ตอนที่ 2467 พี่น้องรักกันมาก
“พี่น้องรักกันมาก…”
จอบส์หัวเราะอย่างเย้ยหยันพลางลูบคางด้วยความสนใจ ด้านข้างมีจานองุ่นสีเขียวใสราวกับคริสตัลวางอยู่ จอบส์เด็ดลูกหนึ่งเข้าปากแต่ก็คายทิ้งออกมาในทันทีพร้อมขมวดคิ้วแน่น
“เก็บก่อนพระอาทิตย์ขึ้นหรือเปล่า?” ป้าคนดำมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแอบบ่นในใจ ปากของเจ้านายลิ้มรสชาติได้ดีจริง ๆ ช้าไปแค่สิบห้านาทีเองยังลิ้มรสความต่างออกมาได้อีก…
“คุณผู้ชายคะ คุณผู้ชายเก่งมากเลยค่ะเพราะสายไปสิบห้านาที เมื่อคืนทอมคนงานเก็บองุ่นดื่มหนักไปหน่อยเลยตื่นไม่ทัน…” ป้าคนดำยิ้มประจบสอพลอ ทอมคือหนุ่มที่เธอไปอ่อยมาได้ไม่นานมานี้แถมตอนนี้ยังข้าวใหม่ปลามันกันอยู่ ถึงอย่างไรก็ต้องปกป้องเขาหน่อยสิ!
จอบส์มองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มองจนเธอนึกกลัวและไม่สบายใจไปด้วย
“ชอบดื่มขนาดนั้นเชียว? พระเจ้าย่อมไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ…โรงเหล้าของฉันมีวิสกี้เหลือเยอะเลย งั้นให้เขาช่วยดื่มให้หมดแล้วกัน…” จอบส์พูดออกมาด้วยท่าทีเรียบนิ่งพร้อมรอยยิ้มจาง ๆที่มุมปาก
แต่ใจของป้าคนดำกลับตกไปที่ตาตุ่ม รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆมลายหายไป
เธอย่อมรู้ดีว่าการที่จอบส์บอกให้ดื่มเหล้าย่อมไม่ใช่การดื่มเหล้าธรรมดา วิสกี้ในโรงเหล้ามีเป็นร้อยขวด ทอมจะดื่มเหล้าพวกนี้หมดได้อย่างไรกัน แน่นอนว่าคงดื่มจนตาย!
ป้าคนดำอยากจะอ้อนวอนเพื่อคนรักแต่เมื่อเห็นดวงตาสีฟ้ามรกตที่เยือกเย็นไร้อารมณ์ของจอบส์ เธอก็ใจเต้นระส่ำเหงื่อเย็นไหลอาบตัว
“ค่ะ!…ฉันจะไปบอกเดี๋ยวนี้เลย”
ป้าคนดำกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อมกลืนคำอ้อนวอนลงไป พอเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอุณหภูมิในห้องเหมือนจะสูงขึ้นจึงอดไม่ได้ที่จะลอบถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก ลอบดีใจที่เธอตอบโต้ได้ไว ไม่เช่นนั้นเธออาจจะโดนทอมทำให้ซวยไปด้วย!
จอบส์มองป้าคนดำอย่างเย้ยหยันแล้วเหลือบมององุ่นอย่างนึกรังเกียจพร้อมพูดเสียงเรียบว่า “เอาไปให้ตุ๊กตาตะวันออกสองคนนั้นกินซะ”
ถือซะว่าเป็นการให้รางวัลความรักอันลึกซึ้งของสองพี่น้องตุ๊กตาชาวตะวันออกคู่นี้แล้วกัน!
น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสเป็นพยานรู้เห็นว่าพอโตขึ้นไปแล้วสองพี่น้องนี้จะยังผูกพันลึกซึ้งขนาดนี้ไหม!
เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อทานผักสลัดสองจานและถั่วเหลืองต้มจนหมดราวกับคนพยายามฝืนทานยา พวกเขายังแบ่งส่วนหนึ่งให้เสวี่ยเอ๋อร์กับฉิวฉิวด้วย คนในคฤหาสน์ขี้เหนียวจริง ๆไม่คิดเตรียมอาหารให้เสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวเลย จงใจอยากให้พวกมันหิวจนตายสิท่า!
“องุ่นจานนี้ให้พวกเธอเป็นรางวัล…”
จานองุ่นจานหนึ่งถูกส่งเข้ามาแล้วประตูก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่เนื้อ…”
แววตาของเล่อเล่อบ่งบอกถึงความหิวโหยสุด ๆ ตั้งแต่เธอมีฟันซี่แรกงอกขึ้นมาเธอก็กินเนื้อมาตลอด คุณย่าหยางจะเปลี่ยนเมนูหลากหลายทำให้เธอทานทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นแป้งทอดไส้เนื้อ โจ๊กเนื้อฝอย เนื้อตุ๋นน้ำแดง ซี่โครงใหญ่…
เธอกลืนน้ำลายลงคอ เล่อเล่อไม่สนใจองุ่นเลยสักนิด ไม่มีเนื้อลงท้อง กินผลไม้คือความทรมานชัด ๆ ยอมไม่กินเสียยังดีกว่า!
เสี่ยวเป่าแบ่งองุ่นออกเป็นสี่ส่วนแล้วเกลี้ยกล่อมให้เล่อเล่อกินส่วนของเธอ ส่วนที่เหลือของเขา เสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวแบ่งกันกิน
เฮ่อเหลียนเช่อหาที่ซ่อนตัวได้ในป่าเตรียมบุกเข้าไปหาลูกชายในคฤหาสน์ แต่เพียงแค่เข้าใกล้บริเวณคฤหาสน์ก็เกือบถูกจับได้แล้วจึงตกใจรีบวิ่งกลับเข้าไปในป่าอีกรอบ
ที่แท้บริเวณรอบ ๆคฤหาสน์ทั้งสี่ด้านก็มีกล้องวงจรปิดอินฟาเรดติดตั้งไว้อยู่ ขอแค่มีสิ่งมีชีวิตเข้าใกล้คฤหาสน์ก็จะถูกจับได้ในทันที
เฮ่อเหลียนเช่อไม่เชื่อเลยลองจับกระต่ายป่าแล้วโยนเข้าไป กระสุนปืนมากมายบินว่อนออกมาอัดเจ้ากระตายจนกลายเป็นผุยผงในชั่วอึดใจเดียว
บ้าเอ๊ย!
เฮ่อเหลียนเช่อชูนิ้วกลางไปทางคฤหาสน์ สิ่งนี้เกินตัวเขาไปแล้ว เขาไม่ถนัดเกี่ยวกับเทคโนโลยีเหล่านี้เลย แล้วจะให้เขาแฝงตัวเข้าไปในระยะเวลาอันสั้นได้อย่างไรกัน!
ช่วยไม่ได้ เฮ่อเหลียนเช่อต้องขอความช่วยเหลือจากเหยียนหมิงต๋าคนที่เขาไม่เคยมองเห็นอยู่ในสายตาเลย เพื่อให้เขาส่งผู้เชี่ยวชาญด้านนี้มาให้
เหยียนหมิงซุ่นเองก็ได้รับข่าวคราวนี้เช่นกัน ในใจคิดหนักแล้วสั่งว่า “ติดต่อโจวเจี๋ยรุ่ย เขาอยู่อเมริกาพอดี แถมอยู่ไม่ไกลจากเฮ่อเหลียนเช่อด้วย!”
เหมยเหมยยกซุปเห็ดหูหนูขาวหนึ่งชามเดินเข้ามา ตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นเป็นร้อนในในปากจึงมีแผลพุพองอยู่เล็กน้อย เธอจึงตั้งใจตุ๋นซุปเห็ดหูหนูขาวมาให้ ในขณะที่กำลังจะผลักประตูเข้าไปเธอก็ได้ยินชื่อของเฮ่อเหลียนเช่อพลันในใจก็หนักอึ้ง
……………………………………….
ตอนที่ 2468 พ่อแท้ๆ ที่ทำร้ายลูกสาวตัวเอง
เฮ่อเหลียนเช่อไปทำอะไรที่อเมริกา?
เหมยเหมยคิดออกในเวลาอันรวดเร็ว ในใจนึกไปถึงเด็กสองคนนั้นในทันที เฮ่อเหลียนเช่อรักเสี่ยวเป่าดั่งแก้วตาดวงใจ แน่นอนว่าย่อมไม่ยอมห่างจากเสี่ยวเป่าเด็ดขาด หากเขาอยู่อเมริกา เสี่ยวเป่าก็ต้องอยู่ที่อเมริกาด้วยแน่นอน
ยิ่งเป็นไปได้ว่าเล่อเล่อของเธอจะอยู่ที่อเมริกาด้วยเหมือนกัน!
เหมยเหมยอยากจะฟังต่อแต่เหยียนหมิงซุ่นวางสายไปแล้ว หลังจากนั้นก็แง้มประตูไว้ เขาเองก็กังวลใจเช่นกัน
เพราะเมื่อกี้กำลังเป็นห่วงลูกสาวจึงไม่ได้สังเกตว่าที่ประตูมีคนยืนอยู่ แล้วก็ไม่รู้ว่าเหมยเหมยได้ยินอะไรไปมากน้อยแค่ไหนบ้าง
“ดื่มซุปเห็ดหูหนูขาวนะ พี่มีอะไรในใจใช่ไหม? ไม่เคยเห็นพี่เป็นร้อนในมาก่อนเลย ตอนนี้ทั้งปากเป็นแผลพุพองเต็มไปหมด…” เหมยเหมยจงใจโยนก้อนหินถามทางดู
แม้ภายนอกของเหยียนหมิงซุ่นจะดูเหมือนปกติทุกวันแต่เธอกลับรู้สึกได้ว่าเขาเก็บเรื่องใหญ่ไว้ในใจ ไม่เช่นนั้นจะเป็นร้อนในแบบนี้ได้เหรอ?
“ไม่มีอะไรหรอก ตอนเย็นกินหลายรอบหน่อยเดี๋ยวก็บรรเทาได้แล้ว!”
เหยียนหมิงซุ่นพูดยียวนแล้วทานซุปเห็ดหูหนูขาวจนหมด เขาไม่ได้รับรสชาติใดเลย ในใจยังคงกังวลเรื่องลูกสาวอยู่ หากไม่ใช่เพราะสถานะของเขาไม่สามารถออกประเทศได้อย่างอิสระ ป่านนี้เขาก็คงไปอเมริกาเพื่อปกป้องลูกสาวด้วยตัวเขาเองแล้ว
ความกังวลแบบนี้ช่างทรมานเหลือเกิน!
เหมยเหมยจ้องหน้าเขา ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจล้อเล่นกับเขาแล้วจึงถามด้วยท่าทางเคร่งเครียดว่า “เมื่อไรเล่อเล่อจะกลับมากันแน่? นี่ฉันไม่ได้คุยกับเล่อเล่อมาครึ่งเดือนแล้วนะ…”
“ใกล้แล้ว…ตอนนี้เล่อเล่อโทรมาไม่ได้แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นแน่นอน…เหมยเหมยเชื่อพี่นะ พี่เป็นพ่อแท้ ๆของลูกนะ!” เหยียนหมิงซุ่นรับปาก
“พี่จะให้ฉันเชื่อพี่ได้อย่างไร นี่ผ่านมาครึ่งค่อนเดือนยังไม่มีสายของลูกโทรเข้ามาเลย เหยียนหมิงซุ่น…พี่พูดความจริงมา…ตอนนี้เล่อเล่อตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?” เหมยเหมยทำสีหน้าเคร่งเครียด
“เปล่า…เฮ่อเหลียนเช่อกับหมิงต๋าช่วยกันปกป้องอยู่ ไม่มีอันตรายหรอก” เหยียนหมิงซุ่นต้องเปิดเผยข้อมูลบางส่วนออกมาบ้าง
สีหน้าของเหมยเหมยเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “พวกเล่อเล่ออยู่ที่อเมริกาอย่างนั้นเหรอ? เธอไปทำอะไรที่อเมริกา? เหยียนหมิงซุ่น พี่ยังกล้าโกหกฉันอีกเหรอ…ฉันจะบอกพี่ไว้เลยนะ ถ้าเล่อเล่อเป็นอะไรไป ฉันกับพี่…ได้เห็นดีกันแน่…”
เธอรู้สึกโมโหมาก แม้ว่าเล่อเล่อจะมีความสามารถแต่เธอก็เป็นเพียงเด็กอายุสามขวบ ลูกสัตว์ยังจำเป็นต้องได้รับการดูแลจากพ่อแม่ แต่เล่อเล่อของเธอกลับถูกพ่อแท้ ๆใจร้ายส่งตัวข้ามน้ำข้ามทะเลไปอเมริกาอย่างนั้นเหรอ?
เสียงร้องของเหมยเหมยดังจนคุณย่าหยางและคุณปู่เหยียนต้องมาดู พวกเขาฟังสิ่งที่เหมยเหมยเล่าพร้อมเสียงสะอื้นก็กระชากแขนของเหยียนหมิงซุ่นข้างหนึ่งแล้วตำหนิเขา
“แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า…ฮึ? เล่อเล่อยังเล็กขนาดนี้แต่กลับส่งไปไกลขนาดนั้น…หลานชอบว่าน้องชายพึ่งไม่ได้แต่ย่าว่าแกพึ่งไม่ได้มากกว่าหมิงต๋าเสียอีก…รีบพาเล่อเล่อกลับมาเดี๋ยวนี้นะ…ถ้าเล่อเล่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น…ฉันคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ ๆ…”
คุณย่าหยางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพราก ครึ่งเดือนกว่าที่ไม่มีเล่อเล่ออยู่บ้านเธอเหมือนถูกขโมยหัวใจไปด้วย เธอไม่มีแรงใจทำอะไรเลยสักนิด พอตอนนี้ได้ยินว่าเล่อเล่อถูกหลานชายคนโตที่ทำอะไรพึ่งพาได้มาโดยตลอดส่งตัวไปถึงเมืองฝรั่ง…
หญิงชราก็ใจสลาย…จับแขนเหยียนหมิงซุ่นไม่ยอมปล่อย คุณปู่เหยียนพูดไม่ค่อยเก่งแต่เขาก็โกรธมากเช่นกัน พยายามเหวี่ยงไม้เท้าหลายรอบแต่ก็ทำไม่สำเร็จ
เหยียนหมิงซุ่นปวดศีรษะหนักกว่าเดิม นี่เป็นครั้งแรก…ที่เขาเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง…
ถ้าสามารถย้อนกลับไปได้เขาจะไม่ยอมให้เล่อเล่อไปเสี่ยงตายแบบนั้นเด็ดขาด!
หัตถ์พระเจ้าบ้านี่…ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูกสาวเขาเลย!
ในเมื่อปิดบังต่อไปไม่ได้เขาจึงต้องสารภาพทุกเรื่องออกมา เหมยเหมยพยายามระงับความโกรธเอาไว้แล้วมองไปที่เหยียนหมิงซุ่นด้วยสายตาเย็นชาแต่กลับไม่พูดอะไร
“ดูหลานสิ…สิ่งที่ตัวเองทำมันเรียกว่าอะไร…” คุณย่าหยางมองเหยียนหมิงซุ่นด้วยความโกรธแล้วคว้าชามเปล่าที่เคยใส่ซุปเห็ดหูหนูขาวขึ้นมา
ดื่มทำไม…สมควรแล้วที่ปากจะเป็นร้อนใน!
แม้แต่ลูกสาวแท้ ๆยังทำได้ลงคอ!
……………………….