ตอนที่ 2485 ห้องชั้นใต้ดินที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา
“ออกไปซะ!”
จอบส์สั่งเสียงเรียบ ป้าคนดำที่พาพวกเหมยเหมยมาก้มด้วยความนอบน้อมแล้วออกไป
ภายในโถงใหญ่เหลือเพียงจอบส์กับพวกเหมยเหมย รวมถึงเหล่าตุ๊กตาสยองข้างในตู้ที่ความเยือกเย็นแทรกซึมผ่านอากาศรอบด้านจนทำเอาคนตัวสะท้านเฮือกอย่างอดไม่ได้
“ตุ๊กตาพวกนี้สวยไหม?” จอบส์ถามเสียงเบา
เหมยเหมยแสร้งนั่งอยู่บนพื้นพรมด้วยท่าทีอ่อนแรง เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อนั้นยิ่งกว่ากลับเลือกนอนลงไปเลย ฉิวฉิวกับเสวี่ยเอ๋อร์ถูกป้าคนดำทิ้งไปในกองขยะเพราะแกล้งตายอย่างสำเร็จ คาดว่าอีกสักพักคงตามมาหาถึงที่นี่ได้
“ไม่สวย น่าเกลียดจะตาย!” เหมยเหมยเอ่ยเสียงเบาไม่กล้าเอ่ยเสียงดังนัก
จอบส์สีหน้าเปลี่ยนแต่ไม่นานก็ยิ้มออกมา “น่าเกลียดจริง ๆ…แต่ไม่นานฉันก็จะทำตุ๊กตาที่สวยที่สุดในโลกออกมาแล้ว…”
เขาเดินไปตรงหน้าพวกเหมยเหมยอย่างเชื่องช้า มองสลับเหมยเหมยกับเสี่ยวเป่าอย่างชั่งใจแล้วหันไปมองเล่อเล่อพลางพูดพึมพำว่า “ทำอันไหนก่อนดีล่ะ…อันไหนก็สวยไปหมด…หรือว่าเอาคนขี้เหร่มาลองมือก่อน…”
เหมยเหมยได้ยินชัดเจนพลันก็บันดาลโทสะ กล้าบอกว่าลูกสาวเธอขี้เหร่งั้นเหรอ?
เธอพยายามระงับอารมณ์โกรธไว้เพื่อรอดูว่าเจ้าคนโรคจิตนี่คิดจะทำอะไร ไม่นานจอบส์ก็เหมือนตัดสินใจได้ เขาไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว พลางอุ้มเสี่ยวเป่าที่ยัง ‘สลบ’ อยู่วางบนโต๊ะขนาดใหญ่
เขาหยิบอุปกรณ์เครื่องมือจากข้างในตู้ออกมาเรียง…มีดผ่าตัด คีมหนีบ ที่หนีบ ปากคีบ…แล้วยังขวดที่ใส่น้ำยาต่าง ๆและอีกมากมายวางเรียงเต็มโต๊ะ
จอบส์สวมเสื้อกาวน์สีขาวพร้อมหน้ากากอนามัยกับถุงมือ เห็นทีคงเตรียมลงมือแล้ว
“คุณคิดจะทำอะไรกับเด็ก?”
เหมยเหมยวิ่งทุลักทุเลเข้าไปหมายจะห้ามเขา
จอบส์ผลักเหมยเหมยออกอย่างง่ายดาย “อย่าร้อนใจไป ใกล้จะถึงตาเธอแล้ว…ฉันจะเอาเลือดของเทวดาตัวน้อยนี่ออกก่อน…ไม่นานก็เสร็จ”
เขาหยิบเอาสายยางกับเข็มออกมาพลางพูดพึมพำ “เลือดของเด็กน้อยกับหญิงพรหมจรรย์เป็นเครื่องดื่มที่รสชาติดีที่สุด…เสียดายที่ทิ้งค้างคืนก็จะไม่อร่อยแล้ว…”
เหมยเหมยรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา เจ้าโรคจิตนี่ยังดื่มเลือดมนุษย์ด้วย…ไอ้สัตว์เดรัจฉานสมควรตาย!
จอบส์หยิบแก้วใบใหญ่ขึ้นมาแล้วเอาหัวสายยางไว้ในแก้ว ส่วนอีกด้านใส่เข็มก่อนที่เขาจะปักเข็มเข้าที่ลำคอของเสี่ยวเป่า…
“หยุดนะ!”
สถานการณ์คับขันเช่นนี้เหมยเหมยเสแสร้งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอลุกพรวดหยิบเอาแส้ออกมาฟาดใส่จอบส์อย่างแรงจนเข็มในมือเขาลอยเคว้งไปกลางอากาศแล้วร่วงตกสู่พื้น
“ทำไมเธอยังมีแรงอีก?” จอบส์มองเหมยเหมยด้วยความตกใจ
ทั้งที่หิวมาสามวันทำไมยังมีแรงขัดขืนได้อีก?
หรือว่าชาวตะวันออกมีวิชามนต์ลับจริง ๆ?
“ต่อให้ฉันไม่กินข้าวสามสิบวันก็มีแรงเหมือนเดิม ฉันจะฟาดคนโรคจิตอย่างแกให้ตาย!”
เหมยเหมยฟาดแส้ใส่อีกครั้ง กล้าบอกว่าลูกสาวเธอขี้เหร่งั้นเหรอ…แล้วคิดจะดื่มเลือดของเสี่ยวเป่าอีกต่างหาก…เธอจะฟาดไอ้คนโรคจิตนี่ให้ตายเลย!
ครั้งนี้จอบส์ป้องกันตัวจึงหลบได้อย่างคล่องตัว เขาไม่ได้เห็นเหมยเหมยอยู่ในสายตา ก็แค่ผู้หญิงตัวผอมบางคนหนึ่งเท่านั้น เขากำราบได้แน่ ๆ แต่ว่า–
เสี่ยวเป่าที่ตอนแรกนอนแน่นิ่งอยู่พลันก็ลุกขึ้นมาแล้วพลิกตัวยื่นเท้าเตะเข้ากลางเป้าซึ่งเป็นจุดสำคัญของจอบส์…นี่เป็นวิธีเอาตัวรอดที่เฮ่อเหลียนเช่อสอนลูกชายไว้ เสี่ยวเป่าฝึกจนคล่องมาตั้งแต่เด็ก
จอบส์ถูกเตะเข้าอย่างจังจึงงอตัวอย่างเจ็บปวด แส้ของเหมยเหมยฟาดลงมาอีกที ปลายแส้กวาดโดนตาเขาพอดีจนบวมขึ้นมาในพริบตา เหลือเพียงดวงตาข้างเดียวที่ยังมองเห็นได้
“ให้ตายเถอะ…”
จอบส์สบถทีหนึ่งแล้วคิดจะไปกดกริ่งบนกำแพง แต่กลับมีร่างอ้วนหนึ่งกลิ้งเข้ามาซึ่งก็คือเล่อเล่อที่สะสมแรงไว้เต็มที่แล้วชนร่างจอบส์เข้าอย่างจังจนเขาล้มลงกับพื้น เล่อเล่อพลิกตัวมาคร่อมเขาไว้จากนั้นก็หลุนกำปั้นทั้งซ้ายทั้งขวาใส่หน้าเขาจนหน้าบวมบิดเบี้ยวชนิดที่พ่อแม่ยังจำหน้าไม่ได้
……………………….
ตอนที่ 2486 เรื่องช่องมิติความแตก
“กล้าตีแม่ฉันเหรอ…จะตีให้ตายเลย…”
เล่อเล่อต่อยไปด่าไป คุณพ่อบอกแล้วว่าคุณแม่เป็นดั่งคนสุดรักสุดหวงของที่บ้าน ห้ามให้คนร้ายรังแก คนชั่วร้ายคนนี้กลับกล้ารังแกคุณแม่ต่อหน้าเธอ…
ต่อยให้ตายไปเลย!
“ให้ตายเถอะ…”
จอบส์หลบไม่ทันจึงถูกเล่อเล่อหลุนหมัดใส่สิบกว่าหมัดติดต่อกัน ศีรษะแทบระเบิดและระบบความคิดถูกตัดขาดไปชั่วขณะ
ทว่าไม่นานเขาก็มีสติขึ้นมา…ยัยเด็กอ้วนคนนี้เรียกหญิงงามชาวตะวันออกนี่ว่าคุณแม่หรือ?
เขาหลงใหลวัฒนธรรมตะวันออกอย่างมาก ภาษาฮวาเซี่ยเบื้องต้นง่าย ๆจึงไม่ใช่ปัญหาย่อมเข้าใจสิ่งที่เล่อเล่อพูดอยู่แล้ว ไม่นานก็เข้าใจเลยมองไปทางเหมยเหมยด้วยสายตาดุดัน
“เธอจงใจแฝงตัวเข้ามางั้นเหรอ?”
“ใช่…แกกล้าทำร้ายลูกฉัน ฉันจะฆ่าแก!”
เหมยเหมยฟาดแส้ใส่จอบส์จึงรีบหันหน้าหนีไม่ให้โดนดวงตา แส้ฟาดโดนแก้มของเขาจนเป็นแผลเหวอะหวะเลือดชุ่ม ขณะเดียวกันก็ปลุกสัญชาตญาณดุร้ายของเขาขึ้นมา
จอบส์ย่อมไม่ใช่คุณชายเจ้าชู้ผู้อ่อนแอไร้กำลัง เขาได้รับการฝึกอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่เด็กซึ่งอาจารย์ที่ฝึกเขาล้วนแต่เป็นนักฆ่าป้ายทองที่มีชื่อเสียงไปทั่วหล้าในอดีต
เขาสามารถรับมือกับสุนัขดุร้ายได้เพียงลำพังตั้งแต่สามขวบ หกขวบถูกปล่อยเอาชีวิตรอดกลางเกาะร้างสามวันสามคืน สิบขวบใช้มีดสั้นกรีดร่างคนรับใช้ที่ล่วงเกินเขา…
ฉะนั้น…
จอบส์พลิกตัวกลับมา ถึงแม้เล่อเล่อจะแรงเยอะแต่สุดท้ายก็ไม่รอดเพราะอายุน้อยกว่าซึ่งเทียบไม่ได้กับจอบส์ที่ได้รับการฝึกฝนมาโดยเฉพาะจึงถูกเขาพลิกมาคร่อมไว้บนพื้นแทน
เหมยเหมยรีบเอาแส้ม้วนตัวเล่อเล่อมาแล้วตะโกนใส่เสี่ยวเป่า “รีบพาน้องสาวไปหลบอีกข้างเร็ว!”
“หนูจะตีคนร้าย…หนูจะปกป้องคุณแม่!”
เล่อเล่อบิดตัวไปมาอย่างรุนแรงไม่ยอมถูกเสี่ยวเป่าพาไปยังจุดปลอดภัย คุณแม่อ่อนแอขนาดนั้น หากไม่ได้เธอคอยช่วยจะสู้คนร้ายได้อย่างไร?
เสี่ยวเป่าสู้แรงเล่อเล่อไม่ได้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เหนื่อยหอบจึงจำต้องคอยลอบจู่โจมจอบส์อยู่ข้าง ๆเป็นเพื่อนเล่อเล่อ
พวกเขาสองคนคนหนึ่งแรงเยอะอีกคนเจ้าแผนการจึงพอจะช่วยกันได้ไม่น้อย เหมยเหมยพยายามฝืนใจแต่เรี่ยวแรงกลับลดลงเรื่อย ๆ
“เล่อเล่อ รับไว้!”
เหมยเหมยล้วงเอาหนังสติ๊กกับลูกแก้วหนึ่งถุงจากช่องมิติออกมาโยนให้ลูกสาว จอบส์ตาเป็นประกาย หลากหลายความคิดกำลังพรั่งพรูในใจ
ผู้หญิงคนนี้เอาของมากมายขนาดนี้มาจากไหน?
ทั้งที่เธอสวมชุดบางขนาดนั้น ไม่มีทางซ่อนของอะไรได้แน่!
หนึ่งบุปผาหนึ่งโลกหล้า หนึ่งกลีบใบหนึ่งต้นโพธิ์ หนึ่งความคิดหนึ่งความสงบ ดอกบัวผลิบานในหัวใจ!
ประโยคนี้ผุดขึ้นในหัวของจอบส์กะทันหัน เป็นถ้อยคำที่พระสงฆ์ชาวญี่ปุ่นรูปหนึ่งเคยบอกกับเขาไว้ในอดีต เขาจำความหมายที่พระสงฆ์รูปนี้อธิบายได้ไม่แม่นยำนักแต่กลับจำประโยคนี้ได้อย่างแม่นยำ
เนื่องจากเขาเคยฟังเรื่องเล่าภูตผีปีศาจพิศวงของฮวาเซี่ยมาไม่น้อย รู้ว่าตำนานตะวันออกมีคาถาลับรูปแบบหนึ่งเรียกว่าฟ้าดินในแขนเสื้อ บอกว่าสามารถเก็บโลกทั้งใบไว้ใต้แขนเสื้อได้ซึ่งเรียกความสนใจจากเขาได้มากทีเดียว
จู่ ๆเห็นเหมยเหมยล้วงหยิบของกองหนึ่งออกมาจอบส์ก็นึกถึงคาถาลับนี้ และเข้าใจได้ว่าทำไมพวกเขาหิวมาหลายวันแต่ยังมีแรงมากขนาดนี้!
“เธอใช้คาถาลับเป็น…สอนฉัน…แล้วฉันจะปล่อยพวกเธอไป!” สายตาของจอบส์ทอประกายความโลภกระหาย
หากเขาเรียนรู้คาถาลับฟ้าดินนี้ได้เขาก็จะเป็นใหญ่ในโลกใบนี้!
“คาถาลับบ้าบออะไร…ฉันฆ่าแกก่อนแล้วกัน!”
ในเมื่อเหมยเหมยเปิดเผยเรื่องช่องมิติต่อหน้าจอบส์ก็ย่อมไม่มีทางปล่อยให้เขารอดแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องฆ่าเขาเสีย!
“เล่อเล่อ…ดีดดวงตาของมัน!”
เหมยเหมยตะโกนบอก เล่อเล่อฉีกยิ้มกว้าง ในที่สุดคุณแม่ก็ไม่ห้ามเธอเล่นหนังสติ๊กแล้ว
“คุณแม่อย่ากลัว…หนูจะยิงใส่หัวมันให้ระเบิดเลย!”
เล่อเล่อหยิบเอาลูกแก้วเหล็กออกมาเรียกกำลังใจเต็มเปี่ยมแล้วเริ่มเล็งหนังสติ๊กไปที่ดวงตาของจอบส์ แสงสีเงินพุ่งออกไปเรียกให้จอบส์รีบหลบหนีด้วยความรวดเร็วแต่แส้ของเหมยเหมยก็ฟาดมาอีกแล้ว
หลบแส้ได้แต่หลบลูกแก้วเหล็กไม่ได้แน่ ๆ!
…………………………