ตอนที่ 2301 ความจริงโหดร้ายเกินไป
เฮ่อเหลียนเช่อหัวใจเต้นระส่ำ สีหน้าดูย่ำแย่และสายตาดูไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ตวาดเสียงดังกร้าว “แกพูดเหลวไหล…”
“ฉันจะพาแกไปเยี่ยมเขา!”
เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้พูดอะไรมากแต่ทำท่าให้เฮ่อเหลียนเช่อตามมาแต่โดยดี สายตาฉายแววดุดันจนเหล่าคุณหมอพยาบาลตกใจถอยกรูดไปไกล
เหมยซูหานถูกเก็บรักษาไว้ในห้องเย็นที่รอยแผลบนใบหน้ายังไม่ทันตกสะเก็ดด้วยซ้ำ น้ำแข็งสีขาวเกาะเต็มผิวหน้า นอนแน่นิ่งอย่างสงบราวกับกำลังหลับใหล
เฮ่อเหลียนเช่อตัวสั่นเทิ้มกัดฟันเสียงดังกรอด เส้นเลือดตรงลำคอปูดโปนราวกับอยากจะกลืนกินคน
“ใครทำ?”
“หนิงเฉินเซวียน”
เหยียนหมิงซุ่นเล่าถึงเหตุการณ์ที่เหมยซูหานถูกทำร้าย “เขาตายอย่างยิ่งใหญ่เยี่ยงภูเขาไท่ซานเพื่อยื้อเวลาให้เรา!”
พอเขาได้ฟังเหตุการณ์นั้นจากปากเฮ่อเหลียนชิงก็รู้สึกขอบคุณเหมยซูหานมาก ถ้าไม่มีเวลาสิบกว่าชั่วโมงที่เหมยซูหานยื้อเอาไว้บางทีเขากับเฮ่อเหลียนเช่ออาจหนีไม่รอด
“แกอย่ามาคุยกับฉัน ฉันไม่อยากฟัง!” เฮ่อเหลียนเช่อไม่อยากฟังถ้อยคำที่ว่าตายอย่างยิ่งใหญ่ดั่งภูเขาไท่ซานอะไรทำนองนั้น เขาแค่อยากให้เหมยซูหานมีชีวิตอยู่ต่อไป
เหยียนหมิงซุ่นออกไปจากห้องทิ้งไว้เพียงเฮ่อเหลียนเช่อกับเหมยซูหานสองต่อสองอย่างรู้หน้าที่
หากลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าคนที่นอนอยู่ข้างในเป็นเหมยเหมยเขาก็ต้องเป็นบ้าแน่ ๆ!
เฮ่อเหลียนเช่อได้ยินเสียงประตูปิดตัวลงก็กลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวปล่อยให้มันไหลริน หยดน้ำตาจรดบนใบหน้าเหมยซูหานจนเกร็ดน้ำแข็งสีขาวละลายไปส่วนหนึ่ง
“นายไปแล้วฉันจะอยู่อย่างไร…”
เฮ่อเหลียนเช่อกุมมือเหมยซูหานเอาหน้าแนบ จู่ ๆก็พลันรู้สึกว่าสู้ให้เขาถูกแสงกลืนกินไปเสียยังจะดีกว่า เช่นนี้ก็ไม่ต้องเผชิญกับการจากลา หัวใจคงไม่ต้องเจ็บปวด
สิ่งที่เขาระอายิ่งกว่าคือพ่อของเขาเป็นฆาตกรที่ฆ่าเหมยซูหาน เขาควรทำอย่างไรล่ะ?
เฮ่อเหลียนเช่อได้แต่กัดริมฝีปากจนเลือดซึม กลิ่นคาวคลุ้งไปทั้งปากแต่ยังสู้ความเจ็บปวดตรงหัวใจไม่ได้
เหยียนหมิงซุ่นรออยู่ข้างนอก เขายังลังเลอยู่ว่าควรบอกเรื่องเยื่อตากับผิวหนังกับเฮ่อเหลียนเช่ออย่างไรดี กังวลว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นบ้าไปจริง ๆ!
แต่ถ้าไม่บอกเรื่องนี้ก็ปิดไว้ไม่ได้!
รู้งี้เผาศพเหมยซูหานไปเสียยังจะดีกว่า…แต่ทำอย่างนั้นก็ใจร้ายกับเฮ่อเหลียนเช่อมากไป…
เหยียนหมิงซุ่นคิดว่าตนไม่เคยสับสนคิดมากเท่านี้มาก่อน แต่ขณะนี้กลับกำลังฟุ้งซ่าน ความคิดพันกันยุ่งเหยิงเพื่อคนที่เคยเป็นคู่อริ
‘ปัง’
ประตูถูกกระแทกเปิดออก เฮ่อเหลียนเช่อพุ่งออกมาราวกับคนบ้าพร้อมถามเสียงกร้าว “ตากับผิวของซูหานทำไมถึงเป็นแบบนี้? ใครเป็นคนทำ?”
เหยียนหมิงซุ่นมองเฮ่อเหลียนเช่อที่เหมือนคนบ้าไร้สติไปแล้วด้วยท่าทีเรียบเฉย “นี่ก็เป็นความต้องการสุดท้ายของเหมยซูหานเอง ก่อนตายเขาบอกเหมยเหมยว่าถ้าแกบาดเจ็บก็เอาอวัยวะที่เขามีให้แกทั้งหมด แกติดเชื้อจากสารกัมมันตรังสีอย่างรุนแรงจึงทำให้ดวงตาและผิวหนังเสียหาย”
“ฉันยอมตาย…ทำไมไม่ถามความสมัครใจของฉัน…”
เฮ่อเหลียนเช่อใช้สองมือกระชากคอเสื้อเหยียนหมิงซุ่นไว้แล้วกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
เหมยซูหานที่ลอยอยู่กลางอากาศร้อนใจแทบแย่นึกอยากลอยไปตรงหน้าเฮ่อเหลียนเช่อหลายทีแต่กลับล้มเหลว วิญญาณของเขาค่อย ๆจางลงจนเกือบโปร่งแสง และคงอยู่อีกได้ไม่นานแล้ว
“แกลองนึกถึงเสี่ยวเป่า ถ้าแกตายไปใครจะดูแลเสี่ยวเป่า? แกอยากให้เขาเป็นเด็กกำพร้าเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นถามเตือนสติด้วยเสียงเย็นชา
เฮ่อเหลียนเช่อได้ยินชื่อเสี่ยวเป่าก็ใจเย็นลงได้บ้าง แต่หัวใจกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
“เสี่ยวเป่ารู้หรือยัง?”
“ได้เจอเป็นครั้งสุดท้าย แต่เสี่ยวเป่าหลงเชื่อว่าคุณอาแค่กำลังเล่นซ่อนแอบกับเขา เขากำลังรอแกกลับมาเพื่อจะได้ไปตามหาคุณอาด้วยกัน”
เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะอย่างขมขื่น ซึ่งหัวเราะน่าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก
เขาก็หวังว่าตนจะเป็นเด็กเหมือนเสี่ยวเป่าที่สามารถเชื่อคำลวงหลอกเด็กได้อย่างไร้เดียงสา แต่เขากลับมีสติตระหนักรู้ดีขนาดนี้จึงไม่มีอะไรหลอกเขาได้ และจะหลอกตัวเองก็ไม่ได้เช่นกัน!
………………………..
ตอนที่ 2302 มีความหวังใหม่
บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจของพวเขาสองคน ทันใดนั้นเหมือนเฮ่อเหลียนเช่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง เงยหน้ามองเพดานแล้วทำหน้าดีใจก่อนจะกระโดดออกทางหน้าต่างวิ่งอย่างไม่หยุดราวกับกำลังไล่ตามบางสิ่งอยู่
เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วแล้วกระโดดตามไปอีกคน เขากลัวว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะทำใจรับไม่ได้
เฮ่อเหลียนเช่อวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขากำลังวิ่งไล่ตามวิญญาณของเหมยซูหาน เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคย นั่นต้องเป็นเหมยซูหานที่ทำใจทิ้งเขาไม่ลงจึงยังอยู่บนโลกนี้ต่อแน่ ๆ
บนโลกนี้ต้องมีวิญญาณแน่นอน เฮ่อเหลียนเช่อเชื่ออย่างสุดใจ
แต่–
กลิ่นอายคุ้นเคยนั่นจางหายไปแล้ว
เฮ่อเหลียนเช่อแหงนหน้ามองฟ้าอย่างโศกเศร้าแต่แววตาจุดประกายความหวังใหม่ ขอเพียงเหมยซูหานยังอยู่บนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือผีเขาก็จะตามหาให้พบ
“แกเป็นบ้าอะไร?” เหยียนหมิงซุ่นวิ่งตามมา
“เปล่า ฉันจะไปรับเสี่ยวเป่า”
เฮ่อเหลียนเช่อดูสงบลงมากไม่เหลือสภาพจะเป็นจะตายอย่างก่อนหน้านี้แล้วกลับมามีชีวิตชีวาใหม่อีกครั้ง นี่จึงเรียกให้เหยียนหมิงซุ่นกวาดตามองเขาอย่างแปลกใจ หายเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?
คงไม่ได้อัดอั้นไว้ในใจหรอกนะ?
“คุณอาฉัน…” เฮ่อเหลียนเช่อชั่งใจอยู่นานสุดท้ายก็เลือกถามออกไป
“ถูกประหารไปตั้งแต่เดือนครึ่งก่อนหน้านี้แล้ว นายใหญ่ออกคำสั่งเอง เขาไปอย่างสงบไม่ทรมานใด ๆ” เหยียนหมิงซุ่นบอกตามตรง
เฮ่อเหลียนเช่อแค่นหัวเราะเย้ยตัวเองน้อย ๆ เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยต่อ “ฉันจะเอากล่องเก็บเถ้ากระดูกของหนิงเฉินเซวียนให้แก แล้วก็หนิงเฉินเซวียนเกริ่นไว้ว่าอนาคตจะได้ฝังร่วมกับแม่ของแก”
“แม่ฉัน? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ฉันฝังอยู่ที่ไหน!” เฮ่อเหลียนเช่อแค่นหัวเราะออกมาไม่หยุด
เขาแทบไม่เหลือความทรงจำเกี่ยวกับแม่ตัวเองเลย จำได้เพียงว่าเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง อีกทั้งสายตาที่มองเขามักเต็มไปด้วยความเกลียดชังปนโกรธแค้นราวกับกำลังมองขยะ
ฉะนั้นวัยเด็กเขาจะมีความสัมพันธ์ที่สนิมสนมกับเฮ่อเหลียนชิงมากกว่าและไม่ชอบอยู่กับแม่เท่าไร
“แม่ของแกไม่ได้ถูกฝัง หนิงเฉินเซวียนใช้โลงหยกอายุหมื่นปีเก็บศพแม่แกเอาไว้เลยยังคงสภาพเหมือนก่อนตาย”
โลงหยกของหนิงเสี่ยวซีถูกคนของเฮ่อเหลียนชิงย้ายกลับสวนฟาร์ม เฮ่อเหลียนชิงออกจากโรงพยาบาลแล้วและกำลังพักฟื้นตัวที่สวนฟาร์ม
“ตามฉันมาสิ” พอเฮ่อเหลียนชิงเห็นเฮ่อเหลียนเช่อก็ไม่ได้ด่าทอเหมือนแต่ก่อนอีก หลังจากหนิงเฉินเซวียนตายจากไปนิสัยเคี่ยวเข็ญเข้มงวดของเขาดูจะอ่อนโยนมากขึ้น สงสัยคงปล่อยวางความแค้นตลอดหลายสิบปีแล้วปลดล็อกปมในใจได้แล้วสินะ
“อยู่นี่ รอแกฟื้นมาจัดการเรื่องศพของแม่แก” เฮ่อเหลียนชิงพูดเสียงเรียบนิ่ง
เฮ่อเหลียนเช่อเห็นหญิงงามในความทรงจำของเขาคนนั้นที่ยังคงงดงามไม่เปลี่ยน เพียงแต่สีหน้าขาวซีดดวงตาปิดสนิท ไม่มีสายตารังเกียจที่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขา
“อาผมบอกว่าอยากฝังร่วมกับแม่ผม” เฮ่อเหลียนเช่อเองก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับกำลังถามความเห็นของเฮ่อเหลียนชิง สองพ่อลูกในวันวานคู่นี้ในที่สุดก็ไม่ทะเลาะกันอีกแต่คุยกันดี ๆได้สักที
เฮ่อเหลียนชิงสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วพูดขึ้นเสียง “ไม่ได้ คนที่แม่แกเกลียดมาตลอดชีวิตก็คือหนิงเฉินเซวียน หรือว่าแกอยากให้เธอตายไปอย่างไม่สงบสุขงั้นเหรอ?”
เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ คุณอากับแม่ของเขาไม่ได้รักกันหรอกหรือ?
ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้คลอดเขาโดยไม่สนคำคัดค้านของคนอื่นล่ะ?
เฮ่อเหลียนชิงมองเขาด้วยสายตาเห็นใจแต่ก็พูดไปจนได้ “แม่ของแกไม่รักใครทั้งนั้น เธอแต่งงานกับฉันก็เพื่อหลุดพ้นจากการควบคุมของหนิงเฉินเซวียน แต่หนิงเฉินเซวียนถือโอกาสตอนที่ฉันไปสัมมนาข่มขืนแม่ของแก ถึงได้…มีแก”
เหยียนหมิงซุ่นมองเฮ่อเหลียนเช่ออย่างเห็นใจ ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารจริง ๆ!
ความจริงอันนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว!
แต่ไม่พูดก็ไม่ได้!
เฮ่อเหลียนชิงสูดหายใจเข้าลึก ๆแล้วบอกเรื่องที่น่าตกใจกว่าอีกเรื่อง
…………………………