ตอนที่ 2411 ในที่สุดก็เจอแล้ว
เมื่อมีขอบเขตการค้นหาที่ชัดเจน เหยียนหมิงซุ่นจึงใช้เวลาไม่นานก็สามารถหาพวกเล่อเล่อเจอ
แต่ทว่า
ฉากตรงหน้าทำให้เหยียนหมิงซุ่นและลูกน้องทุกคนต่างตกตะลึงจนดวงตาแทบจะถลนออกมาอยู่รอมร่อ
ทำไมไม่เป็นเหมือนที่พวกเขาคิดไว้นะ?
ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขาเลยด้วยซ้ำ!
“ช่วยผมหน่อย…ขอร้องล่ะ…”
ชายที่ถูกแขวนห้อยอยู่กลางอากาศหายใจอย่างอ่อนแรง เมื่อเห็นพวกเหยียนหมิงซุ่นก็ดีใจจนแทบน้ำตาไหล ในที่สุดพระเจ้าก็ส่งคนมาช่วยเขาแล้ว…ฮือ ๆ…
เหยียนหมิงซุ่นหาลูกสาวของเขาเจออย่างรวดเร็ว เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นลูกสาวตัวป้อมนอนหลับพริ้มอยู่ในอ้อมอกของแม่ลิง
เขาและเหมยเหมยต่างกังวลใจและร้อนใจแทบแย่เพราะเป็นห่วงว่าเธอจะได้รับความลำบาก แต่พอเห็นสาวน้อยไม่ได้ผอมลงแถมยังอ้วนขึ้นอีกด้วยจึงพอรู้ได้ว่าช่วงหลายวันนี้เธอสุขสบายดี
เสวี่ยเสวี่ยเสมือนนักรบที่จงรักภักดีที่สุด มันยืนอยู่ข้างกายเล่อเล่อคอยสอดส่องสถานการณ์รอบข้างอย่างระแวดระวัง พอเห็นเหยียนหมิงซุ่นสายตาก็ฉายแววเหยียดหยาม
ไร้ประโยชน์จริง ๆ ผ่านไปตั้งนานกว่าจะหาเจอ!
ช้าเป็นเต่าคลานเลย!
“ลำบากแกแย่เลยสิท่า ขอบคุณมาก กลับไปจะเอาของอร่อย ๆให้กินนะ” เหยียนหมิงซุ่นลูบศีรษะของเสวี่ยเอ๋อร์เบา ๆและขอบคุณจากใจจริง
เขารู้ว่าการที่เล่อเล่อยังปลอดภัยนั่นเป็นเพราะการปกป้องจากเสวี่ยเสวี่ยทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นต่อให้เล่อเล่อจะมีพรสวรรค์แสนวิเศษแค่ไหน แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นแค่เด็กน้อยอายุเพียงสองเดือน เมื่ออยู่ในป่าที่อันตรายแบบนี้ อีกทั้งยังมีอันธพาลสามคนที่โหดร้ายเหมือนหมาป่า เขาไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์อันเลวร้ายได้เลย
เสวี่ยเสวี่ยแค่นเสียงด้วยความเย่อหยิ่ง เธอไม่ได้สนเรื่องของอร่อยสักนิด!
เธอทำตามคำสั่งของเจ้านาย ฉะนั้นต้องปกป้องเจ้านายตัวน้อยให้ดี ไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่พอใจเอาได้!
“ช่วยผมด้วย…ขอร้องล่ะ…ปวดจะตายอยู่แล้ว…”
เสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มขาดห้วง ลมหายใจโรยริน
เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา เจ้าตัวน้อยสูดจมูกฟุดฟิด พอได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็ส่งเสียงร้องออกมาไม่กี่ทีแล้วหลับต่ออย่างสบายใจจนกรนออกมาด้วยซ้ำ
“ใจใหญ่จริง ๆนะเรา…”
เหยียนหมิงซุ่นบีบจมูกลูกสาวตัวน้อยอย่างเบามือ ใจกล้าจริง ๆเลย!
“ลูกพี่ ลิงและงูพวกนี้ดูแปลก ๆ เหมือนกำลังปกป้องคุณหนูอยู่เสียอย่างนั้น!” ลูกน้องคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะ
ตอนที่พวกเขามาถึง บนร่างกายของชายหนุ่มมีงูเลื้อยอยู่เต็มไปหมด ส่วนบนพื้นกับบนต้นไม้ก็มีอยู่ไม่น้อย ซึ่งส่วนมากเป็นงูมีพิษ ทำเอาคนที่เห็นต่างขนลุกเกรียวกันไปหมด
ทว่างูเหล่านั้นไม่ได้โจมตีเล่อเล่อแต่กลับเหมือนจะปกป้องเธอ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจจริง ๆ
เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อย ๆมองไปที่เล่อเล่อที่กำลังหลับพริ้มแวบหนึ่ง ในแววตามีความภูมิใจปรากฏอยู่
ลูกสาวของเขาถูกฟ้ากำหนดมาแล้วว่าต้องมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา!
เสวี่ยเสวี่ยแหงนหน้าส่งเสียงร้องคำราม ฝูงลิงและพวกงูทั้งหลายต่างก็พากันแยกย้ายจากไปอย่างเป็นระเบียบราวกับได้รับการฝึกฝนมา เพียงไม่นานพวกมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
พวกลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นต่างรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง บอกว่าไม่เคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้มาก่อนเลย
“เขาเป็นยังไงบ้าง? โดนพิษเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นมองชายหนุ่มที่ถูกปล่อยตัวลงมาแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา
สถานการณ์ของชายหนุ่มดูท่าไม่ค่อยดีนัก บนตัวไม่มีรอยแผลแต่ลมหายใจกลับโรยรินราวกับว่าจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ
“ไม่ได้โดนพิษครับ แต่ตกใจมากไปหน่อย!”
หลังจากลูกน้องตรวจสอบเสร็จก็ยิ้มออกมา
เหยียนหมิงซุ่นเลิกคิ้วแล้วก็เตะไปที่ชายคนนั้น “เอากลับไปด้วย อย่าปล่อยให้มันตาย!”
กล้ามาแตะต้องลูกสาวเขาเหรอ…
เขาจะทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ต้องเสียใจที่มาอยู่บนโลกใบนี้เลย!
“จุ๊บจั๊บ จุ๊บจั๊บ…”
เล่อเล่อดูดปากหลายที ตาปรือ ๆไม่นานก็เปิดตาขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ยังดูสะลึมสะลืออยู่บ้าง เธอจ้องเหยียนหมิงซุ่นอย่างมึนงง…
พ่อลูกต่างมองตากันปริบ ๆ พอผ่านไปสามวินาทีเล่อเล่อถึงเอียงคอสำรวจรอบด้านเหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่
ทำไมแม่ไม่มาด้วยล่ะ?
เธออยากดื่มนมแม่แล้ว…หิวแล้วนะ…
เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน เตะชายหนุ่มที่เปลือยกายบนพื้นทีหนึ่งก่อนกระเด็นลอยออกไป…
ไอ้บ้าเอ๊ย กล้ามาเปลือยต่อหน้าลูกสาวเขาเหรอ…
สมควรตาย!
……………………………………….
ตอนที่ 2412 ราชินีน้ำแข็ง
เหมยเหมยรออยู่ที่บ้านด้วยความร้อนใจ เวลาหนึ่งวันผ่านไปนานราวแรมปี ในช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงสั้น ๆเธอเดินไปสอดส่องหน้าประตูนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ?”
เหมยเหมยร้อนใจแทบทนไม่ไหว หลังจากเหยียนหมิงซุ่นเจอเล่อเล่อเขาก็โทรมาหาเธอแล้ว เธอดีใจมากก็จริงแต่ เธอก็ยังกังวลว่าลูกสาวจะได้รับความลำบากหรือเสียขวัญ ต้องเห็นกับตาตัวเองเท่านั้นเธอถึงจะวางใจ
“ตั้งแต่คุณชายหมิงโทรมาจนถึงตอนนี้ผ่านมาแค่ชั่วโมงเดียวเอง คงไม่ได้มาเร็วขนาดนั้นหรอก เรารีบทานโจ๊กรังนกนี่ให้หมดก่อนดีกว่า ไม่แน่ว่าคุณชายหมิงน่าจะกลับมาพอดี!”
ป้าฟางถือโจ๊กรังนกออกมาแล้วพยายามโน้มน้าวเธออย่างใจเย็น
เพราะช่วงสี่วันมานี้เธอไม่กินอะไรเลย ผอมลงจนเธอปวดใจ
เหมยเหมยรับโจ๊กรังนกไปทาน กินไปก็ใจลอยไป แหงนหน้าชะเง้อมองไปที่ประตูเป็นระยะ ๆ เวลาค่อย ๆล่วงเลยไปอย่างช้า ๆจนทานโจ๊กหมด ในที่สุดเหยียนหมิงซุ่นก็โผล่มาสักที ในอ้อมกอดมีลูกสาวที่เธอคิดถึงอยู่ทุกวี่ทุกวัน
“เล่อเล่อ…”
เหมยเหมยโผเข้าหาด้วยความดีใจ พอเห็นเจ้าตัวน้อยกำลังนอนกรนอยู่เธอก็เอามือปิดปากร้องไห้สะอื้นด้วยความปิติ
“วางใจเถอะ เล่อเล่อไม่ได้ลำบากอะไรเลย เธอดูสิอ้วนขึ้นด้วยซ้ำ!”
เหยียนหมิงซุ่นกระซิบบอกแล้วให้เหมยเหมยดูมือที่อวบอ้วนของลูกสาว มีเนื้อมีหนังขึ้นจริง ๆด้วย
เหมยเหมยหัวเราะทั้งน้ำตาแล้วรับเล่อเล่อมาอุ้มต่อ น้ำหนักเพิ่มขึ้นจริง ๆด้วย พอได้กลิ่นนมของเจ้าตัวน้อย จิตใจของเธอถึงได้สงบลง หอมแก้มเล่อเล่อไปหลายฟอดเพราะหอมอย่างไรก็ไม่พอสักที
“คร่อก…”
เล่อเล่อได้กลิ่นอันคุ้นเคยก็หมุนตัวเข้าหาอ้อมอกของเหมยเหมย ใบหน้าแนบอ้อมอกที่เธอโปรดปรานมากที่สุด ปากน้อย ๆทำเสียงจุ๊บจั๊บแล้วหลับต่อ
เหมยเหมยทำใจวางลูกสาวลงนอนบนเตียงไม่ได้เลยอุ้มไว้ทั้งอย่างนั้น สี่วันแล้วที่ไม่ได้อุ้มลูกเลยทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอุ้มไว้ในอ้อมอกแบบนี้และไม่ยอมออกห่างแม้แต่วินาทีเดียว
“เล่อเล่อไม่ได้ขวัญเสียใช่ไหม?” เหมยเหมยยังคงเป็นกังวล
เหยียนหมิงซุ่นบีบจมูกอ้วน ๆของเจ้าตัวน้อยอย่างเบามือ ยิ้มแล้วพูดว่า “เล่นข้างนอกสนุกสนานจนไม่อยากกลับสิไม่ว่า!”
เขาเล่าเรื่องจุดจบของสามอันธพาลให้ฟัง ตายไปสอง ส่วนคนที่เหลือก็คาดว่าไม่น่าจะรอด รูต่าง ๆทั่วร่างกายถูกงูเลื้อยเข้าออกจนครบ แค่ความทรงจำอันเลวร้ายคงกระทบกระเทือนจิตใจจนเจ้าหมอนี่จำไปตลอดทั้งชีวิตแล้วล่ะ!
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? พวกฝูงลิงกับงูมาจากไหนกัน?” เหมยเหมยยากที่จะเข้าใจ
ถ้าฉิวฉิวอยู่มันก็ส่งสัญญาณในป่าได้เหมือนกัน แต่ฉิวฉิวกับฉาฉายังอยู่ที่ภูเขาสือว่าน ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร
หรือว่าลูกสาวของเธอมีความสามารถพิเศษในการควบคุมสัตว์ได้อย่างนั้นหรือ? เหยียนหมิงซุ่นเหลือบมองเสวี่ยเสวี่ยที่นั่งอยู่เงียบ ๆบุ้ยปากไปทางนั้นแล้วพูดขึ้นว่า “น่าจะเป็นคุณงามความดีของเสวี่ยเสวี่ย ครั้งนี้ลำบากมันแล้วจริง ๆ เดี๋ยวเธอก็ช่วยทำอาหารอร่อย ๆตอบแทนมันหน่อยนะ”
เสวี่ยเสวี่ยเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชาราวกับราชินีน้ำแข็งพร้อมท่าทีดูถูกดูแคลน
“ฉันจะไปทำให้ตอนนี้เลย เสวี่ยเสวี่ย ขอบใจแกมากนะ!”
เหมยเหมยขอบคุณจากใจจริง การช่วยชีวิตเล่อเล่อไว้ถือเป็นบุญคุณกับเธอตลอดชีวิต เธอจะดูแลมันอย่างดีแน่นอน!
เสวี่ยเสวี่ยหัวเราะหึหึ ไม่ได้สนใจเหมยเหมยสักนิด
เธอมีหน้าที่ปกป้องเจ้านายตัวน้อยอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่น!
เรื่องขอบคุณมันเรื่องเล็กแต่ของอร่อยต้องมี!
เหมยเหมยชินชากับท่าทีของมันแล้ว เธออมยิ้มแล้วหยิบเนื้อตากแห้งที่แช่อยู่ในยาวิเศษออกมาจากช่องมิติ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เสวี่ยเสวี่ยชอบกินมากที่สุด เมื่อก่อนนาน ๆจะให้กินทีแต่ต่อจากนี้ไปจะให้เสวี่ยเสวี่ยกินบ่อย ๆเลย
แววตาของเสวี่ยเสวี่ยเป็นประกายแต่มันไม่ได้กินในทันที มันเลื่อนเนื้อตากแห้งไปตรงหน้าของเหยียนหมิงซุ่นพลางมองเขาด้วยท่าทีแน่นิ่งแล้วส่งเสียงร้องไม่กี่ที
เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปแต่ไม่นานก็เข้าใจสิ่งที่เสวี่ยเสวี่ยต้องการสื่อ “แกอยากจะชวนเพื่อน ๆในป่ามากินเนื้อตากแห้งด้วยงั้นสิ?”
เสวี่ยเสวี่ยพยักหน้า พี่น้องเหล่านั้นทำงานหนักไม่น้อยมันจึงต้องให้ของอร่อยตบเป็นรางวัลเสียหน่อย จะให้พวกเขาเข้าใจผิดว่ามันเป็นลูกพี่ที่ตระหนี่ไม่ได้
………………………