ตอนที่ 2503 สถานีแรกเกียวโต
เหยียนหมิงซุ่นสลัดเฮ่อเหลียนเช่อทิ้งแล้วจากไป เขาต้องกลับประเทศให้เร็วที่สุดแล้วค่อยส่งคนไปปกป้องเหมยเหมยหลังจากกลับไป
เฮ่อเหลียนเช่อมองหาเหยียนหมิงซุ่นที่สนามบินเป็นเวลานานก็หาไม่เจอ เขาโกรธจนชูนิ้วกลางขึ้นฟ้า โธ่เว้ย หลอกเขาอีกแล้ว!
ตั้งใจจะไม่บอกเขาใช่ไหม!
อย่างไรเสียเขาก็ต้องหาเจอให้ได้!
เฮ่อเหลียนเช่อขบคิดพลางพึมพำสบถด่า เมื่อครู่เซียวเซ่อกระซิบข้างหูเหยียนหมิงซุ่นเขาจึงไม่ได้ยินสักคำ ต่อมาเหยียนหมิงซุ่นยังสลัดเขาทิ้งอีก ตอนนี้ไอ้สารเลวสองคนนี้หนีไปไม่เห็นเงาแล้ว แม้แต่คนให้ถามยังหาไม่เจอเลย!
ต่างก็ไม่ใช่คนดีกันทั้งนั้น!
จุดหมายแรกของเหมยเหมยก็คือเกียวโต อันที่จริงเธอค่อนข้างขี้ขลาด เธอรู้สึกว่าอยู่โซนเอเชียสบายใจกว่า และตอนนี้ก็ยังเป็นฤดูดอกซากุระบานด้วย อาหารทะเลก็อุดมสมบูรณ์ ไปเที่ยวที่นั่นก็ดีไม่หยอก
ทิวทัศน์สวยมากจริง ๆ พวกเด็ก ๆต่างก็เที่ยวกันอย่างสนุกสนาน แถมเหมยเหมยยังพาพวกเขาไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์ด้วยหนึ่งวัน เครื่องเล่นโปรดของเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อก็คือรถไฟเหาะและชิงช้าสวรรค์
“แม่คะ…อยากเล่นอีก…” เล่อเล่อดึงมือเหมยเหมยไม่ยอมปล่อย เธอยังเล่นไม่หนำใจเลย!
เสี่ยวเป่าก็แสดงท่าทีแบบนั้นด้วยเช่นกัน เฮ่อเหลียนเช่อไม่เคยพาเขามาเที่ยวดิสนีย์แลนด์เลย เพราะเฮ่อเหลียนเช่อบอกว่าพวกนี้เป็นของเล่นขยะที่เด็กปัญญาอ่อนเล่นเท่านั้น ผู้ที่แข็งแกร่งควรบุกป่าฝ่าดงตั้งแต่เด็กแล้วเล่นกับงูเหลือม เสือดาวและหมาป่า!
แต่เสี่ยวเป่ากลับรู้สึกว่าของเล่นขยะพวกนี้…อันที่จริงสนุกมากเลย!
“วันหลังพวกเราค่อยมาเล่นกันอีกดีไหม พวกเธอดูสิว่าเด็กคนอื่นยังไม่ได้เล่นเลยนะ!” เหมยเหมยโน้มน้าวอย่างอดทน เหตุผลหลักคือเธอไม่ต้องการเข้าแถวอีกต่อไปแล้ว
วันนี้นักท่องเที่ยวเยอะเป็นพิเศษ เธอเข้าแถวนานกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงตาเธอ อยากนั่งอีกก็ต้องเข้าแถวใหม่ น่ารำคาญจะตายไป!
โชคดีที่เด็กทั้งสองคนมีเหตุผล โดยเฉพาะเสี่ยวเป่า แถมเขายังช่วยเหมยเหมยเกลี้ยกล่อมน้องสาวอีกต่างหาก เล่อเล่อเบะปากไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้งอแงโวยวายอะไร
“งั้นกินเนื้อกันเถอะ…ไม่กินปลา…”
เล่อเล่อเสนอความต้องการใหม่ ในเมื่อเล่นสนุกไม่ได้งั้นก็ต้องเติมท้องให้อิ่ม แม่มักจะพาไปกินแต่ปลา เธอไม่ชอบกินเลยแม้แต่น้อย เธอชอบกินเนื้อต่างหาก!
เหมยเหมยหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เรามาโตเกียวเพื่อทานอาหารทะเลไม่ใช่เหรอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบกินซาซิมิแต่อาหารทะเลที่ปรุงเสร็จแล้วก็รสชาติไม่เลวเลย เธอกินมาหลายวันแล้วก็ยังไม่เบื่อสักนิด ไหนเลยจะรู้ว่าเด็กคนนี้จะรังเกียจเสียได้!
ด้านข้างมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวัยหกหรือเจ็ดขวบกับแม่ของเขาเดินผ่านมาซึ่งน่าจะเพิ่งลงจากรถไฟเหาะ เด็กผู้ชายคนนั้นดูท่าทางตื่นเต้นมาก มืออวบอ้วนยังคงโบกไปมาไม่หยุดพร้อมคุยกับแม่ คุณแม่ที่ยังสาวอมยิ้มฟังอยู่เงียบ ๆ แม่และลูกชายดูรักใคร่กลมเกลียวกันเป็นพิเศษ
“แม่…พวกเราไปกินเคเอฟซีกันดีไหมครับ?” เด็กผู้ชายร้องขอด้วยท่าทีออดอ้อน
“วันนี้ไม่ได้จ้ะ…เคเอฟซีกินได้แค่เดือนละครั้งเท่านั้น เดือนนี้อิจิโร่กินไปแล้วนะ!” เสียงของแม่อ่อนโยนมากและสั่งสอนลูกได้ดีมากด้วย
เด็กน้อยเองก็รู้ความมากเช่นกัน ถึงแม้จะผิดหวังแต่ก็ไม่ทำตัวไร้เหตุผล เพียงแต่สีหน้าท่าทางดูซึมไปเท่านั้นเอง เขาคงชอบกินเคเอฟซีมากอย่างแน่นอน
เสียงแม่ลูกห่างออกไปเรื่อย ๆ เหมยเหมยเข้าใจภาษาญี่ปุ่นอยู่บ้าง อีกอย่างบทสนทนาระหว่างแม่ลูกง่ายมาก เธอพอจะฟังออกจึงอดยิ้มไม่ได้
ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ขัดแย้งกันมาก ด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์ ในใจของเหมยเหมยจึงมีความรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมรับว่าประเทศนี้มีอะไรให้เรียนรู้มากมาย โดยเฉพาะด้านการศึกษา ดูจากแม่ลูกเมื่อครู่ก็สามารถมองออกแล้วว่าไม่เหมือนแม่บางคนในฮวาเซี่ยที่ตามใจให้ท้ายเด็กตลอด
เสี่ยวเป่าก็ฟังภาษาญี่ปุ่นออกเช่นกัน ครั้นเห็นเล่อเล่อหน้าตาบูดบึ้งจึงพูดเสียงดังว่า “คุณน้าครับ พวกเราไปกินเคเอฟซีกันดีไหมครับ?”
…………………………………………..
ตอนที่ 2504 ร้านเคเอฟซีสุดประหลาด
พอเล่อเล่อได้ยินว่าเคเอฟซีก็ร่าเริงขึ้นในทันที หันไปพูดกับเหมยเหมยเสียงดังว่า “แม่คะ…กินน่องไก่!”
เธอชอบกินไก่ทอดที่สุดแล้ว!
เหมยเหมยไม่ได้ลังเลนานแล้วตอบตกลงอย่างเต็มใจ เด็กทั้งสองคนจึงส่งเสียงโห่ร้องอย่างมีความสุข
“กินได้แต่แค่เดือนละครั้งเท่านั้นนะ!” เหมยเหมยรู้สึกว่าเธอควรตั้งกฎเกณฑ์ให้เด็ก ๆด้วย ควรเรียนรู้วิธีการของแม่คนเมื่อครู่จะดีกว่า
เล่อเล่อทำหน้าบูดบึ้ง หนึ่งเดือนนานจะตายไป…
“แม่…ถ้าหิวก็กินดีไหมคะ?”
“ถ้าหิวก็ทานข้าวไม่ทานเคเอฟซีนะคะ!” เหมยเหมยบีบจมูกน้อย ๆของลูกสาวเบา ๆ เจ้าตัวเล็กยังจะต่อรองกับเธออีกนะ!
พอเล่อเล่อเห็นถึงความหนักแน่นของเหมยเหมยก็รู้ว่าแม่ตัวเองคงไม่เปลี่ยนใจแน่จึงถอนหายใจอย่างเศร้าใจแล้วพยักหน้ารับ แต่เธอก็ยังไม่ลืมที่จะร้องขอว่า “กินเนื้อ ไม่กินปลานะ…”
เหมยเหมยอดหัวเราะไม่ได้ นี่เกลียดปลามากขนาดนั้นเชียว!
“เล่อเล่อทำไมถึงไม่ชอบกินปลาล่ะลูก? กินปลาจะทำให้หน้าตาสวยนะ!” เหมยเหมยถาม
เล่อเล่อยกแขนทำท่าเบ่งกล้ามแสดงความแข็งแรงพร้อมพูดเสียงดังว่า “กินเนื้อจะมีแรงเยอะ…”
เธออยากจะเป็นจอมพลัง ไม่ได้อยากเป็นสาวงามเสียหน่อย!
เสี่ยวเป่าลูบศีรษะ พลังความแข็งแกร่งของน้องสาวมีมากจริง ๆ หรือว่าจะเป็นเพราะเขากินปลามากเกินไป?
หรือว่าวันหลังเขาจะกินเนื้อให้มากขึ้นหน่อยดี?
เป็นถึงพี่ชายแต่ไม่แข็งแรงเท่าน้องสาว น่าขายหน้ามากจริง ๆ!
เหมยเหมยมุ่นคิ้ว เด็กคนนี้ไปฟังมาจากไหน อะไรคือการกินเนื้อแล้วจะมีพละกำลังแข็งแรง คงเป็นเหยียนหมิงซุ่นสอนลูกผิด ๆอีกสิท่า
“อย่าไปฟังพ่อพูดจาไร้สาระ กินปลาถึงจะทำให้ร่างกายแข็งแรง วันหลังก็กินปลาให้มากหน่อย เสี่ยวเป่าก็เหมือนกัน” เหมยเหมยสั่งสอนไปหนึ่งชุดอย่างไม่สบอารมณ์
เล่อเล่อเงียบไม่พูดอะไร แม่พูดเธอก็ฟังไป ถึงอย่างไรควรจะกินอะไรก็ต้องเป็นไปตามที่เธอว่าอยู่ดี!
แถว ๆดิสนีย์แลนด์มีเคเอฟซี เหมยเหมยไม่ได้ขึ้นแท็กซี่แต่จูงเด็กทั้งสองคนค่อย ๆเดินไปพร้อมเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพระหว่างทาง ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว
เหมยเหมยให้เด็กทั้งสองคนไปหาที่นั่ง เธอไปสั่งอาหาร เพียงแต่เธอรู้สึกแปลกใจเหลือเกินเพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว ตามหลักควรจะเป็นช่วงเวลาที่มีลูกค้าเยอะที่สุดสิ
ในอดีตร้านเคเอฟซีของฮวาเซี่ยจะแออัดไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะวันหยุดคนจะต่อแถวยาวไปจนถึงประตูด้านนอกเลย
แต่เคเอฟซีที่นี่คนร้างมาก ลูกค้าในร้านมีแค่สองสามคนและยังมีที่นั่งว่างอีกมากมาย หรือว่าคนที่นี่จะไม่ชอบอาหารฟาสต์ฟู้ดของชาวต่างชาติงั้นเหรอ?
เหมยเหมยไม่ได้คิดอะไรมาก เธอซื้อชุดใหญ่มาหนึ่งชุดกองสูงพะเนินราวกับภูเขา เด็กทั้งสองกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แม้แต่เสี่ยวเป่าที่เป็นเด็กสำรวมเรียบร้อยในอดีตก็เปลี่ยนไป เขาคว้าน่องไก่มาไว้ในมือแล้วแทะจนปากมันเยิ้ม น่ารักเหลือเกิน
เด็กทั้งสองคนน่ารักจนดึงดูดลูกค้าไม่น้อย พวกเขาต่างแวะเวียนกันขอเข้ามาถ่ายรูปกับพวกเสี่ยวเป่า เหมยเหมยก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่ในใจกลับสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม
พอได้ยินสำเนียงของลูกค้าเหล่านี้แล้วต่างก็เป็นชาวต่างชาติทั้งนั้นซึ่งมีชาวฮวาเซี่ยมากที่สุด ไม่เห็นคนท้องถิ่นเลยสักคน ช่างแปลกมากจริง ๆ
หรือว่าคนที่นี่อนุรักษ์อาหารท้องถิ่น ไม่ให้คนท้องถิ่นทานอาหารฟาสต์ฟู้ดของชาวต่างชาติงั้นเหรอ?
เหมยเหมยคิดว่าความคิดของตัวเองไร้สาระเกินไป ทั้งสองภพชาติเธอไม่เคยได้ยินประเทศไหนมีนโยบายเช่นนี้มาก่อนเลย!
บางทีวันนี้อาจจะบังเอิญไม่เจอคนในท้องถิ่นมากินเคเอฟซีล่ะมั้ง!
“แม่…กินอิ่มแล้ว!”
เด็กทั้งสองคนกินอาหารบนจานจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ ในจานมีกระดูกกองกันเป็นเนิน
“งั้นพวกเราก็ไปเที่ยวเล่นกันต่อเถอะ อีกเดี๋ยวไปกินโอเด้งกัน!”
เหมยเหมยเช็ดมือและปากของเด็กทั้งสองคนจนสะอาดแล้วพาพวกเขาออกจากร้านเคเอฟซีเพื่อเตรียมจะไปเดินเที่ยวกันต่อ จากนั้นก็ไปลองโอเด้งร้านชื่อดังสักหน่อย
“แม่…พรุ่งนี้มากินอีกได้ไหมคะ?”
เพิ่งจะเดินออกจากประตูเคเอฟซีเล่อเล่อก็คิดถึงมื้อต่อไปเสียแล้ว
“ไม่ได้ค่ะ เมื่อกี้แม่พูดว่าอย่างไรนะ?” เหมยเหมยปฏิเสธเสียงเด็ดขาด
ใบหน้าเล็ก ๆที่ผิดหวังของเล่อเล่อและเสี่ยวเป่าก็ไม่ได้ทำให้เหมยเหมยใจอ่อน เธอจูงมือของเด็กทั้งสองคนออกไป พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีชายชุดดำอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอและคอยจับตามองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา
…………………………