ตอนที่ 2449 ไม่กลับมา
“เฮ่อเหลียนเช่อคนสารเลว คืนเล่อเล่อมาให้ฉันเลยนะ!”
พอเหมยเหมยเห็นเฮ่อเหลียนเช่อก็โมโหทันที บนโลกใบนี้จะมีความบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไรกัน บนจดหมายของเสี่ยวเป่าก็เขียนไว้แล้วว่าเขาและพ่อของเขาจะพาเล่อเล่อไปท่องเที่ยวทั่วโลก หลังจากนั้นเจ้าหมอนี่ก็ปรากฏตัวในสวนสาธารณะ ถ้าไม่ใช่ฝีมือเขาแล้วจะเป็นใครไปได้อีก?
“เสี่ยวเป่าล่ะ?”
เฮ่อเหลียนเช่อเดินวนหาทั่วสวนสาธารณะแล้วรอบหนึ่งแต่ก็หาลูกชายไม่พบ กำลังร้อนใจอยู่เลย พอได้ยินเสียงตวาดของเหมยเหมย หัวใจก็เต้นระรัวแอบร้องในใจว่าแย่แล้ว
“นายยังจะมาถามหาเสี่ยวเป่ากับฉันอีกเหรอ? นายดูเอาเองสิ…นายเอาลูกสาวของฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
เหมยเหมยหยิบจดหมายที่เสี่ยวเป่าทิ้งเอาไว้ให้โยนใส่เฮ่อเหลียนเช่อ แล้วซักไซ้ว่าเล่อเล่ออยู่ที่ใด
เฮ่อเหลียนเช่อขมวดคิ้วแน่น ถามเสียงขรึมว่า “เธอเจอจดหมายฉบับนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ครึ่งชั่วโมงก่อน”
คิ้วของเฮ่อเหลียนเช่อยิ่งขมวดแน่นเข้าไปอีก เขาได้รับจดหมายของเสี่ยวเป่าเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่เสี่ยวเป่าจะต้องส่งจดหมายมาก่อนเวลาแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องสิบห้าหรือยี่สิบนาทีก่อนหน้านั้น ดังนั้น…
ระหว่างทางเจ้านกสมควรตายนั้นหากไม่ไปติดสาวก็ต้องไปหลีสาวแหง!
โธ่เอ้ย…หลังหาตัวเสี่ยวเป่าเจอค่อยเอานกตัวนั้นไปต้มกินแกล้มเหล้าแล้วกัน!
“เกิดเรื่องขึ้นกับเสี่ยวเป่าเล่อเล่อแล้ว เธอโทรหาเหยียนหมิงซุ่นให้เขาส่งลูกน้องตามหาทั่วทั้งเมืองเลย!”
ดวงตาของเฮ่อเหลียนเช่อสำรวจรอบด้านเหมือนนกอินทรีก็ไม่ปาน เขาใช้เวลาไม่นานก็เจอจิ้งเหลนจอมซนทำท่าอวดดีต่อหน้าเขา พร้อมทั้งส่ายหางไปมาอย่างมีความสุข
“นำทาง!”
เฮ่อเหลียนเช่อเดินตามจิ้งเหลนไปข้างหน้า ไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดที่พวกเสี่ยวเป่าขึ้นรถแล้วก็พบกิ๊บติดผมสีชมพูอันนั้น
“เป็นของเล่อเล่อนี่นา…” เหมยเหมยร้องอย่างตื่นตระหนก
เฮ่อเหลียนเช่อเดินวนรอบ ๆอยู่อีกสองสามที ประสาทสัมผัสทั่วทั้งร่างกายเหมือนเรดาร์พยายามค้นหาเบาะแสเท่าที่จะสามารถหาได้
“อีกฝ่ายขับรถตู้เจ็ดที่นั่ง เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อขึ้นรถด้วยความเต็มใจ แถมยังมีหมาป่าหนึ่งตัวตามไปด้วย อีกฝ่ายน่าจะมีสามคน ผู้ชายอย่างน้อยสองคน ไปทางนี้”
เฮ่อเหลียนเช่อเดินไปรอบ ๆพลางพูดไปด้วย ไม่นานก็อธิบายสถานการณ์ของอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำ
เหมยเหมยอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เฮ่อเหลียนเช่อเก่งขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?
“ฉันรีบตามไปก่อน เธอให้เหยียนหมิงซุ่นออกมาตรการฉุกเฉินปิดทางเข้าออกเมืองให้หมด รวมถึงท่าเรือด้วย”
เฮ่อเหลียนเช่อเพิ่งพูดจบคนก็เดินไปไกลแล้ว ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น เหมยเหมยไม่กล้าชักช้าจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเหยียนหมิงซุ่น เพิ่งจะอ้าปากพูดน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว
เหยียนหมิงซุ่นได้รับโทรศัพท์จากลุงเหลาก่อนแล้วจึงพูดปลอบโยนว่า “อย่าร้องไห้…ฉันให้ทหารไปปิดล้อมทางเข้าออกเมืองแล้ว เล่อเล่อจะไม่เป็นไรแน่นอน”
สถานที่อื่นเขาไม่กล้ารับประกัน แต่ถ้าในเมืองหลวง ต่อให้มีปีกก็อย่าคิดหวังว่าจะพาลูกสาวของเขาออกไปได้เลย!
“อืม…เฮ่อเหลียนเช่อตามไปแล้ว!” เหมยเหมยพูดอย่างโกรธแค้น
เธอรู้สึกแปลกใจเหลือเกิน หากเสี่ยวเป่าไม่ได้เตี๊ยมกับเฮ่อเหลียนเช่อไว้ก่อน เขาเป็นดีมากขนาดนั้นคงไม่มีวันหนีออกจากบ้านโดยพลการเองเด็ดขาด แต่ตอนนี้เฮ่อเหลียนเช่อเองก็ไม่เจอเสี่ยวเป่า ระหว่างนั้นเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นกันแน่?
นกที่เหนื่อยอ่อนล้า ‘…ใครจะไปรู้ว่าลูกโป่งพวกนั้นมาจากไหนกันแน่…’
ผู้ชายวัยกลางคน ‘…พระเจ้าไหนเลยจะรู้ว่าจะมีขี้นกตกลงมา…ในไวน์แดงขวดละร้อยหยวน…’
ท้องฟ้าค่อย ๆมืดลง
เฮ่อเหลียนเช่อและเหยียนหมิงซุ่นต่างก็กลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“หาเจอไหม?” เหมยเหมยเข้าไปต้อนรับแล้วถามอย่างมีความหวัง
พอเจ้าตัวเล็กไม่อยู่บ้านก็ไม่มีใครอยากกินอะไรทั้งนั้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่ โดยเฉพาะผู้อาวุโสทั้งสอง ต่างนอนกันอยู่บนโซฟา ถ้าเล่อเล่อยังไม่กลับมา ผู้อาวุโสทั้งสองจะต้องทนไม่ไหวแน่
“อย่าร้อนใจไปเลย อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว ปลอดภัยหายห่วงแน่นอน!” เหยียนหมิงซุ่นพูดจาแปลก ๆ เหมยเหมยได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกงงงวยขึ้นมา
…………………………………………..
ตอนที่ 2450 ตัดสินใจที่จะเสี่ยง
“อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้วหมายความว่าไง? เล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าไปไหน? ใครลักพาตัวไปกันแน่?” เหมยเหมยถามเสียงแข็งกร้าว
“สถานการณ์โดยรวมยังไม่ได้สืบหาอย่างละเอียดนัก รอสืบได้เรื่องแล้วค่อยบอกแล้วกัน เอาเป็นว่าเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไรแน่นอน พี่เอาเกียรติเป็นประกันเลย!” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง
“เกียรติเอามาเทียบกับเล่อเล่อได้เหรอ? หมิงซุ่นแกอย่ามาหลอกฉันเลย!“ คุณปู่เหยียนโมโหจ้องตาเขม็ง หลานสาวไม่อยู่บ้านเขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ใช้ชีวิตเป็นผู้เป็นคนไม่มีความสุขเอาเสียเลย
เหยียนหมิงซุ่นฝืนยิ้มออกมาได้อย่างยากลำบาก หากเขาอธิบายชัดเจนได้ก็ดีสิ
เขาถลึงตาใส่เฮ่อเหลียนเช่อที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอย่างไม่สบอารมณ์ แอบนึกเสียใจขึ้นมาที่ก่อนหน้านี้ฟังคำพูดเพ้อเจ้อของเจ้าหมอนี่ ถ้าไม่อย่างนั้นเล่อเล่อคงกลับบ้านนานแล้ว
อันที่จริงลูกน้องของเขาเจอคนที่ลักพาตัวเล่อเล่อและเสี่ยวเป่าไปตั้งนานแล้ว พวกเขารวมตัวกันบนเรือบรรทุกสินค้าที่ท่าเรือซึ่งจะถูกส่งไปยังฮ่องกง ทั้งเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อต่างก็อยู่บนเรือนั้นด้วย
เสี่ยวเป่าส่งข่าวคราวสถานการณ์บนเรือผ่านกลุ่มปลามา ครั้นเขาและเฮ่อเหลียนเช่อมาถึงท่าเรือเสี่ยวเป่าก็รับรู้แล้ว ฝูงปลาขนาดต่าง ๆเล็กใหญ่ต่างแหวกว่ายอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา
“มีผู้ใหญ่ยี่สิบแปดคน ศัตรูแปด มียี่สิบคนถูกลักพาตัวมา รวมถึงเด็กอีกยี่สิบเอ็ดคน…” เฮ่อเหลียนเช่อแค่มองปลาก็เลยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เหยียนหมิงซุ่นกลับมองเขาอย่างแปลกใจ ในความเห็นของเขามันก็เป็นแค่ฝูงปลาธรรมดา แล้วมองออกได้อย่างไร?
“ปลาตัวใหญ่เป็นตัวแทนของผู้ใหญ่ ปลาสีขาวเป็นตัวแทนคนที่ไม่มีความผิดซึ่งก็คือคนที่โดนลักพาตัวมา ปลาสีดำเป็นตัวแทนคนไม่ดีนั่นก็คือศัตรู ปลาตัวเล็กเป็นตัวแทนของเด็ก แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ…สมองของนายโดนลาเตะจนกระทบกระเทือนมาหรือไง?” เฮ่อเหลียนเช่อทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม
ในใจของเหยียนหมิงซุ่นก่นด่าไม่หยุด ใครจะรู้ว่ามีรหัสลับแบบนี้ด้วย
ในเวลานี้มีปลาตัวใหญ่อีกตัวว่ายมา คาดไม่ถึงว่าจะมีกระดาษอยู่ในปากซึ่งก็คือจดหมายจากเสี่ยวเป่าบอกให้พวกเขาอย่าเข้าไปยุ่ง
“มีคนไม่ดีเต็มไปหมดเลย พ่อและคุณน้าไม่ต้องเข้ามายุ่ง ผมและน้องสาวจะไปตามสืบหาเบาะแสเอง!”
เฮ่อเหลียนเช่อสนับสนุนลูกชายของเขาโดยไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงเกลี้ยกล่อมเหยียนหมิงซุ่นด้วย มาตรการป้องกันถูกยกเลิกแล้วปล่อยให้เด็กน้อยสองคนนี้ไปตามสืบหาเบาะแสกันเอง
“ลูก ๆของพวกเราคงเป็นดอกไม้ในเรือนกระจกไม่ได้หรอก พวกเขาต้องออกไปผจญภัยต่อสู้กับท้องฟ้าที่กว้างใหญ่นั่น นายวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ มีเสี่ยวเป่าของฉันอยู่ด้วยลูกสาวของนายไม่เป็นอะไรแน่นอน” น้อยครั้งนักที่เฮ่อเหลียนเช่อจะพูดแนวคิดเชิงปรัชญาออกมาเช่นนี้ เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกประหลาดใจมากแต่แน่นอนว่าต้องหวั่นไหวไปกับคำพูดนั้นด้วยเช่นกัน
“ไม่เจอกันหลายปีนายดูมีความรู้ขึ้นมานิดหนึ่งนะ” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวยียวน
เฮ่อเหลียนเช่อลูบจมูกปอย ๆ หลายปีมานี้เพื่อไม่ให้การเรียนของเสี่ยวเป่าต้องสูญเปล่า แม้กระทั่งบทกวีถังสามร้อยบทเขายังสามารถท่องได้อย่างคล่องแคล่วเสียด้วยซ้ำ
เพื่ออ่านเป็นเพื่อนลูกพ่อแทบกระอักตาย!
แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นก็ไม่ได้ฟังเฮ่อเหลียนเช่อเสียทั้งหมด เขามีความคิดเป็นของตนเองว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังเรือลำนี้ต้องเกี่ยวข้องกับองค์กรหัตถ์พระเจ้าแน่ ๆ
สามปีก่อนเขาสืบหาเจอแค่สวีหล่างแต่กลับหาสำนักงานใหญ่ขององค์กรหัตถ์พระเจ้าไม่เจอ อีกทั้งองค์กรนี้ก็เงียบไปปีหนึ่งและจู่ ๆสองปีมานี้ก็เริ่มมีกิจกรรมขึ้นมาแล้ว
แต่ว่าพวกเขาเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นโดยไม่ออกหน้าเองโดยตรง แต่ทำการร่วมมือกับพวกค้ามนุษย์ซื้อผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยและเด็กเอาไว้ ในครั้งแรกจะส่งไปยังสำนักงานใหญ่เพื่อฝึกอบรมแล้วค่อยส่งไปตะวันออกกลางเพื่อหาเงิน
เหยียนหมิงต๋าจับกุมแก๊งค้ามนุษย์ได้หลายกลุ่ม แต่ทุกครั้งที่เกือบจะได้เบาะแส อีกฝ่ายก็จะหายตัวไปเสียดื้อ ๆ ปลิ้นปล้อนยิ่งกว่าปลาไหลอีก
ตอนนี้เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อได้แฝงตัวเข้าไปอยู่ในหมู่ศัตรูแล้ว คนเหล่านี้ไม่ระแวงเด็กสองคนนี้อย่างแน่นอน บางทีอาจจะจับตัวบงการใหญ่ได้ก็ได้!
เหยียนหมิงซุ่นตัดสินใจอย่างรวดเร็วเสี่ยงเดิมพันดูสักตั้ง
มีฉิวฉิวและเสวี่เอ๋อร์อยู่ด้วยเขาจึงไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของเล่อเล่อมากนักแต่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้ เฮ่อเหลียนเช่อจะตามไปอย่างลับ ๆ และด้วยความสามารถของเขาอีกฝ่ายจะไม่มีวันรู้อย่างแน่นอน
“ถ้าลูกสาวของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะทำให้ชั่วชีวิตนี้นายหาเหมยซูหานไม่เจอ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงเย็นชา
“วางใจเถอะ ทำตัวเหมือนยายแก่ไปได้…ไปล่ะ!”
เฮ่อเหลียนเช่อจากไปในคืนนั้นเลย เขาใส่แค่ชุดดำน้ำว่ายตามหลังเรือสินค้าไปเหมือนปลายังไงอย่างนั้นเพื่อคุ้มกันเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน
คนหนึ่งเป็นลูกชาย ส่วนอีกคนเป็นลูกสะใภ้ แน่นอนว่าเขาต้องปกป้องดูแลอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว!
………………………