[เพื่อนรัก ขอบคุณมากๆ สำหรับฟอสซิลที่ให้ผมมา ถึงแม้คุณอาจจะลืมผมไปแล้ว แต่ผมต้องขอแสดงความซาบซึ้งใจ]
[งานสัมมนาที่ผมจัดเมื่อวานที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดจบลงแล้ว เบาะแสในฟอสซิลที่คุณมอบให้ผมมาได้พิสูจน์ว่ามันมีกลุ่มแมลงสาบที่แข็งแรงและมีสติปัญญาที่เคยอาศัยอยู่บนดาวอังคาร]
[พวกมันแต่งต่างจากแมลงสาบที่อยู่บนโลกของเรา พวกมันมีขนาดใหญ่กว่า มีหนวดยาวกว่า และอาศัยบนดาวที่มีออกซิเจนมากกว่าโลก… และมันยังพิสูจน์ว่าดาวอังคารเคยมีอดีตที่รุ่งเรือง และมันร่วงโรยด้วยเหตุผลบางประการ]
[อารยธรรมที่เคยอยู่บนดาวอังคาร มันมีสิ่งไหนที่เซอร์ไพรส์มากกว่านี้ไหม? การสำรวจที่ยังไม่เสร็จสิ้นเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ได้รับคำอธิบายใหม่ตอนนี้ เราไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวในจักรวาล และเศษซากของเพื่อนบ้านเราอยู่ใต้เท้าของเรา]
[ผมมีคำร้องขอจากสุดหัวใจ คุณช่วยบอกผมได้ไหมว่าคุณไปเจอฟอสซิลนี้ที่ไหน? ผมรู้ว่าเงินทองและเกียรติยศไม่อาจทำให้คุณประทับใจได้อีก แต่เพื่อเป็นการตามหาการหยั่งรู้ในอารยธรรมก่อนประวัติศาสตร์ ผมขอร้องคุณจากใจจริงให้คุณแบ่งปันสถานที่ของฟอสซิล…]
ณ ดาวอังคาร
ในโรงแรมสตาร์สกาย
ลู่โจวนั่งอ่านอีเมลที่ลีโอนาร์ดส่งมาให้เขาที่ห้องทำงาน เขามีสีหน้าทุกข์ใจ
ฟอสซิลที่เขาพบในซากปรักหักพังของเดอะเกตส์ออฟเฮลล์ และตำแหน่งปัจจุบันของมันน่าจะอยู่ในส่วนลึกที่สุดของบริษัทฮิดเดลล์มายนิ่ง ซึ่งอยู่ติดกับยานของนายพลเรนฮาร์ท
แต่ว่าลู่โจวไม่อาจตอบแบบนั้นได้
เขาไม่สามารถอธิบายเรื่องพวกนี้อย่างตรงไปตรงมา อย่างน้อยก็ก่อนจะขยับยาน
เขาเข้าใจความร้อนใจและความอยากรู้ของลีโอนาร์ดในตอนนี้
มันเป็นอารมณ์ที่นักวิชาการทุกคนมีเมื่อเผชิญกับความจริง
หลังจากลังเลอยู่สักพักลู่โจวก็กดปุ่มฟังก์ชันเขียนตามคำบอกบนหน้าจอ หลังจากครุ่นคิดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงกระจ่าง
“ผมเสียใจจริงๆ คุณลีโอนาร์ด ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่าฟอสซิลนี้มาจากไหน ผมได้ยินมาว่าสถานการณ์วุ่นวายมากแค่ไหน และคุณได้เห็นมันในสารคดี ถ้ำกำลังถล่มและผมรีบไปหลบในห้องพักตัว ถ้าห้องพักตัวจากอารยธรรมก่อนประวัติศาสตร์ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมเกรงว่าผมคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว”
“มีเพียงสองเบาะแสที่ผมสามารถให้คุณได้ จากสิ่งที่ผมได้เห็น อารยธรรมดาวอังคารที่ถดถอยซึ่งเคยรุ่งเรืองโดยไม่เคยมีมาก่อน แต่ด้วยวัฒนธรรมเก็บตัวและกายภาพที่ไร้ประสิทธิภาพ พวกเขาเลือกลงลึกใต้ดินแทนที่จะขยายออกนอกอวกาศไป”
“สำหรับอีกเบาะแสหนึ่งนั่นก็คือการล่มสลายของอารยธรรมดาวอังคารซึ่งน่าจะเกี่ยวกับการปล่อยพลังงานความร้อนมากเกินไปจากแกนกลางดาวอังคาร ซึ่งทำให้สนามแม่เหล็กของดาวอังคารหายไปและการสูญเสียชั้นบรรยากาศ…”
ลู่โจวตรวจดูข้อความบนหน้าจอโฮโลแกรมอีกครั้ง
เขาไม่ได้เช็กดูข้อผิดพลาดแต่เป็นการดูว่ามีข้อมูลสำคัญอะไรตกหล่นหรือไม่หรือเขาได้เปิดเผยข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผยออกไป
จากนั้นเขากดปุ่มส่งอีเมลตอบกลับไป แล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
เขาจะไปที่ยานมิลกี้เวย์ในตอนบ่ายเพื่อเจอบ้านหลังใหม่ของเขากับเสี่ยวไอ
หลังจากทำงานหนึ่งเดือน วาร์ปไดร์ฟล่าสุดได้ถูกติดตั้งโดยอีสต์เอเชียเฮฟวีอันดัสตรีส์
ยานอวกาศอาณานิคมเกือบเสร็จสมบูรณ์โดยขาดการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย
…
ข่าววันนี้ถูกแสดงบนหน้าจอโฮโลแกรมบนยานขนส่งที่มุ่งหน้าไปที่จอดยานของอีสต์เอเชียเฮฟวีอันดัสตรีส์
[ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ด นักวิชาการชื่อดังแห่งกลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือใช้หลักฐานฟอสซิลเพื่อพิสูจน์ว่ามีสัตว์ที่ฉลาดคล้ายกับแมลงสาบเคยอาศัยอยู่บนดาวอังคารเมื่อหลายพันล้านปีก่อน]
[จนถึงตอนนี้การวิจัยได้สร้างกระแสโด่งดังในชุมชนวิชาการ ผู้เชี่ยวชาญในสาขาที่เกี่ยวข้องยังไม่ได้แสดงความเห็นกับเหตุการณ์นี้ แต่จากนักวิชาการที่ไม่ประสงค์ออกนาม หลักฐานชิ้นนี้มีแนวโน้มว่าจะเป็นจริง และงานวิจัยนี้อาจจะเปลี่ยนมุมมองกระแสหลักในเรื่องโครงสร้างธรณีวิทยาโบราณและสภาพแวดล้อมทางชีวภาพโบราณของดาวอังคาร]
เมื่อจงจื้ออวี่อ่านข่าวในหน้าจอวิดีโอ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสะเทือนใจ
“ยอดเยี่ยมไปเลย ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าสัตว์ตัวเล็กน่ารำคาญสร้างอารยธรรมมาก่อน?”
หลังจากได้ยินที่เขาพูด ลู่โจวยิ้มให้และไม่ได้พูดอะไรตอบ
เขาเองก็รู้สึกเหลือเชื่อ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าหินฟอสซิลที่เขาใส่ช่องกระเป๋าจะสร้างเรื่องใหญ่ขนาดนี้
เมื่อยานขับไปหลายสิบนาที ยานรีบจอดที่ท่าเทียบเรือ
ทางเดินเชื่อมต่อกันและกลุ่มคนมาถึงที่อู่ต่อเรือในอีกไม่นาน พวกเขามาถึงมิลกี้เวย์ที่ถูกดัดแปลงภายใต้การนำของวิศวกร
จงจื้ออวี่ยืนอยู่ในอาคารเทียบขนาดใหญ่และหันไปมองรอบๆ ระหว่างที่เขายิ้มให้และพูดว่า
“ผมรู้สึกว่ามันกว้างขึ้นมากกว่าครั้งที่แล้วที่ผมมา”
“มันน่าจะเป็นภาพลวงตา การปรับเปลี่ยนไม่ได้เปลี่ยนโครงสร้างหลักของยาน มันเป็นแค่การปรับแต่งโดยละเอียดในพื้นที่ภายใน” ลู่โจวมองดูเค้าโครงโดยรอบและพูดว่า “มันอาจจะเป็นเพราะว่าการปรับใช้พื้นที่ได้รับการพัฒนาขึ้น”
นักวิชาการหยางฉงผิงนั้นคู่ควรกับการเป็นวิศวกรนำในอุตสาหกรรมการบินดาวอังคาร ทักษะของเขาไม่อาจเทียบเท่าได้ การเลือกเขาเป็นหัวหน้าวิศวกรเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดมาก
“จริงเหรอเนี่ย? ผมนึกว่าเขาขยายขนาดยานลำนี้” จงจื้ออวี่ยิ้มและพูดต่อ “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว วาร์ปไดร์ฟที่ยานนี้เร็วแค่ไหน?”
“ขึ้นอยู่กับว่ามวลรวมของดาวเคราะห์เป้าหมาย ระยะทาง และมวลของยานอาณานิคม” ลู่โจวคิดอยู่สักพักและพูดต่อ “ถ้าเป็นเทาเซติ มันจะใช้เวลาประมาณ 30 วัน”
เอาตามตรง วาร์ปไดร์ฟที่เขาออกแบบเป็นแค่กุญแจที่ใช้เปิดช่องทางไฮเปอร์สเปซ มันไม่สามารถประเมินค่าของช่องทางได้
“ถึงเทาเซติใน 30 วัน?” สีหน้าของจงจื้ออวี่รู้สึกเปี่ยมอารมณ์เล็กน้อยระหว่างที่เขาพูดต่อ “แล้วอัลฟ่าเซนทอรี่ล่ะ?”
“ประมาณสองสัปดาห์… ทำไมล่ะ?”
จงจื้ออวี่ยิ้มด้วยความอาย เขาเกาหัวตัวเองเบาๆ
“ผมแค่ถามดูเฉยๆ… หลังจากได้ยินที่คุณพูด มันก็มีโอกาส”
ลู่โจว “…?”
โอกาสเรื่องอะไร?
ในขณะที่จงจื้ออวี่กำลังจะอธิบายแผน มีเสียงดังมาจากด้านบานของห้องโถงโล่ง
“คุณมาจริงด้วย”
ชายสองคนเงยหน้ามองพร้อมกันแต่ว่าไม่เห็นอะไร
ลำแสงโฮโลแกรมฉายลงมาจากท้องฟ้าและตกมาอยู่ตรงหน้าสองคนนี้
ลู่โจวมองดูชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าเขา เขารู้สึกอึ้งเล็กน้อย และเขาก็เปลี่ยนไปมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ลอว์เรนซ์…”
“ใช่ครับ”
ลอว์เรนซ์อายุน้อยยิ้มให้และพูดด้วยเสียงนุ่มนวลแต่เยือกเย็น
“เราพบกันอีกแล้ว”
………………………………………..