม่เจอก็เท่ากับว่าอาจจะเกิดอันตรายกับเสี่ยวเป่าได้ทุกเมื่อ นี่คือสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุด
เสี่ยวเป่ากินเกี๊ยวในจานหมดแล้วดูดปากอย่างร่าเริง จากนั้นเขาก็เดินถือจานเปล่าไปตรงหน้าเหมยซูหาน ชูจานขึ้นสูง แต่เหมยซูหานยังตกอยู่ในห้วงความคิดจึงไม่ทันสังเกตเห็นการกระทำของเจ้าตัวเล็ก
ปวดมือจัง…
เสี่ยวเป่ายกค้างอยู่นานมากแต่ก็ยังไม่ได้การตอบรับใด ๆ เขาจึงเบะปากอย่างน้อยใจ คุณอาไม่ชอบเขาแล้วใช่ไหม?
“แอะ…”
เสี่ยวเป่าแค่นเสียงแล้วชูจานขึ้นสูงกว่าเดิม เหมยซูหานถึงได้มองเห็นเขาจึงอดยิ้มอย่างรู้สึกผิดไม่ได้ “ขอโทษนะ อาไม่เห็นเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าเก่งมากเลย เกี๊ยวเยอะขนาดนี้ยังกินหมดเกลี้ยง เก่งที่สุดเลย…”
เสี่ยวเป่าเชิดคางมน ๆขึ้นอย่างภาคภูมิใจ มืออวบ ๆชี้ไปที่จานเปล่า น้ำลายหยดไหลเต็มปลายคาง
“อาตักเพิ่มให้อีกสักสองสามชิ้นนะ เสี่ยวเป่ากินเยอะ ๆจะได้ตัวสูง ๆ!”
แม้จะมีเรื่องทุกข์ใจแต่เหมยซูหานก็ยังชื่นชม ถือจานเปล่าเข้าไปตักเกี๊ยวในห้องครัว เขาตั้งใจทำเกี๊ยวอันเล็ก ๆขึ้นมาโดยเฉพาะ เสี่ยวเป่าสามารถกินหมดในสองคำ แถมเป็นไส้ผักช่วยเสริมวิตามินอีกด้วย
“เสี่ยวเป่านั่งกินที่นี่แหละ!”
เหมยซูหานวางจานไว้บนเก้าอี้ข้างกายให้เสี่ยวเป่านั่งทานอยู่ข้างเขา
เสี่ยวเป่าเห็นของอร่อยก็ยิ้มตาหยีนั่งลงบนเก้าอี้และทานอย่างว่าง่าย เขาไม่ได้ใช้ช้อนแต่ใช้มืออวบ ๆหยิบขึ้นมาทาน ยัดชิ้นหนึ่งเข้าปากไปก็หายไปครึ่งค่อนชิ้น กัดอีกคำที่เหลือก็หมดเกลี้ยงแล้ว
เฮ่อเหลียนเช่ออดไม่ได้ที่จะลูบท้ายทอยของเสี่ยวเป่า “กินเก่งจริง ๆ!”
เหมยซูหานถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ถ้าไม่ได้จริง ๆ เราก็ส่งเสี่ยวเป่าไปต่างประเทศกันเถอะ เสี่ยวเป่ายังเล็กส่งตัวไปง่าย”
เฮ่อเหลียนเช่อลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ “ได้ ฉันจัดการเอง”
เขาไปไม่ได้แล้ว แต่เขาต้องคิดหาวิธีส่งตัวเหมยซูหานและเสี่ยวเป่าออกนอกประเทศไป
เหมยซูหานอ่านความคิดของเขาออกจึงเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “นายอย่าคิดที่จะแอบส่งฉันออกไปเลยนะ เพราะฉันไม่มีทางไปจากเมืองหลวงเด็ดขาด!”
ในความฝันเฮ่อเหลียนเช่อก็ทำเช่นนี้ ใช้ยาทำให้เขาสลบแล้วส่งเขาไปต่างประเทศ พอเขากลับมาเฮ่อเหลียนเช่อก็ไม่อยู่แล้ว..
ในชาตินี้เขาไม่มีทางให้เฮ่อเหลียนเช่อทำแบบนั้นเด็ดขาด ต่อให้ต้องตายจริง ๆเขาก็จะตายตามไปด้วย!
เฮ่อเหลียนเช่อมองเขาอย่างจนใจ “เสี่ยวเป่าต้องการคนดูแล!”
“เรื่องพวกนี้ฉันจัดการไว้แล้ว อย่างไรเสียนายก็ห้ามส่งฉันไป ถ้านายส่งฉันไปฉันจะตายให้นายดูเลย!” เหมยซูหานมีท่าทีเด็ดเดี่ยว แม้จะไม่อยากห่างจากเสี่ยวเป่าแต่เขาก็ไม่มีทางทิ้งเฮ่อเหลียนเช่อไว้คนเดียวแน่
ทางฝั่งเสี่ยวเป่าเขาหาคนจัดการไว้หมดแล้ว จากความน่ารักและฉลาดหลักแหลมของเจ้าตัวเล็กจะต้องมีชีวิตที่ดีแน่นอน
เสี่ยวเป่าที่ตั้งใจกินเกี๊ยวอยู่ก็พลันหูผึ่ง ทำไมคุณพ่อกับคุณอาต้องตายด้วยล่ะ?
ไม่ได้นะ!
แม้ว่าเสี่ยวเป่าจะอายุยังน้อยแต่ก็เข้าใจแล้วว่าความตายหมายถึงอะไร หากว่าคุณพ่อกับคุณอาตาย ต่อจากนี้ไปเขาก็จะไม่ได้เจอพวกเขาอีกสิ
………………………………………………………………….
ตอนที่ 2256 เสี่ยวเป่าพูดแล้ว
“แอะแอะ…”
เสี่ยวเป่าพุ่งตัวเข้าไปคั่นระหว่างกลางของทั้งคู่ ส่ายหน้าอย่างแรง น้ำตาเอ่อล้นดวงตากลมโต
“เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” เหมยซูหานรีบอุ้มตัวเสี่ยวเป่าขึ้นมาแล้วลูบหน้าท้องของเสี่ยวเป่าเบา ๆ เข้าใจไปว่าเจ้าตัวเล็กกินเกี๊ยวเข้าไปเยอะเกินจนท้องป่อง
เฮ่อเหลียนเช่อก็เดินเข้ามาหา พอเห็นเสี่ยวเป่าน้ำตาไหลจึงเตรียมที่จะไปเรียกหมอ
“อย่า…ตาย…”
จู่ ๆเสี่ยวเป่าก็เปิดปากพูดด้วยเสียงขาด ๆหาย ๆไม่ได้พูดชัดเจนนัก เหมยซูหานและเฮ่อเหลียนเช่อต่างก็ไม่เข้าใจ แต่พวกเขากับตื่นเต้นเป็นที่สุด
“เสี่ยวเป่าพูดได้แล้ว…เสี่ยวเป่าของเราไม่ได้เป็นใบ้…ดีจัง!”
เฮ่อเหลียนเช่อลืมเรื่องรำคาญใจพวกนั้นไปชั่วขณะ หอมแก้มเสี่ยวเป่าไปหลายฟอดด้วยความดีใจ แอบนึกโล่งใจที่เสี่ยวเป่าพูดได้ หากว่าต้องส่งตัวไปต่างประเทศจริง ๆ ถ้าไม่มีเขาและเหมยซูหานคอยดูแลปกป้อง ด้วยความฉลาดหลักแหลมของเสี่ยวเป่าแล้วไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน
ในเมื่อเหมยซูหานพูดออกมาแบบนั้นแล้ว เฮ่อเหลียนเช่อจึงล้มเลิกความคิดที่จะส่งเขาไปต่างประเทศ
ก็ดี ในเมื่อเกิดปีเดียวกันเดือนเดียวกันวันเดียวกัน ก็ตายปีเดียวกันเดือนเดียวกันวันเดียวกันนี่แหละ!
เหมยซูหานเองก็ดีใจ หอมแก้มอีกข้างของเสี่ยวเป่าฟอดใหญ่แล้วเอ่ยด้วยความดีใจ “เสี่ยวเป่า อาได้ยินไม่ชัดเลย หนูพูดอีกครั้งจะได้ไหม?”
“ใช่ ๆ พ่อเองก็ได้ยินไม่ชัด เสี่ยวเป่าพูดอีกครั้งสิ…”
แววตาทั้งสี่จับจ้องเสี่ยวเป่าอย่างมีหวัง ราวกับกำลังรอคอยเสียงที่แสนไพเราะก็ไม่ปาน
“พาพา(พ่อ)…ยิวยิว(อา)…อย่า…ตาย…” เสี่ยวเป่าพูดขึ้นมาอีกหลายคำด้วยท่าทีจริงจังมาก
“เสี่ยวเป่าพูดอะไรนะ? อะไรคืออย่าตาย?” เฮ่อเหลียนเช่อยังคงไม่เข้าใจ ภาษาต่างดาวของเด็กทารกช่างซับซ้อนนัก
เหมยซูหานคิดว่าตัวเองเข้าใจแล้วจึงถามว่า “เสี่ยวเป่าบอกว่าพ่อกับอาอย่าตายใช่ไหม?”
“อือ…”
เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับ น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร
เหมยซูหานรู้สึกคัดจมูก โอบกอดร่างกายนุ่มนิ่มของเจ้าตัวเล็กไว้ หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะคอยอยู่ดูแลเสี่ยวเป่าไปจนโต…
แต่เขาคงไม่อาจทิ้งเฮ่อเหลียนเช่อได้ คงต้องขอโทษเสี่ยวเป่าแล้วล่ะ!
เฮ่อเหลียนเช่อสูดจมูก ขอบตาแดงเล็กน้อย กัดฟันพูดว่า “ฉันจะไปตามหาคุณอาอีกครั้ง ฉันจะขุดเมืองหลวงหาตัวมาให้ได้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะหาไม่เจอ”
เสี่ยวเป่าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เขาและเหมยซูหานก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อเช่นกัน หากยกเสี่ยวเป่าให้คนอื่นดูแลมีหรือจะเป็นอย่างใจคิด!
“อืม…ตามหาต่อเถอะ พวกเราจะต้องมีชีวิตรอด!” เหมยซูหานเองก็เรียกความมั่นใจขึ้นมาได้อีกครั้ง
นอกเสียจากว่าหนิงเฉินเซวียนจะระเหยหายจากโลกนี้ไปแล้วจริง ๆ ถึงอย่างไรเขาก็จะต้องหาให้เจอ!
เสี่ยวเป่าที่อยู่ในอ้อมอกของเขาพลันหูผึ่ง พ่ออยากตามหาตาแก่คนนั้นเหรอ? ทำไมพ่อไม่ถามเขาล่ะ?
“แอะแอะ…”
เสี่ยวเป่าบิดตัวไปมาสื่อว่าให้เหมยซูหานปล่อยมือ เขาหมุนตัวไปดึงกางเกงของเฮ่อเหลียนเช่อไว้ ออกแรงอย่างหนักเพื่อฉุดดึงเฮ่อเหลียนเช่อออกไปด้านนอก
“เสี่ยวเป่าจะออกไปไหน?” เฮ่อเหลียนเช่อไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ความคิดของเจ้าตัวเล็กเปลี่ยนไวเกิน เขาตามไม่ทัน
เหมยซูหานอยู่กับเสี่ยวเป่ามานานจึงพอจะเดาออกบ้าง “เสี่ยวเป่า หนูรู้ใช่ไหมว่าคุณปู่อยู่ที่ไหน?”
“อือ…”
เสี่ยวเป่ากลับเข้าสู่ท่าทีเย็นชาไม่ชอบพูดอีกครั้ง พร้อมพยักหน้ารับ
“เสี่ยวเป่ารู้ได้อย่างไร?” เฮ่อเหลียนเช่อดีใจเป็นอย่างมากและไม่ค่อยกล้าเชื่อนัก
เขาพาลูกน้องกลุ่มหนึ่งไปตามหาจนทั่วเมืองหลวงแต่กลับไม่พบร่องรอยใด ๆเลย เสี่ยวเป่าอยู่บ้านทุกวี่วัน งั้นเขารู้ได้อย่างไรว่าหนิงเฉินเซวียนซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?
หรือว่าน้องชายของเขาจะมีตาทิพย์?
เสี่ยวเป่าคร้านจะอธิบาย จริง ๆแล้วเขาไม่รู้หรอกว่าหนิงเฉินเซวียนอยู่ที่ไหนแต่เขาถามเพื่อนได้ ทว่าเขาไม่อยากพูด เพราะการพูดมันเหนื่อยเกินไป แถมยังเสียเวลาด้วย
เหมยซูหานไม่ค่อยวางใจเสี่ยวเป่าเลยตามไปด้วย เสี่ยวเป่าเป็นคนบอกทาง เฮ่อเหลีนเช่อเป็นคนขับรถ ไม่นานก็มาถึงบ้านพักที่หนิงเฉินเซวียนพักอยู่ประจำ
…………………………………………………………………..