ตอนที่ 2497 เนื้อหมักตากแห้ง
“อยากตายมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก…ดื่มซุปนี้เข้าไปก่อน อีกเดี๋ยวฉันจะคว้านเอาเครื่องในออกมา กระเพาะลำไส้โยนทิ้งแล้วก็เอาพริกไทยเสฉวนยัดเข้าไปจนเต็ม เครื่องเทศสิบสามชนิดของฮวาเซี่ยเคยได้ยินไหมล่ะ เป็นของดีที่เอามาทำเนื้อหมักตากแห้งเลยนะ…”
เหมยเหมยเอาน้ำซุปร้อน ๆกรอกใส่ปากจอบส์ลวกปากจนเขาอดกรีดร้องโอดครวญขึ้นมาไม่ได้ หลอดอาหารถูกลวกเป็นแผลพุพองจึงเปล่งเสียงพูดออกมาไม่ได้แล้ว
สิ่งที่ทำให้เขายิ่งหวาดกลัวมากกว่าก็คือคำพูดเหล่านั้นที่เหมยเหมยกล่าว เนื้อหมักตากแห้งนั่นมันอะไรกัน?
หรือว่าเป็นตุ๊กตาขึ้นชื่อของฮวาเซี่ยงั้นเหรอ?
ไม่เอานะ…เขาชอบตุ๊กตาก็จริงแต่ไม่ได้ชอบถูกทำเป็นตุ๊กตาสักหน่อย!
เหมยเหมยตักซุปขึ้นมาอีกช้อนแล้วกรอกใส่ปากต่อไปไม่หยุด “รู้หรือยังว่าอะไรคือเนื้อหมักตากแห้ง? มันคืออาหารขึ้นชื่อของฮวาเซี่ย แกชอบทำตุ๊กตานักไม่ใช่หรือไง งั้นฉันจะทำให้แกเป็นเนื้อหมักตากแห้ง เดี๋ยวพอกรอกเครื่องเทศสิบสามชนิดเข้าไปเสร็จก็หมักเกลืออีกสักสองสามวัน จากนั้นก็เอาไปตากลมตรงคานบ้าน…”
“อ๊าก…ไม่เอานะ…”
จอบส์ที่ถูกซุปร้อน ๆกรอกปากหลายอึกเลยทำให้เสียงแหบพร่าเจ็บปวดทรมาน แต่กลับไม่เท่าความหวาดกลัวในใจของเขา
เขาไม่อยากถูกทำเป็นเนื้อหมักตากแห้งสักหน่อย!
เขาอยากตายอย่างมีเกียรติต่างหากเล่า!
“ถ้าเอาแกทำเป็นเนื้อหมักตากแห้งแล้วมีประโยชน์อย่างไรรู้ไหม? แน่นอนต้องเอาไว้กินอยู่แล้ว…อีกอย่างทั้งตระกูลคาร์ลของแกก็ไม่ใช่คนดีอะไร ถึงตอนนั้นจับทุกคนมาให้หมดแล้วเอาเนื้อหมักตากแห้งของแกต้มเป็นซุปแจกจ่ายให้เหล่าพี่น้องพวกนั้นของแกกิน…เหมือนอย่างที่ฉันป้องแกในตอนนี้ไงล่ะ!”
ซุปในหม้อมีไม่เยอะแล้ว เหมยเหมยเลยยกหม้อกรอกซุปทั้งหมดใส่ปากจอบส์แต่ยังเหลือชิ้นเนื้ออีกนิดหน่อย เธอคร้านจะทำต่อเลยโยนทิ้งไป
เฮ่อเหลียนเช่อเลิกคิ้วด้วยความสนใจ ความคิดของจ้าวเหมยไม่เลวเลยจริง ๆ ทำไมเขาถึงนึกไม่ถึงล่ะ!
คิดไม่ถึงจริง ๆว่าจ้าวเหมยผู้หญิงคนนี้จะมีความคิดสร้างสรรค์ไม่เบา น่าสนใจกว่าเหยียนหมิงซุ่นหน้าตายนี่เยอะเลย
“เอาตามนี้แหละ แต่ว่าคนในตระกูลคาร์ลมีไม่น้อย ลำพังแค่เขาคนเดียวไม่พอแบ่งหรอก” เฮ่อเหลียนเช่อเดินมาร่วมสนุกด้วย
เหมยเหมยถลึงตาใส่เขา “ถ้าคนเดียวไม่พอแล้วทำเพิ่มอีกคนไม่เป็นหรือไง โง่ชะมัด ไม่ได้กินข้าวทางปากหรือไง?”
โธ่เว้ย ไอ้สารเลวนี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไร อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะว่าความคิดที่ให้เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์บ้า ๆแบบนี้เป็นของไอ้สารเลวนี่!
เฮ่อเหลียนเช่อยักคิ้ว แววตาแผ่รังสีดุร้ายออกมา บ้า－－เอ๊ย วอนหาที่ตายนักใช่ไหม!
แต่ทว่า——
เสี่ยวเป่าดึงทึ้งเส้นผมของเขาอย่างแรง “ห้ามตีคุณน้าเด็ดขาด!”
เหยียนหมิงซุ่นเองก็โผล่มาขวางหน้าเหมยเหมยแล้วจ้องเขาอย่างเยือกเย็น “บัญชีของฉันกับแกยังไม่ได้สะสางกันเลย กลับไปแกเตรียมตัวรอไว้ได้เลย!”
ถ้าไม่ใช่เพราะกลลวงของเจ้าหมอนี่ เขาจะทำความผิดใหญ่มหันต์เช่นนี้ได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้นเหมยเหมยก็ไม่ต้องมาทะเลาะกับเขา ถึงแม้ตัวเขาเองจะต้องรับผิดชอบมากพอสมควร แต่ตอนนี้เขาต้องหาแพะรับบาปไปก่อน โอ๋ภรรยาให้อารมณ์ดีก่อนถึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!
หนังศีรษะของเฮ่อเหลียนเช่อถูกเสี่ยวเป่ากระชากเจ็บไปหมด เขาสูดหายใจเข้าไม่หยุดแต่ก็ตัดใจตีลูกชายไม่ลงเลยทำได้แค่ล้มเลิกที่จะสั่งสอนเหมยเหมยแล้วจ้องเธอด้วยความแค้นใจ
“สมองเธอโดนลาถีบมาแล้วมั้ง นี่ยังต้มซุปให้ไอ้สารเลวนี่กินอีก?” เฮ่อเหลียนเช่อสบถอย่างไม่สบอารมณ์ ในเวลาครู่เดียวเขามองไม่ออกจริง ๆว่าเนื้อในหม้อซุปนั้นคือเนื้ออะไร
“อยากกินไหมล่ะ? ฉันจะได้เหลือไว้ให้สักหน่อย ไม่ต้องเกรงใจหรอก!”
เหมยเหมยยื่นหม้อซุปไปตรงหน้าเขา รอยยิ้มบนใบหน้าทำให้เฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้างจึงชั่งใจยังไม่รับหม้อมา
“ไม่มีพิษหรอกน่า นายวางใจได้ ไม่ต้องกลัว!”
“ใครบอกว่าฉันกลัวกัน…แม้แต่เนื้อคนฉันก็กล้ากิน!” เฮ่อเหลียนเช่อถลึงตาใส่แล้วมือข้างหนึ่งก็ยื่นไปรับหม้อมา
“พ่อ…นี่มันเนื้อของคนเลว เหม็นจะตาย…” เสี่ยวเป่าเตือนด้วยความหวังดี
เฮ่อเหลียนเช่อมือชะงักไปครู่หนึ่งแล้วจ้องเนื้อสีขาวในหม้อซุปด้วยท่าทีรังเกียจ ในใจก็เกิดปั่นป่วนขึ้นมา…บ้าเอ้ย…เขาไม่เคยกินเนื้อคนมาก่อนนะ!
จ้าวเหมยผู้หญิงคนนี้โรคจิตกว่าเขาเสียอีก!
………………………………
ตอนที่ 2498 ทบทวนพฤติกรรมของตัวเองไปเถอะ
“ทำไมถึงไม่กล้ากินล่ะ? นายมักบอกว่าตัวเองเคยกินเนื้อคนมาก่อนอยู่บ่อย ๆไม่ใช่เหรอ? หรือกลัวว่าจะจืดเกินไปหรือไง? ไม่เป็นไร…ฉันมีวาซาบิ…”
เหมยเหมยมองเขาด้วยสายตาแดกดัน จากนั้นก็ยื่นวาซาบิที่ใช้แล้วครึ่งหนึ่งไปให้ วันนี้ต้องจัดการเจ้าหมอนี่ให้ตายกันไปเลย!
พอเหยียนหมิงต๋าเห็นเหมยเหมยเป็นเช่นนี้พลันรู้สึกไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ในความทรงจำของเขาแม้แต่บุ้งยังไม่กล้าแตะ แต่ตอนนี้กลับกล้าเฉือนเนื้อคนเป็น ๆออกมาต้มซุปได้อย่างไรกัน?
“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ได้รับเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไปหรือเปล่า?” เหยียนหมิงต๋าเอ่ยถามเสียงเบา
เหยียนหมิงซุ่นค้นพบความผิดปกติของเหมยเหมยตั้งแต่แรกแล้วแต่เขากลับปวดใจมากกว่า เขาไม่รู้ว่าในหนึ่งชั่วโมงนี้เหมยเหมยผ่านมาได้อย่างไร?
คงตกใจมากสินะ?
ไอ้สารเลวเอ๊ย!
เหยียนหมิงซุ่นโกรธจนสะบัดฝ่ามือฟาดจอบส์แรง ๆโดยใช้กระบวนท่าหักแขนซัดไปทีหนึ่ง ความรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าคลอดลูกเสียอีก ทำเอาจอบส์เกือบตายดิ้นพล่านทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน!
ชาวตะวันออกพวกนี้…โรคจิตกันทั้งนั้นเลย!
เขาไม่ควรและยิ่งไม่ควรไปหาเรื่องพวกเขาเลย!
“เขาคือเหยื่อของฉัน!”
เหมยเหมยจ้องเหยียนหมิงซุ่นตาเขม็ง ตอนแรกหายไปไหนมาล่ะ!
เหยียนหมิงซุ่นชักมือกลับอย่างว่าง่าย เหมยเหมยในตอนนี้เหมือนภูเขาไฟระเบิดที่ปะทุลาวาออกมา เขาอย่าหาเรื่องเลยจะดีกว่า ให้เหมยเหมยระบายอารมณ์ไปก่อนแล้วกัน!
“ไม่กล้ากินวันหลังก็อย่าขี้โม้…”
เหมยเหมยมองเฮ่อเหลียนเช่อด้วยสายตาดูแคลน จากนั้นก็เอาหม้อซุปเก็บกลับไป เนื้อที่เหลือทั้งหมดก็จับยัดใส่ปากจอบส์ ด้วยความกลัวว่าเขาจะคายออกมาเลยหยิบเทปกาวมาปิดปากเขาไว้ นอกจากจะกลืนมันลงไปก็ไม่มีทางอื่นแล้ว
เหยียนหมิงซุ่นเอามือมาปิดตาลูกสาวของตนไว้ เพราะเหตุการณ์รุนแรงเกินไป เด็กไม่ควรเห็น!
“พลั่ก”
เล่อเล่อฟาดมืดเขาด้วยความไม่พอใจไปทีหนึ่ง “หนูจะดูแม่ตีคนไม่ดี”
ทั้งพ่อทั้งพี่ชายน่ารำคาญเหมือนกันเลย มักจะไม่ให้เธอดูเรื่องสนุก ๆอยู่เรื่อย!
ครั้นเหยียนหมิงซุ่นไม่เห็นความหวาดกลัวบนใบหน้าของลูกสาวเลยสักนิด…แต่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น…
ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาเหลือเกิน!
แต่เฮ่อเหลียนเช่อกลับพอใจเป็นอย่างมาก ลูกสะใภ้ในมุมมองของเขาแตกต่างจากคนอื่น ไม่เลวเลย ทั้งกล้าหาญทั้งวิสัยทัศน์กว้างไกล ถึงแม้จะหน้าตาแย่ไปหน่อยแต่เขาไม่ได้ดูที่ภายนอก เขาดูแค่ที่จิตใจ…
ใช้ใจกำราบคน!
เมื่อก่อนเขาดูถูกจ้าวเหมยไป แต่ดูท่าตอนนี้จ้าวเหมยต่างหากที่มีความวิปริตฝังลึกมากที่สุด!
มิน่าถึงคลอดลูกสาวที่เก่งดีเยี่ยมอย่างเล่อเล่อออกมาได้!
“เหมยเหมย…พักก่อนเถอะ…ไอ้สารเลวนี่ส่งให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง พี่ต้องจัดการทำให้มันนึกเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย!” จ้าวเสวี่ยหลินปวดใจนัก และพลอยรู้สึกไม่พอใจเหยียนหมิงซุ่นยิ่งกว่าเดิม
น้องสาวดี ๆของเขาที่เดิมทีเคยใจดีและอ่อนโยนขนาดนั้น ตอนนี้กลับถูกรังแกจนกลายเป็นอย่างไรไปแล้วล่ะ?
ทั้งหมดเป็นเพราะเหยียนหมิงซุ่น!
“ไม่ต้องหรอก ฉันทำให้เขารู้สึกเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้แล้ว พี่ นี่เป็นคำให้การของจอบส์ บอสที่อยู่เบื้องหลังของหัตถ์พระเจ้าก็คือตระกูลคาร์ล”
เหมยเหมยหยิบเครื่องอัดเสียงขึ้นมา เธอไม่ได้ให้เหยียนหมิงซุ่นแต่ยื่นให้จ้าวเสวี่ยหลินแทน บาดแผลตรงไหล่ข้างซ้ายของเธอเจ็บแปล๊บขึ้นมา พอจิตใจปล่อยวางความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาทันที
เธอซู้ดปากร้องด้วยความเจ็บปวดและจงใจเพิกเฉยต่อสายตาที่เป็นห่วงของเหยียนหมิงซุ่น ครั้งนี้ต้องจัดการสั่งสอนให้เจ้าหมอนี่หลาบจำ ไม่อย่างนั้นวันข้างหน้าจะทำผิดได้อีก!
“เสี่ยวเป่า เล่อเล่อ ตามมานี่!”
เหมยเหมยเรียกเด็กทั้งสองคน เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อรีบพุ่งเข้าไปหาแล้วยืนประกบข้างเหมยเหมยคนละด้าน
“พวกเราไปกัน ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอก!”
เหมยเหมยจูงมือเด็กทั้งสองคนแล้วเดินออกไปด้านนอก เสวี่ยเอ๋อร์กับฉิวฉิวด้านตามมาด้านหลัง
เฮ่อเหลียนเช่อใจร้อนรุ่มขึ้นมา “เธอจะพาลูกชายฉันไปไหน? จ้าวเหมยเธออย่าได้คืบจะเอาศอกได้ไหม เสี่ยวเป่าเป็นลูกของฉันนะ ไม่ใช่ลูกของเธอสักหน่อย!”
“นายรู้ด้วยเหรอว่าเป็นลูกของตัวเอง ฉันไม่เคยเจอพ่อแท้ ๆที่ไหนจะใจจืดใจดำอย่างพวกนายมาก่อนเลย คนหนึ่งทำร้ายลูกชาย คนหนึ่งทำร้ายลูกสาว…พวกนายไม่เหมาะจะเป็นพ่อคนหรอก ทบทวนพฤติกรรมของตัวเองไปทั้งสองคนนั่นแหละ!”
เหมยเหมยหมุนตัวหันมาด่าทอด้วยความโกรธ จากนั้นก็ลากเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อไป
……………………………..