ณ สำนักงานใหญ่ ILHCRC
ในฐานะที่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับนักฟิสิกส์ทั่วโลก สถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์แห่งนี้ที่ตั้งอยู่กลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีเป็นแหล่งรวมมันสมองที่เก่งกาจที่สุดในโลก ครอบคลุมเกือบทุกแขนงของฟิสิกส์ร่วมสมัย
ไม่ว่าจะเป็นทฤษฎีไฮเปอร์สเปซที่โด่งดังหรือการวิจัยปฏิสสารที่ค่อนข้างไม่เป็นที่นิยม
ด้วยเหตุนี้ผู้ชนะรางวัลวิทยาศาสตร์ลู่โจวที่เป็นที่รู้จักได้ประกาศว่าที่นี่เป็นสวรรค์ที่สนองต่อความอยากรู้ของนักฟิสิกส์ทุกคน
ความฝันมีราคาแพง และโอกาสที่จะได้โอบรับความฝันเหล่านี้ยากยิ่งกว่า
การได้ทำงานที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากมันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของนักฟิสิกส์ทั่วโลก ไม่เพียงต้องอาศัยการทำงานหนักและความสามารถพิเศษ มันยังต้องมีโชคช่วยอีกด้วย
ในฐานะที่เขาเป็นนักวิจัยตลอดชีพที่ ILHCRC บรูโนเป็นหนึ่งในคนที่โชคดีที่สุดในสายตาเพื่อนร่วมงานโดยไม่ต้องสงสัย
เขาเพิ่งมีอายุ 40 ปี นอกจากเขาจะได้รับการเสนอรับรางวัลวิทยาศาสตร์ลู่โจว เขายังได้รับอนุญาตให้พำนักถาวรที่สหการพาน-เอเชียนสำหรับความสำเร็จที่โดดเด่นในด้านทฤษฎีปฏิสสาร
ในสายตาของผู้คนในบ้านเกิดของเขา เขาเป็นเหมือนพระเจ้าโดยไม่ต้องสงสัย
บรูโนเองไม่ได้ทะนงตนขนาดนั้น เขาไม่ได้สนใจในเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น
นอกจากธีสิสของนักวิชาการลู่ สิ่งเดียวที่เขาสนใจน่าจะเป็นการวิจัยปฏิสสารของตัวเอง
เช้าวันหนึ่ง เขาเดินถือแซนด์วิชเข้าออฟฟิศตามปกติ
หลังจากสั่งให้หุ่นยนต์ผู้ช่วยชงกาแฟมาให้ เขารับประทานอาหารเช้าระหว่างที่อ่านอัปเดทวิชาการที่เว็บไซต์ LSPM
งานเขียนไร้ชื่อคนแต่งที่โด่งดังก็ดึงดูดความสนใจของเขากะทันหัน
ด้วยความรู้สึกอยากรู้ในใจ เขาคลิกโพสต์และดาวน์โหลดงานเขียน
แต่ก่อนที่เขาจะได้อ่านงานเขียนอย่างละเอียด เขาเห็นหัวข้องานเขียนและรู้สึกอึ้งจนเบคอนในแซนด์วิชหล่นลงบนโต๊ะโดยเขาไม่ได้สังเกต
“การวิจัยยุคของปฏิสสารและเทคโนโลยีการกักเก็บ?”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ
ก็มีเหตุผลอยู่เพียงข้อเดียว
เพราะมันฟังดูน่าขำขันเกินไป
มันไม่ใช่แค่ชื่อเรื่องที่ดูน่าตลก เมื่อเขาเห็นบทคัดย่อ คิ้วของเขาก็กระตุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“มันเป็นตลกเมษาโกหกเหรอ?”
จะบอกว่างานเขียนชิ้นนี้ไร้สาระก็ดูกล่าวเกินจริงไปหน่อย แต่เมื่อดูแค่บทคัดย่อ งานเขียนชิ้นนี้ฟังดูเหมือนเรื่องที่แต่งขึ้นมา
เอาตามตรง มันไม่ใช่แนวคิดของปฏิสสารที่ทำให้เขาประหลาดใจ ท้ายที่สุดแล้วผู้คนได้วิจัยเรื่องนี้เริ่มตั้งแต่ศตวรรษก่อน และทิศทางการวิจัยของเขาก็เป็นเรื่องปฏิสสารเช่นกัน
สิ่งที่ทำให้เขาอึ้งจริงๆ คือมีบางคนพยายามใช้มันในด้านพลังงานเพื่อเป็นวัสดุสื่อกลางในการเก็บพลังงาน?
แต่มันก็ดูไม่น่าเป็นไปได้
บรูโนมีอ่านเนื้อหาหลักอย่างขอไปที เขารีบอ่านงานเขียนโดยสังเขป
“โอ้ น่าสนใจ… การออกแบบการทดลองค่อนข้างใหม่ แต่ฉันสงสัยว่าผู้เขียนได้คิดไหมว่าเขาจะเก็บรักษาปฏิสสารที่ไม่มั่นคงสูงมากได้อย่างไร? มันยังมีปัญหาการใช้พลังงาน… พลังงานที่ถูกปล่อยโดยการทำลายไม่ใช่พลังงานนิวเคลียร์ที่สามารถใช้ได้อย่างนุ่มนวล ทุกอย่างรอบตัวมันจะถูกกลืนกินโดยพลังงานทำลายล้างที่ปล่อยออกมา”
หลังจากส่ายหน้า บรูโนลากนิ้วย้ายงานเขียนที่เพิ่งดาวน์โหลดลงถังขยะ
ในความเห็นของเขา งานเขียนชิ้นนี้เป็นเรื่องเสียเวลา…
หลังจากทำงานตลอดเช้า บรูโนยืดตัวที่เก้าอี้ จากนั้นเขาเอามือเท้าโต๊ะและลุกขึ้น
มันเป็นเวลาอาหารกลางวัน
เขาไม่อยากรีบกินอาหาร เขาจึงเดินผิวปากออกจากออฟฟิศและไปโรงอาหาร
เมื่อเขาเข้าโรงอาหาร เขาก็บังเอิญเจอกับเพื่อนเก่าอย่างศาสตราจารย์ซุนฉีกวง
เนื่องจากเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซ ศาสตราจารย์ซุนก็ยังเป็นมีอำนาจท่ามกลางนักวิชาการอายุน้อยที่ ILHCRC
สองคนนี้พบกันครั้งแรกเนื่องจากการพูดคุยที่งานสัมมนา และพวกเขาเข้ากันได้โดยไม่คาดคิดและกลายเป็นเพื่อนกันตลอดชีวิต
ทั้งสองทักทายกันและหยิบจานของตัวเอง จากนั้นก็หาที่นั่งที่ลับตาคน
บรูโนกำลังจะถามเขาว่ามีข่าวคราวอะไรน่าสนใจในด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซ แต่เพื่อนเก่าของเขาพูดขึ้นมาก่อน
“คุณอ่านงานเขียนนั่นหรือยัง?”
บรูโนเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาตอบว่า “อันไหนล่ะ?”
“จะอันไหนอีก? นอกจากงานเขียนไม่ระบุตัวตนเรื่องปฏิสสาร มันมีข่าวอื่นในวันนี้อีกเหรอ? อย่าบอกนะว่าคุณยังไม่ได้อ่านมัน”
“ผมอ่านมันแล้ว… แต่คุณเรียกมันว่างานเขียนได้เหรอ?” บรูโนเหลือบมองเพื่อนเก่าและพูดด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ “พระเจ้า… ในความเห็นของผม มันเป็นเรื่องแต่ง คุณไม่คิดจริงๆ หรือว่าปฏิสสารสามารถใช้ได้เพียงแค่อ้างอิงจากข้อสรุปในงานเขียนนั้นเหรอ?”
ศาสตราจารย์ซุนถามว่า “ทำไม่ได้เหรอ?”
“ยากมาก” บรูโนส่ายหัว “จากที่เราได้เรียนรู้ในด้านดาราศาสตร์ มันไม่มีดาวเคราะห์ปฏิสสารในระยะ 30 ล้านปีแสง นั่นหมายความว่าภายใต้สภาวะรุนแรง วัสดุประเภทนี้เป็นเรื่องยากที่จะอยู่ในระดับใหญ่”
“ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องจริง… แต่ผมไม่คิดว่าคุณต้องมองโลกในแง่ร้าย” ศาสตราจารย์ซุนจิบกาแฟและพูดต่อ “นอกจากนี้ ผมได้ยินข่าวลือที่คุณอาจจะสนใจ”
บรูโนถาม “ข่าวลืออะไร…”
“ดูเหมือนว่าเมื่อไม่นานมานี้ สตาร์สกายเทคโนโลยีใช้เงินหนึ่งพันล้านเครดิตเพื่อสร้างห้องแล็บปฏิสสารในเมืองเทียนกงและยังได้ออกแบบห้องแล็บขนาดเล็กสำหรับการทดลองปฏิสสารผ่านอีสต์เอเชียเฮฟวีอินดัสตรีส์… คุณน่าจะรู้ว่าสตาร์สกายเทคโนโลยีเป็นบริษัทที่ลู่โจวก่อตั้งขึ้น”
บรูโนรู้สึกอย่างเลือนรางว่ามีอะไรผิดพลาดไป เขาขมวดคิ้วและถามว่า “แล้ว…?”
“งานเขียนชิ้นนี้ถูกเผยแพร่จากดาวอังคาร และคุณรู้ว่าชุมชนฟิสิกส์ดาวอังคารไม่ได้สนใจในปฏิสสาร มีแต่คนที่สนใจในการวิจัยในด้านประยุกต์…” ศาสตราจารย์ซุนยักไหล่และพูดต่อ “ตอนนี้มีข่าวลือว่างานเขียนชิ้นนี้ถูกปล่อยออกมาโดยนักวิชาการลู่”
เมื่อบรูโนได้ยินสิ่งนี้ อยู่ดีๆ เขารู้สึกเขินอายขึ้นมากะทันหัน
“นักวิชาการลู่?! มัน… มันเป็นไปได้อย่างไร…?”
อยู่ดีๆ เขาเสียความมั่นใจในตัวเอง
ถึงหัวใจเขาบอกว่าแค่การพึ่งพาไอเดียง่ายๆ เพื่อไขปัญหาที่ก่อกวนมนุษยชาติเป็นเวลาสองศตวรรษเป็นแค่ความฝันเด็กน้อย…
แต่ว่า…
คนที่ท้าทายโจทย์นี้เป็นชายที่สร้างปาฏิหาริย์หลายครั้ง
บรูโนจำไม่ได้ว่าชายคนนี้สร้างปาฏิหาริย์กี่ครั้งแล้ว ซึ่งพวกมันดูเป็นไปไม่ได้เลยในสายตาผู้อื่น
อยู่ดีๆ เขารู้สึกมั่นใจน้อยลงใน ‘สามัญสำนึก’ ที่เขายึดถือด้วยความเชื่อมั่น…
เมื่อเห็นว่าเพื่อนเก่าลังเลขึ้นมา ศาสตราจารย์ซุนยิ้มปลอบใจเขา
“ผมเข้าใจนะว่าคุณรู้สึกอย่างไร… พวกเราที่อยู่ในด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซเมื่อไม่กี่เดือนก่อนน่าจะรู้สึกแบบเดียวกับคุณ ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้เข้าใจเทคโนโลยีวาร์ปไดร์ฟอย่างถ่องแท้ และสตาร์เกทถูกเปิดใช้งานมากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ความรู้สึกที่ถูกเวลาทิ้งไว้ข้างหลังไม่สบายใจเสียเลย”
บรูโนฝืนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรไป
ศาสตราจารย์ซุนเห็นว่าเพื่อนนิ่งไป เขาถอนหายใจและพูดต่อด้วยน้ำเสียงมีแววประทับใจ
“พักเรื่องผู้เขียนและปัญหาวิชาการไว้ก่อน สิ่งที่ทำให้ผมสนใจคือถ้าไอเดียที่เขานำเสนอในงานเขียนถูกพิสูจน์ จะเกิดอะไรขึ้นกับฟิสิกส์?”
“เอาตามตรง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” บรูโนมองจานตัวเองด้วยสีหน้าคาดเดาไม่ถูก “งานเขียนชิ้นนั้นเกินจินตนาการของผมในด้านฟิสิกส์…”
…………………………………………………..