หยางเฉินเดินมาถึงหน้าโซฟา มองซ่านกวนโหรวที่หมดสติอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าดูแย่พอสมควร
ซ่านกวนโหรวในเวลานี้ ถ้าจะให้พูดว่าหมดสติไปแล้ว กลับพูดว่าเธอยังมีสติอยู่นิดๆ ยังจะถูกกว่า ดวงตาสะลึมสะลืออยู่บ้าง เหมือนอยากจะลืมตา กลับยากจะลืมขึ้น
ซ่านกวนโหรวใส่ชุดแต่งงานสีขาว ใบหน้าแต่งอย่างงดงาม เหมือนเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์อย่างนั้น งามจนหาที่เปรียบไม่ได้
“ซ่านกวนโหรว รีบตื่นเร็ว!”
หยางเฉินรีบเรียกอีกทีหนึ่ง ซ่านกวนโหรวเหมือนมีการตอบสนองกลับนิดหน่อย ตอนที่เธอมองเห็นหยางเฉิน ยังดูท่าทางตกใจ
“ฉัน……ฉันอยู่ที่ไหนได้อย่างไร?”
ซ่านกวนโหรวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
สีหน้าเธอแดงระเรื่อ ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตายังมีความคลุ้มคลั่งระดับหนึ่ง เหมือนอยากกินหยางเฉินเลย
เมื่อสักครู่หยางเฉินก็สำนึกได้ว่าผิดปกติ ซ่านกวนโหรวปรากฏตัวในห้องของตนเองกะทันหัน เวลานี้ยังมีลักษณะที่ดึงดูดใจอีก ไม่ปกติอย่างมาก มีความเป็นไปได้มากว่ามีคนวางแผนร้ายต่อเขาแล้ว
เพียงแต่ เขาไม่รู้ว่า สรุปเป็นคนของตระกูลหลี่ หรือว่าคนของราชวงศ์ซ่านกวน กษัตริย์ซ่านกวนใช้ประโยชน์จากเรื่องที่ซ่านกวนโหรวแต่งเข้าตระกูลหลี่นี้ มาลองเชิงตนเองว่าสูญเสียการฝึกฝนวิถีบู๊หรือไม่ ก็ต้องทำเรื่องที่เกินเหตุกว่านั้นบางอย่างได้เช่นกัน
“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คุณรีบออกไปดีกว่า ถ้าคนมาเห็นเข้า คงไม่ดีแล้ว” หยางเฉินรีบบอกทันที
พูดจบ เขายื่นมือออก อยากจะประคองซ่านกวนโหรวขึ้นมา แต่ว่าพอเขาแตะต้องตัวของซ่านกวนโหรว ก็รู้สึกว่าคลื่นความร้อนระลอกหนึ่ง ลอยมาจากบนตัวของซ่านกวนโหรว
ไม่รู้ว่าทำไม หยางเฉินถึงมีความปรารถนาอยากครอบครองอันรุนแรงมากขึ้นทันใด อยากจะกดซ่านกวนโหรวเอาไว้ด้านล่างอย่างแรง
“หยางเฉิน!”
ชั่วขณะนั้นที่หยางเฉินสัมผัสร่างกายซ่านกวนโหรว ซ่านกวนโหรวเหมือนถูกผีสิง ดวงตาหยาดเยิ้ม หายใจเบาๆ ทันใดนั้นยื่นมือสองข้างออก กอดคอของหยางเฉินไว้แล้ว จากนั้นจูบเข้าไปยังปากของหยางเฉิน
ชั่วขณะที่ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ราวกับฟืนแห้งเจอไฟลุกโชนเข้า หยางเฉินไม่มีทางควบคุมตนเองได้เช่นกัน โอบซ่านกวนโหรวเข้าสู่อ้อมอกอย่างแรง
ท้องฟ้าในเดือนเมษายน ก็เหมือนหน้าของเด็กน้อย จะเปลี่ยนก็เปลี่ยน เมื่อสักครู่ยังท้องฟ้าแจ่มใสมาก ทันใดนั้นเองเมฆครึ้มปกคลุมไปทั่ว ฟ้าแลบฟ้าร้อง ลมแรงฉับพลัน ตามมาด้วยฝนฟ้าคะนองที่ตกมาอย่างบ้าคลั่ง
ฝนฟ้าคะนองอยู่ต่อเนื่องครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ถึงหายไปภายใต้เสียงคำรามของฟ้าร้อง หลังจากฝนตกกระหน่ำ ทัศนียภาพในฤดูใบไม้ผลิงดงามเต็มที่ สรรพสิ่งบนโลกเหมือนจะตื่นตัวเช่นกัน
และในเวลานี้ ขบวนรับเจ้าสาวของตระกูลหลี่ มาถึงราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว
“ท่านพ่อตาสวัสดีครับ ผมมารับโหรวเอ๋อร์ไปจัดพิธีแต่งงานที่โรงแรมเมืองราชวงศ์ครับ”
หลังจากทำตามธรรมเนียมสักหน่อย หลี่เป่าจุ้นมาถึงด้านหน้าของซ่านกวนจื่อฉิน พูดด้วยท่าทางฮึกเหิม ส่วนคำเรียกต่อซ่านกวนจื่อฉินเปลี่ยนเป็นคำว่าพ่อตาทันที
ซ่านกวนจื่อฉินมองหลี่เป่าจุ้นนิ่งๆ แวบหนึ่ง บนหน้ามองแววยินดีใดๆ ไม่ออก ซ่านกวนโหรวคือลูกสาวของเขา และเป็นลูกหลานดีเลิศที่สุดของราชวงศ์ซ่านกวน ถ้าไม่ใช่ต้องแต่งงานเข้าตระกูลหลี่ ซ่านกวนโหรวจะต้องสามารถกลายเป็นกษัตริย์ซ่านกวนในอนาคตได้อย่างแน่นอน
แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการตัดสินใจของกษัตริย์ซ่านกวน ซ่านกวนจื่อฉินไม่กล้าโต้แย้ง เวลานี้จึงพยักหน้าแล้ว พูดสั่งกับคนข้างกาย “พาหลี่เป่าจุ้นไปรับโหรวเอ๋อร์”
ซึ่งในเวลานี้ คนใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาแบบหน้าตาสับสนเต็มที่ พูดอย่างหวาดผวา “องค์ชายสาม ไม่เจอองค์หญิงโหรวแล้วครับ!”
“อะไรนะ?”
ชั่วขณะหนึ่งซ่านกวนจื่อฉินโมโหเดือดดาล คว้าคอเสื้อของคนใช้ไว้ พูดแบบโมโห “พูดมาให้ชัดเจน โหรวเอ๋อร์ไม่ใช่อยู่ในห้องของตัวเองเหรอ? จะไม่เจอเธอได้อย่างไร?”
ในสายตาคนรับใช้ยังมีการหลบเลี่ยงระดับหนึ่ง สั่นเทาทั้งตัว อ้ำๆ อึ้งๆ กลับไม่กล้าพูดจา
“รีบพูด! โหรวเอ๋อร์อยู่ที่ไหนกันแน่?” ซ่านกวนจื่อฉินตวาดใส่
วันนี้เป็นงานแต่งเกี่ยวดองของราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่ เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง ถ้าหากเกิดเรื่อง ย่อมไม่ใช่เรื่องดีสำหรับสองตระกูล เขากลัวมากว่าซ่านกวนโหรวเพื่อหนีการแต่งงานแล้ว จะออกไปจากราชวงศ์
ถ้าเป็นแบบนี้จริง ด้วยนิสัยจัดการเรื่องราวของกษัตริย์ซ่านกวน จะต้องไม่ปล่อยซ่านกวนโหรวไปแน่
คนรับใช้มองหลี่เป่าจุ้นด้วยความระวังแวบหนึ่ง ถึงพูดว่า “องค์หญิงโหรว ไปห้องของหยางเฉินแล้วครับ ได้สักครึ่งชั่วโมงแล้ว ยังมีตอนที่คนเดินผ่านห้องของหยางเฉิน ได้ยินเสียงแปลกๆ บางอย่างลอยมาจากในห้องด้วยครับ”
ครืน!
ในหัวสมองซ่านกวนจื่อฉินว่างเปล่าแถบหนึ่ง เขาจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนี้ของคนใช้ได้อย่างไร ซ่านกวนโหรวนิสัยแบบไหน เขาในฐานะบิดา รู้ดีอย่างมาก
เขารู้ว่า ซ่านกวนโหรวชอบหยางเฉิน ปัจจุบันนี้จะแต่งงานกับผู้ชายที่ตนเองไม่ชอบคนหนึ่ง เป็นไปได้มากว่าก่อนที่ซ่านกวนโหรวจะแต่งเข้าตระกูลหลี่ คิดจะมอบร่างกายของตนเองให้แก่ผู้ชายที่ตนเองชอบ
“องค์ชายสาม นี่สรุปมันเรื่องอะไรกันครับ?”
เวลานี้ ผู้อาวุโสตระกูลหลี่คนหนึ่งที่มาด้วยกันกับหลี่เป่าจุ้น ถามด้วยสีหน้าอึมครึมไร้ที่เปรียบ
หลี่เป่าจุ้นก็ดวงตาแดงฉาน กุมหมัดทั้งคู่ขึ้นมาแน่น ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันดุเดือด
ตอนที่รับรู้ว่าตนเองกำลังจะแต่งงานกับซ่านกวนโหรว เขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับไปหลายวัน ในที่สุดรอมาจนถึงวันนี้ ตามองเห็นว่ากำลังจะแต่งซ่านกวนโหรวกลับตระกูลหลี่ได้แล้ว แต่กลับรับรู้ฉับพลันว่า ซ่านกวนโหรวอาจจะผูกพันกับผู้ชายคนอื่นได้ นี่ทำให้เขามีความรู้สึกว่าโดนสวมเขาอย่างหนึ่งทันใด
ถึงแม้ซ่านกวนจื่อฉินจะไม่กลัวผู้อาวุโสของตระกูลหลี่ แต่ก็รู้ดีถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ฝืนกดความโกรธไว้บอกว่า “สรุปมันเกิดเรื่องอะไร แม้แต่ผมก็ไม่รู้ชัด แต่ผมเชื่อว่า ลูกสาวผมจะไม่ทำเรื่องผิดต่อตระกูลหลี่หรอก”
ผู้อาวุโสในตระกูลหลี่เอ่ยปากบอกว่า “ในเมื่อองค์ชายสามคิดว่าเป็นแบบนี้ ทำไมไม่พาพวกเราไปหาองค์หญิงโหรวตอนนี้เลยล่ะครับ?”
ซ่านกวนจื่อฉินถึงปากพูดขนาดนั้น แต่ในใจกลับแทบจะแน่ใจ ซ่านกวนโหรวกับหยางเฉินเกิดความสัมพันธ์ขึ้นเรียบร้อยแล้ว เข้าไปเวลานี้ ต้องโดนเปิดโปงแน่
ถ้าเกิดโดนเปิดโปง การแต่งงานเกี่ยวดองของสองตระกูล ย่อมเป็นโมฆะ ไม่แน่ว่ายังจะเพราะเหตุนี้อาจดึงดูดความแค้นที่ตระกูลหลี่มีต่อราชวงศ์ซ่านกวนขึ้นด้วย ถ้าหากตระกูลหลี่ลงมือต่อราชวงศ์ ต่อให้ราชวงศ์มีผู้รักษากฎ แต่ก็ต้องสูญเสียร้ายแรงมากแน่
นึกถึงเรื่องพวกนี้ ซ่านกวนจื่อฉินพูดเสียงเย็นชา “ทำไม? นี่คือพวกคุณสงสัยว่าลูกสาวผมทำเรื่องที่ผิดต่อตระกูลหลี่?”
“ไม่กล้าครับ!”
ผู้อาวุโสตระกูลหลี่รีบเอ่ยปากทันที จากนั้นพูดอีกว่า “ถึงแม้พวกเราไม่กล้าสงสัยองค์หญิงโหรว แต่ว่าคนของราชวงศ์ก็พูดแล้ว ถ้าไม่ทำเรื่องนี้ให้กระจ่าง กลัวจะนำผลกระทบด้านลบบางอย่างมาให้องค์หญิงโหรว ดังนั้น พวกเราติดตามองค์ชายสามไปหาองค์หญิงโหรวด้วยกันดีกว่า พอเป็นแบบนี้ ก็พิสูจน์ความบริสุทธิ์ขององค์หญิงโหรวได้แล้ว”
ซ่านกวนจื่อฉินไม่ได้พูดจา จ้องผู้อาวุโสตระกูลหลี่แบบสีหน้าอึมครึม ในสายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขารู้ว่า ถ้าพิสูจน์ความจริงไม่ได้ ตาแก่คนนี้ คงจะไม่ยอมเลิกราด้วยดี
“น้องสาม ฉันคิดว่าเขาพูดไม่ผิดนะ โดยเฉพาะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีราชวงศ์ของพวกเรา มีเพียงให้คนของตระกูลหลี่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของโหรวเอ๋อร์ได้ ถึงจะเลี่ยงเรื่องไม่ดีบางอย่างได้ ฉันคิดว่า พวกเรารีบพาพวกเขาไปหาโหรวเอ๋อร์ดีกว่า!”
ซ่านกวนจื่อฉินกำลังพิจารณาว่าจะรับมืออย่างไร ซ่านกวนจื่อจื้อองค์ชายใหญ่ ก็หัวเราะหึๆ พูดขึ้น
ซ่านกวนจื่อจื้อเพิ่งพูดจบ ซ่านกวนจื่อโม่หัวเราะพูดว่า “ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน ในเมื่อคนของตระกูลหลี่สงสัยโหรวเอ๋อร์ งั้นพวกเราก็ต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของโหรวเอ๋อร์”
ซ่านกวนจื่อฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองพี่ชายทั้งสองของตนเองด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“ทำไม? หรือแม้แต่น้องสาม ก็ไม่กล้ารับรองว่า โหรวเอ๋อร์เป็นผู้บริสุทธิ์?” ซ่านกวนจื่อโม่พูดจาแบบยิ้มกริ่มทันใด
ซ่านกวนจื่อฉินรู้ว่า ถ้าตนเองปฏิเสธอีก มีเพียงจะทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไปย่ำแย่กว่าเดิม ดังนั้นจึงเอ่ยปากบอกว่า “ได้ ในเมื่อพวกคุณอยากจะพิสูจน์ งั้นผมจะพาพวกคุณไปพิสูจน์เดี๋ยวนี้ เพียงแต่ ผมพูดแบบไม่น่าฟังไว้ก่อน ถ้าโหรวเอ๋อร์เป็นผู้บริสุทธิ์ ถ้าเกิดให้ผมได้ยินคำนินทาใดๆ เกี่ยวกับโหรวเอ๋อร์ อย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจพวกคุณแล้วกัน!”