นึกถึงเรื่องเก่า ถังซื่อไห่ร้องไห้จนไม่เป็นเสียง
เย่เฉินฟังเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของเขา ในใจก็บีบรัดจนเจ็บปวดเช่นเดียวกัน
แม้ว่าผ่านไปหลายปีมากแล้ว แต่พอนึกถึงในปีนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าคุณพ่อคุณแม่จะไม่ใช่การเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุ แต่เป็นการเสียชีวิตที่ไม่ธรรมดา ในใจของเย่เฉินก็เจ็บปวดและโกรธแค้นอย่างหาใดเปรียบ
ในฐานะที่เป็นลูก ความแค้นที่ฆ่าพ่อแม่ ไม่อาจจะอยู่ร่วมผืนฟ้าเดียวกันได้！
ความแค้นนี้ ไม่ต้องให้ถังซื่อไห่พูด เขาก็ต้องพยายามสุดกำลังไปชำระอย่างแน่นอน！
มิเช่นนั้น ถือว่าไม่ได้ทำหน้าที่ลูกอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ！
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา “พ่อบ้านถัง เรื่องนี้คุณวางใจ ผมเย่เฉินสาบานต่อฟ้า จะต้องล้างแค้นให้กับคุณพ่อคุณแม่ด้วยมือของผมเองอย่างแน่นอน！ทุกคนที่เข้าร่วมแผนการทำร้ายพ่อแม่ผมในปีนั้น มีหนึ่งคนชำระหนึ่งคน ผมไม่มีทางปล่อยไปแม้แต่คนเดียว！”
“งั้นก็ดีครับ！” ถังซื่อไห่ดีใจจนแทบจะไม่อาจควบคุมตนเองได้ แต่ก็กลับพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณชาย เรื่องนี้ คุณจะบุ่มบ่ามด้วยอารมณ์ชั่ววูบไม่ได้อย่างเด็ดขาด เบื้องหลังนี้เงื่อนงำมากมาย จนถึงตอนนี้ผมยังไม่เคยเรียบเรียงลำดับให้ชัดเจน ฉะนั้นยังไงก็วางแผนระยะยาวจะดีกว่า อย่าเปิดเผยตัวตนเร็วเกินไปโดยเด็ดขาด”
เย่เฉินตอบรับคำหนึ่ง “เรื่องนี้ผมรู้ คุณวางใจได้เต็มที่”
พุดจบ เย่เฉินก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า “ผมยังมีอีกคำถามนึง หวังว่าคุณจะตอบตามความเป็นจริง”
ถังซื่อไห่รีบเอ่ยขึ้นในทันที “คุณชาย คุณถามมาได้เต็มที่ครับ！”
เย่เฉินลังเลชั่วขณะ จากนั้นเอ่ยถามขึ้นว่า “ภรรยาของผมเซียวชูหรัน ก็เป็นพวกคุณที่จัดการใช่หรือเปล่า?”
ถังซือไห่รีบเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ใช่จริงๆครับ คุณปู่ของคุณผู้หญิงของคุณผมก็รู้จัก ผู้น้อยคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะพบคุณที่ไซต์งานก่อสร้างที่คุณทำงานอยู่ ตอนที่รู้ว่าเขาคิดจะให้หลานสาวของตัวเองแต่งงานกับคุณ ผู้น้อยแม้จะรู้ว่าหลานสาวของเขาไม่คู่ควรกับคุณ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ขัดขวาง เพราะว่าผู้น้อยคิดเพียงแต่คุ้มกันความปลอดภัยของคุณ ไม่คิดที่จะแทรกแซงชีวิตของคุณ”
ในใจของเย่เฉินรู้สึกโล่งอก
เขารู้ว่าชีวิตในวัยเด็กของตนเองที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นการจัดการของถังซื่อไห่ ดังนั้น เขากลัวว่าที่ตัวเองพบเข้ากับเซียวชูหรัน ก็จะเป็นการจัดการของเขาเช่นเดียวกัน
ดังนั้น เขาก็เลยเอ่ยขึ้นกับถังซื่อไห่ว่า “พ่อบ้านถัง เท่านี้ก่อนก็แล้วกัน ตอนค่ำผมยังนัดคนเอาไว้ สองสามวันนี่คุณช่วยผมสะสางเบาะแสที่อยู่ในมือของคุณหน่อย หากมีโอกาส ผมจะไปหาคุณพูดคุยต่อหน้า”
“ครับคุณชาย！”
เย่เฉินวางสายโทรศัพท์ลง นี่ถึงได้รู้สึกตัวว่า บนข้างแก้มของตนเอง ไม่คิดว่าจะมีน้ำตาร้อนๆไหลออกมาสองข้างทางโดยไม่รู้ตัว
วันนี้เขาเพิ่งจะได้รู้ว่า ที่แท้ สิบกว่าปีก่อน คุณพ่อคุณแม่ถูกพวกคนเลวทำร้าย
วันนี้เขาเพิ่งจะได้รู้ว่า ที่แท้ สิบกว่าปีก่อน สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ตนเองใช้ชีวิตอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นการจัดฉากที่ประณีตของถังซื่อไห่ทั้งหมด เหตุผลก็คือเพื่อที่จะปิดบังข่าวคราวทุกสิ่งเกี่ยวกับตนเองโดยสมบูรณ์แบบ
โลกในวันนี้ ในสายตาของเขาได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินขึ้นอีกครั้ง ราวกับโลกทั้งใบต่างก็เปลี่ยนแปลงไปจนแปลกหน้าขึ้นมา
คราวก่อนตอนที่มีความรู้สึกแบบนี้ ก็ยังคงเป็นวินาทีที่ตนเองได้รับตำราเก้าเสวียนเทียนโดยไม่ได้ตั้งใจ
และตอนที่มีความรู้สึกแบบนี้ในอีกครั้งก่อน คือปีนั้นที่ตนเองอายุแปดขวบ ในวินาทีที่รับรู้ว่าพ่อแม่เสียชีวิตลง
ในตอนที่เขาตกอยู่ในภวังค์นี้เอง เว่ยเลี่ยงก็โทรศัพท์เข้ามา เอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์เย่ คุณจะมาประมาณกี่โมง? ต้องการให้ผมขับรถไปรับคุณไหมครับ?”
“ไม่ต้องแล้ว” เย่เฉินเอ่ย “ตอนนี้ผมไปรับภรรยาของผม จากนั้นก็จะเข้าไป พวกคุณรอผมก่อนสักครู่”
พูดจบ เขาวางสายโทรศัพท์ลง ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า มุ่งไปยังออฟฟิศของเซียวชูหรัน
ในขณะเดียวกัน ห้องทำงานผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง
———-